Tíminn - 21.08.1977, Síða 28

28
Sunnudagur 21. ágúst 1977
Frá hofnmni i Djupavogi.
Ormurinn vildi ekki bita á.
Til Atlavíkur í
Hallormsstaðaskógi
Nokkuð var orðiö áliðið dags,
þegar við yfirgáfum sólardýrk-
endur i Skaftafelli. Við vorum
þá búin að njúta gúös af fyrir-
myndar snyrtiaöstööu, sem
tjaldbúar hafa þar og mætti
gjarnan vera viðar á landinu.
Segir nú fátt af tveimur. Yfir
Koigrlmu komumst við og til
Ilafnar i Hornafirði. Grúföi þar
yfir þokusúid og nokkur vind-
strekkingur og sá nú ekki lengur
til sólar. Heldur þyngdist brúnin
á sólsoltnum Reykvikingum og
eftir nokkrar bollaleggingar var
ákveðið að aka i einni lotu I
Salernis og snyrtiaðstaöa fyrir tjaldbúa og ferðamenn er til mikillar
fyrirmyndar i Skaftafelli. A þessum myndum sézt byggingin bæði
að utan og innan.
Við lækinn I Atlavik.
11 a llor mss taðar s kóg með
viökomu þó á Djúpavogi, við
Beruf jörð.
Segja má að bótin i hring-
veginn hafi gjörbreytt allri að-
stöðu til ferðalaga innanlands.
Ekki leysir hún þó allan vanda.
Það er dýrt að ferðast um landið
okkar, já þrátt fyrir það að
menn hafist við i tjöldum. T.d.
kostar niðursoðinn matur fyrir
tvo milli 500 og 1000 krónur,
gasið kostar sitt bensinið á bil
inn og þetta hleður utan á sig.
Dós af niðursuðu er ekki maga-
fylli fyrir ferðamann nema
stutta stund og þar nætast við
pylsur, kók og kaffi og ótal aðrir
hlutir. Sjálfsagt kostar
dagurinn i útilegu fyrir tvo ekki
minna en fimm þúsund kall,
mjög vægt reiknað.
Það er þvi á fæstra færi að
verja löngum tima til slikra
ferðalaga og eigi þeim ekki að
fylgja þeim mun meiri þreyta
og erfiði vill reynast erfitt að
komast yfir að skoða allt, sem
hugurinn girnist. Oftast fara
menn þær leiðir, sem' liggja
milli bæja og kauptúna og yfir-
leitt er það vel þess virði. Þó
verður mönnum ósjaldan vandi
á höndum á vegamótum norðan
og norðaustanlands. Astæðuna
hygg ég vera, að hvergi á
landinu eru fallegir og tignar-
legir staðir jafn viða og jafn
margir. Manni dettur strax I
hug: Asbyrgi, Mývatn, Detti-
foss, Hljóðaklettar, Hallorms-
staðureða strandleiðin um hina
eiginlegu Austfirði þar sem eru
mörg formfögur fjöllin. En upp
Breiðdal liggur einnig vegur
yfir Breiðdalsheiði og niður
Skriðdal i Hallormsstaðarskóg.
Og þessi leið býr yfir ýmsum
hljóðlátum náttúrutöfrum, sem
menn ættu helzt ekki aö verða
af.
i Atlavík
Það er farið að dimma
nokkuð, þegar við rennum niður
i Atlavik i Hallormsstaðarskógi
um miðnætti á laugar-
dagskveldi Verzlunarmanna-
helgarinnar. Einhverjir eru að
svamla i vikinni. Þarna er tjald
við tjald og nokkur glaumur i
skóginum.
Rómantikin á þessum stað er
alltaf söm við sig, og við finnum
okkur gott tjaldstæði i litlum
lundi og hlýðum á margvisleg
mannanna hljóð. A einum stað
er sungið: Hvað er svo glatt, og
á öðrum stað leikið af bandi/ In
the Jungle, og ungt par gengur
hjá og talar um ofsalegt stuð og
stúlka biður vinkonu sina i
guðannabænum að vera fljóta á
eina kamrinum þar sem er kló-
settseta úr plasti. Og þannig
liður þessi nótt og töfrar skóg-
arins eru slikir að allt iætur
þetta þægilega i eyrum, sem ein
allsherjar hljómkviða lifsins við
undirleik þytsins frá laufkrón-
um trjánna.
