Tíminn - 09.03.1991, Blaðsíða 11

Laugardagur 9. mars 1991 HELGIN J- 19
SAKAMÁL SAKAMÁL SAKAMÁL SAKAMÁL SAKAMÁL SAKAMÁL
Fádæma heimskuleg hegðun morðingjans eftir að hann
hafði framið giæpinn kom kom iögreglunni í liiinois á slóð
hans og leiddi í Ijós að ástæðan fýrir morðinu var dráttur á
greiðslum fýrir veitta „þjónustu"
Það var stæk nálykt sem dró athygli nágranna Vann Johnsons að því
að ekki værí allt með felldu. Þegar inn var komið blöstu við blóðslettur
á hvítum flísunum á eldhúsgótfínu.
stóð út úr einum veggnum og hafði
greinilega verið skorið á leiðsluna,
autt sjónvarpsborð stóð þar skammt
frá. Kommóðuskúffur voru opnar og
fötum dreift út um öll gólf. Það fór
ekki á milli mála að morðinginn
hafði leitað einhvers.
Nágrannar vita
ýmislegt
Hubbard rannsóknarlögreglumað-
ur leitaði upplýsinga hjá nágrönnum
og fékk að vita að nafn hins látna
væri Vann Johnson. Að sögn ná-
grannanna hafði Johnson haldið sig
út af fyrir sig en verið kurteis og við-
mótsþýður ef á hann var yrt. Aðrir
íbúar hússins veittu þær upplýsingar
að Johnson hefði átt marga karlkyns
vini sem voru tíðir gestir í íbúð hans.
Hubbard spurði nánar út í allar
þessar gestakomur og komst fljót-
lega að þeirri niðurstöðu að þar hefði
verið annað á seyði en félagar sem
skruppu saman á barinn að lokinni
vinnu. Hann komst brátt að því að
sumir nágrannanna hefðu Johnson
grunaðan um að vera hommi.
Fyrir Hubbard lá nú það erfiða verk-
efni að láta ættingja hins látna vita
hvað gerst hafði. Ekki nóg með að
hann þyrfti að færa þeim fréttirnar
heldur varð hann að spyrja nærgön-
gulla spuminga um einkalíf John-
sons. Hubbard vissi sem var að þessu
viðkvæma og erfiða verki yrði að
Ijúka á fyrstu stigum rannsóknarinn-
ar. Vitneskja ættingjanna um einkalíf
Johnsons gæti leitt það í ljós hver
morðinginn væri.
Jafnframt vissi Hubbard að hann
yrði að halda áfram að afla upplýs-
inga hjá íbúum fjölbýlishússins.
Hann fann einn nágranna sem veitt
gat mikilvægar upplýsingar. Það var
kona sem sagði lögreglumanninum
að hún hefði verið á ieið upp stigann
fjórum dögum áður og þá heyrt radd-
ir út úr íbúð Johnsons. Þó svo að hún
hefði ekki getað greint um hvað sam-
talið snerist kvaðst hún ömgg um að
báðar raddimar hefðu tilheyrt karl-
mönnum. Aðspurð hvenær þetta
hefði verið nákvæmlega, sagði hún
að þetta hefði átt sér stað á milli
klukkan tíu og ellefu á Iaugardags-
kvöldið.
Annar nágranni kvaðst hafa séð
Johnson á laugardagseftirmiðdag-
inn. Þá var hann að sækja dót í bif-
reið sína, rauðan Datsun 280 ZX,
sem lagt var fyrir framan húsið. Frá
þeim tíma hafði bifreiðin ekki sést.
Hubbard hraðaði sér út til að athuga
hvort bifreiðin væri í nágrenninu.
Hann hafði samband við lögreglu-
stöðina og bað um að kannað yrði
hvort einhverjar upplýsingar lægju
fyrir hjá lögreglunni varðandi bif-
reiðina. Upplýsingarnar sem hann
fékk í kjölfar fyrirspurnarinnar komu
honum verulega á óvart.
Bifreið Johnsons hafði verið yfirgef-
in í innan við mflu fjarlægð frá morð-
staðnum. Umferðarlögreglumenn
höfðu séð bflinn og gefið stöðinni
upp skráningarnúmerið. Hubbard
gerði strax ráðstafanir til að láta flytja
bflinn á stöðina svo hægt væri að
rannsaka hann til að finna hvort þar
leyndust sönnunargögn.
Þessi atburðarás gaf Hubbard hug-
mynd um hvar fórnarlambið kynni
að búa. Reynslan hafði kennt honum
að þegar bifreið fórnarlambs er tekin
að afloknum glæp skilji brotamaður-
inn hana eftir skammt frá heimili
sínu. Glæpamenn hafa yfirleitt ekki
áhyggjur af því að þeir þekkist þegar
þeir eru undir stýri á bifreiðum fórn-
arlamba sinn. Þeir reikna dæmið
þannig að þegar glæpurinn uppgöt-
vist hafi þeir hvort eð er losað sig við
farartækið.
Þvert gegn því sem almennt er talið
aka sumir glæpamenn um á bifreið-
um fórnarlamba sinna svo dögum
skiptir. Þetta er sérstaklega algengt
meðal meðlima í glæpagengjum.
