Ísafold - 24.09.1890, Blaðsíða 3

307
land, þá Austurríki og Ungverjaland, þá
Italía, þá Spánn. það er að segja: þessi
lönd framleiða mesta ull. En hvert þeirra
er mest sauðland að tiltölu rjettri, það sjest
ekki á þessari skýrslu.
Lítið á aðra miljón punda af ull hefir
verið fiutt út á lslandi að meðaltali hin
síðari árin.
Úr tekjuskattskrá Khafnar. Um
daginn voru tilgreindir nokkrir dansk-íslenzkir
kaupmenn í Khöfn með háum tekjum árið sem
leið. Hjer skulu nefndir nokkrir aðrir tekju-
háir Khafnar-borgarar, þeir er margir vita
nokkur deili á hjer á landi: Árstekjur.
E. L. Vett, stórkaupmaður . . 300,000 kr.
T. W. Wessel, stórkaupmaður . 300,000 —
J. C. Ferslew, blaðaeigandi . . 225,000 —
J. D. F. Hegel, bóksali . . . 200,000 —
O. D. Rosenörn-Lehn, utanríkis-
ráðgjafi.................. 200,000 —
A. C. Gamél, stórkaupmaður . 150,000 —
C. C. V. Liebe, hæstarjettarmál-
færslumaður............... 110,000 —
C. F. Tietgen, etazráð .... 100,000 —
A. Klubien, hæstarjettarmálfærslu-
maður..................... 100,000 —
J. B. S. Estrup, forsætisráðherra 56,200 —
Anker-Heegaard, etazráð . . . 48,000 —
Edm. Hansen-Grut, prófessor og
augnalæknir................ 45,000 —
C. P. A. Koch, gufuskipafjelags-
stjóri..................... 40,000 —
J. Nellemann, íslandsráðgjafi . 40,000 —
Björn Stephensen, kand., verk-
smiðjueigandi.............. 40,000 —
Oct. Hansen, hæstarjettarmál-
færslumaður................ 35,000 —
Siemsen, smáskammtalæknir. . 20,400 -—
J. B. Fog, Sjálandsbiskup . . 15,000 —
þeir Vett og Wessel eiga saman hina
stærstu vefnaðarsölubúð m. m. í Khöfn, —
xMagazin du Norda. Ferslew á blaðið »Natio-
naltidende«, ásamt fleiri blöðum, ogrekur mikla
verzlun að auki. Hegel er eigandi »Gylden-
dals« bókaverzlunar. Gamél er kaffikaupmað-
ur; hann kostaði Grænlandsför dr. Nansens.
Björn Stephensen er sonur Oddgeirs sál.
Stephensens, er lengi stóð fyrir ísl. stjórnar-
Bónor ðsförin.
helga Patrikusi fyrir náðarsamlega handleiðslu.
Móðir hans stóð honum lifandi fyrir hug-
skotssjónum, með eldskörunginn í hendinni
og hann hafði yfir upphátt hið dýrmæta
heilræði hennar : »Aldrei skaltu kvongast
Kobbi, þvi allir karlmenn eru fantar og
fyllisvín«.
(Á. +)
Hefndin.
|>að var komið kvöld. Varðmennirnir stóðu
hjer og hvar á stangli: úti við kirkjugarð, á
hæðinni hjá húsinu prestsins og á öllum
helztu gatnamótum. það var stormur og
kafaldshríð. Úti í skógarjaðrinum höfðu
nokkurir riddarar valið sjer náttstað. f>eir
höfðu bundið hesta sína, og lagzt fyrir í
deildinni í Khöfn, og tengdasonur Anker-Hee-
gaards, etazráðs og járnsteypueiganda (ofna
o. fl.).
