Tíminn - 27.10.1990, Qupperneq 6

14
HELGIN
Laugardagur 27. október 1990
SAKAMÁL SAKAMÁL SAKAMÁL SAKAMÁL SAKAMÁL SAKAMÁL
Ofbeldismaður sat fyrir
lióshærðum stúlkum
Það er fremur drungalegt í London í febrúar. Sjaldan
sér til sólar, himinninn er blýgrár og svöl úðarigningin
smýgur jafnvel undir stærstu regnhlífar.
Leiðindaveðrið hafði engin áhrif á fallegu, leggjalöngu
ljóskuna sem var á hraðferð frá listaverkasölunni þar
sem hún starfaði og heim til sín í úthverfið St. Johns
Wood. Hún hlakkaði til að fara í heitt bað og þægilegri
fÖt.
Janie Shepherd var 24 ára, fædd í
Ástralíu og erfingi mikilla auðæfa.
Hún var glaðlynd og hafði lag á að
lýsa upp leiðinlegustu daga fyrir
þeim sem umgengust hana. Að
vísu var hún svolítið dekruð, en því
ekki það? Hún var lífleg, greind og
falleg og öllum líkaði vel við hana
sem kynntust henni.
Rigningin og kuldinn þann 4.
febrúar 1977 höfðu eins og áður
segir ekki minnstu áhrif á hana.
Hún ætlaði að eyða helginni með
einkavini sínum í íbúð hans í
Chelsea þar sem þau sætu við arin-
eldinn yfir léttum málsverði og
góðu víni, ræddu framtíðina og
létu heiminn úti um áhyggjur og
kulda.
Hún var orðin sein fyrir klukkan
hálfníu þegar hún hljóp út frá sér,
klædd brúnum stígvélum, galla-
buxum, skíðapeysu með hreindýra-
mynstri og köflóttri skyrtu innan
undir. Hún hljóp út að dökkbláa
Mini-bflnum sínum.
Leiðin gegnum vestanverða Lond-
on er ekki löng og Janie var vön að
aka hana. Hún stansaði og tók
bensín við Bayswater Road en ók
síðan að stórmarkaði við Queens-
way til að kaupa hráefni í kvöld-
verðinn, silung, grænt salat, ost,
tómata og vínflösku. Hún fleygði
plastpokanum í aftursæti bílsins,
stakk kassakvittuninni í hanska-
hólfið og bjóst til að aka af stað.
Eftir nokkrar mínútur yrði hún
komin á ákvörðunarstað handan
við Kensingtongarðinn. Stefnan
var nánast beint í suður.
Örlögin höguðu því þó þannig að
óheppnin var í för með Janie þetta
föstudagskvöld. Það sem beið
hennar nokkrum sekúndum
seinna var brottnám, nauðgun,
misþyrmingar og loks dauðinn.
Janie var fædd í Melbourne og var
af einni virtustu fjölskyldu lands-
ins. Faðir hennar átti eitt stærsta
vélsmiðjufyrirtækið þar. Janie
hafði ferðast um nær allan heim
frá barnsaldri og var vel hagvön í
Englandi þar sem hún bjó hjá ætt-
ingjum.
Arið 1975 fór hún til London til
að leita sér að vinnu. Eftir viðdvöl í
háskóla ákvað hún að standa á eig-
in fótum. Hún var mikill listunn-
andi, naut þess að elda og borða
góðan mat, var opinská, glaðlynd
og átti marga vini.
Stúlka og bíll hurfu
Janie skrifaði foreldrum sínum og
yngri systur reglulega. Fjölskyldan
kom til London til að eyða með
henni jólunum 1976 og síðan fór
Janie með þeim í ferð til Frakk-
lands áður en hver sneri til síns
heima.
Vinurinn, sem Janie ætlaði að
heimsækja þetta örlagaríka febrú-
arkvöld, fór að fá áhyggjur þegar
hún var ekki komin klukkan rúm-
lega níu. Hann hringdi heim til
hennar og var sagt að hún hefði
farið fyrir meira en hálftíma.
Nokkrum mínútum síðar hringdi
hann aftur en Janie hafði ekki
komið heim. Hún væri áreiðanlega
rétt ókomin til hans. Þegar hér var
komið sögu hafði pilturinn fengið
verulegar áhyggjur. Hann hringdi á
sjúkrabílastöðvar og loks til lög-
reglunnar en engin stúlka sem gat
verið Janie hafði orðið fyrir slysi.
Lögreglumenn urðu kvíðnir líka
og leitin að Janie var hert fram eft-
ir nóttu og næsta dag. Ættingjar og
vinir vissu alveg hvaða leið hún
hafði ætlað og voru mjög hjálpleg-
ir við leitina.
