Tíminn - 24.05.1987, Síða 12

12 Tíminn
Sunnudagur 24. maí 1987
‘c»wn
frá

uts\
" sem ££
eyrum. Ég stóð og vissi ekkert
hvað ég átti að segja þegar hann
rétti mér fötuna og spurði hvort
við borðuðum ekki fisk. Ég var
nú ekki beint sleip í norskunni
þarna fyrsta daginn, en það var
ekki hægt annað en að skilja
hann. Ég sé eftir því núna að
að taka þátt í þessu og vildi ekki
vera eftirbátur hinna,“ segir
Sigrún og skellihlær að endur-
minningunum.
Þau segja mér frá öllum ís-
lendingunum sem fylgdu í kjöl-
farið.
„Ég gæti trúað að á eyjuna
I J Viö seldum búslóöina, gengum frá öllu hér
heima og drifum okkur út. f J
hafa ekki boðið honum inn, en
seinna áttum við eftir að kynnast
þessum manni betur.“
Þið hafið væntanlega kynnst
öllum og þekkt með nafni spyr
ég. „Já, það tók ekki langan
tíma að vita hvað allir hétu, hvar
þeir ættu heima, hver var giftur
hverjum og svo framvegis,“ seg-
ir Sveinn. „Við áttum orðið ágætis
kunningja þarna ungt fólk á
aldur við okkur og eldra,“ segir
Sigrún og heldur áfram: Við
vorum nokkrar saman í sauma-
klúbb og hittumst hálfsmánaðar-
lega. Það voru nú meiri veislurn-
ar. Við erum að gera grín að
þessu hér heima, en þarna vant-
aði ekki flottheitin. Þær buðu
alltaf upp á mat tví og þrí
réttaðan, uppdekkuð borð með
fínasta silfri og postulíni, og
köllunum var vanalega kastað
út á meðan. Auðvitað reyndi ég
hafi komið um eða yfir 30 íslend-
ingar eða er það ekki rétt
Sigrún," segir Sveinn og saman
telja þau upp nöfn með fingrun-
um. Þau komast að þeirri niður-
stöðu að ef meðtaldar séu allar
heimsóknir ættingja og vina,
hafi að minnsta kosti yfir 40
manns gist eyjuna á einu og
hálfu ári.
„Já, þetta er nú dálítið
skondið,“ segir Sveinn, „því
flestir sem bjuggu á eyjunni eru
tengdir okkur frændsystkinun-
um. Fyrir jólin áður en við
komum var systir Maríu frænku
á leið heim úr námi og kom við
til að vinna sér fyrir farinu heim.
Hún pakkaði laxi í þrjár vikur í
„rökerinu" eins og við köllum
laxeldisstöðina. Síðan á eftir
okkur kom systir Sigrúnar og fór
strax að vinna á sama stað.
Bróðir Maríu sem búsettur er í
Sigrún, Sveinn og inga Hrönn
ánægð að vera komin heim
eftir skemmtilega reynslu.
Svíþjóð bjó hjá okkur í tvo
mánuði og vann sér inn góðan
pening í fyrra vor. Hann kom
svo aftur með fjölskylduna núna
rétt áður en við fórum heim.
Þau fengu hús á leigu og eru enn
á eyjunni við vinnu. Nú síðan
stendur jafnvel til að enn einn
frændinn fari út núna eftir skóla
og vinni á eyjunni um tíma. Það
má því segja að alltaf hafi ein-
hver íslendingur dvalið í Bakk-
asundi frá því að þeir fyrstu
komu þangað. Þau fjögur sem
fyrst komu þangað fluttu eftir
fyrsta veturinn til Bergen og
Stavanger,“ segir Sveinn
Það má því með sanni segja
að íslendingar hafi gert innrás á
þessa litlu eyju, og telja má víst
að eyjarskeggjar viti meira um
íslendinga og þeirra hagi en
flestir aðrir Norðmenn. Sigrún
segir að ekki megi gleyma öllum
heimsóknunum frá ættingjunum
frá íslandi. „Síðastliðið sumar
hafði ég ekki við að skipta á
sængurfötum. Stanslaus straum-
ur var allt sumarið og mikið fjör
að fá allt þetta fólk í heimsóicn.
Fjölskyldan okkar er stór og svo
að sjálfsögðu þar sem við sem
þarna vorum erum öll af sama
meiði, þá komu líka til okkar
systkini Maríu frænku Sveins.
Állt er þetta jú skylt.
Það var ekki aðeins það að við
værum með gesti frá íslandi,
heldur fylltist húsið af eyjabúum
á kvöldin til að sjá og tala við
gestina.“
Við snúum talinu að vetrinum
þegar allir gestir voru á bak og
burt. Var ekki einmanalegt á
eyjunni og lítið hægt að hafa
fyrir stafni?
„Jú ekki er nú hægt að neita
því að það voru viðbrigði fyrir
okkur,“ segir Sveinn. En okkur
leiddist afar sjaldan. Það var
heilmikið félagslíf og eyjar-
skeggjar eiga samkomuhús þar
sem við héldum skemmtanir
reglulega og óreglulega. Stund-
EKKI
VIUAÐ
MISSA AF“
Rætt viö ung hjón sem bjuggu
á einangraðri lítilli eyju fyrir
utan Bergen.
