Ísafold - 10.05.1876, Blaðsíða 2

42
unuin. Að börnum meðtöldum er
það líklega 13—14 hundruð. 14,000kr.
kvað vera búið að senda landshöfð-
ingja í innskriptargjald.
Til dæmis um ákefð manna
úr landi er það í frásögur fært,
að á einu meðal meiri efna-
lieimila hjer snnnanlands ætlarkonan
frá manninum með 6 börn þeirra, tlest
í æsku.
— Allan- fjelagið, hið mikla útflutn-
ingafjelag á Englandi, hefir tekið að
sjer að koma öllum þessum hóp alla
leið til Quebec. Eptir því sem vjer
höfum fengið að vita frá fjelaginu, ætl-
ar það að taka við fólkinu hjer á 4
höfnum: Borðeyri, Sauðárkrók, Akur-
eyri og Seyðisfirði, annaðhvort í einni
ferð á einu skipi stóru, eða þááminna
skipi í tveim ferðum, hvorri á fætur
annari, og flytja það til Skotlands.
Skipið á að forfallalausu að koma að
Borðeyri um mánaðamótin júni ogjúlí,
og lialda þaðan austur á hinar hafn-
irnar. Verði hafísinn ekki farinn þá,
snýr það aptur, og kemur ekki aptur
fyr en það frjettist til Skotlands, að
hafísinn sje farinn. Ferðakostnaðurinn
á að verða hjer um bil 120—135 kr. á
mann til Quebec, að meðtöidu fæði og
húsnæði þann tima, sem vesturfaramir
kynnu að þurfa að bíða eptir fari á
Skotlandi; ef til vill nokkuð minna.
Fjeiagið hefir og samið svo við Slimon
hrossakaupmann, að hann sendihingað
skip í sumar á ýmsar hafnir norðan-
lands og austan til þess að losa vest-
urfara (og aðra) við skepnur sínar og
hjálpa þeim um .peninga í staðinn til
férðarinnar, og -kvað Mr. Coghill, er
nú kom með póstskipinu, eiga að gjöra
kaupin áður, þegar hann er búinn að
fá hrossafarm hjer syðra um lok þ. m.
Herra G.Lamberisen orðinn útflutn-
ingastjóri, með þeim kjörum og kostum,
Sitiidentiim f'rá Satamanca.
(Eptir Wasliington irwing.
(Framh.). tarna var það fram kom-
ið, sem Autonio hafði lengl ó'ttazt.
Hann beið eigi svaranna ifrá hinum ó-
kunna manni, er hann hafði ónáðað
þegar verst gegndi, heldur flýtti sjer
burtu i hrelldum hug. Svo mjög sem
það hrelldi hann, áð Inez veitti oðrum
manni ástir sfnar, tók hitt hann þó
enn sárara, að hún skyldi gjöra sig
seka í ósæmilegum ástamökum. Uon-
um fannst engri jarðneskri veru trú-
andi nema til ills eins, úr því að jafn-
saklaus og ung stúlka gæti búið yGr
falsi og iprettum. Og að fara svona
raeð hann föður .sinn, aumingja karl-
inn, sem ekki sá fyrir henni sólinu, og
uggði sjer einskis. Antonio lá víð áð
fá óþokka éða jafnvel andst-yggð á Inez,
er hann hugsaÖi til þess.
Hinn gamli maður sat í sama stað,
þegar Antonio kom aptur, og var að
horfa á tunglið. *Iíomdu sonur minn»
mælti hann frá sjer numinn, eins og
hann var vanur, «komdu og lestu með
mjer í þessari miklu bók spekinnar,
er settir eru í hinum nýju útflutnings-
lögum.
— Fjárkláðinn. Áfundiþeim
að tingnesi, er Jón ritari hjelt 26. f.
m., andæptu Borgfirðingar boði amt-
manns um almennar baðanir, er fje
væri komið úr ullu; börðu við kostn-
aði, og að baðanirnar mundu spilla
skaðabótakröfunum, og loks, að fyrir
þær gæti kláðinn leynzt lengur en ella.
Einn utansýslumaður, Jón Bjarnason
frá Óspakseyri, hjelt því fram, aðsam-
kvæmt reynslu kæmu böðin kláðanum
út, ef hanu væri nokkur, oghann dræp-
ist ekki, eðaað hann yrði þá að minnsta
kosti auðþekktari frá öðrum óþrifum.
Á því máli var fundarstjóri, og hafði
hann aftök um, að útvega nokkra und-
anþágu frá böðunum, og mætti búast
við, að þeim yrði strangiega fylgt fram,
þar sem ekki væri gjörskorið, ekki að
eins í vor, heldur líka að hausti. Hadn
sýndi lika brjef frá Húnvetningum á
fundi að Kagaðarhóli 20. f. m., þar sem
þeir sögðu Borgfirðingum heimiltskaða-
bótanna vegna, að baða í vor. — þá
voru samþykktar reglur um fjárgæzlu i
Borgarfirðinum í sumar (heimagæzlu),
þó að eins í efra partinum, ef Skorra-
dalsvörður yrði settur, og hann vildu
allir Borgfirðingar hafa, með verði úr
honum súður i Botnsvoga.
Óskorna áttu nokkrir bændur í efri
parti Borgarfjarðarsýslu sauði sína, er
Jón ritari kom þangað uppeptir, þrátt
fyrir öll loforðin í vetur, og er það
eitt með öðru sorglegur vottur umvíta-
vert skeytingarleysi í þessu góða kláða-
máli, og jafnvel um lúalegan ódreng-
skap.
