19. júní - 01.05.1929, Side 5

73
19. JÚNÍ
74
c?ií Ry nnincj.
Hver sá, sem óskar að kynnast blaðinu
»19. júní«, parf ekki annað en senda af-
greiðslu þess iilmæli um að fá sent sýnis-
horn af blaðinu. — Eru sýnisblöð þá send
samstundis, án þess að pví fylgi nokkur
skuldbinding um að kaupa blaðið.
Afgreiðsla »19. júni« er:
Sólvallagötu 15. Sími 1095.
semi, enda voru bæði bjónin samhent í öllu því
sem vel mátti fara. Það lætur að likindum, að hús-
freyja á sveitaheimili, sem hefir um stóran barnahóp
að annast og oftast litla aðstoð til heimilisverkanna,
hafi ekki mikinn tima afiögum til annara starfa.
Eu svo var því ekki farið með frú Sigríði. Starfs-
þrek hennar var svo mikið, hagsýni og áhugi á þeim
málum, sem gætu orðið almenningi til heilla, og það
furða hve miklu hún fékk afkastað út á við, og lét
hún þá ávalt heimilið sitja í fyrirrúmi.
Frú Sigríður var prýðilega greind og vel ritfær
kona, trúkona mikil og átti þá mentun, huga og
hjarta, sem ekki fæst á skólabekkjunum einum, en
sem kemur innan að úr eigin sálu. Mentunar naut
hún ekki í neinum skóla, hún var sjálfmentuð kona,
gædd miktum hæfileikum til að stjórna og fræða.
Börnin sín uppfræddi hún sjálf, kendi þeim alt
það, sem í barnaskólum kent og það sýndi sig um
þau þeirra, sem að loknu náminu tóku fullnaðarpróf,
að þau reyndust best að sér af jafnöldrum sínum í
öllum þeim greinum, sem heimtaðar eru til fulln-
aðarprófs.
Frú Sigríður var mjög áhugasöm um öll gagnleg
málefni héraðs síns og sjálfkjörinn foringi í málefn-
um kvenna. Á yngri árum vann hún mikið í ung-
mennafélagi sveitarinnar, og þegar stofnað var kven-
félag í sveitinni var hún aðal hvatamaður þess og
formaður þess var hún til dánardægurs. Sérstaklega
lét hún sér ant um það starf félagsins, að hjúkra og
hjálpa sjúklingum og var eitthvert siðasta starf
hennar í þá átt að standa fyrir hlutaveltu, sem fé-
lagið hélt fyrir sjúkrasjóð sinn. Orðstýrinn, sem frú
Sigríður Jóhannesdóttir lætur eftir sig í héraði sínu,
er sá, að húu var atgerfiskona til sálar og líkama,
fyrirmyndar eiginkona, móðir og húsmóðir, og fröm-
uður menningar og samtaka kvenna. Starf hennar
gleymist ekki þótt sjálf sé hún kölluð burtu, það
lifir í þakklátri endurminningu þeirra, sem þess nutu
og sem kyntust henni, þvi
orðstírr deyr aldrigi
hveims sér góðan getr.
K. og I.
„J>eim yar elt yerst^.
Smásaga úr „Sögum ömmu“.
----- Frh.
Það var farið að dimma þegar við lögðum af stað.
Leið mín lá fram hjá Holti, svo mér fanst réttast,
að við yrðum samferða. Ég stóð við fyrri klyfina
meðan hún var að lyfta hinni upp á hestinn. Það
var þegjandi samkomulag. Hún bað mig ekki hjálpar
með einu orði og þakkaði mér ekki heldur, enda
var lítið að þakka. Þegar klyfjarnar voru komnar
upp, tók hún aftur fiöskuna og saup hressilega á,
og nú reyndi hún ekki að draga sig i h!é.
Ég beið hjá hestinum minum eftir þvi, að hún
stigi á bak.
»Vertu ekki að bíða eftir mér«, kallaði hún hálf-
hryssingslega. »Þú getur borið þig hratt yfir, sem
ert laus og liðug. Mér er sama þó að ég sé ein.
Við eigum vel saman, myrkrið og ég — ég og myrkrið«.
Hún reyndi að hlægja, en hláturinn liktist kæfð-
um ekka.
»Ég fer ekkeit á undan þér þennan spöl, sem við
eigum samleið«, sagði ég ákveðin. Mig langaði að
sönnu ekki til að vera með henni, en að hinu leyt-
inu fanst mér það ábyrgðarhluti, að láta hana vera
eina á ferð, ef hún héldi áfram að drekka.
Hún vatt sér að mér, lagði hendurnar þungt á
axlir mér og kom með andlitið svo nærri mér, að
vínmengaðan andardráttinn Iagði að vitum mínum.
»Eg þakka þér fyrir. — Þú skammast þín þá ekki
fyrir, að láfa sjá þig á ferð með — mér«, sagði hún
með klökkvakendum ákafa.
Ég færði mig ósjálfrátt undan.
»Fyrir hvað ætti ég að skammast mín?« sagði ég
blátt áfram, og samt fann ég að mér var óljúft, að
láta sjá mig í fylgd með ölvaðri konu.
Við fórum greitt fyrsta spreltinn. Hún rak áburðar-
bestinn og hann skokkaði götuna á undan okkur.
Þegar meira dimdi urðum við að láta hestana lötra
fót fyrir fót, því götutroðningurinn lá í gegnum holt
og mýrarkeldur. Þar sem gras var við veginn lang-
aði hestana til að bíta, því þeir voru orðnir svangir
og við lofuðum þeim stundum að fá sér tuggu, en
þá vildi áburðarhesturinn alt af fara út af veginum
til að leita sér að betri haga, og við áttum á hættu,
að missa hann út í einhverja ófæru f myrkrinu.
Þá fór hún að hotta og veifa svipunni þangað til
hann brokkaði aftur af stað. Ef hún þurfti einhverja
króka út af götunni sýndist mér hún riða á hestin-
um, en það hefir máske verið eins mikið af svefni
og þreytu eins og víninu, sem hún drakk.
Leiðin var á enda heim til hennar, og ég var farin
að hlakka til þess, að hún kæmist þangað heilu og
höldnu. Við höfðum varla talað orð saman alla leiðina
nema örfáar athugasemdir um veginn og veðrið.