Ísafold - 18.04.1888, Blaðsíða 2

70
o: að hvar sem farið er að brúka ýsulóð að
mun, þar hörfar fiskurinn undan og verður
stopull afli; sje hún brúkuð í fallsjó og þar
sem fiskur er í götigu, er hún allra skaðlegust.
VTikuna sem leið kom afarmikill fiskur í Garð-
sjó. f>að er óhœtt að fullyrða, að um 200 skip
hafi róið þangað daglega um þær munair og
þar af í hæsta lagi 20 með færi, hin öll með
lóðir. Öll óregla á sjer stað við slík tækifæri,
stuldur og rán og spellverki á veiðarfærum.
Væru okkar háu yfirvöld hara einn dag stödd
þar úti og sæju aðfarirnar, þá mundu þau ekki
.......Gangan kemur i þeim tilgangi að ganga
inn á Hraunbrúnir sina vönu leið og færa öll-
um blessun. En þegar hún mætir þessum
feikna niðurburði, þá nemur hún staðar; svo
koma þær lóðir, sem missast og eru skornar
frá, því hver leggur ofan á annars veiðarfæri,
dregur svo upp hæði sína og annara lóð; eru
menn svo ekki að tefja sig á að greiða sund-
ur, heldur er bara skorið og kubbað; það frá-
skorna fer í botninn, stundum mörg hundruð
beittir önglar, fiskur festist á þeim, og svo tek-
ur straumurinn, sem þar vanalega liggur norð-
vestur, alla kösina og ber hana með sjer: þar
við leggst fiskurinn. |>að hefir verið ágætis
afli þar út frá hina vikuna (síðastl.), en ekki
einn einasti ,fiskimaður vildi staðhæfa, að sá
fiskur hefði ekki eins nú eins og ætíð áður
fengizt á færi, því það er allt sá greinilegasti
færafiskur.
Tregðan af fá staðfes*ar fiskisamþykktirnar
dregur meiri dilk eptir sjer en hlutaðeigandi
háyfirvöld gera sjer í hugarlund. J>að kostaði
margar þúsundir króna og mörg tár hungraðra
aumingja, að netasamþvkktin frá 9. júní 1885
fekkst ekki staðfest fyr en þá, eptir vertíð
—henni var neitað ýyrir vertíðina—. Nú var
í fyrra neitað að staðfesta ýsulóðarsamþvkktina,
og þótt hún fáist fram að hausti, þá er það of
seint“.
Isfírðingar og minnihlutinn
í stjórnarskrármálinu.
Með fundarályktuninni hjer á undan hafa
Isfirðingar lýst því svo afdráttarlaust, sem
auðið er, hvernig þeim líkar afdrif stjórn-
arlkrár málsins á' síðasta þingi, og hvað
þeir ætlast til að næsta þing geri í því
máli o. s. frv.
það hneikslar sjálfsagt margan mann,
að þeir seilast þar til þingmanna annara
kjördæma; þingmenn sjálfra þeirra voru
nefnilega rammir meirihlutamenn og þurfa
því engrar árjettingar við. F.n hugsunin
er eflaust sú, að af því að hver þing-
maður er þingmaður alls landsins, og ekki
einungis þess kjördæmis, er hefir sent hann
á þing, þá geti hver hluti landsins, sem
vill, og landið í heild sinni komið fram og
annaðhvort þakkað honum fyrir ráðs-
mennsku hans, eða þá beðið hann að
hafa óþökk fyrir alla frammistöðuna og að
ómaka sig ekki optar á þing.
þetta er að vísu röggsamlega af sjer vikið;
en annað mál, hvort það er að því skapi
hyggilegt. það getur haft gagnstæða á-
hrif því, sem til er ætlazt.
Kjördæmin, sem áttu minnihlutaþing-
menn á þingi síðast, geta tekið það óstinnt
upp, að óviðkomandi kjönlæmi fer að ótil-
kvöddu að hafa orð fyrir þeim, og ekki
einungis setja ofan í við þingmenn þeirra,
heldur jafnvel reyna til eins og að setja
þá af. þó að þau væri aldrei nema fylli-
lega á sama máli, þá mundu þau kunna
betur við að orða það sjálf við þingmenn
sína, hvað þá heldur ef þau væru nú ann-
arar skoðunar sum af þeim, sem ekki er
alveg fortakandi. því það er mikið á milli
þess, að láta sjer mislíka eitthvað, sem
þingmaður hefir gert, og að vilja alls ekki
hafa með hann að sýsla framar, hvað sem
hæfileikum kans líður og hvernig sem hann
ætlar sjer að koma fram eptirleiðis.
