Tíminn - 01.04.1989, Blaðsíða 8

18
T
HELGIN
Laugardagur 1. apríl 1989
SAKAMÁL SAKAMÁL SAKAMÁL SAKAMÁL , SAKAMÁL SAKAMÁL SAKAMÁ
Hann gerði nauðgun
að fjölskyldumáli
Hann var þjófur og falsari en lifði góðu
lífi á kostnað skattgreiðenda. Hann
nauðgaði tveimur konum og slapp við
kærur. Var þetta réttlæti? Fáum finnst
það en loks kom að því að hann gekk of
langt..
Mehmet nokkur Kalender var lát-
inn laus úr unglingafangelsi í Her-
ford þann 1. nóvember 1984 og
sendur aftur til Bielefeld. Báðir
þessir staðir cru borgir í norðan-
verðu Þýskalandi.
Mehmet Kalender er ekki dæmi-
gert þýskt nafn og Mehmet var
heldur ekki dæmigerður Þjóðverji.
Raunar var hann Tyrki og einn af
fjölmörgum farandverkamönnum í
Þýskalandi.
Satt að segja reyndist hann ekki
mikill til verka þegar á rcyndi og
kaus fremur að eyða dcginum í það
sem gaf meira af sér fyrir minna
erfiði en vinna, svo sem rán og
svindl.
Þegar á allt er litið var ekki í lítið
ráðist af kauða. Hann hafði aldrei
áður komið út fyrir landsteina
heimalands síns, talaði ekki þýsku
og af því hann sá sjaldan lögreglu-
þjóna, þóttist hann viss um að slíkir
væru aðeins sárafáir í nýja landinu.
Fljótlega komst hann þó að því að
þar skjátlaðist honum og hann var
enn undir lögaldri þegar hann kom
fyrir unglingadómstól scm er ekki
þekktur fyrir að taka hart á afbrotum
skjólstæðinga sinna. Hámarksrefs-
ing þar er 10 ár, hvert sem brotið er
og Mehmet fékk þau 10 ár en sat
ekki nema tæpan fjórðung af sér.
f Þýskalandi er talið að sé um ein
milljón farandverkamanna, margir
þeirra frá Tyrklandi og þeir eru ekki
vinsælir meðal Þjóðverja. Mehmet
þótti einstaklega heppinn að vera
ekki vísað úr landi eftir dóminn.
Þegar honum var sleppt, var hann
nýlega orðinn 22 ára, hafði lært
töluvert í þýsku í fangelsinu og hann
lét verða sitt fyrsta verk að sækja um
bætur frá því opinbera. Því næst för
hann að leita sér að húsnæði. Þar
sem hið opinbera ábyrgðist leiguna,
leið ekki á löngu þar til piltur var
kominn í húsnæði og það við hliðina
á fyrrverandi mágkonu sinni ogsvila.
Anneliese og Joachim Peukert voru
sem .sagt húsverðir í númer 22 við
Heck Strasse.
Nauðgaði grannkonunni
Mehmet hafði um skamma hríð
verið kvæntur systur Anneliese,
Christel sem var 10 árum eldri en
hann. Þau eignuðust tvíbura saman,
áður en lögreglan sótti húsbóndann.
Christel skildi við hann meðan hann
sat inni. Hún hafði smekk sem
hneigðist að framandi karlmönnum
og um þessar mundir bjó hún með
manni frá Senegal, sem fæddur var í
Frakklandi og hafði brasilískt vega-
bréf.
Senegalmaðurinn var risi að vexti
og harður í horn að taka svo Mehmet
gerði enga tilraun til að hitta fyrrver-
andi konu sína og börn. Þess gerðist
heldur ekki þörf, því hann var það
aðlaðandi útlits að hann átti ekki í
minnstu erfiðleikum með að verða
sér úti um aðrar konur.
Hvað tvíburana varðaði, sem voru
stúlkur, hafði Mehmet ekki mikinn
áhuga á þeim, enda voru þær of
ungar. Raunar var hann aldrei alveg
viss um að hann .væri faðir þeirra,
því Christel átti það til að vcra
óvarkár í slíkum málum, ef hún fékk
sér neðan í því, sem var alloft.
Því var það að Mehmet flutti inn
við hlið tengdafólks síns sem honum
kom vel saman við, fékk greiddar
bætur, endurnýjaði gömul kynni og
varð hinn ánægðasti meö tilveruna.
Ekki var hægt að segja að Heck
Strasse 22 væri íbúðarhús í háum
gæðaflokki. Raunar var það í eigu
hins opinbera og hýsti fólk sem ekki
gat greitt eðlilega húsaleigu. Húsið
var þriggja hæða blokk með 18
íbúðum en að áliti Mehmets var
þetta hreinasti íburður.
