Tíminn - 18.09.1988, Side 10

10
HELGIN
Laugardagur 17. september 1988
«1
Árlega minnast milljónir manna goðsins sem
lést fyrir 11 árum. Nú segir kona ein að Elvis sé
vel lifandi og hafi bara viljað sleppa úr þeirri
prísund sem frægðin var honum. Það hljomar
næsta ótrúlega - þangað til búið er að kynna
sér rökin.
Máliö cr dularfullt í meira lagi.
Allir vissu að hann var dáinn og
hafði verið í 11 ár. Síðan kemur
fram á sjónarsviðið kona sem færir
svo sterk rök gegn því, að margir
efast, meira að segja virtir sér-
fræðingar og sumir þeirra telja fulla
ástæðu til að láta fara fram rannsókn
á dauða Eivis Presley.
Ef trúa á því sem opinbert er og
söguleg staðreynd, þá hvílir Elvis
Presley undir legsteininum í Grace-
land, en ef maður kýs að trúa ótal
röksemdum Gail Giorgio, er líkið
undir steininum af nafnlausum
manni sem líktist Elvis aðeins lítil-
lega. Rokkkóngurinn sjálfur lifir
hins vegar góðu lífi á tilteknum stað.
Gail þessi Giorgio er ekki vitund
undarleg, heldur ósköp venjuleg 49
ára, þybbin amma og ekki einu sinni
sérstakur aðdáandi Elvis. Það var
fyrir tilviljun að hún fór að safna
sönnunum þess að Elvis lifði, eftir
að fyrir hana kom nokkuð sem hún
kunni engá skýringu á. Meira um
það síðar.
Gail hefur nú í áratug safnað að
sér skjölum, snældum, ljósmyndum
og viðtölum við vitni og hún er alveg
sannfærð um að Elvis sé lifandi. Nú
er komin út bók hennar um efnið og
æ fleiri hallast að skoðun hennar. '
Vissulega var sagt frá dauðsfallinu
í dagblöðum, útvarpi og sjónvarpi,
aðdáendur höfðu gengið hjá kistunni
og meira að segja myndir af líkinu !
höfðu birst. Heimurinn sannfærðist j
um að kóngurinn væri látinn og
sagan var öll.
Eins og oft hefur gerst um fleiri
goð, komust fljótlega á kreik alls
kyns sögur. Einhver þóttist hafa séð
Elvis ásamt engri annarri en Marilyn
Monroe á Hawaii. Tvær manneskjur
báru að Elvis hefði verið að versla í
stórverslun og enn einn sá hann
standa við glugga á efri hæð Grace-
land.
Árin liðu og skyndilega kvað sér
hljóðs kona frá smábænum Marietta
í Georgíu, sem hélt því fram að
dauði Elvis væri stórfenglegasta
sjónarspil hans og eitt mesta gabb
allra tíma.
Skjöl og skýrslur hverfa I
Gail fullyrðir að Elvis hafi sett1
dauða sinn á svið með aðstoð all-
margra manna. Það þarf vissulega
kjark til að kyngja því að kóngurinn
sé ljóslifandi einhvers staðar án þess
að neinn þekki hann.
Telja má næsta ólíklegt að honum
tækist að ganga um meðal fólks án
þess að þekkjast.. nema að allir
tryðu að hann væri dáinn. Þá horfir
málið öðruvísi við.
Nú skulum við snöggvast losa
okkur við alla fyrri sannfæringu og
færa tímann aftur til þeirrar stundar
er fréttist af dauða Elvis, 16. ágúst
1977. Forðumst líka að dæma fyrir-
fram og sjáum hvaða röksemdir Gail
Giorgio hefur fram að færa.
Eins og svo margir, man hún hvað
hún var að gera, þegar fréttin barst.
- Ég var í bílnum á leið úr búðinni.
Þegar ég kom heim, varð ég forviða
á látunum. Þetta var á öllum útvarps-
og sjónvarpsstöðvum. Það var engu
líkara en að forsetinn væri dáinn, en
ekki rokksöngvari.
Kóngurinn var látinn. Hvernig
lést hann? Hver var orsökin? Hvað
gerðist? Svörin virtust nógu skýr:
Elvis hafði verið hjartveikur en það
aldrei vitnast. Samt sem áður var
sagt að hann hefði sama morgun
iðkað veggjatennis, íþrótt sem hlýt-
ur að reyna mjög á hjartað. Af-
leiðingin var sem sagt hjartaáfall.