Sýninginí G h i c a g o 1 8 9 3. þessi
mikla heimssýning, stórum mikilfenglegri en
gerzt hefir áður nokkursstaðar, verður hald-
inn í minningu þess, er Columbus fann
Ameríku fyrir 4 öldum. f>að var árið 1492,
og því átti fyrst að hafa sýninguna 1892;
en með því að ekki var afráðið fyr en í vor,
hvar sýningin skyldi standa, hvort heldur
í New-York eða Chicago, þá þótti orðinn
of naumur tíminn til að undirbúa hana, og
var henni því frestað til vorsins 1893. A
hún þá að byrja 1. maí og vera lokið 31.
okt. En hátíð' á þó að halda sjálfan af-
mælisdag Ameríku, 12. okt. 1892, og hana
veglega, á þeim stað, sem sýningarskálann
á að reisa veturinn eptir.
Til þess að fá hentugt sýningarsvið, þarf
að fylla upp dálitla skák af Micbiganvatni,
er borgin stendur við. Sýningarsviðið á að
vera 173 ekrur að stærð, sama sem 230
vallardagsláttur, — eða eins og 15 tún
samanlögð, ef meðaltún er gert 15—16 dag-
sláttur.
En látum það vera, hvað sýningarsviðið
er stórt. Hitt er meira um vert, og eins
dæmi um miklar sýningar, að í ráði er að
hafa sýningarskálann ekki nema einn, en
svo stóran, að hann taki yfir hjer um bil
allt sýningarsviðið.
Sá heitir E. S. Jennison, húsameistari í
Chicago, er hefir látið sjer hugkvæmast
þetta tröllvirki og allt fyrirkomulag á því.
Vesturheimsmenn eru ákaflega stórhuga, og
líkar þeim því hugmynd Jennisons mæta
vel.
Skálinn á að vera líkur tjaldi í lögun
eða þó öllu heldur eins og gríðarstór regn-
hlíf. Miðsúlan ítjaldinueða skaptið á regn-
hlífinni á að vera turn, er gnæfir 400 fet upp
yfir skálaþakið, en 1068 fet á hæð neðan
frá jörðu,—rúmum 100 fetum hærri en
Eiffelturninn. Út frá turninum liggja svo
spengurnar, eða sperrukjálkarnir, sem bera
skálaþakið, en það á að vera úr gleri og
málmi þeim, er nefnist »aluminium«. Hann
er á Iíg sem silfur og ljettur mjög.
skjóli trjánna, og hjúfruðu sig þar í kápur
sínar. Skammt þaðan hafði stór hópur af
hermönnum lagt sig svefns á bersvæði. það
voru þjóðverjar. Sagan gerist á Frakklandi,
og það voru Frakkar og þjóðverjar, sem áttu
í ófnði saman.
Bærinn var skógi luktur á alla vega. I
miðjum bænum stóð gömul höll. Umhverfis
hana var trjágarður, og skein hjer og hvar í
rauða hallarveggina á milli aflaufgaðra trjánna.
Um súmartímann var garður þessi mjög fag-
ur. Næst höllinni voru sljettir grasfletir,
gosbrunnar, aldintrje og fagrir blómreitir.
Um langan aldur höfðu allir borið staka
lotningu fyrir höll þessari og íbúum hennar. —
í byrjun ófriðarins 1870 hafði Ernest,
einkasonur barónsekkjunnar frú Vitry, verið
gerður að merkismanni í franskri riddarasveit.
Hann var erfinginn að höllinni, og einkavon
ættarinnar. þegar talað var um ættina
Vitry, þá var sjaldnast átt við hina ungu
og fögru barónsdóttur, og ekki heldur móður
hennar, hina auðugu, þóttafullu barónsekkju,
— nei, þá var vanalega átt við Ernest. —• —
Sýnismunum á að raða í hringi hvern
utan yfir öðrum, hverri tegund út af fyrir
sig, raeð lágum veggjum a milli. Sje geng-
ið eptir einhverjum hring-geiranum allt í
kring, verður fyrir manni hin sama tegund
eða flokkur sýmsmuna alla leið, en frá
ýmsum löndum, hverja á fætur öðru, í til-
tekinni röð. En sá sém vill sjá alla eða
alls kyns sýnismuni hins sama lands og
ekki annara í það sinn, þarf ekki annað
en þræða geislung skálahringsins, það er
ganga frá turninum (miðjum skálanum)
beint út að útvegg hans. Pallar verða
hafðir með fram veggjunum hvern upp af
öðrum fyrir áhorfendur að standa á og líta
yfir allan skálann.