Gat verið að Janie hefði verið rænt
vegna lausnargjalds? Sú tilgáta
stóðst ekki því enginn skrifaði eða
hringdi til að krefjast neins.
Annað var öllu kvíðvænlegra:
Janie hafði þegar borgað umtals-
verða upphæð inn á nýjan bíl og
dökkblái Mini-bíllinn var því til
sölu. Á honum var spjald sem á
stóð „Til sölu“ og hún hélt honum
hreinum og fáguðum ef einhver
skyldi hafa áhuga. Fyrir kom líka
að hún leyfði hugsanlegum kaup-
endum að aka bílnum.
Agnúinn á þessu var sá, þótt Janie
vissi það kannski ekki, vissi lög-
reglan það, að vændiskonur í þeim
borgarhluta sem Janie ók gegnum
þetta kvöld sem oftar höfðu líka
spjöld á sínum bílum. „Til sölu“ í
þeim tilvikum var hins vegar blíða
kvennanna en ekki bílar þeirra til
sölu. Nú óttaðist lögreglan að Janie
kynni þarna að hafa lent á ein-
hverjum náunga sem misskildi
spjaldið.
Vinur Janie náði sambandi við for-
eldra og systur hennar þar sem þau
höfðu haft viðkomu í Teheran á
leið aftur til Ástralíu eftir jólahald-
ið. Móðir hennar fékk far með
fyrstu flugvél til baka en hin komu
með þeirri næstu.
Helgin leið og leitarsvæðið var sí-
fellt stækkað og náði loks út fyrir
borgina. Staðfest var að blái bíllinn
hefði sést um eittleytið á laugar-
dagsnóttina, fjórum stundum eftir
að Janie keypti matinn. Raunar
stóð bíllinn allan tímann við Elgin
Crescent, allmiklu vestan við áætl-
aða akstursleið Janie yfir garðinn
til Chelsea.
Enginn þar veitti honum sérstaka
athygli þá. Hluti Notting Hill og
Paddington hverfanna eru fátækra-
hverfi þar sem glæpir og ofbeldi
eru daglegt brauð í hreysunum.
Ummerki bentu til
hins versta
Það var ekki fyrr en þriðjudaginn
8. febrúar að skóladrengur sagði
lögreglunni frá bílnum. Þá voru
komnir á hann tveir sektarmiðar
því honum var lagt við gula línu.
Að innan sem utan var bíllinn eins
og honum hefði verið ekið gegnum
frumskóg í úrhellisrigningu. Hann
var blautur og rispaður. Af stöð-
unni í bensíngeyminum var ljóst
að honum hafði verið ekið yfir 200
km leið.
Fréttir berast ekki hratt út í Nott-
ing Hill og því tók nokkurn tíma að
komast að því að matvælin sem
Janie keypti höfðu legið á víð og
dreif um garða við Elgin Road. Þar
fannst líka beittur hnífur en engin
fingraför voru á honum. Tvær rifur
á tauþaki bílsins ollu því að reynd-
ir rannsóknarlögreglumenn óttuð-
ust hið versta.
Þegar farið var að rannsaka bílinn
að innan lék enginn vafi á hvað þar
hafði gerst. Mikil átök höfðu átt sér
stað og endað með nauðgun. Sætin
voru með hnífstungum, blóð- og
sæðisblettum, þar voru brotnar
neglur og eitt, stutt, hrokkið hár.
Janie Shepherd hafði verið með
dökkhærðum, hrokkinhærðum
manni í bílnum en hvar var hún
núna? Kassakvittunin og bensín-
nótan voru í hanskahólfinu ásamt
veski Janie en í það vantaði 40
pund í seðlum og greiðslukort.
Þjófurinn reyndi aldrei að nota
kortið. Einnig vantaði hreint
sængurver sem Janie hafði sótt í
þvottahús fyrr um daginn og
strigatösku með fötum og öðru
sem hún þarfnaðist yfir helgi.
Brúnu stfgvélin voru hins vegar í
bilnum.
Lögreglan kallaði til tæknimenn
til að fara vandlega yfir bílinn og
þeir fundu tætlur af strigatöskunni
vafðar utan um drifskaftið. Einnig
var Ijóst að bíllinn hafði verið lát-
inn spóla heil ósköp í ófærð. Með-
an leitað var að fingraförum voru
kallaðir til sérfræðingar til að
rannsaka óhreinindin. í þeim fund-
ust leifar eikarlaufa og hafþyrnis
en þær jurtir vaxa í miklum mæli í
og utan við norðvestanverða borg-
ina, á svæði sem nær yfir sex um-
dæmi. Þar hlaut bíllinn að hafa
verið á þeim fjórum klukkustund-
um sem ekki var vitað um ferðir
hans.
