Ísafold - 27.04.1912, Side 1

Kemui út. fevisvar í viku. Verft á,rg. (80
lU’kir minst) 4 kr. erlenáia 6 ki, eöa. I ll*
áoilar; borgÍBt fyrir mibjan iúlí (erlendis
fyrir fran).
ISAFO
VJp’.'sógn (nkriiieií) biujáir. vif' áraruót sa
Agsl i nema i’Mnin sé tiJ átgel nftft 'fyr\r
1, olrt. ftp.'4y-»vnoii sknj' l«-nr vi* bleai'á
Aí?;ipei^»,!n: A.twtor**.‘
XXXIX. árg.
Reykjavík 27. apríl 11)12
27. tölublaö
I. O. O. F. 932649
Alþýðufél.bókasafn Pósthússtr. 14 kl. 5—8.
Augnlækning ókeypis i Lækjarg. 2 mvd. 2—3
Borgarstjóraskrifstofan opin virka daga 10—3
Bæjarfógetaskrifstofan opin v. d. 10—2 og 4—7
Bæjargjaldkerinn Laugav. 11 kl. 12 H og 5— 7
Eyrna-,nef-og hálslækn. ók. Pósth.str.l4A fid.2 8
íslandsbanki opinn 10—2 */a og 6l/a 7.
K.F.U.M. Lestrar- og skrifstofa 8 árd.—10 sbd.
Alm. fundir fid. og sd. 8»/* síbdogis.
Landakotskirkja. öuösþj. » og 8 á helgum
Landakotsspítali f. sjúkravitj. 10i/a-12 og 4-5
Landsbankinn 11-2*/•, CP/i-fP/i. Bankasfcj. vib 12-2
Landsbókasafn 12—8 og 5—8. Útlán 1—3
Landsbúnaöarfélagsskrifstofan opin trá 12—2
Landsfóhiröir 10—2 og 6—6.
Landsskjalasafnii) hvern virkan dag 12—2
Landsíminn opinn daglangt [8—9] virka daga
helga daga 10—12 og 4—7.
Lækning ókeypis Þingh.str. 23 þd. og fsd. 12—1
Náttúrugripasafn opib 1 »/•—2 x/a á sunnudögum
Stjórnarrábsskrifstofurnar opnar 10—4 daglega.
Talsími Reykjavíkar (Pósth. 8) opinn daglangt
(8—10) virka daga; helga daga 10—9.
Tannlrakning ókeypis Pósth.sbr. 14B md. 11—12
Vifilsstaöahraliö. Heimsóknartimi 12—1.
Þjóömenjasafniö opib á sd., þrd. og fmd. 12—2
KYenréttindabaráttan á Englandi.
íslenzkar og enskar konur.
Þegar sérstaklega er litið tii atferlis
íslenzkra og enskra kvenna í viðleitn-
inni við að ná i einna dýrmætustu
borgarlegu réttindin, kosningarréttinn
til löggjafarþingsins, verður naumast
heimfærður til þeirra málshátturinn, að
margt sé líkt með skyldum.
Um 14 þúsundir íslenzkra kvenna
höfðu sent alþingi áskoranir um að
veita konum jafnrétti við karlmenn í
þessu efni. Síðasta þing tók þessa
kröfu þeirra til greina i stjórnarskrár-
breytingunum. Siðan hafa konurnar
ekki hrært legg eða lið ti! þess að
styðja kröfur sínar, og ekki lokið upp
á sér munnunum. Þær hafa ekki, eða
sama sem ekki, ritað nokkura grein
um mál sitt í þau blöð, sem þjóðin
les. Þær hafa ekki haldið nokkurn
almennan fund. Þær höfðu janvel
ekki rænu á því, að fá nokkurt þing-
mannsefni spurt á undan síðustu kosn-
ingum um afstöðu sína til málsins,
Svb að kunnugt sé. Og fyrir þetta
sinnuleysi þeirra, sem nú er með öllu
einstætt í heiminum, eru víst alimiklar
líkur þess, að þær missi að miklu eða
öllu leyti af þeim réttindum, sem síð-
asta þing, þrátt fyrir töluverðan and-
róður, viídi veita þeim með stjórnar-
skrárbreyting sinni.
Enskum kvenréttindakonum hefir
farist alt annan veg. Þær hafa barist
af alefli — og sutnar þeirra svo ósleiti-
lega, að þær hafa setið áður í fangels-
um og sitja nú í betruuarhúsi fyrir
baráttuna. En þrátt fyrir allan vask-
leikinn hafa þær nú um stund beðið
ósigur.