- Þetta fannst mér skrýtið, segir
Gail. - Hvergi er neitt að finna um
að Elvis hafi fengið sprautur eða lost
til að reyna að lífga hann við, sem er
þó venja við hjartaáfall. Síðan var
líkið krufið með leynd og meira að
segja var ekki hafist handa við það
fyrr en allt starfsfólk líkhússins við
Baptistasjúkrahúsið í Memphis var
farið heim. Merkilegast er þó að
hvergi er hægt að finna neina krufn-
ingsskýrslu. Það er ekki einu sinni
hægt að fá upplýsingar um algeng-
ustu og sjálfsögðustu atriði, t.d.
innihald magans. Ekkert er á skrám
og hafi einhvemtíma verið til
skýrsla, er hún horfin.
Sama máli gegnir um upprunalega
dánarvottorðið. Það hvarf svo gefa
varð út annað tveimur mánuðum
síðar, 20. október. Erekki undarlegt
að hversu mikið af skjölum varðandi
svo mikilvæga manneskju bara gufar
upp?
Líkið léttist um 30 kg
Gail segir að læknar sjúkrahússins
hafi aldrei viljað ræða krufninguna
eða gefa upplýsingar um einstök
atriði. Þó séu allir sammála um að
dánarorsökin hafi ekki verið hjarta-
áfall.
Nú, 11 ámm síðar eru spurning-
arnar varðandi dauða Elvis orðnar
mun fleiri en svörin. Raunar eru
mörg svörin næsta þokukennd. Allt
sem til er opinberlega skjalfest um
dauða Elvis er dagsetningin. Horfn-
ar eru ljósmyndir af líkinu eins og
það fannst, krufningsskýrslan og
skýrsla um lyfjanotkun. Eftirstanda
„staðreyndir" sem stangast illa á,
óstaðfestar skýrslur og staðhæfingar.
Nefna má atriði eins og þyngd
líksins. Það vóg rúm 77 kíló, sem er
svipað og kóngurinn, þegar hann var
upp á sitt besta á yngri árum. Hitt er
svo annað mál að allir vissu að Elvis
var orðin akfeitur, að minnsta kosti
105 kíló, þegar síðast var staðfest.
Nokkurra kílóa munur væri eðlileg-
ur en 25 er allt of mikið. - Þetta
finnst mér benda til að líkið sem
vegið var, hafi ekki verið af Elvis,
segir Gail.
Það kæmi svo sem ekki sjúkralið-
unum á óvart sem komu til Grace-
land. Ómögulegt er að segja hvort
þeir fóru þar höndum um Elvis
látinn eða lifandi, þar sem frásagnir
stangast mjög á. Samkvæmt lög-
regluskýrslu fannst hann meðvitund-
arlaus, en læknirinn sagði að hann
hefði verið látinn. Hvað um sjúkra-
Iiðana á sjúkrabílnum? - Þeir þekktu
ekki líkið og datt ekki í hug að þetta
væri Elvis, fullyrðir Gail.
Hún heldur áfram: - Svo vantar
hálfa aðra klukkustund í atburðarás-
ina frá því Elvis fannst á gólfinu, þar
til hringt var á sjúkrabílinn. Því tók
það svo langan tíma? Auðvitað
rykju flestir í næsta síma til að kalla
á hjálp sem fyrst. Hvað gerðist á
þessum 90 mínútum?
Þegar svo komið var með líkið
aftur til Graceland, gerðist eitthvað
furðulegt. Margir nánustu samstarfs-
menn Elvis fengu ekki að sjá hann,
en allmargir aðdáendur fengu hins
vegar að ganga fram hjá kistunni í
flýti. - Hvers vegna mátti visst fólk
ekki sjá hann? spyr Gail. - Sumir
þeirra sem ég hef rætt við, segja að
líkið hafi alls ekki líkst Elvis. Nefið
var styttra og breiðara, hálsinn og
hakan allt öðruvísi og heildarsvipur-
inn ólíkur. Hafa ber í huga að
aðdáendur þekkja hvern drátt og
hvert hár á goðum sínum. Ég talaði
við fólk sem hafði fylgt Elvis á
hljómleikaferðum árum saman og
vissi bókstaflega allt um hann og
kunni hverja hreyfingu hans.