Nú var leitin hert til muna og
fengnir sporhundar. í fyrsta sinn í
sögunni var nú með í för hundur
sem sérstaklega var þjálfaður til að
finna lík sem voru í grunnum gröf-
um eða falin til bráðabirgða. Þyrlur
sveimuðu uppi yfir með innrauðar
myndavélar til aðstoðar hundum
og mönnum. Myndavélarnar nema
hitabreytingar í jarðvegi þar sem
lík er grafið. Gengið var fyrir hvers
manns dyr og rætt við meira en
6.000 manns á svæðinu en engar
upplýsingar fengust.
Seinna kom í ljós að að minnsta
kosti ein manneskja gerði sitt
besta til að hindra rannsókn máls-
Flestar sluppu lifandi úr
klóm hans eftir misþyrm-
ingar en eina myrti hann.
Nær 13 ár líðu án þess að
hægt væri að sanna
ódæðið á hann. Þá kom
hann upp um sig sjálfur.
ins ... með því að hjálpa morðingj-
anum;
Líkið illa útleikið
Föstudaginn 22. febrúar bað
Harry Mooney lögregluforingi al-
menning að hjálpa til við leitina að
ljóshærðu stúlkunni á bláa Mini-
bílnum og manninum sem nú var
talið að hefði myrt hana. Hann lýsti
morðingjanum sem fljótfærnum
og þess vegna næðist hann að lík-
indum en það yrði að gerast áður
en hann fremdi annan glæp.
—Við leitum að stórhættulegum
og villimannlegum morðingja,
sagði Mooney við fréttamenn.
—Við höfum ekki tímann fyrir
okkur. Það verður að finna mann-
inn og engin kona er óhult á göt-
um úti meðan svona skepna geng-
ur laus.
Eitt það kaldhæðnislegasta var að
foreldrar Janie sem leituðu ásamt
öðrum héldu sig einkum á svæði
örskammt þar frá sem líkið fannst
loks. Páskaleyfin runnu upp í skól-
um og skóladrengir í Hertfordshire
hlupu út í náttúruna til að njóta
frelsisins. Mánudaginn 18. apríl
voru tveir þeirra að stytta sér leið
yfir kjarri vaxið, óbyggt svæði milli
St. Álbans og Wheathampstead,
skammt frá þorpinu Tring.
Þeir gengu eftir mjóum stíg og
ýttu greinum frá andliti sínu með
höndunum í hálfmyrkrinu. Á ein-
um stað greindu þeir eitthvert
hrúgald á stígnum. Þegar þeir
komu nær héldu þeir í fyrstu að
þetta væri plastgína sem einhver
hefði fleygt.
Yfirvöld höfðu grafið skurði inn í
stíga á svæðinu til að hindra bí-
laumferð um þá en þó gat lítill bíll
hæglega smeygt sér eftir stígum
sem ætlaðir voru til hjólreiða.
Drengirnir voru hálfsmeykir en
þó forvitnir og færðu sig nær til að
athuga hvað það raunverulega væri
sem lá hálfhulið undir þunnu lagi
visinna laufblaða. Nokkrum skelfi-
legum sekúndum síðar hlupu þeir
burt til að sækja hjálp. Janie Shep-
herd var fundin.
Lík hennar lá á hliðinni með hnén
uppi undir höku. Hendur og fætur
var bundið með ræmum úr týnda
sængurverinu. Vitað var að hanni
hafði verið nauðgað og líkaminn
var auk þess allur í marblettum og
áverkum eftir beittan hníf. Einnig
sáust merki um höfuðhögg. Háls-
inn hafði einnig verið brotinn á
óvenjulegan hátt. Janie var ekki í
þeim fötum sem hún hafði farið í
að heiman, heldur sumu af því sem
hún hafði haft í strigatöskunni.
Hin fötin fundust aldrei.
Krufningalæknirinn sagði að
banameinið væri hálsbrotið sem
orsakaðist af snöggum hrýstingi
vinstra megin frá, þannig að bein
brotnuðu og fórnarlambið kafnaði.
Þetta hefði verið hægt með því að
berja með krepptum hnefa á stað-
inn af miklu afli.
Átti söluspjaldið
sökina?
Þótt morðinginn hefði tekið pen-
ingana og greiðslukortið skildi
hann verðmikla skartgripi Janie
eftir á líkinu. Líklega hefur hann
vitað að auðvelt væri að rekja slíkt
ef reynt yrði að koma því í verð.
Þetta benti til að morðinginn væri
einkar slægur.