Hvernig á ósigrinum stendur.
Ósigurinn, sem kvenréttindin biðu
í neðri málsstofu brezka þingsins 25.
febr. síðastl., virðist hafa valdið tölu-
verðri undrun. Um 25 ár hefir meiri
hlutinn í þeirri málstofu talið sig með
kosningarrétti kvenna. Sjö sinnum hefir
frumvarp um það mái verið samþykt þar,
og ekkert frumvarp um kosningarrétt
kvenna hefir nokkuru sinni verið felt
þar. A þinginu í fyrra áttu sömu
þingmenn sæti eins og nú. Og a
þinginu í fyrra var nákvæmlega sama
frumvarpið sem það, er nú var felt,
samþykt með 167 atkv. um fram. Og
nú var fastlega við því búist af mörg-
um, að málið næði fram að ganga.
Orsakir ósigursins virðast vera marg-
ar og sumar nokkuð flóknar. Eg ska
drepa á þrjár.
Ein þeirra er sú, að ýmsum kven-
réttindavinum var meinilla við frum
varpið fyrir það, að þeim þótti kon'
ur í hinum fátækara hluta þjóðarinnar
gerðar alt of afskiftar, og að þar a:’
Íeiðandi mundi sá kjósenda-viðauki
sem í vændnm væri samkvæmt frum
varpinu, að langmestu leyti verða í
haldsmönnum og höfðingjaflokknum
stuðningur. Svo var, til dæmis að
að taka, um einhvern atkvæðamesta
lýðforingjann á þinginu, fjármálaráð-
herrann Lloyd George. Við þennan
agnua kannast allir. En flestir kven-
réttindavinir, karlar og konur, vildu
samt ganga að frumvarpinu, af því að
það var vitanlegt, að lengra yrði ekki
komist, eins og þingið er nú skipað,
en að hinu leytinu svo mikils vert að
fá því komið inn í löggjöfina, að það
eitt, að vera kona, svifti menn ekki
borgaralegum réttindnm.
Önnur orsökin var sú, að andstæð
ingar frumvarpsins höfðu þetta skiftið
safnað liði miklu betur enn í fyrra.
Þá var fyrirsjáanlegt, að frumvarpið
yrði ekki að lögum, þó að það væri
samþykt við aðra umræðu. Nú mátti
ganga að því vísu, að það yrði af-
greitt sem lög, ef það kæmist svo
angt. Lang flestir andstæðingar frum-
varpsins komu á þingíundinn og
greiddu atkvæði. En aí hinum vant-
aði íjölda marga af ýmsum orsökum,
aar á meðal marga þingmenn úr verk-
mannaflokknum, sem urðu að vera
úti í kjördæmum sínum vegna verk-
fallsins. írsku heimastjórnarmennirnir
íafa hingað til verið um það bil jaín-
skiftir með og móti konunum; en nú
var það gert að flokksmáii með þeim
að greiða atkvæði gegn frumvarpinu.
?rátt fyrir þessi úrslit er fullyrt, að
einlægir fylgismenn kvenréttindanna
séu í raun og veru í meiri hluta í
neðri málstofu þingsins.
Nokkuru munu og hafa valdið um
úrslitin óspektir þær, sem konur gerðu
í Lundúnaborg skömmu á undan at-
rvæðagreiðslunni, eins og skýrt hefir
verið frá hér i blöðunum. Þær gáfu
mótspyrnunni byr undir báða vængi
tér og þar um landið, og þær hafa
sjálfsagt haft áhrif á hugi sumra þing-
manna, gáfu þeim að minsta kosti til-
efni til þess að bregðasí málinu, þeg-
ar á átti að herða, sem ekki höfðu
verið með því áður af sannfæringu,
heldur í því eina skyni að fá aðstoð
kvenna til þess að ná kosnmgu. Og
þeir þingmenn eru taldir vera allmargir.
Enn er ekki með öilu fyrir það
girt, að málið nái fram að ganga á
þessu þingi. Stjórnin hefir lofað að
leggja fyrir það frumvarp til kosning-
arlaga. Verði það gert, hefst barátt-
an að sjálfsögðu aftur. Og eins og
áður er sagt, telja kvenréttindamenn
sig vera í meiri hluta í neðri mál-
stofunni.
