Mánudagsblaðið - 10.05.1971, Blaðsíða 3

Matnidagur 1(L mai- t9XI
MántKfegsbta’ðfið
3
Þjóðleikhúsið:
ZORBA
Höfundur: Joseph Stein
Tónlist: John Kander
Leikstjóri: Roger Sullivan
Leiðinda sýning við Hverfisgötu
I>aiu eindæm a mistölk Þ'jdð-
leildiíússins, að sviðsetja Zortoa,
hálíaafa vedkiið og flytja hingað
ssensika söngkonu, sem ,,tailar á-
gaeta íslenzíku“ enu svo stónkost-
leig, að jaðrar við álög, hönmu-
leg álög. í fyrsta laigi er verkið
óslkiöp dauft, líflausir kafJiar allt-
o£ mairgir, þó snerpu bregði £yr-
ir á stundum. I öðru lagi er
þýðingin stirð, enda sé dœmia-
lausi þrwælingur á ensku sem
sízt batnar í þiýðingu, eða úr
hverju öðru miáli sem hún er. í
þriðja lagi er svo verkdð þannig
unnið, að aelfiing og þjálfun leik-
ara og dansiara, sem hefði getað
bjargað einhverju er eklki fyrir
hendi, þótt víða megi sjá ramm-
ann af snjöllum vinnubrögðum
kóreografsins, en þar er fyrir hið
algera þeilddngarleysi eifnividar-
arins, sem hún vinnur úr, sem
eyðileggur og svo til braigðbótar
æfingarskortur.
Hvert einiasta ,,show“ af svOna
taigi byggir á a.m.k einu lagi,
sem „slær í gegn“. I Zoriba er
um ekkert sMct að ræða.
Það er því erugin undiun, að
leikibúsgestir, sem sóttu frum-
sýnihguna í síðustu viku yrðu
fyrir vonbrigðum. Mangir þeirra
bjuggust við að sjá kópíu af
'kvitamyndinni Zortoa tbe Greek,
sem er allt önnur; enn aðrir,
hinir menntaðri, bjuggust jafn-
vel við aö sijá nú á sviði hið
upprunalega snilldar bókmennta-
verk Það sem þeir sóu, var út-
þynnt, þrautpínt eifni, laglega
efnismeðferði, orðaþvælu og „há-
stemimt11 ramakvein, búið döns-
um, fyrirlestrum sem enginn
skildi í, ekki einu sinni þýð-
andinn, en í þokkaibót er svo
fengin lagíleg, og eflaust saMaus,
sænsk stúlka til að syngja tflor-
söngvaina á máli, sem hún hvonki
skilur né kiann framiburð á l'jóð-
línum hludverksinsi. Hvaðan
ráðamönnuim leilklhússins fæst
heimiild til að fílytja inn algjör-
lega gaignslaust fól'k, í raunar
gagnslaust hiutverk, er mönnum
óskiljanlegt . eins og nálega allt
í uppifærsilunni. Tilgangurinn
með uppfærslu verksins er
sennilega að leikhússtjóri héllt að
hann hefði annan „Fiðlara" á
höndum, en því fer viðs fjarri.
Þótt aðalhlutverkið sé í höndum
Bóberts Arnifinnssonar bjargar
hann hvorki efninu, leiksijórn-
inni. né okforu ætilegu; hann
á í erfiðleikum meö lélega mús-
íkk a.m.k. frámunalega leiðin-
lega, nær hvergi hinni listrænu
útrás, sem við höfðum vænzt. t
stuttu méli; hann er ekki betri
en hiutverkið, enda girunar mann
að listræn menntun hans og
Til hvers kom hún til landsins?
stjó'ma einstökum leikuiruim,, —
gloppur margar, fátt eða ekkert
sikorið burt, og uppsetningin ber
oft keim ,,form‘álaibókar“ en ekki
listnænna áhrifa mannsins sjáiltfis,
som við stjórnvölinn situr. Að
vissu leyti má skrifa þetta á
þekkingarskort hians á fóilki því,
sem hann vinnur með, en það
! getur þó eiklki á neinn hátt rétt-
| lætt þau misitök, sem eru í upp-
Sýningin var álíka ,,Qöt“ og sá fremri á sviðinu.
smekkvísi, hafii harðiega mót-
rnælt aö kioma nærri þessiu, en
önnur öfl orðið yfirsteiikari. —
Samit ber að geta þess, að Ró-
bert vinnur siamvizkusamlega a,ð
venju, en með enguim giæsdlbrag
eða ágœtum.
Leik'stjórinn er sýnilega mjög
vanur Wóipisýningum,, en hann
leysir þau mál vandileiga og
smekklega eftir föngum. Hins
vegar virðist honum mjö-g erfitt
una vik þegar til kernur að
setningunni. Sú sem stendur ofar
öllum öörum eir sýnilega Dania
Krupska, því þótt dansatriðin
séu efoki eins æfd og skyldi, þá
er greinilieigt að þar er natin og
samvizkusöm idstiakona á feirð,
en dansar eru mdikil uppistaða
verksdns. Þá hefur Lárus Xng-
ólfsson búið leiknum mjög
smekiklega umgjörð.
