Tíminn - 01.06.1986, Blaðsíða 8

8 Tíminn
Sunnudagur1. júní 1986
- Fréttaritari Tímans í heimsókn hjá
Lutz Konermann, kvikmyndagerðarmanninum
sem gerði kvikmyndina „Svart og sykurlaust.“
°,sategaíoa5RWANN-- Éo
• 9 man « ""liokif'
stuttar kvikmyndir, bæði leiknar
myndir og heimildamyndir og 2
leiknar kvikmyndir í fullri lengd.
Fengið mjög lofsverða dóma,
tvisvarsinnum m.a. Bundesfilm-
preis - æðstu kvikmyndaverð-
laun V-Þýskalands - í annað
skiptið sem efnilegasti kvik-
myndaleikstjóri Þýskalands af
yngri kynslóðinni. Þá, aðeins 25
ára gamall.
SKÍTT MEÐ ÞESSA ÞÝSKU
BLAÐAMENN...
Lutz og 6 aðrir ungir kvik-
myndagerðarmenn hafa stofnað
eigin dreifingarfyrirtæki á kvik-
myndum sín\im og til að halda
upp á það, standa þeir fyrir
tveggja daga sýningum á hluta
af myndum sínum fyrir blaða-
menn. Þegar ég mætti í lítið,
vistlegt bíóið, sein, því að af-
gamalt kortið sem ég hafði með-
ferðis hafði svikið mig, erenginn
blaðamaður mættur. Lutz og
félagar hans eru auðvitað von-
sviknir, en reyna að láta á engu
bera. Tilkynna mér með pompi
og pragt að nú sé upplagt að
kaupa rúnnstykki og pylsur og
þegar við séum búin að háma í
okkur síðbúinn morgunmatinn,
skuli þeir sýna mér allar kvik-
myndirnar, því ég sé komin alla
leið frá íslandi og þaðan frá
Wúrzburg og skítt með alla þessa
þýsku blaðamenn. Ég hlæ og
dáist að léttlyndi þeirra því ég
veit að þeir hafa bundið miklar
vonir við að þetta fyrirtæki
þeirra vekti athygli. „Nei, nei,“
segir Lutz þegar við erum á
leiðinni út í næstu búð, „þetta er
allt í lagi. Við héldum að þetta
væri fréttnæmt en það er það
greinilega ekki. Og flestar þess-
ara mynda hafa blaðamennirnir
þegar séð, því við stóðum líka
fyrir svona sýningum þegar við
Leikhópurinn: „Það er ekkert sem heitir vont veður, aðeins hlý föt og
gott hugarfar." Skúli er í baksýn, en það er bifreið flokksins.
stofnuðum saman okkar eigið
kvikmyndafyrirtæki. En auðvit-
að er þetta gremjulegt, sérstak-
lega fyrir mig, því ég hef í 2
mánuði unnið að verkefnum
sem þessum, skrifað bréf, svarað
bréfum, hringt og svarað í sím-
ann og ekki fengið krónu í aðra
hönd. „Hjartað í mértekurkipp
og ég spyr hann að því hvernig
hann fari þá að því að lifa.
„Spurðu mig ekki,“ segir hann
og hlær, „en þeir í bankanum
mínum eru orðnir svolítið
þreyttir á mér, því ekki minnkar
skuldin mín. Allir ungir kvik-
myndagerðarmenn verða að
ganga í gegnum svolitla erfið-
leika og ég er auðvitað ekkert
undanskilinn." Hann bankar
strákslega á öxlina á mér, og
stekkur svo inn í búðina.
Ég sit í bíóinu í heilar 6
klukkustundir og skemmti mér
við að horfa á ýmsar tegundir
kvikmynda eftir þessa ólíku
kvikmyndagerðarmenn. Ein út-
varpskona mætir á svæðið. Hún
er frá lítilli frjálsri útvarpsstöð
og vill endilega fá strákana í
viðtal. Þeir eru alsælir, þetta er
þá ekki alveg eins grábölvað og
það leit í fyrstu út fyrir að vera.
ÞURSARNIR, ÞÝSKT
KAFFIOG STRESSAÐUR
HANDRITAHÖFUNDUR
Þegar við Lutz komum út
hefur stytt upp. Við brennum á
tryllingsstóru mótorhjólinu hans
heim til hans þar sem okkur ætti
að gefast næði til að spjalla
saman. Vá, vei, hrópum við.hlýr
vindurinn rífur í fötin okkar.
Múnchen er alls
ekki stærsta borg
V-Þýskalands,
en samt finnst
mér ég vera eins
og lítil sveitastelpa sem er að.
koma í fyrsta sinn í kaupstaðinn.
Borgin heilsar mér grá og þung-
lyndisleg. Bílarnir, sem virðast'
óendanlega margir bruna áfram
með ofsahraða og skvetta misk-
unnarlaust á vel klætt fólkið.
Rigningin sem gossast niður er
samt yndislega hlý og þung.
Múnchen hefur yfir sér ein-
hvern ævintýraljóma.- Hún er
aðalkvikmyndaborg Þýska-
lands, flestir þýsku kvikmynda-
jöfranna búa hér, en líka heil
ósköp af annars konar lista-
mönnum. Shikerían, eins og
Þjóðverjar kalla gjarnan með
fyrirlitningu fólk sem hefur gam-
an af því að sýna sig og sjá aðra
á frumsýningum, opnunum á
málverkasýningum og öðrum
menningarviðburðum, er rokna-
stór í Múnchen. Og lista-
mennirnir erfiða og puða á milli
þess sem þeir sýna sig aðdáend-
um sínum á kránum eða kaffi-
húsunum. Samkeppnin er geysi-
hörð og örðugt fyrir unga lista-
menn að koma sér á framfæri.