Verkmenn og kvenréttindin.
Merkilegt og aðdáanlegt er það, hve
öruggur verkalýðurinn hefir reynst í
þessu máli. Hann hélt ailsherjarþing
í Birmingham í síðastl. janúarmánuði,
og þar var meðal annars til umræðu
kosningalagafrumvarp það, sem vænt
anlegt er frá stjórninni. Búist er við,
að öllum fulltíða karlmönnum verði
með því veittur kosningaréttur. Sú
breyting mundiverða verkmannalýðn
um langmest til eflingar. Þar á móti
mundi kvenréttindafrumvarp það sem
fyrir þinginu lá, efla mest íhaldsflokk-
inn, eins og eg sagði áður, ef það
[að yrði að lögum. Samt samþykti
verkmannaþingið með miklum atkvæða-
mun, að skora á fulltrúa sina á lög-
gjafarþinginu að greiða atkvæði gegn
kosningarlagafrumvarpinu, svo fram-
arlega sem konum yrði synjað um
kosningarréttinn. Svo rík reyndist
jafnréttis og réttlætishugmyndin hjá
þessum fulltrúum fátækiinganna — full-
trúum þeirra manna, sem líklegast hafa
mesta þörf á liðsauka á löggjafarþinginu.
Ospektir kvenna.
Frá þeim hefir töluvert verið skýrt
hér í blöðunum, og eg skai ekki fjöl
yrða um þær. Að eins skal á það
bent, að því fer mjög fjarri, að allar
kvenréttarkonur Englands séu þeim
sinnandi. Tvö kvenfélög halda mál-
inu uppi, öðrum fremur, og það er
minna félagið, sem vill beita óspekt
um, meðan málið vinnur ekki sigur.
í því eru, meðal annarra, sumar af hin-
um mentuðustu og gáfuðustu konum
Euglands, og aðalforinginn er ungfrú
Christabel Pankhurst, sem þegar er
orðin heimsfræg. Hitt félagið er ekki
lakara skipað, og í því eru um 30
þús. konur. Þær vilja ekki beita
óspektum — ekki fyrir þá sök, að
því er virðist, að þær telji það atferli
i sjálfu sér rangt, heldur vegna þess,
að það muni fremur spilla fyrir mál
inu en bæta.
Fyrir rúðubrotin hafa 250 konur
verið hneptar í fangelsi, og þar af 80
settar í betrunarhússvinnu.
Hvernig refsingarnar mælast fyrir.
Mjög misjafnir dómar eru um þess-
ar refsingar á Englandi. Auðvitað
mæla margir þeim bót, eða telja þær
jafnvel sjálfsagðar. En hjá öðrum þjóð-
um vekja þær óbeit og harðorð and-
mæli. Tveir stærstu salir Lundútium
voru notaðir til mótmælafunda. Þar
var leitað samskota, og á öðrum fund-
inum vorn lagðar fram hátt upp í
200 þús. krónur málinu til stuðnings.
Þar talaði meðal annara Jrú Besant,
forseti guðspekinganna (theosófanna),
sem af mörgum mun vera talin mál-
snjöllust kona í heimi. Hún lætur
annars ekki stjórnmál til sín taka,
hvorki kvenréttindi né önnur. En út
af refsingunum, sém konurnar höfðu
orðið fyrir, gat hún ekki orða bund-
ist. Hún sýndi og sannaði, að kon-
unum væri refsað harðara fyrir að
brjóta rúður en karlmönnunum fyrir
að misþyrma eiginkonum sínnm, og
að ef konurnar hefðu haft kosningar-
rétt hefði alt annan veg verið með
þær farið út af óspektunum. Ræðan
var afar-harðorð, en virðist hafa verið
á óyggjandi rökum reist, og flutt af
aðdáanlegri snild.
A prédikunarstólinn hefir þetta mál
komist, sjálfsngt víða, þvi að enskir
prestar eru ekki hræddir við, margir
hverir, að minnast þar á þau mál
daglegs lifs, sem fylla hugi manna.