Um einstaka leikaira er það
að segja, að t.d. Herdís Þor-
i vaildsdióittir, sem venjulega bregzt
eJdii er nú látin koma á stviðið
í gervi ungrar stúlku en upp-
runaleiga er tii alls annars ætl-
ast, enda verður meining hennar
í verkinu alveg út í biáinn. Þessi
túlkun leikstjórans er okikur al-
veg óskiijanleig. Flosd Ólafsson
breigður upp dálaiglegri mynd,
svo og Jón Gunnarsson, aðrir
lafa í meðal'mennskunni og oft
er eins og hver reyni að feia
sig í margmennum atriðum — og
undirar engann. Magadansarar
koma veJ fram, þó ekki geti ég
dæmt um grískan maigadians, eða
einkenni hans. Það er ekki mein-
ing mín aö telja upp aillt leik-
ara-,,sítaiffið“, sem leikhúsíð
munstrar á þessa sýningu, því
annað eins fjölmenni hefi ég
ekki fyrr séð nefnt í leikskránni
og ailgerlega er mér óskdljaniegt
hví allt þetta fóllk er tallið upp
og nafngreint. En það eins og
annað í samibandi við þessa sýn-
-ingu er ofar öllum manniegum
sktlningi.
Þjóðleiklhúsinu hlýtur aðveirða
•það einhvemtíma ljósV að svonai
handahiófsval á verkefnum stýr-
ir aldrei góðu, en veröldin býr
við glassilegt val góðra veika
sem fengur væri að sijá hér á
sviði. Bfllaust gæti þessi leik-
sitjóri kennt olikar miönnum að
taika til verka í leikstjóm. Hann
er sýnilega menntaður leikstjóri,
en þar erum við heldur líttlæirð-
ir. Það er nefnitega grátlegt, að
enginn sérlærður leikstjóri er
enn við stofnunina eftir öllþessi
á,r, aðeins sjálfskipaðir „sérfræð-
ingar“ og svo þeir sem f'ariðhafa
eina til þrjár vikur til grann-
landanna og horft á aðra vinna.
Það er einnig staðreynd, að sé
tekið fyrir erfitt verk, erblaup-
ið til útlenzkra, og sætir furðu
fyrir jafn stolta og eigingjama
stétt eins og leikarana okkar^ að
þeir skuli ekki hafa einn mennt-
aðan mann i leiikstjórn, en ó-
teljandi fúskara, þótt stundum
takizt þeim mætaveiL
Um hljómlisitanflutninginn ætla
ég ekkd að dæma, en þessi
hljómlist kom mér fyrir eyru
sem yfirleitt ósköp leiðinleg og
setti að manni á vixl syfja eða
leiða — A. B.
í'niis atriði sem sýna þá vinina Rótoert og Jón dansa.
Loftleiðir
Framhald af 7. síðu
Petersen deildarstjóri, og Þor-
valdur Daníelsson byggingafull-
trúi. Sá síðastnefndi var bygg-
ingarstjóri Loftleiða og fór með
framlkvæmd á byggingarstaðn-
um og eiftirlit af hálfú félags-
ins.
Vei“kfræðistörf og teikningar af
beramdi húshlutum og leiðsiu-
kerfum önnuðust eftirtaldir að-
ilar: Verkfræðiski’ifstofa Steifáns
Ólafssonar, verkfræðistofa Guð-
mundar og ICristjóns, Jóhann
Indriðason rafmagnsverkfræðing-
ur, Jón Skúi,ason i rafimagnsverk-
fræðinguir, Björn Ámason verk-
fræðingur og Haraldur Árnason
verkfræðingur.
Aðalverktakar að byggimgunni
voru þeir Þórður Kristjónsson
trésmiíðameistari og Þó'rður Þórð-
arson múraramieistari: Bygg-
ingastjóri þeirra var Ástnundur
Jóhannesison. Benóný Kristjóns-
son var pípulagningameistari,
rafvirkjameistarar Ámi Rosen-
kersson og Hjörtur Þóirlindssion.
Ólafur Jónsson var málara-
meistari, veggfóðursmeistari var
Tómas Waage. Blikksmiiðjan Vog-
u,r annaðist loftræstikerfi, Gunn-
ar Sörensen var verktaki að út-
varps- og sjónvarpskerfi. Þorkell
Skaftfell vair verktaki að bruna-
aðvörunarkerfi. Laigningu kerfis
þýðenda í náðstefmusal annaðist
Radiostofan Óðinsigötu 4. Glugiga-
smiðjan annaðist gerð útveggja
úr áli og timbri, Gamda Komp-
aníið annaðist harðviðarinnrétt-
inga,r, Trésmiðja Kaupfélags Ár-
nesinga smíðaði föst húsgöign og
hótelalfigreiðsluborð, Áiafoss óf
gólfteppi og laigði þau.
í ölium salarkynnum, þar með
taldar vínstúkur og ráðstefnu-
salur, geta 1140 gestir verið sam-
tímiis. Eru þó elkki talin önnur
afdrep, svo sem hárgreiðslu- rak-
ara- og snyrtistofur, verzlun cg
baðdeild. Þegar þess er gætt, að
starffslið hótelsins er um 180
manns, þá lætuir nærri, að í
hlóltelinu getí samtímis verið
jafnmargir og þeir, sem heima
eiga í byiggðarlaigi, sem ' telja
mætti allfjölmennt á islandi og
er t.d. auðsætt að aillir íbúar
Neskaupstaðar myndu rúmastþar
vel samitímis.