Stórfé fyrir skáldsögu
Einkennilegt kann að þykja, að
þó Gail hafi rannsakað dauða Elvis
í áratue, hefur hún aldrei verið
Gail Giorgio hefur aldrei verið
aðdáandi Elvis og tók að rann-
saka rr.álið af tilviljun. Það hófst
allt með því að hún skrifaði skáld-
sögu sem hvarf...
sérstakur aödáandi hans og á ekki
einu sinni plötu með honum. Þegar
hún var ung og allir dáðu Elvis, hélt
hún mest upp á Mario Lanza og
Eddie Fisher.
Það var fyrir tilviljun að Gail
flækist í Elvismálið. - Ég hafði svo
sannarlega ekki áhuga á að þyrla
upp moldviðri til að halda kónginum
lifandi, segir hún fastmælt. Hún
hafði skrifað bók og játar að hafa að
vissu leyti notað persónu Elvis við
að skapa söguhetjuna, en þetta átti
alls ekki að vera Élvis. Bókin fjallar
um rokkstjörnuna Óríon, sem var
orðinn svo háður frægðinni að hann
sá ekki fram á að geta lifað eðlilegu
lífi nema setja dauða sinn á svið til
að sleppa frá öllu saman. Hann
notaði vaxmynd af sér til gabbsins.
Nú fer frásögn Gail að gerast
reyfarakennd, en hún getur sýnt
gögn allt frá 1978, löngu áður en
bækur um Elvis tóku að streyma á
markaðinn. SöguhetjahennarÓríon
virtist samt líkur Élvis og var til
dæmis alveg vitlaus í samlokur með
hnetusmjöri, banönum og majónesi,
rétt eins og Elvis var og alheimur
vissi.
Þá gerist það að stórt og virt
útgáfufyrirtæki býður Gail gull og
græna skóga fyrir útgáfuréttinn að
bókinni. - Þetta var stórfurðulegt,
segir Gail. - Þeir heimsóttu mig,
hvað þá annað, til að ræða málin og
sögðust hafa hug á að láta kvik-
mynda söguna að auki. Þeir voru
allir uppveðraðir og greiddu mér 40
þúsund dollara fyrirfram, sem voru
hrein auðæfi fyrir mig. (1.8 millj.
IKR).
Fram til þessa höfðu ritstörf Gail
takmarkast við smásögur og greinar
í tímaritum.Hún fékk greitt fyrir það
sem birtist, en annað var endursent
og hún segir það hafa verið mun
meira. Nú varð hún skyndilega mið-
depillinn sem allt virtist snúast um
hjá einu stærsta og virtasta útgáfu-
fyrirtæki Bandaríkjanna. Henni
fannst það furðulegt.
Dularfullar hringingar
- Ég komst ekki að því fyrr en
alllöngu síðar, að Elvisbáknið átti
vel innangengt í fyrirtækið. En bókin
kom út og nokkrum dögum seinna
hvarf hún úr hillum verslana. Hún
fannst hvergi og allt tal um kvik-
myndun var úr sögunnmi. Það var
rétt eins og bókin hefði aldrei verið
til.
Þá byrjuðu hringingarnar, heldur
Gail áfram. -Maðurinn sem hringdi,
var alveg eins í málrómnum og
Elvis. Hann talaði um Elvis í þriðju
persónu, sagðist reka búgarð og
rækta hesta. Hann hringdi alltaf
seint á kvöldin og ekki í neinum
sérstökum tilgangi. Einu sinni spurði
ég hann, hvort hann væri Elvis og
hann neitaði því. Hins vegar gaf
hann vel í skyn að hann væri Óríon,
sem flækti málið enn frekar.
Um þær mundir var kominn fram
á sjónarsviðið söngvari að nafni
Jimmy Ellis, sem tekið hafði nafnið
úr bók Gail og kallaði sig Óríon á
sviðinu og söng jafnan með grímu.
- Ég spurði Ellis sjálf hvort hann
væri að hringja til mín, hann sór að
hafa aldrei gert það. Raunar líktist
rödd hans heldur ekki rödd Elvis,
segir Gail.
Ótal slíka undarlega hluti er að
finna í rökum Gail og ekkert af
þessu er sannað, en þegar öllu er
safnað saman, renna gjarnan tvær
grímur á fólk. Aðrir fullyrða bara að
Gail sé að reyna að auðgast á öllu
saman.
Gail bætir við sannanirnar: - Auð-
vitað ætlast ég ekki til að fólk trúi