Alþýðublaðið - 24.08.1922, Blaðsíða 4

ALÞVÐUBLAÐIÐ
KOL
Avalt nægar birgðir fyrirliggjandi af
ágætum húsakolum
Kolin eru geymd i húsi og vel þur.
— Hvergi ódýrari. —
H. P. DUUS.
LífsílyrDflarstornni rítisiis
(Statsanstalten for LiYsforsikring).
Þ$Q tHkymist héx raeð, aS her'ra pó stari O P Blöndal
(StýrlmannaitSg 2) er seítur umboðsmaður sroíaunaíÍBisar í Reykjavlk.
Stjórn ofannefndrar stofnnnar,
hian 27. júií 1922
Qóðfs? ojf ódýrir dívanar, og
madressur á 6—10 kr, altaí íyr-
irliggjandi á Freyjugötu 8

Skifatnaður.
Vandaðastur,
beztur,
ódýrastur.
| SYeinbjörn Arnason
Laugavcg 2
Árstillögrum
til werkamannafélagsms Dagsbsún
er veitt móttnka á iaugardögum
kl. 5—7 e. m. í húsinu nr 3 við
Tryggvagötu. — Fjármálatitari
Dagsbrúnar. — Jón Jónsson.
Hvað er „RINSOf'
Ritstjórl og ábyrgð&rm&dar:
Olafur Friðriksson.
Prentsnjiðjaa Gutentserg
Edgar Rice Burrmghs: Tarzan snýr aftnr.
ótta. Konan i herberginu féll á kné við líkama manns
síns og bað.
Smám saman hvarf- roðinn frá augum Tarzans. Hann
fór að greina umhverfið — hann var aitur að ná valdi
yfir sér. Hann tók eftir krjúpandi konunni. „Olga",
hvíslaði hann. Hún leit upp, og bjóst við að sjá morð-
glampann í augum hans. En í stað þess sá hún hrygð
og yðrun1
„Ó, Jeanl" hrópaðl hún. „Sko hvað þér hafið gert.
Hann var eiginmaður minn. Eg elskaði hann, og þér
hafið drepið hann".
Tarzan tók máttvana llkama greifans mjög varlega
upp og bar hann að legubekk. Hann lagði eyrað að
brjósti hans.
„Vin, Olga", mælti hann.
Hún kom með það, og heltu þau því milli vara hans.
Alt í einu varp greifinn þungt öndinni. Hann snéri
höfðinu og stundi.
„Hann deyr ekki", sagði Tarzan. „Guði sé loí!"
„Hvers vegna gerðuð þér það, Jean?" spurði hún.
„Eg veit ekki. Hann barði mig, og eg varð óður.
Eg hefi séð apana í flokki mínum gera hið sama. Eg
hefi aldrei sagt yður sögu mína, Olga. Þér hefðuð
átt að þekkja hana — þá hefði þetta ekki skeð. Eg hefi
aldrei séð föður minn. Eina móðirin, sem eg hefi þekt,
var vilt apynja. Eg sá aldrei mann fyr en eg varð fimt-
án ára, Eg varð tvitugur áöur en eg sá hvítan mann.
Það er litið meira en ár síðan, að eg var nakið rán-
dýr í skógum Afríku.
Dæmið mig ekki of hart. Tvö ár eru of stuttur tími
til þess að .kenna einstakling það, sem tekið hefir hvíta
kynflokkinn aldir að læra".
„Ég dæmi yður alls ekki, Jean. Sökin er mín. Þér
verðið nú að fara — hann má ekki finna yður hér,
þegar hann raknar við. I Guðs friði".
Tarzan var hryggur er hann gekk burtu frá höllinni.
Þegar hann kom út tók heili hans brátt til að starfa,
og innan tuttugu mínúta kom hann inn á lögreglustöð-
ina í Maule-götu. Þar hitti hann brátt einn lögreglu-
þjóninn, sem hann nokkrum vikum áður hafði komist
í kast við. Lögregluþjónninn varð glaður við, er hann
sá manninn aftur, sem hafði leikið hann svo grátt. Er
þeir höfðu talast við um stund spurði Tarzan, hvort
hann kannaðist við Nikolas RokofF eðe Alexis Paulvitch.
„Eg hefi oft heyrt þeirra getið. Þeii hafa báðir kom-
ist undir hendur lögreglunnar, og þó engin kæra sé
nú’ á hendur þeim, vitum við mætavel hvar þeir h’alda
sig, ef' eitthvað skyldi lcoma fyrir.1 Það er bara sama
reglan og við höfum gagnvart sérhverjum glæpamanni,
sem þekkist. Hví spyrjið þér?"
„Eg þekki þá“, svaraði Tarzan. „Eg vildi gjarnan sjá
RokofF, til þess að jafna dálítið við hann. Ef þér getið
bent mér á heimili þeirra, þætti mér vænt um".
Fáum mínútum síðar kvaddi hann lögregluþjóninn,
með blað í vasanum, sem bar heimilisfang í miður vel
þokkaðri götu. Hann gekk hratt til næstu sporvagna-
stöðvar.
Rokofif og Paulvitch voru komnir heim, og voru að
rabba um væntanlegan árangur af kvöldverkum sínum.
Þeir höfðu símað til tveggja morgunblaðsskrifstofa, og
biðu eftir fréttariturum til þess að skrifa upp fyrstu
fregniruar af hneykslinu, sem setja átti París á annan
endann daginn eftir.
Þung skref heyrðust á ganginum. „Bara að þessir
blaðamenn séu eklci með neinar vöblur", mælti Rokofl,
og þegar barið var að dyrum á herbergi þeirra, bætti
hann við. „Kom inn, herra".