Annan fund ætlar Jón ritari að halda
á sama stað 1. júní, til þess að ráða
eitthvað af um vörðinn og herða á
böðunum.
sem lýkst upp fyrir oss á nóttunni. Það
var satt, sem spekingar Kaidea sögðu,
.að himininn geymir hulinsmál handa
þeim, sem ráðakunna; það boðarþeim
gott og iift, og fræðir þá um dulda ör-
■lögdóma».
Stúdentinn komst við, er hann virti
fyrir sj.er hinn æruverða öldung; hann
sá nú 'í svip, áð öll hans hulda speki
var ‘fánýt og einskisvirð. «þú ert að
ígminda eðli himintunglanna, en hefir
enga hugmynd um það, sem gj.örist
rjett í kring um þig», hugsaði hann.
<■ Hvar er tálleysi og sakleysi, úr því að
önnur eins stúlka og Inez getur dregið
á tálar».
Eitthvað þessu líkt mnn að vísu
verða hverjum unnusta að orði, er hann
verður þess áskynja, að ástiney hans
er ekki annar eins engill og hann í-
myndaði sjer. En fyrir Antonio var
það felmtur hreins og ráðvands Kjarta.
Hann hjelt heim lil sín, utan við sig
og úrvinda af harmi. Hann ernsetti
sjer, að hætta við fræðanám sitt í turn-
inum, og freista, hvort fjarlægðin fengi
eigi leyst sig úr töfralæðingi þeim, er
hafði fjötrað hann við bústað hinnar
Stardals-kláðinn er nú læknaður, og
kláðalaust nú alstaðar, það menn vita.
Sannspurt höfum vjer, að ráðgjafinn
hafi neitað að leita samþykkis konungs
að varðlagafrumvarpi Akureyrarfundar-
ins frá í vetur, og eins að k'áðalaga-
frumvarpi frá landshöfðingjanum.
— Maf'ís var fyrir öllu Norður-
landi, þegar póstar voru á ferðinni, og
síðan hefir frjetzt, að hann nái au6tur og
suður fyrir land, allt að Ingólfshöfða í
Öræfum. Eru því allmikil harðindi að
frjetta að norðan, og eins að vestan;
þar hefir vetur verið með harðara eða
harðasta móti sumstaðar allan síðari
hlutann.
— Aílabrög'ð. Jafnauma ver-
ti'ð hjer við Faxaflóa og þá, er nú er að
enda, muna menn eigi. 30 fiska hlut-
ur að meðáltaii, segja kunnugir menn.
Aptur bafa hákailaskipln (þiljubátarnlr)
aflað með bezta móti. — «Undir Jökli
vetrarhlutir í minnalagi, 2 hundruð(stór)
og 90 hæst, en um hundrað minnst, og
nokkur hákarlsafli hjá sumum», er oss
skrifað. — Við ísafjörð (í Bolungarvjk)
«vetrarvertíð arðlitil, mjðg ógæftasamt
og fiskifátt, en allvænt það sera aflazt
hefir; 6 —16 skippund saltað af skipi*.
Norðlendingum hafa borizt höpp nokk-
ur með ísnum: 50 hnýsur náðust á
Langanesi á Góunni, 92 höfrungar á
Fjallahöfn við Axarfjörð í vikunni fyrir
páskana, og 30—40 á Eyjafirði um
sumarmálin; tvítugan hval rekið á Tjörn-
nesi, og annan fertugan á Höfðaströnd.
— Maimalát af slysförum.
«Hinn 6. eða 7. apríl varð skipskaði
undir Jökli», er oss skrifað að vestan.
«þar drúkknuðu 6 menn, 5 úr Vestur-
eyjum, allt ungir menn og efnilegir, og
I úr Staðarsveit; hinum 7., formannin-
um, Snæbirni Kristjánssyni frá Hergils-
ey,varð bjargað af formanni frá Hrapps-
ungu tálai'dísar. stlann kenndi eigi
framar hins mikla þorsta í ódáinsmjöð-
inn dýra, gullgjörðardraumórarnir voru
hoifnir ; 'því að hvers virði var steinn
vizkunnar utan ilnesar.
Hann svaf ekkert um nóltina. Morg-
uninn eptir var hann einráðinn þess,
að kveðja gullgjörðarmanninn og slíta
sig burt úr Granada. Með sama áform
fór hann á fætur hvern daginn eptir
annan .heila viku, en vitjaði jafnnær
heim að kvöldi, barmaði sjer út af
kjarkleysi sínu og strengdi þess heit
að láta nú verða af þvf daginn eptir.
Ilann sá Inez mjög sjaldaD þenuan
tíma. Hún var hætt að vera á gangi í
hallarlundinurn, en Ijet lengst af fyrir
berast inni i herbergi sínu. Yrði hún
fyrir súidentiTnim, roðnaði hún meir en
hún átti aðsjeráður; einu sinni staldr-
aði hún snöggvast við, eins og hún
ællaði að segja eitthvað, en það var
eins og hún kæmi sjer ekki að þvi,
hún roðnaöi enn meir, og fór. Antonio
eignaði þessa feimni vondri samvizku.
«IIvað ætli hún hafi ætlað að segja mjer?
það hefir liklega átt að vera rjettlæting
þess, sem jeg sá um kvöldið; en hvern-