Um 100,000 Vesturheimsmanna vitjuðu
sýningarinnar í París í fyrra, til þess að taka
eptir, hvernig henni væri hagað, og geta síð-
an hagnýtt það, sem þeir sáu þar, við þessa
fyrirhuguðu sýningu, með hæfilegum og hug-
vitsamlegum tilbreytingum.
Leiðarvísir ísafoldar.
575. Kirkjubóndi vill eigi leyfa oss, sem erum
nái. >/s allra sókuarmanna, aö bæta eða halda við
kirkjuvegi okkar, sem legið hefir á sama stað frá
aldaöðli, heldur rífur bann fyrir oss veginn jafn-
óðum og vjer leggjum hann. Hann vill láta oss
leggja veg þar, sem vjer getum eigi komizt nema
í smástraum. Eru nokkur lagaheimild fyrir þessu
atferli hans ?
Sv.: Nei. það er hreppsnefndin, sem á að ráða
því, hvar almennir vegir eru lagðir um hreppinn,
en aðrir ekki, og skulu slikir vegir auðvitað hald-
ast þar, sem verið hafa, meðan hún gerir enga
breytingu. Kirkjubónda þenna má auk þe«s lög-
sækja fyrir athæfi hans til sekta samkvæmt 117.
gr. hegningarlaganna, og til skaðabóta fyrir verka-
tjón.
576. Jeg bý á hjáleigu kirkjujarðar, og presta-
skifti verða, þá eg kem, og fæ jeg byggingarbrjef
hjá hinum fráfarandi, þar sem skýrt er tekið
fram aö jeg megi ekkert láta undan hjáieigunni
ganga af gógnum hennar og; gæðum; hefur þá
hinn nýi prestur heimild til að leyfa að byggja
þurrabúðir ótakmarkað á hjáleiguuni utan sam-
þykki leiguliða V
Sv.: Nei, ekki nema slíkt hafi við gengizt áður
og leiguliöa hafi verið það kunnugt, en ekki áskil-
iö samt neina slíka takmörkun.
Tveir mánuðir voru liðnir frá því Ernest
fór, og enn þá hafði ekkert brjef komið frá
honum. Móðir hans spurðizt fyrir við alla, er
hún hitti, einkum frá fjórðu riddaradeild, því
að þar var Ernest. Frjettirnar urðu æ óljósari
og horfurnar verri. Frakkar höfðu orðið að
hörfa undan. það var talað um atlögur,
sem hefðu misheppnazt, um mannfall og
aptur um mannfall. Yígstöðvarnar færðust
nær og nær höllinni. Um kvöldið sást elds-
bjarmi út við sjóndeildarhringinn. það var
þorp eða smábær að brenna. Við og við
þóttust hallarbúar heyra fallbyssuskot. þeir
þóttust sjá, hvað verða vildi.
Seint um kvöldið kom þjónustumaður bar-
ónsins heim. Hann hafði þá sorgarfregn að
færa, að sveit Vitrys hefði barizt þrem dög-
um áður og beðið fullkominn ósigur. Ernest
hefði fallið fyrir tveim byssuskotum. Daginn
eptir hefðu þjóðverjar dregið valinn saman
og þakið hann moldu. þjónninn hafði verið
sjónarvottur að þessum sorglega atburði, en
hafði svo getað laumast á brott í sama bili
sem fjandmennirnir ætluðu að hertaka hann.
Nokkurum dögum síðar heyrðist lúðraþytur