Tíminn - 07.09.1978, Blaðsíða 15

Fimmtudagur 7. september 1978
15
Sigurjón
Ég var uppí flugturni og
ræddi um hesta við Egil-
sen, þegar síminn hringdi.
Það var ekki þessi venju-
legi simi, heldur eitthvað
af þessum fjölbreytilegu
apparötum sem flugturn-
inn er fullur af. Morgun-
vélin frá Flugfélaginu var
farin, og ég komst ekki
með. Komst ekki nær því
en að verða númer tvö á
biðlista.
Það voru þessi reiðinnar býsn
að gera i fluginu, tvær ferðir á
dag og bókaður langur biðlisti út
alla vikuna.
Eg sá fram á langt og gott fri i
skjóli þess að ég kæmist ekki i
bæinn og fór upp i turn að kjafta
um hross við Egilsen. Hann heitir
reyndar Gunnar Egilson, en á
Austurlandi þekkir hann enginn
undir öðru nafni en Egilsen og
hann er flugumferðarstjóri á
Egilstaöaflugvelli.
„Veðrið i Reykjavik?” sagði
apparatið i flugturninum, Egilsen
ýtti á eitthvert typpi og sagði:
,,Já, veðrið i Reykjavik, biddu nú
aðeins vinur minn”. Svo rauk
hann i annað tæki og sagði:
„Reykjavik. Egilsstaðir. Veðrið?
Uh-hu, já, aha, fint,” ýtti siðan
aftur á typpið og sagði: „Benni
minn” og romsaði svo upp úr sér
flóðiaf tölum, sem sennilega hafa
þýtt að veðriö væri gott, þvi Benni
var hress i málrómnum þegar
hann sagði: „ókei, takk”.
9 Löggubillinn frá Seyöisfirði og Teitur Ragnar á Egilstaða-
flugvelli. Benni flugmaöur (Benedikt Snædal),Benedikt
Þóröarson farþeginn i framsætinu, Bjarni Magnússon
lögregluþjónn á Seyöisfiröi og Egilsen búa sig undir aö
lyfta sjúklingnum upp i flugvélina.
mér þegar hálskirtlarnir voru
teknir úr mér fyrir löngu.
„Hvítklæddur engill"
Ég hef alla tið borið ótta-
blandna virðingu fyrir þessum
hvitu englum. Þær vita svo mikiö
og kunna allt og þegar maður
reynir að ræða við þær um lifsins
mál setja þær mann alltaf á gat.
En eins og flugurnar sem sækja
stöðugt i ljósið, hversu oft sem þær
brenna sig, langar mig alltaf til
að kynnast þessum englum þegar
færi gefst.
En hvernig fer maður að þvi að
komast i kynni við svona
hvitklæddan engil, sem er upp-
tekinn af að kæla sár sjúklingsins
sins og á annan há tt að sjá um aö
honum liði eins litið illa og efni
standa til, um borö i smáflugvél,
sem hefur svo hátt að maður
heyrir varla hugsanir sjálfs sin?
Atti ég að kalla til hennar og
segja að ég sé blaðamaöur á Tim-
anum og vilji fá við hana viötal?
Nei, fjandinn, það gekk ekki.
Þá yrði hún trúlega stif og leiö-
inleg og segöi: „ég mundi
segja....”
Eg fann engin ráö og lenti i
vandræöum með hendurnar,
greip myndavélina, setti upp list-
rænan svip og fór að skjóta i allar
áttir, inni i vélinni og út um
gluggana, sem voru allt of mattir
og óhreinir til að mögulegt væri
að mynd heppnaðist, — og vonaði
að þeir á ljósmyndastofunni
kæmust ekki að þvi hvernig ég
bruðlaði meö filmuna.
Eins og i skáldsögunum kom
tilviljunin til hjálpar. 1 nánd viö
Hofsjökul þurfti hún aö hagræða
særðu hendi sjúklingsins og ég
gat rétt henni hjálparhönd, og
spurði: Hvaðkom fyrir hann?” —
„Hann fór i kjötsög. Ertu lækn-
ir?”
