Mánudagsblaðið - 10.05.1971, Blaðsíða 4

4
Mánudagsblaðið
Mánudagur 10. maí 1971
KAKAL! skrifar:
Bl&ó Jynr alla.
Ritstjóri og ábyrgðarmaður: AGNAR BOGASON.
Sími ritstjómar: 13496. — Auglýsingasimi: 13496.
Ver3 í lausasölu kr. 25,00. — Áskriftir ekki teknar.
Prentsmiðja Þjóðviijans.
Velferð eða ölmusa?
Um árabil heíur það verið siður leiðtoga svo-
kallaðs vinnandi fólks að beita vinnuveitendur of-
beldi undir hlífiskildi mannúðar eða dulbúinnar
nauðsynjar sem afsökun. Skýrt dæmi er t.d. sam-
þykkt Verzlunarmannafélags eykjavíkur, sem enn
hefur riðið á vaðið um að banna, jafnvel koma
sektum yfir þá kaupsýslumenn, sem vilja veita
þjónustu til handa almenningi.
Þessi þróun er auðvitað bein afleiðing þeirrar
velgengni sem við höfum búið við, og auðvitað
þeirrar undanlátsstefnu sem forvígismenn hins
frjálsa framtaks hafa sýnt við öll möguleg og ó-
möguleg tækifæri.
Það er allt í einu komið á það stig, að menn,
sem vilja vinna og fá góða greiðslu fyrir eru settir
í bann, en jafnvel starfsfólkinu sjálfu er refsað.
Hér er ekki um nauðungarvinnu að ræða, en ein-
mitt þessi greiðasemi verzlunarfyrirtækja, hefur
hjálpað mörgum um þá þjónustu, sem annars hefði
kostað mikið umstang, jafnvel hlaup úr vinnu.
Heppni Sjálfstæðisflokksins er ekki eins mikil í
þessum efnum og víða annarsstaðar. Leiðtogar þess*
ara aðgerða eru báðir komnir úr uppeldi þaðan,
annar sem þessi mál fékk á heilann fyrir áratug,
en undir örlítið breyttum gunnfána, en hinn er enn
þar í uppeldi, þótt flokksstjórnin hafi reynst hon-
um heldur óþjál í mannvirðingasókn hans. Það
undrar því engan að hann skuli bera litla ást til
flokksins en telur vænna til mannvirðinga að si’tja
traustur í fyrirsvarasæfi svo fjölmenns aðíla og
VR er.
Önnur mannúðarviðleitni, sem við búum eflaust
lengi að var sú eindæma samþykkt að banna sextán
ára mönnum og yngri að taka hendi til einhvers
gagnlegs starfs. Þetta var hita- og baráttumál Bene-
dikts Gröndals, alþingismanns, en hann talar þar
auðvitað af meiri reynslu en aðrir þegar um það
„að vinna hörðum höndum”, er annarsvegar. Bene-
dikt hefur aldrei unnið handtak. Fyrirslátturinn sem
samþykktin var gerð á var sú, að hér væri um
barnaþrælkun að ræða. Árangurinn varð sá, að for-
eldrar urðu að horfa á unglingana mæla göturnar
öll sumur unz fólkið fór að sjá, að hér var tóm vit-
leysa á ferð, og létu unglinga fá þá vinnu sem bezt
var. Fengu þeir þá hvorttveggja nokkra sjálfsvirð-
mgu og ábyrgðartilfinningu, mat á fé, þegar þau
vissu að það kom ekki beint úr veskjum foreldra.