Hann flutti inn um miðjan nóv-
ember 1984 og það næsta sem um
hann heyrðist var miðvikudagsmorg-
uninn 31. janúar 1985 þegar einn
íbúi hússins, hin 35 ára gamla Gisela
Mangel bankaði upp á hjá tengda-
fólki hans, húsvörðunum. Hún var
grátandi og í miklu uppnámi þegar
hún sagði Peukert-hjónunum að
Mehmet hefði nauðgað henni. Þau
buðu henni þegar í stað inn í eldhús,
báru fyrir hana kaffi og koníak og
báðu hana að segja sér alla söguna.
Bettina Siederdassen var þriðja
fórnarlamb nauðgarans að unn-
usta sínum ásjáandi.
Skömmin varð yfirsterkari
Gisela kvaðst hafa mætt Mehmet
kvöldið áður í einum súlnaganganna
sem lágu þarna milli húsanna á
svæðinu. Þau tóku tal saman og
hann kvaðst vera einmana af því
kona hans hefði stungið af með
öðrum. Síðan bauð hann Giselu upp
á tebolla í íbúð sinni.
Gisela þáði boðið. Hún var frá-
skilin og næstum nógu gömul til að
vera móðir hans en hafði hitt hann
áður. Þó hún vissi að hann var
fyrrum tugthúslimur, taldi hún það
ekki koma í veg fyrir að komið væri
fram við hann eins og hvern annan.
Hefði hún hugsað á hinn veginn væri
næsta líklegt að hún væri kunningja-
fá því flestir íbúar húsánna við Heck
Strasse voru vandræðagripir með
misjafna fortíð.
Gisela fékk þó ekkert te. Varla
voru þau fyrr komin inn en Mehmet
læsti að þeim, stakk lyklinum í
vasann og skipaði Giselu að afklæða
sig. Þegar hún neitaði því, dró
Mehmet upp stóra, svarta skamm-
byssu, beindi að höfði hennar og gaf
henni þá kosti eina að Iáta undan
eða deyja ella.
Sannfærð um að hann gerði alvöru
úr hótun sinni, tíndi Gisela Mangel
af sér spjarirnar og næstu tvo
klukkutímana var henni nauðgað
hvað eftir annað á margvíslegan hátt
og svo hrottalega að hún var öll í
marblettum og skrámum.
Joachim var vísað úr eldhúsinu
meðan Anneliese kannaði áverka
Giselu en þegar hann kom aftur, var
Anneliese að grátbiðja Giselu að
fara ekki til lögreglunnar. - Hann
var mágur minn og þetta væri hræði-
leg skömm fyrir okkur öll, sagði
hún. -Þú hefurheldurengarsannan-
ir, bætti Joachim við. Eftir meira
kaffi og ábót á koníakið, auk frómra
huggunarorða Puekert-hjónann-a fór
Gisela til síns heima og lofaði að
gera ekkert úr málinu.
- Þetta hefur verið henni að
kenna, sagði Joachim við konu sína.
- Viö hverju bjóst hún þegar hún fór
með honum heim?
Forboðið kjöt og laukur
Joachim Peukert var stakt snyrti-
menni og vandur að virðingu sinni í
hvívetna. Hann bjó aðeins í þessu
húsi vegna þess að hann fékk vel
borgað fyrir að vera þar húsvörður.
Anneliese kona hans var hins vegar
einkar frjálslynd og sérkennileg í
útliti og klæðaburði þó þar jafnaðist
hún hvergi á við Christel systur sína,
sem var nánast fígúra í Ninu Hagen-
stíl eða eitthvað álíka.
Anneliese Puekert hylmdi yfir
með nauðgara. Þegar hún sjálf
varð fórnarlamb hans kom annað
hljóð í strokkinn.
- Það skiptir engu hvort á sökina,
sagði Anneliese. - Mehmet er í
fjölskyldunni og við höfum ekki ráð
á að lenda í hneykslismáli. Það er
víst nóg að hann sé nýsloppinn úr'
fangelsi.
Eftir allsnörp orðaskipti um hvort
Mehmet tilheyrði fjölskyldunni
lengur eða ekki, var málið látið
niður falla án þess að ákvörðun væri
tekin. Mehmet hélt áfram að koma
í heimsókn og gekk þarna út og inn
næstum eins og hann ætti heinta í
íbúðinni. Anneliese sagðist seinna
hafa vorkennt honum af því systir
hennar hafði yfirgefiö hann á svo
kuldalegan hátt.
Hálfum mánuði eftir nauðgunina,
á föstudagskvöldinu 15. febrúar var
Mehmct boðið í mat hjá Peukert-
hjónunum. Það var ekki óalgengt,
því hann borðaði þar oft, ýmist
boðinn eða óboðinn.
Kvöldið hentaði vel fyrir notalega
fjölskyldusamkomu. Úti var leið-
indaveður og kyngt hafði niður
miklu krapi í slyddu allan daginn.