Eg ætla að ljúka þessum linum með
ummælum eins allra-gáfaðasta enska
prestsins, R. J. Cavipbells, i ræðu, sem
hann flutti út af því, að Kristur hefði
ekki stigið niður af krossinum, þegar
honum var ögrsð til þess:
»Sumir ykkar kunna að verða reiðir
út af þvi, að eg minnist á þetta mál
(kvennaóspektirnar), en eg ætla að
hiðja ykkur að lita á það hleypi-
dómalaust. Það er auðvelt að segjast
ekki geta fallist á ofbeldi, að atferli
þeirra, sem spilli eignum manna, sé
bámark vitleysunnar, afleiðing af »hy-
steriu«, mikilmenskuæði o. s. frv;
með skynsamlegum rökum getið þið
haldið þvi fram, ekki að eins að þess-
ar konur hafi haft á röngu að standa,
heldur beinlinis gert tjón þeim mál-
stað, sem leiðtogar þeirra bera fyrir
brjósti, og að þær tefji fyrir tnálinu,
í stað þess að greiða fyrir því. En
eg bið ykkur að líta á þetta: fólk,
sem gerir þetta, hlýtur að hafa rót-
gróna trú á málsstað sínum, þvi að
það er reiðubúið til þess að þola þrautir
fyrir hanu, og það þolir þrautir fyrir
hann. Eg bið ykkur aftur að gera
greinarmun á þessu hugarfari og að-
ferðinni, sem er heitt. aðferðinni, sem
þið failist ekki á. Allir menn eiga
virðingn skilið, sem eru þess albúnir,
að krossfestast fyrir hugsjónir sinar
sem gætu stigið niður af krossinum
og gera það ekki, menn, sem hafa
miklu að glata, en ekkert geta grætt
á því að hrjóta lögin. Þegar jafnágæt
kona eins og dr. Garrett Anderson,
hámentuð kona og gáfuð, er fús á að
leggja á sig sex vikna betrunarhús-
vinnu í fangelsisklefa, þá er það eitt-
hvað annað en sjálfselska eða fánýt
liégómagirnd, sem stjórnar athöfnum
hennar. Og að hvað sem kann að
mega finna að athöfnunum sjálfum,
þá fara ekki háðungarorðin um þær
vel þeim möunum, sem aldrei hafa
lagt á sig nein óþægindi fyrir sann-
færing sína, og aldrei ætla sér að
gera það.« — E. H.
nema mun 30—40 dagsláttum, Er
þar nú orðið stórbú. Húsin á Rauð-
ará bygði hann einnig upp, svo að
þau eru nú orðin hin prýðilegustu.
Hin síðari árin, cr Vilhjálm tók að
þrjóta heilsu, tók Þorlákur sonur hans
við búsforráðum.
Síðasta mánuðinn voru kraftar Vilhj.
heit. mjög þrotnir. Eitt síðasta
myndar- og mannúðarverk hans var
að gefa Heilsuhælinu 400 kr. gjöf í
nafni þeirra hjóna til minningar um
afmæli sonar þeirra Björns (8. april).
Jarðarför hans er ákveðin laugard.
4. maí.
Vorvísur
sungrtar í sumargiídi síú-
dertfa 24. apríí 1912.
sæi bann. Svo fór hann til sýslnmannsins
og kærði hann fyrir hrossaþjófnað«.
Meðal þessarra óþjálu og hialegn inanna
iifa svo konur þær, sem höf. lýsir, gleði-
snauðu lífi — eins og blóm, sem reyna ár-
angurslaust að breiða sig át. en verða þeg-
ar minst varir fyrir aurskriðu eða hraun-
fióði, sem drepur þau. Pað er verulegtfs-
land sem höf. lýsir — land hjartaknldans,
þar sem ait grænt og viðkvæmt hlýtnr
fljótlega að visna.
Samkomulagstilraunirnar
í sjálfstæðismálinu.
UmrædufuiHlur í Bárubúö.
Lag: Fósturjörðin fyrsta sumardegi.
Kara vor, pú blessar enn í bœinn.
Börnin taka kát i pína liönd.
Þú tókst með pér sunnan yfir sœinn
sólskinskvöld og blóm á Jjall og strönd.
Tindu til hvern geisla sern pú getur,
gejðu hverjum bros í augun sín.
Hvernig œttu að vaka heilan vetur
vonir okkar, nema bíða pín ?
Flýtt’ pér nú, að dreija blómurn dalinn,
dragðu’ að ejstu brún hin nýju tjöld,
leiddu’ á bláa bogann yfir salinn
bjarta morgna’ og roðajögur kvöld.
lÁttu glaða sóngitin öllurn óma,
örva surnarhug og létta spor.