Velferðarhugsjónin er að ganga sér til húðar í
heiminum. Elztu velferðarríkin eru öll á niðurleið,
hin í upplausn á öllum sviðum. Ástæðan er ein-
faldlega sú, að leiðtogar „vinnandi stétta” gengu
lengra í kröfum sínum en nokkru hófi gegndi, urðu
fyrr en varði einskonar leiðarljós ölmusufólks, sem
sagði sig raunverulega til sveitar og varð að óber-
andi ríkisbyrði. „Verkalýðsleiðtogarnir" vildu
hvergi sýna nokkra skynsemi af ótta við að tapa
áhrifum sínum, og enn situr við það. Hófleg vel-
ferðarhugsjón er sanngjörn, en að berjast fyrir ein-
hliða ræfildómi er hættulegt. Svo gætu þessir for-
ingjar og mannúðarskrumarar gert sér ljóst, að
ekki má miklu lengur fara fram sem horfir, til þess
að þeir verði með öllu óþarfir og hvaðan draga þeir
þá ofsalaun sín, lífsþægindi, siglingar og annað
góðmeti?
I
*
fc
!
!
!
i
\
\
\
\
\
*
*
I HREINSKILNI SAGT -
Að frelsa Angelu Davies — Broslegar undirskriftir
friðardufnanna — Meðlimur í öfgahreyfingu — Að-
gerðir óvinsælar — Leiðtogar í átlegð — Svertingja-
samtökin viðurkenna þá ekki — Eigin hagsmunir —
Lögreglan og sannanir — Hví faldi hun sig — Af-
skipti af innanlandsmálum — Raunir samtakanna.

Menningar- og friöar-
krull íslenzkra vinstri-
kvenna hefur nú hafizt
handa um afskipti af
innanlandsmálum vest-
manna. Ekki er málefn-
ið af ódýrari tegundinni
fremur en fyrri daginn,
því í þetta skipti ætla
valkyrjumar okkar sér
ekki minna, en fá úr
haldi leysta konu sem
sökuö er um morð, þ. e.
þátttöku í morði- Vopn
þau er urðu fjórum að
bana, en þeir rejmdu að
hrifsa menn úr höndum
lögreglunnar, mátti rekja
til Davies, en svo heitir
hin ákærða. Þykir sann-
að, eða svo telur ákæru-
valdið, að glæpir þessir
hafi verið framdir með
vitund Davies, en það
gildir oftast það, að um
samsekt er að ræða.
helzt kennd við Black
Davies var um skeið
kennari, byltingarsinni,
Panthers-hreyfinguna, en
henni mun stjórnað af
öfgasinnum, sem telja
sig eina hafa allan rétt,
en aðra engan. Þó hefur
komizt upp, að þessi
hreyfing hefur saman-
staðið af ævintýramönn-
um, sem seilzt hafa inn
á það góða svið, að hlú
að eigin hag fremur en
réttindum „þeldökkra“
og nú er svo komið að
fjöldi þeirra er landflótta
eða í felum fyrir allskyns
athæfi sem ekki þykja
samræmast frelsishug-
sjónum. — Bandarískir
negrar eru auðvitað
margskiptir, fjöldi óá-
byrgra hópa innan sam-
taka þeirra, og margir
þeirra reknir eins og var
hjá glæpahópum bannár-
anna, hafandi atftöku-
meistara og aðra álíka
hjálparmenn til fram-
vindu eigin málefna. Flest
ábyrg og virt somtök
svartra sem hvítra hafa
litið með mestu fyrirlitn-
ingu á þessa öfgahópa og
athæfi þeirra, sem þeir
telja ekki annað gera en
spilla málstað blökku-
fólks. Hefur veldi öfga-
manna mjög þrotið; al-
menningur er þreyttur á
ofbeldi þeirra og hryðju-
verkum, enda lítið borið
á þeim nú um skeið, þótt
gjósa kunni upp óeirðir
hvenær sem er af þeirra
völdum. Blóðslóð þeirra
er mjög athyglisverð ekki
síður en frumstæðar
hugmyndir þeirra, sem
sína oft hve enn er lítið
bil milli vestrænna svert-
ingja og þeirra í Afríku.
Það hlálega er að afrísk-
ir negrar þola ekki „vest-
ræna“ negra nema sem
gesti um stundarsakir en
aftaka með öllu að fá þá
aftur til heimahúsa.