Þeir aka þá framhjá þeim stöðum
sem kunningjar þeirra halda sig og
hafa húfurnar öfugar á höfðinu til að
gefa til kynna að bifreiðinni hafi ver-
ið stolið jafnhliða verri glæp.
Brandon lauk vettvangsrannsókn
sinni á morðstaðnum og honum til
aðstoðar var réttarlæknir umdæmis-
ins, A1 Ransom, sem framkvæmdi
frumrannsókn á Iíkinu á staðnum
áður en það var flutt í líkhúsið.
Stungusár voru sjáanleg á brjósti
líksins, baki og hálsi. Sérstaklega
veittu athygli krosslaga mynstur í
miðju sáranna, sem annars voru
hringlaga. Brandon og Ransom
höfðu séð slíkt áður. Vann Johnson
hafði greinilega verið ráðinn bani
með stjörnuskrúfjámi.
Eftir krufningu sögðu meinafræð-
ingamir rannsóknarlögreglumönn-
um að þó svo að ein stungan hefði
skaðað mænuna hefði engin þeirra
verið banvæn. Ef fórnarlambið hefði
hlotið læknismeðferð strax eftir árás-
ina hefðu Iífslíkur verið miklar.
íbúðin var fínkembd í leit að morð-
vopninu en það fannst ekki að svo
stöddu.
Rannsóknarlögreglumennirnir
íhuguðu nú þann möguleika að
Johnson hefði þekkt árásarmanninn
og hleypt honum inn í íbúðina. Sú
staðreynd að skrúfjám hafði verið
notað til að fremja morðið benti til
þess að það hefði verið morðingjan-
um tiltækt á meðan á árásinni stóð.
Að lokinni fmmrannsókn á vett-
vangi var gert hlé á störfum. Hub-
bard hafði ákveðnar hugmyndir sem
hann langaði að fylgja eftir en það
mátti bíða morguns.
Einfaldi morðinginn
Miðvikudagsmorgunn rann upp fyrr
en varði. Hubbard rannsóknarlög-
reglumaður hvolfdi í sig úr kaffibolla
á leiðinni út úr dyrunum heima hjá
sér. Það voru nokkrir veðlánarar sem
hann langaði til að spyrja hvort hefðu
fengið hljómflutningstæki í hendur
undanfarna daga. Hann ákvað að
byrja á veðlánaranum sem hafði að-
setur rétt hjá þeim stað sem bíll
Johnsons fannst.
Þegar hann yfirheyrði veðlánarann
kom í Ijós að maður nokkur hafði
komið á mánudeginum, daginn áður
en líkið fannst, og veðsett hluta af
hljómtækjasamstæðu. Við nánari at-
hugun kom í Ijós að sami maður
hafði komið daginn eftir og veðsett
fleiri hluta samstæðunnar. Rann-
sóknarlögreglumaðurinn brosti
ánægður þegar hann las kvittanirnar.
Maðurinn hafði kvittað á nóturnar og
gefið upp heimilisfang sitt.
Hubbard fékk að hringja hjá veðlán-
aranum í einn ættingja Johnsons og
kom sá á staðinn og bar kennsl á tæk-
in og staðfesti að þau hefðu verið í
eigu Johnsons. Nafnið á kvittuninni
var Larry Holmes.
Það næsta sem Hubbard gerði var að
hafa samband við Brandon og biðja
hann að koma til veðlánarans. Lagt
var hald á hljómflutningstækin og
kvittanirnar sem sönnunargögn. Síð-
an yfirgaf Hubbard staðinn og hélt
rakleiðis til þess heimilisfangs sem
gefið var upp á kvittununum.
Hann þurifti ekki að aka langt. Hann
lagði bifreiðinni skammt frá áfanga-
stað. Hann virti fyrir sér aðstæður út
um glugga bifreiðarinnar. Hann sá að
tvennar dyr voru á húsinu en erfitt
yrði að gæta þeirra beggja. Þar að
auki gat hann ekki vitað hvað myndi
gerast ef hann gerði tilraun til að
framkvæma handtökuna einn síns
liðs. Hann vissi það vel að hetjurnar í
sjónvarpinu spörkuðu einfaldlega
upp hurðinni og tóku vonda kallinn
til fanga, en það eru bara leikarar
sem geta haldið heim að loknum tök-
um. Hubbard vissi til að margir lög-
reglumenn höfðu látið lífið við hand-
tökur. Eftir að hafa kannað aðstæður
um stund tók hann þá ákvörðun að
kalla til stöðvarinnar eftir stuðningi
og bíða eftir komu annarra lögreglu-
manna.
Lögreglumennirnir Evan Kyle og
Thomas Detloff voru sendir á stað-
inn. Detloff tók sér stöðu við bak-
dyrnar til að gæta þeirra.
Hubbard og Kyle bönkuðu upp á að-
aldyrnar. Innan skamms kom kona
til dyra. Eftir að hafa kynnt sig sem
lögreglumenn spurðu þeir eftir Larry
Holmes. Konan kvaðst vera eigandi
hússins en eftir nánari fyrirgrennsl-
an viðurkenndi hún að hún væri
frænka Holmes og að hann væri inni
í húsinu.