Þið kannist við þetta, frægur í
dag en gleymdur á morgun. Svo
verða menn líka að eiga nógan
pening til að geta leyft sér að
búa í þessari rándýru borg. Og
hér í þessu umhverfi býr Lutz
Konermann, þýski kvikmynda-
leikstjórinn sem íslendingar
kannast við, því hann gerði
kvikmyndina Svart og sykur-
laust í samvinnu við samnefndan
leikhóp, kvikmynd sem sýnd var
í Regnboganum um síðustu jól.
Við sáralitla aðsókn, en Lutz er
maður sem er ekkert að láta
smámótlæti á sig fá. Hefur enda
vegnað ágætlega til þessa: 8
Dugar
ekki að
verða
sárí
þessum
bransa
Það er ekki amalegt að vera
mótorhjólatöffari í svona hlýju
loftslagi.
íbúðin hans er í gömlu húsi
sem áður var iðnaðar- og skrif-
stofuhúsnæði. ÖdýráMúnchen-
arvísu en dýr á Þýskalandsvísu.
Lutz hefur á haganlegan hátt
breytt húsnæðinu, sem áður var
stórt gímald í þrjú herbergi.
Greinilegt að hér býr og vinnur
kvikmyndagerðarmaður, því í
loftinu svigna hillur undan
þunga kvikmyndaspóla, innan
af baðherberginu er þessi fína
myrkrakompa, í holinu þar sem
Lutz geymir mótorhjólið sitt er
skrifstofa kvikmynda- og dreif-
ingarfyrirtækisins sem strákarnir
7 standa að. Og út um allt
kvikmyndabækur og plaköt.
Húsgögnin eru líka mörg hver
óvenjuleg, stereógræjunum sín-
um hefur Lutz t.d. komið snyrti-
lega fyrir innan í gömlum ísskáp.
Lutz gengur að fóninum og selur
Þursaflokkinn á. „Ah, en yndis-
legt,“ segi ég. Lutz brosir og
segist hafa ofsalega gaman af
Þursunum. Hellir síðan upp á
kaffi. Þýskt kaffi er sko ekkert
slor.
Lutz biður mig um að afsaka
sig, en hann þurfi að tékka á
símsvaranum. „Ég vona að Gert
Weiss, handritahöfundur frá
Berlín hafi hringt. Hann ætlar
að yfirfara fyrir mig handrit að
nýrri kvikmynd áður en ég sendi
það inn til kvikmyndasjóðs í von
um að fá styrk. Við hefðum í
raun réttu átt að hittast fyrir
rúmum mánuði, en það hefur
alltaf komið eitthvað uppá.
Hann átti síðan að koma í gær,
en kom ekki. Ég er að verða
svolítið stressaður út af þessu,
en hann og framleiðandi mynd-
arinnar fullvissa mig um að þetta
verði allt í lagi, því Gert er
maníak. Lokarsiginni ogvinnur
eins og versta skepna.“ En ham-
hleypan handritahöfundurinn
hefur ekki hringt. „Jæja, við
verðum að vona að hann hafi
samband,“ segir Lutz áhyggju-
fullur,“ annars verður mér þungt
í skapi.“
NÆSTA KVIKMYND;
PÓLITÍSKUR ÞRILLER
„Það er annars fyndið,“ bætir
Lutz við,“ en það eru 2 ár síðan
þetta handrit var samið, og það
verður svolítið skrítið fyrir mig
að fara að rifja það upp. Þetta
er handrit að pólitískum þriller.
Og kveikjan að því var sprengja
sem sprakk á Októberhátíð hér
í Múnchen árið 1980. Ég sá
sprengjuna ekki springa með
eigin augum, en ég heyrði til
hennar þar sem ég var staddur
úti á götu og ef ég hefði
gengið í aðra átt, hefði ég
drepist. íbúðin sem ég bjó í á
þeim tíma var líka mjög nærri
staðnum. Þessi atburður fékk
því mjög á mig, sérstaklega
þegar ég fylgdist með því hvern-
ig stjórnmálamenn og lögregla
brugðust við þegar í ljós kom að
sprengjan var af völdum hægri-
skæruliða, nýnasista. Reyndu að
gera eins lítið úr þessu og mögu-
legt var. Ég hóf að rannsaka
þetta mál og sökkti mér ofan í
það að skrifa handrit en hætti
fljótlega við því þetta var alltof
viðamikið. Én þá kynntist ég
blaðamanni sem hafði skrifað
bók um ungan nýnasista og við
ákváðum að skrifa handritið
jsaman. Og svo kom að því að
sækja um styrki. Árið 1984
fékkst fyrsti styrkurinn, 200 þús-
und þýsk mörk (um 5,4 milljónir
ísl. króna) sem er 1/8 af áætluð-
um kostnaði við gerð myndar-
innar.“
SJÓÐAKERFIÐ OG SÍMINN
Lutz stendur upp og sækir
meira kaffi. „Þetta sjóðakerfi
hér í Þýskalandi er saga út af