Tíminn - 18.09.1988, Blaðsíða 1

Mikill gleðskapur í skjóli svarfdælskra
fjárleysi:
ASTA
ÆRINÍ
, þrátt fyrir yfirvofandi
“Á Tungurétt hið
snemma dagsins/
dregur fé og daðrar
við/dætur
byggðarlagsins."
Ómar Arnbjörnsson
tekur lagið svo um
munar!

Sem kunnugt er hefur hin illræmda riðuveiki höggvið stór
skörð í sauðfjárstofn landsmanna síðustu misseri og satt best
að segja sér ekki enn fyrir endann á öllum þeim ósköpum.
Riðan er einn þeirra skelfílegu sjúkdóma sem læknavísindun-
um hefur ekki enn tekist að snúa á. Þó þykir vísindamönnum
sem þeir séu nú nær stóra sannleikanum um uppruna og eðli
riðuveikinnar en áður.
Einn af mótleikjum gegn þessari skæðu plágu er niður-
skurður sauðfjárstofnsins. Ákveðið hefur verið að fara þá leið
í öndvegi íslenskra dala, Svarfaðardal.
Riðan hefur verið þar mjög skæð undanfarin ár og breiðst
út með leifturhraða. Á nokkrum býlum hefur sjúkdómurinn
þó ekki greinst. Þau verða þó ekki útundan í niðurskurðinum.
Þegar ásetningsmenn fara í árlegt
haustrall sitt verður einfaldlega
strikað yfir þá dálka þar sem fjöldi
sauðfjár hefur áður verið skráður.
Að aflokinni slátrun á haustdögum í
Sláturhúsi Kaupfélags Eyfirðinga á
Dalvík mun ekki lengur heyrast
jarmur í Svarfaðardalnum, a.m.k.
ekki næstu tvö ár. Síðasta ærin í
dalnum hefur verið skotin inn í
eilífðina!
Þrátt fyrir þá miklu sorg, sem
óhjákvæmilega er samfara niður-
skurði á svarfdælskum sauðfjár-
stofni, var mikil gleði í göngum og
réttum í Svarfaðardal á þessu hausti.
Allt var á sínum stað; hangikjötið,
sviðin, vínandinn, söngurinn oghag-
mælskan. Þegar þessi kokkteill er
hristur saman getur útkoman ekki
orðið nema ein; villt fjör!
Dýrar veigar
úr Ríki Höskuldar
Það er satt að segja merkilegt
þvílík ótrúieg stemmning er ætíð
samfara göngum og réttum í Svarf-
aðardal. Sökum þess hve göngur á
hverju gangnasvæði eru stuttar, ekki
nema einn dagur, er eltingarleikur
við sapðkindina stutt gaman. Þetta
hefur hinsvegar það í för með sér að
betri tími gefst til að súpa á sértilbún-
um blöndum úr Ríki Höskuldar
Jónssonar og krydda þá sopa með
hákarli, harðfiski, smjöri, hrúts-
pungum, sviðum, hangikjöti, flat-
kökum, rúgbrauði og Síríus-súkku-
laði.
Eins og venjulega var þetta allt til
reiðu í Stekkjarhúsi í Sveinsstaða-
afrétt í Skíðadal um síðustu helgi.
Gangnamenn riðu fram Skíðadal
á laugardegi, áðu annað slagið og
dreyptu létt á fleygum. Reyðtygjum
var létt af klárum við Stekkjarhús
rétt á meðan menn völdu sér stað í
flatsæng á svefnlofti og skáru nokkr-
ar flísar af hangikjötsbitum. Síðan
var lagt af stað fram í dalbotna og
framundir Gljúfurárjökúl.
Þetta voru erfiðar göngur og einar
þær erfiðustu sem margreyndir
gangnamenn í Afréttinni minntust.
Texti og myndir:
Óskar Þór Halldórsson
Kannski vó þar þyngst á metum að
fé hafði trúlega aldrei verið færra,
var dreift og stóð hátt í háum
fjallasalnum. Erfiðlega gekk því að
fá það til að renná niður og til
byggða. ..
Hvað um það, allir komu þeir
aftur og lögðu sig í fleíin í Stekkjar-
húsi að afloknum cfuglegum kvöld-
verði. Hænublundurinn' gerði það
að verkum að menn voru vel hressir
þegar líða tók á kvöld. Fleýgurinn
var dreginn úr hnakktösku, kistum
og kössum og dreypt duglega á.
Tenórinn Stebbi Frið.
stígur á stokk
Fljótlega færðist eðlilegur gangna-
roði yfir menn. Fleygarnir voru látn-
ir ganga manna á milli og ekkert til
sparað. Raddböndin liðkuðust von
bráðar og söngmenn hópuðust
saman. Stebbi Friðgeirs átti fyrsta