Hvað kemur ungum hjónum
frá íslandi til að setjast að á lítilli
eyju við Noregstrendur? Já, og
ekki aðeins einum hjónum held-
ur fernum, auk þess sem ættingj-
ar þeirra hafa einnig dvalið á
þessari litlu eyju um lengri eða
skemmri tíma. Eyjan heitir
Store Karlsoy í daglegu tali
nefnd Bakkasund og saman-
stendur af nokkur hundruð öðr-
um eyjum og skerjum fyrir utan
Bergen. Ekki eru nema örfáar
þeirra í byggð og íbúatala er frá
þrjú þúsund niður í tæplega tvö
hundruð.
í Bakkasundi fjölgaði því um
5% þegar fyrstu tvær fjölskyld-
urnar fluttust þangað í nóvemb-
er 1985. Síðan bættist þriðja
fjölskyldan við i mars þau
Sveinn Bjarnason og Sigrún
Kristjánsdóttir ásamt Ingu
Hrönn fjögurra ára dóttur
þeirra.
Þau eru nýlega komin heim
aftur og ég tók hús á þeim til að
forvitnast um þessa merkilegu
eyjadvöl.
„Já það er gott að vera komin
heim aftur eftir þessa reynslu
sem var hin ánægjulegasta að
flestu leyti,“ segir Sveinn. Ég
spyr hvernig það hafi atvikast að
þau fluttust til útlanda og völdu
einangraða smáeyju.
„Við höfðum í rauninni engu
að tapa áttum ekki húsnæði hér
heima og vorum í þannig vinnu
að auðvelt var að losna þegar
þetta kom til tals,“ segir Sigrún.
Já, þetta kom til eftir að frænka
mín ásamt manni sínum og öðr-
um hjónum settust þarna að.
Þeir voru þarna til að ná sér í
reynslu í fiskeldi, en það er
skilyrði til að komast í skóla.
Mjög erfitt er að fá vinnu á
fiskeldistöðvum í Noregi, en
þeim tókst að fá vinnu á lítilli
stöð í Bakkasundi. Þannig hófst
íslendingainnrásin í Bakka-
sund,“ heldur Sveinn áfram.
„Nú við höfðum fregnir af
þeim þarna og síðan samband til
að spyrja hvernig útlit væri um
vinnu fyrir okkur. Þau gengu frá
því, útveguðu húsnæði og vinnu
fyrir mig í múrsteinaverksmiðju
sem nokkrir eyjaskeggjar voru
að koma á laggirnar. Við seldum
því búslóðina, gengum frá öllum
málum hér heima og drifum
okkur út,“ segir Sveinn.
Var þetta hrein ævintýra-
mennska?
„Já og nei. Auðvitað var öryggi
að vita af þeim úti, ég veit ekki
hvort okkur hefði dottið þetta í
hug ef frænka Sveins hefði ekki
verið þarna,“ segir Sigrún og
lítur á mann sinn spurnaraugum.
Sveinn tekur undir og segir:
„Við erum ung og eins og Sigrún
segir var þessi ferð vel undirbú-
in, þannig að við vorum ekki að
ana út í neina vitleysu." Sigrún
bætir við að tekið hafi verið á
móti þeim í Bergen og húsið
sem þeim var ætlað hafi verið
tilbúið. „ Það var ekkert annað
en að ganga inn og koma fötun-
um sínum fyrir. Annars var
þetta hús sér kapituli út af fyrir
sig. Við leigðum það af norskum
eyjabúa sem fluttur var til lands.
Hann hafði verið giftur og búið
í þessu húsi með konu sinni og
börnum. Þau skildu og aðkoman
að húsinu var eins og hún hefði
bara skroppið í bæinn og kæmi
fljótlega til baka. Hennar pers-
ónulegu munir voru á sínum
stað og meðal annars hékk for-
láta pels inní skáp. Við höfðum
allt til alls þarna en að sjálfsögðu
tókum við eitt herbergi í að
geyma þessa hluti. Við fréttum
seinna að skilnaður þeirra hafi
borið einmitt svona að. Nú, í
húsinu voru líka forláta antik
mublur sem við vorum hálf
hrædd við að umgangast. En
hann eigandinn gerði lítið úr því
og sagði okkur að nota allt sem
við gætum haft not af. Sveinn
byrjaði að vinna strax og ég naut
mín sem fín húsmóðir í þessu
fína og stóra húsi,“ segir Sigrún
og hlær glettnislega.
Við tölum um eyjarskeggja
og ég spyr hvernig þeim hafi verið
tekið.
„Með kostum og kynjum,“
segir Sveinn. Allir voru mjög
vingjarnlegir, reyndar voru þau,
María, Hörður, Jakob og Árn-
fríður búin að koma sér vel fyrir
og þekktu alla sem við svo aftur
kynntumst í gegnum þau.“ Nú
kímir Sigrún og segir mér frá
fyrstu kynnum sínum af eyjar-
skeggjum. „Já, strax fyrsta dag-
inn var ég heima eitthvað að
stússa þegar dyrabjöllunni er
hringt. Ég fer til dyra og fyrir
utan stendur eldgamall kall með
fulla fötu af fiski brosandi út að
„REYNSLA SEM VIÐ HEFÐUM