Enginn veit við nýrrar Hörpu hljótna
hverir stíga dansinn natsta vor.
Heilum vetri, pótt hann væri pungur,
peyta má á eintii surnarnótt.
Gáttu’ í leikinn — pá ertu’ enn pá ungur.
Út í hornið kernstu nógu jljótt.
Glaða vor, við purjum blíða blcvinn.
Bórnin vona, pegar sólin skín.
Fifi.ll kemur. Það er bros í bæinn:
blessuð Jagra sutnatgjófin pin.
Þ. E.
Mannslát.
Aðfaranótt 21. þ. mán. lézt Vil-
hjálrnur óðalsbóndi Bjarnarson á Rauð-
ará — eftir langa legu.
Vilhjálmur heitinn var sonur sira
Björns Halldórssonar prófasts i Lauf-
ási, en bróðir Þórhalls biskups. Hann
varð 66 ára (f. 24. jan. 1846).
Vilhjálmur heit. ólst upp fyrst hjá
afa sínum síra Halldóri Bjarnarsyni á
Eyjadalsá, en síðar hjá foreldrum sin-
um. Hann iærði í æsku bæði tré-
smíðar og málaraiðn, stundaði þær á
vetrum, en var fyrir búi foreldra sinna
á sumrum.
Arið 1877 reisti hann bú í Kaup-
angi í Eyjafirði og bjó þar 16 ár,
þangað til 1893, er hann keypti
Rauðará við Rvík af Schierbeck heitn-
um landlækni, sem þá var á förum
héðan. Á Rauðará bjó hann síðan til
dauðadags.
Kvæntur var hann (1872) Sigríði
Þorláksdóttur prests á Skútustöðuro,
systur síra Björns á Dvergasteini. Börn
þeirra, á lífi, eru: Halldór skóiastjóri
á Hvanneyri, Laufey kennari hér í
Rvík, porlákur hústjóri á llauðará og
Þóra gift Stefáni Jónssyni, en 2 börn-
in dáin: Björn (1894), þá í skóia,
17 vetra og mesti efnismaður, og
Sigríður. dó komung. Enn er sonur
Vilhjálms heitins, Theodor, sem nú
er skrifari hjá bæjarfógetanum.
Vilhjálmur heit. var annálaður dugn-
aðar og búsýslumaður. Meðan hann
bjó í Kaupangi fekk hann verðlaun úr
Kristjáns IX. sjóðnum; ennfr. hefir
hann hlotið verðiaun úr Ræktunarsjóði
eftir að hann fluttist til Rauðarár.
Hann bætti Rauðarárjörð stórkostlega
og stækkaði landareignina svo, að
Jónas Jónasson á dönsku.
Nýlega hafa nokkrar af sögum Jón-
asar Jónassonar verið þýddar á dönsku.
Það hefir kennari við Askov-háskóla
Margrethe Löbner Jörgensen gert. Hún
hefir einnig þýtt á dönsku Borgir eftir
Guðm. Magnússon. Hinar þýddu sög-
ur Jónasar eru: Brot úr æfisögu
(úr Iðunni), Eiðurittn, Sultur og Gletni
lífsins.
Formála fyrir þessari þýðingu hefir
danska skáldið Johannes Jörgensen gert.
Hér fer á eftir kafli úr honum:
Jónas Jónasion er án efa ættjarðarvinur
— en ættjaröarást hans blindar hann ekki.
Hann lýsir þeim Islendingi, sem vér þekkj-
um úr sögunum, og þá einnig virðist vera
til enn þá á 19. öldinni — löghlýðnum og
regluföstum í ytri breytni, en í innra eðli
sinu fúsum til hverskonar óráðvendni og
jafnvel níðingsverka, ef hann sér hag sinn
i slikn. Þessir menn hafa tilfinningarlitið
skapferli — öll meðul eru þeim jafn góð,
nái þeir að eins marki sínu. Ekki fævri
en tvær af sögunum skýra frá því, hvernig
ekkja ein er beitt órétti i ábataskyni. I
annað skifti er það valdsmaður einn, en
i hitt skiftið ættingi bennar, Bem það gerir.