Hallormsstaðarskógur er ekki
einungis mesti skógur á Islandi.
Hann er einhver fegursta
náttúruperla landsins, sem auk
þess er á við tonn af róandi lyf j-
um. Hér verður lifið að tilbrigði
við stef, alltaf fagurt, aldrei
ljótt. Og hvers vegna? Vegna
þess að þú ert sjálfur I sátt við
tilveruna eins og hún kemur
fyrir og hún er fögur.
Daginn eftir, á sunnudegi, fór-
um við i Austfjarðajæisu. Veður
versnaði, og þegar við höfðum
ekið um Egilsstaði og lögðum á
Fagradalinn fóru dropar að
hrynja úr lofti og var von bráðar
tekið aö rigna. Sól eða rigning,
alltaf eru Austfirðir tignarlegir i
hrikaleik sinum, og smáfriðir á
köflum. Heldur finnst mönnum
líka bæjarstæöin sérstæð, eins
og á Eskifirði þar sem undir-
lendi er nánast ekkert og alls
staðar upp brattar brekkur að
fara innanbæjar. Og upp snar-
bratt fjallið liggur svo leiðin um
Oddsskarð til Norðfjarðar og
eru þvottabretti herfileg á
leiðinni svo manni verður
stundum um og ó i þessari miklu
hæð. En að þvi kemur að Odds-
skarð verður úr sögunni og að-
eins um jarðgöng að fara til
Neskaupstaðar.
Enn sváfum við i Hallorms-
staðarskógi um nóttina, og hafði
ekki rignt þar að ráði og stytti
alveg upp seinnipartinn. Tjöld-
unum I skóginum hafði þó fækk-
aö nokkuð, en gleðin og róman-
tikin var söm við sig. Glaumur 1
skóginum og hiað á spekings-
legan blaðamanninn með
myndavélina á maganum. Ein-
hvers staðar var hrópað eftir
vindsæng og þá kom skaöræöis-
öskur: Þú hefur sprengt hana
helvitiö þitt, og: Hvar eru bæt-
urnar? En greinilega var aöeins
hlegið að þessum óhamingju-
sama útilegumanni og um það
leyti bar vindsængin okkur á vit
draumheima.
Mánudagur heilsaði meö
glampandi sól. Vitt og breitt um
Hallormsstaðarskóg lágu menn
i sólbaði, einkum var það kven-
fólkið, sem gefur að skilja, en
feður voru margir að sinna oft á
timum vanræktu hlutverki sinu,
léku við börnin, fóru i boltaleiki
og höfðu ofan af fyrir þeim á
ýmsan hátt.
A bakka Lagarfljóts stóð litill
drengur og kastaði spún af
stöng út i fljótið. Sjálfsagt hefur
hann verið að egna fyrir Lagar-
fljótsorminn fræga en engar eru
veiðisögur frá þessum degi.
Snærisspotti og
gúmmílím
Það þykknaði aftur I lofti
daginn eftir og mátti ráða af
teiknum himinsins að brátt færi
að rigna. Þá var timi til kominn
að taka saman sitt hafurtask og
setja stefnuna á Mývatn. Ekki
gekk þó slysalaust að komast þó
ekki væri nema til Egilsstaða, á
leiðinni sagöi billinn stopp. Það
vill til, að blaðamaður Timans i
þessu tilviki er af ætt manna,
sem kunna að bregða fyrir sig
spottanum og hafa I sumum
tilvikum bundið saman vélar til
að bjarga sér i höfn. Svo var
einnig nú, lekur vatnskassi bara
bundinn saman og sprungið rör i
kælikerfi var til bráðabirgða
þétt með gúmmilimi og bót. A
Egilsstöðum var bætt um betur
og settur á vatnskassaþéttir og
stállim. Og á meðan draslið var
að þorna var tilvalið að bregða
sér i sund. Undir kvöld var siðan
lagt af stað til Mývatns.
KEJ