Á matseðlinum var kálfakjöt-
skássa sem raunar var úr svínakjöti
því það var mun ódýrara. Mehmet
var múslími og mátti ekki neyta
svínakjöts. Þess vegna hafði Anne-
liese cinfaldlega látið svínið heita
kálf eins og svo oft áður.
Upp kom smávandi sem ekki
tengdist þó kjötinu, heldur því að
laukinn vantaði. Anneliese hafði
gleymt að kaupa hann og nú var
klukkan orðin sjö og allar búðir
lokaðar. - Ég á lauk, sagði Mehmet.
- Komdu með mér yfir um, þú getur
fengið það sem sem þú þarft.
Aftur var þagað
Anneliese og Mehmet fóru saman
yfir til hans en Joachim var að horfa
á knattspyrnu í sjónvarpinu og sá
enga ástæðu til að slást í förina.
Leikurinn tók þó enda og þá áttaði
Joachim sig skyndilega á að kona
hans hafði verið ansi lengi fjarver-
andi ásamt Mehmet bara til að velja
sér nokkra lauka.
Hann var staðinn upp og á leið til
dyra í þeim tilgangi að athuga málið
þegar hurðinni var hrundið upp og
Anneliese geystist inn, ein og hágrát-
andi.
- Hann nauðgaði mér líka, kvein-
aði hún. - Hann svipti pilsinu upp
yfir höfuðið á mér og gerði það við
mig.
- Bannsettur... hrópaði Joachim
og kallaði fyrrum svila sinn orði sem
ekki er prenthæft. - Ég skal skera
undan honum. En Anneliese stökk
upp um háls eiginmanns síns.
- Nei, nei, Joachim, hrópaði hún
grátandi. - Hann er með stóra,
svarta byssu. Hann drepur þig. Hann
er glæpamaður.
- Er hann ekki í fjölskyldunni?
hvæsti Joachim og slengdi framan í
hana hennar eigin orðum. - Þetta
verður okkur vanvirða. Er hann
búinn að vanvirða þig nóg núna?
- Það verður enn verra ef við
förum til lögreglunnar, kveinaði
kona hans. - Þá það, okkur skjátlað-
ist. Hann nauðgaði Giselu eins og
hún sagði en við erum í sömu
aðstöðu. Hvernig getum við sannað
þetta á hann?
- Blæðir úr þér? spurði Joachim.
- Nei, mig svíður bara.
- Það er rétt mátulegt á þig,
hrópaði Joachim. - Að systir þín
skuli hafa verið gift þessu... Hér
notaði hann orð sem heldur er ekki
prenthæft og verra en það fyrra. -
Það varst þú sjálf sem bauðst honum
hingáð.
Það var raunar ekki alveg satt því
fram að þessu hafði Joachim ekki
haft neitt sérstakt við unga Tyrkjann
að athuga. Nú tóku hjónin að rífast
heiftarlega og á því gekk fram eftir
nóttu.
Lögreglan kemst í málið
Peukert-hjónin fóru ekki til lög-
reglunnar, að minnsta kosti ekki
strax. Anneliese dró mjög í efa að
lienni yrði trúað þegar hún segði að
fyrrum mágur sinn hefði nauðgað
sér alveg upp úr þurru.
Hins vegar hafði atburðurinn mik-
il áhrif á Joachim. Hann sat í
þungum þönkum í tvo daga en fór
svo til lögfræðings og sótti um
skilnað. Hann kvaðst ekki trúa sögu
konu sinnar. Hún hefði bara reynt
að finna afsökun til að geta haft mök
við Mehmet.
Anneliese bálreiddist og tilkynnti
að hún hreyfði engum mótbárum.
Síðan flutti hún heim til Christel,
tvíburanna og Senegalmannsins.
Þegar hún hafði hugsað um hvernig
hún næði best fram hefndum, ákvað
hún að fara til lögreglunnar.
Þegar hún lauk sögu sinni frammi
fyrir dolföllnum varðstjóra, var
henni vísað inn til Juliusar Wagner,
lögregluforingja sem sérhæfði sig í
kynferðisglæpum. I Bielefeld búa
um 350 þúsund manns og þar er nóg
um kynferðisglæpi til að halda slíkri
deild í fullu starfi.
Wagner hlýddi á frásögn Anne-
liese með öllu minni tortryggni en
undirmaður hans. Þetta var ekki
fyrsta svona frásögnin sem hann
hafði heyrt. - Ætlar vinkona þín, frú
Mangel líka að kæra? spurði hann
þegar sögunni var lokið. - Þú gerir
þér Ijóst að þegar svona langt er um
liðið, verður læknisrannsókn ófull-
nægjandi.
- Það er ekkert langt, svaraði
Anneliese. - Ég finn ennþá til.
Wagner stundi. - Max, sagði hann
við félaga sinn í næstu skrifstofu. -
Viltu fara með frú Puekert til læknis-
ins og láta hann skoða hana.
Max kinkaði kolli og vísaði Anne-
liese um gangana rétt eins og hann