Hvorki boðorð réttvisinnar, né blóðtengdirn-
ar hafa vald yfir mönnum þessurn, þegsr
um eigin hagsmuni er að tefla. Með sama
tilfinningaleysi fótumtroða þeir gæfu barna
sinna, þegar um ávinning eða heiður ættar-
innar er að ræða. Það ern ósviknir sin-
girningar með heimsins ókvalráðustu sam.
vizku, sem binn islenzki rithöf. lýsir. Það
er sérkennileg lýsing i liinu litla atviki,
þegar Árni frá Yaði kemst að þvi, að
Bjarni nágranni hans hefir í hágindum sin-
um tekið annars manns eignr — stolið hesti
og slátrað honnm til þess, að fá 1 sig og
sina. Arni læðist inn í hesthúsið, þar sem
hestskrokkurinn var falinn, og þekkir hann.
— »Það var reiðhestur frá einum helæta
bóndanum í sveitinni. Nú breiddi hann
lauslega yfir kjötið aftur og tók með sér
læri, sem hann fór með inn til sín, eftir að
hafa fyrst vandlega gætt þess, að enginu
Ti) fundar var stofnað í Bárubúð í
gærkvöldi af þeim, sem feigt vilja alt
samkomulag milli flokkanna i sjálf-
stæðismálinu. Fundurinti var boðað-
ur landvarnarmönnum og sjálfstæðis-
mönnum og utidir fundarhoðinu stóð
•ostjórn Landvarnatjélagsins«. En eigi
hafði stjórnin borið fundarboð þetta
undir sjálfan formnnn félagsins Þorst.
Erli-.gsson — hcldnr boðið til fund-
arins bak við hann. Átti fundur þessi
auðsjáanlega að verða smiðshöggið á
tilraunir þær, sem gerðar hafa verið
undanfarið til þess að æsa mcnn hér
í bæ fyrirjrarn rnóti óliu samkornulagi.
En bogalistin sú brást. — Enginn
vafi á því, nð umræðurnar á þessurn
fundi hafa meðal kjósenda stutt sam-
komulagsviðleitnina innan sjálfstæðis-
flokksins að miklum mun.
Engin tillaga var gerð á iundinum,
svo sem og var rétt, með því að menn
hafa yfirleitt ekki enn haft nægan
ttma til að átta sig í þessu máli,
en auðséð var það, að samúðin með
samkomulagstiiraununum jókst meðal
fundarmanna, er þeir íengu að heyra
óbrengluð rök samkomnhgsmnnna.
Umræður stóðu fram á þriðju stund
eftir miðnætti. Þeir töluðu fyrir satn-
komulaginu: Sveinn Björnsson, Gnðm.
Finnbogason, Einar Hjörieifsson, síra
Ólafur Ólafsson, Guðm. Hannesson og
Þorsteinn Erlingsson, og flytur Isaj. í
dag ágrip nfræðum þeirra Einars Hjör-
leifssonar og Þorst. Erlingssonar.
En móti því talaði m. a. Gísli
Sveinsson. Minnumst vér eigi að
hafa heyrt þann mann áður hrúga svo
upp ilikvitnislegum getsökum og að-
dróttunum. Óll ræða hans var meira
og minna þrungin þess konar dóti —
og var það honum alls eigi samboðið.
Auk hans töluðu móti samkomu-
lagi aðailega Skúli Thoroddsen og
Jakob Möiler.
Því vill Isajold beina til allra góðra
sjálfstæðismanna að íhuga vel hina
nýju stefnu, sem nú er verið að taka
upp í sjálfstæðismáli votu, en iáta eigi
í fljótræði ánetjast æsinga-öngla f-á, sem
nokkurir menn af óskiljanlegu flasfengi
og vafalaust að litið í’nuguðu máli hafa
smelt út til höfuðs hinum skynsatn-
legu samkomulagstilraunum, sem nú
eru á döfinni — og allir attu að fagna,
sem sjálfstæðismáli voru unna.
Samningatilraunirnar
um sjálfstæðismálið.
Ágrip af ræðu Einars Hjörleifssonar á fund-
inum 26. þessa mánaðar.
Við stöndum sem stendur eins og
milli tveggja elda.
Mér er sagt að í Heimastjórnar-
flokknum sé einhver úlfaþytur út af
því að foringjar þeirra hafi horfið frá
stefnunni — þeirri að taka ekkert
annað á stefuuskrána en það, sem
Danir hafi lofað eða dregist á að sam-
þykkja. Þar er sagt, að nú sé sam-
bandsmálinu g.jörspilt tneð því að auka
kröfurnar, þvi að Danir sctji nú sjálf-
sagt stólinn fyrir dyrnar.