Það er því ekki smátt
verkefni hjá okk^v ágætu
friðardúfum, sem þær
hafa nú valið sér, en það
er að safna undirskrift-
um til að grunaður
morðingi sé leystur úr
haldi. Heita má fullvíst,
að bandarísk yfirvöld
myndu ekki úrskurða
konu þessa í varðhald,
grunaða um morð, ef
ekki væru ærin grun-
semdarefni og sannanir
fyrir hendi. Lögregla og
dómsvald vestra hefur
brennt sig einum um of
á fljótfæmi og of rót-
tækum aðgerðum í þess-
tun efnum til þess, að
reyna að ná lögum yfir
manneskju sem vel gæti
orðið að fórnarlambi og
saklausum píslarvotti í
huga svertingja vestra.
Telja má alveg víst, að
yfirvöld þar hafi nægar
sannanir um sekt henn-
ar, þó sumir velti því
fyrir sér, að dómur verði
fremur vægur á henni,
en vegendur hinsvegar
dæmdir eins og venju-
legir morðingjar.
Ekki getur Angela Dav-
ies kvartað um að press-
an hafi verið henni and-
stæð. Blöð eins og Time
Magazine, stærstu dag-
blöð vestra og víða um
heim hafa ritað vinsam-
lega um hana, menntun
hennar og áhuga á rétt-
indum kynþáttar síns. En
hví fer menntuð og fræg
byltingakona í felur um
langt skeið eftir morðin
og kemur ekki hreint
fram, ef saklaus er með
öllu? Davies er of greind
til þess, að vita ekki, að
handtaka hennar og
málaferli yrðu svo um-
töluð, að öll von um rétt-
arfarslegt ofbeldi kom
ekki til greina. Saksókn-
ari vestra byrði ekki af
stað nema fyrir lægju
haldgóð gögn til sönnun-
ar máli sínu, því ef upp
kæmist um falskan vitn-
isburð eða önnur svik,
yrði hann hvorki öfunds-
verður né mikilsveröur
eftirá.
En hér kemur annað
til greina. Það er orðin
tízka, jafnvel í kotríki
eins og hér, að fara fram
með afskiptum af innan-
ríkismálum víða um ver-
öld. Það má ekki blása
við íslendingum sem þó
sem betur fer, skarta
ekki morðmálum, að ekki
ætli allt vitlaust að verða
og athugasemdir, jafnvel
í góðu gamni mæta hér
harðvítugri andstöðu og
mótmælum, yfirlýsingum
og jafnvel hótunum. Nú
ríður kerlingaskarinn (. á
vaðið og ætlar sér fivorki
meira né minna en að
teyma bandaríska negra-
stúlku burt úr fangeís-
um vestra, skamma hið
opinbera, og segja banda-
rísku stjórninni, að svo-
fellt framferði í morð-
málum sé sko ekki gút-
erað uppi á íslandi og
sízt hjá menningarsam-
tökum pilsvarganna. Og
muni það vænst Nixon
og kó að makka rétt
ella skuli þeir eiga sig á
fæti. Til liðs hafa þær
auðvitað fengið öll þau
vinstri- og kommúnista-
samtök sem tiltæk eru
Fer það mjög að vonum
því eitt stærsta stefnu-
mál í utanríkisáætlun
kommúnista er að koma
af stað nægri ringulreii’'
innanlands í Bandaríkj-
unum. Allt stuðlar það
að því, að upplausnará-
stand verði til uppþota.
sem síðan verði að vígum
og loks almennri borg-
arastyrjöld. Að henni
lokinni geta Rússar hirt
upp rústimar og fjötrað
þjóðina í sinni eigin
mynd af lýðræði. Og ef
Bandaríkjamenn fara
ekki bráðlega að sjá, aö
ef ruglað er saman lýð-
ræði og algeru stjóm-
leysi, þá fer að verða
skammt í síðustu kvöld-
máltíðina hjá þeim, und-
ir sæmilega frjálsu þjóð-
skipulagi.
Það er því raunar ekki
Framhald á 6. síSu.