„Nei, hjúkrunarkona”, og hún
var úr Reykjavik og búin að vera
þrjú ár á Seyöisfiröi og likaöi vel
9 Benni flugmaöur I riki sinu.
og ætlaði að vera þar áfram var
búin að kaupa sér hús þar og það
er ekki lengur tilbreyting i að fara
suður með sjúkling, bara hluti af
starfinu, hvorki betri né verri en
annað.
Sunnan við Langjökul fannst
okkur landslagið fallegt og við
Þingvallavatn sagði hún að það
væri gaman að sjá þessar mynd-
ir, sem ég hefði verið að taka á
leiðinni. Ég var fljótur að taka
upp blaö og blýant, hún heitir
Sigrún Olafsdóttir og ég lofaöi að
senda henni myndir ef þær yrðu
góðar.
Og svo fyrr en varði var Teitur
Ragnar kominn inn á Reykja-
vikurflugvöll, sjúklingurinn og
hvitklæddi líknarengillinn horfin i
sjúkrabil, sem beiö komu þeirra.
Benni ætlaði inn á Loftleiðateriu
að fá sér eitthvað að éta, áður en
hann færi austur aftur og ég tók
töskuna mina og myndavélina og
labbaði af stað. Maður varð vist
að koma sér I vinnuna.
ekkert” „Viltu ekki sjá hann,
Benni minn” „Mér er skitsama
hvernig hann litur út, ég er búinn
að lofa framsætinu.” „Benni
minn, hann gæti gert þig frægan”
„Læknirinn ræður þessu alveg.
Það eru tvö sæti við hliðina á
körfunni og ef læknirinn er bara
einn, er séns”.
Teitur Oddur var nýfarinn i
loftið. — Teitur Oddur er
„Ælanderinn” þeirra hjá Flug-
félagi Austurlands. Hann var
kominn upp yfir Fjarðarheiðina
og kallaði upp flugturninn og
sagði eitthvað á þessu einkenni-
lega máli sem flugstarfsmenn
tala, einhvers konar samblandi af
tölum og óskiljanlegum orðum.
Siðan bætti hann við: „Segðu hon-
um Benna að sjúkrabillinn sé
kominn hér á brúnina og farinn að
lækka sig”
„Löggubíll með blikkandi
Ijós"
Nokkrum minútum seinna sást
til löggubils með blikkandi rauð
ljós á toppnum, og fór geyst,
renndi sér inn á flugvöllinn og
stoppaði við Navaróinn, — nýju
vélina þeirra hjá Flugfélagi
Austurlands sem heitir Teitur
Ragnar —, og stuttu seinna var
karfan með ungum strák sem
haföi farið meö puttana i kjötsög,
komin inn i Teit Ragnar.
Benni sagöi: „Skelltu þér inn”,
og ég sagöi: „Takk og bless” við
Egilsen og skellti mér inn.
Ég settist i sæti við hliðina á
sjúkrakörfunni og á móti mér sat
einn af þessum liknarenglum i
hvitum slopp, sem eru alls staðar
nálægir þar sem menn eru illa
haldnir.
Þetta var nútima engill, i
flauelsbuxum og stórum skóm og
sloppurinn var stuttur og óstif-
aður, ekki þessi gamla móðurlega
gerð, drifahvit uppúr og niðrúr, —
sem sagöi mér með ákveðinni
röddu hvernig ég ætti að haga
„Hann gæti gert þig fræg-
an"
Nú hrundu formlegheitin af
Egilsen og hann var bliður og
þægilegur i málrómnum þegar
hann spurði: „Hvað er á seyði,
Benni minn?” „Sjúkraflug”,
sagði apparatiö. — „Vantar þig
ekki hjúkrunarkonu, Benni
minn.” „Það veit ég andskotann
Og
stórum skóm
9 Sigrún ólafsdóttir heldur plastpoka meö Is I viö sáru
hendina á Jóni Þorsteinssyni.
9 Komiö inn til lendingar á Reykjavikurflugvelli.