Annars vegar eru hlutaðeigandi þing-
menn sjálfir. þó að þeir kannist við, að
þeir sjeu þingmenn alls landsins, þá munu
þeir þykjast góðu bættir, ef þá skilurekki
á við meiri hluta síns kjördæmis. þeir
hafa það til, meira að segja, að vitna í
stjórnarskrána, sem býður þeim að fara
eptir sinni sannfæringu, en ekki kjósend-
anna einu sinni, ef þar ber á milli, hvað þá
heldur annara landsmanna eða kjósenda í
öðrum kjördæmum. þeir geta sagt við sína
kjósendur, hvað þá heldur aðra : »Jeg er
kjörinn til 6 ára þingsetu, og það getið
þið ekki aptur tekið, hvort sem ykkur lík-
ar við mig betur eða ver. Jeg ræð hvað
jeg geri, og þið hafið þar ekkert um
að segja, fyr en sá tími er liðinn. þá ráð-
ið þið, hvort þið kjósið mig aptur eða ekki,
og þar tneð búið«. — þetta geta þeir sagt,
og því hranalegar sem að þeim er farið,
einkanlega af hálf-óviðkomandi mönnum,
því meiri freisting er fyrir þá að taka þann-
ig í málið.
Fæstir af hinum þjóðkjörnu minnihluta-
mönnum á síðasta þingi greiddu þá at-
kvæði í móti stjórnarskránni af því, að
þeir væru málinu mótfallnir í sjálfu sjer.
það, sem gerði, að þeir »gengu úr skapt-
inu« þá, var, að þeim þótti ótímabært að
halda því áfram á því þingi, og gátu meira
að segja borið fyrir sig vilja kjósendanna
í því efni að nafninu til að minnsta kosti
sumir hverjir. það er því allt eins líklegt,
að þeirhafi hugsað sjer og hugsi sjer enn,
að fylgja málinu fram á þingi 1889 eins
fyrir því. Og vegurinn til að fá þá til að
halda fram þeirri fyrirætlun er ekki sá, að
fara að þeim með illindum og hranaskap,
fyrir það sem þeir gerðu 1887. Sú aðferð
getur orðið til þess, að gera illt verra.
Hyggilegasta og liðlegasta aðferðin er
sú, að kjósendur eigi fund við þessa þing-
menn sína, heldur fyr en síðar, í friðsemi
og bróðerni, og fái þar skýlausa yfirlýsingu
þeirra um, hvernig þeir muni taka f málið
á næsta þingi. Sllka yfirlýsing eru þing-
menn siðferðislega skyldir að láta uppi.
Að svara ekki, eða svara eintómum vífilengj-
um, það er ekki nýtum þingmanni samboð-
ið. Sannfæringu sinni á þingmaðurinn aó
fara eptir, og þarf ekki að skipta sjer af
því, hvort hún kemur heim við skoðun
kjósendanna; en að dylja hana fyrir þeim,
þegar eptir er leitað, það er rangt og ófor-
svaranlegt.
það er nú þá fyrst, er það er bert orð-
ið, að þingmaðurinn ætlar sjer að halda
aðra leið en kjósendunum líkar,—það er þá,
en fyr ekki, að þeir hafa ástæðu til að
lýsa yfir vantrausti sínu á honum og skora
á hann, að leggja niður þingmennskuna,
ef hann ekki gerir það þá sjálfkrafa og
ótilkvaddur,—og mun það tíðara, enda þing-
manninum samboðnara, þegar svo ber und-
ir, og farin er þessi leið, sem hjer er á
vikið. Yilji hann ekki verða við slíkri á-
skorun, þá gegnir hann því síður skeytum
annara út í frá.
Orðabókarritdómurinn.
(Niðurl.). Marque de haute mer. þannig þýð-
ir P. þ. „aðfallsfiara“ í orðabók sinni ; en nú
segir hann, að |>að pýði .háflæði11 ; en hvort-
tveggja er skakkt. Hann ruglar þessum orð-
um líklega saman við marque de haute marée.
háflæðarmál, á d. Höjvandsmærke.
Guet-apens. P. þ. segir, að jeg hafi hjer „far-
ið á hundavaði“, „því að Sick þýði guet-apens
með forræderisk Overfald [sviksamleg árás], og
K. G. þýði „Overfald“ með árás, og þess vegna
liggi alveg í augum uppi(!), að „aðför“, sem er
hið sama og árás, sje = guet-apens“, þ. e. með
ððrum orðum : aðför er=sviksamleg aðför ! —
Eptir þeirri reglu þýðir t. d. orðið „gull“ sama
sem „óektagull“, orðið „maður“ sama sem „ó-
kunnur maður“, „orðabók" sama sem „vitlaus
orðabók“ o. s. frv.
Jeg furða mig nú ekki lengur á því, að P-
þ. þýðir „akkerisbotn" á fr. með orðum sem
þýða „góður akkerisbotn“, eða „akfæri (2)“
með orðum, sem eiga að þýða „gott akfæri“ o.
s. frv.
Accueil massacrant (sjá „aðkoma"). P. þ. ■
segir nú, að þessi orð sjeurjett þýdd á d. með
„gnaven Modtagelse“, og að „gnaven“ þýði
ömrulegur. Samkvæmt þessu er það skoðun
hans, að „aðkoma“ sje=„ömruleg móttaka11!
Aðsókn. P. þ. stendur enn fast á því, að
faire un bon marché (— að gera góð kaup),
þýði að hafa góða aðsókn!, „af því að faire bon
marché (de qch.) þýði að selja ódýrt, til að(!!)
hafa góða aðsókn og útsölu“. Hjer ruglar hann
saman tveirn talsháttum, sem hafa svo að segja