Konan hleypti nú Kyle og Hubbard
inn í húsið og fylgdi þeim inn í svefn-
herbergi þar sem Holmes var stadd-
ur. Hubbard fór þar inn og sá mann,
kominn fast að þrítugu, sitja þar í
stól. Þegar hann var spurður að nafni
kvaðst maðurinn heita Larry Holm-
es.
Við yfirheyrslur yfir Holmes, sem
fram fóru í stofúnni, neitaði hann að
vita nokkuð um morð eða stolin
hljómflutningstæki. Hann gat þó
ekki gefið neina skýringu á því
hvernig á því stæði að nafn hans og
heimilisfang væri á kvittununum frá
veðlánaranum. Hann var því hand-
tekinn og fluttur til rannsóknadeild-
ar lögreglunnar í St. Louis.
Fullkomin játning
Þegar nafhi hans var rennt í gegn-
um tölvur lögreglunnar kom í ljós að
hann hafði oftar en einu sinni komist
í kast við lögin. Flestar kærur á hend-
ur honum vörðuðu líkamsárásir og
hafði hann hlotið fangelsisdóma af
þeim sökum.
Holmes beið þolinmóður eftir því að
yfirheyrslur yfir honum hæfusL
Hann hafði verið í þessum sporum
áður og gerði sér fyllilega grein fyrir
réttindum sínum. Samt sem áður var
honum gerð skilmerkileg grein fyrir
þeim.
Hubbard sat við skifborð sitt og virti
fyrir sér lágvaxinn manninn sem sat
gegnt honum. Hann sá klaufalega
gert húðflúr á upphandleggjum hans
og talsvert af örum í andliti. Hubbard
ákvað að vinna út frá þeim gögnum
sem honum höfðu þegar áskotnast
við rannsókn málsins. Hann byrjaði á
kvittununum frá veðlánaranum sem
Holmes hafði neitað að vita nokkuð
um. Hubbard kom þá fram með sein-
asta trompið sem honum hafði borist
í hendur en það var myndbandsupp-
taka úr öryggiskerfi veðlánarans sem
sýndi Holmes veðsetja hljómflutn-
ingstækin á mánudeginum og
þriðjudeginum.
Larry Holmes leit niður í gólfið og
síðan aftur á Hubbard. Hann skýrði
lögreglumanninum frá því að það
hefði ekki verið ætlun sín að drepa
Vann Johnson, heldur hefðu hlutirn-
ir heldur betur farið úr böndunum.
Hann hóf nú frásögn sína af því sem
honum og Vann Johnson hefði farið á
milli og leitt til dauða þess síðar-
nefnda.
Holmes kvaðst hafa verið staddur í
götunni sem Johnson bjó við. Hann
var að tala við nokkra vini sína þegar
Johnson kom niður götuna og hélt
til íbúðar sinnar. Skömmu síðar kom
hann út aftur og hélt þá niður á
hornið þar sem Holmes var enn.
Hann kom að máli við Holmes og
bað hann um að koma til íbúðar
sinnar síðar um daginn.
Holmes sagðist hafa vitað að John-
son væri hommi og að tilgangurinn
meö heimboðinu væri sá að Johnson
hygðist eiga við hann mök. Johnson
sneri heim til sín aftur. Sama kvöld,
um hálftíuleytið, hélt Holmes tií
íbúðar Johnsons.
Johnson opnaði fyrir honum og
saman gengu þeir inn í stofuna. Þar
sátu þeir og hlustuðu á tónlist og
reyktu marihuana þegar Johnson
bauð Holmes peninga fyrir að sofa
hjá sér. Þegar þeir höfðu lokið sér af
spurði Holmes um 50 dollarana sem
í boði höfðu verið, en þá sagði John-
son að hann yrði að bíða eftir greiðsl-
unni. Þá fór Holmes inn á baðher-
bergið til að þvo sér. Þegar hann kom
fram aftur innti hann aftur eftir
greiðslunni, en Johnson ítrekaði að
hann yrði að koma aftur seinna til að
fá peningana.
Holmes sagðist hafa orðið öskureið-
ur þegar hann fékk ekki það sem
hann hafði talið auðfengið fé og réðst
á Johnson. Á meðan mennimir tveir
tókust á greip Holmes þungan ösku-
bakka úr gleri og grýtti honum í
Johnson. Átökin bárust inn í svefn-
herbergið en þar lágu tvær tangir og
stjörnuskrúfjám ofan á pappakassa
við rúmið.
Holmes sór og sárt við lagði að
Johnson hefði stungið hann í hægri
hönd og vinstri síðuna áður en hon-
um tókst að ná af honum skrúfjám-
inu. Þegar það hafði tekist rak Holm-
es skrúfjámið á kaf í Holmes. Hann
sagðist hafa stungið hann aftur og
aftur og hefði fórnarlambið veinað
við hverja stungu. Átökunum lauk
loks þegar Johnson hneig í gólfið.
Þá fann Holmes lyklana að bifreið
Johnsons. Hann reif símann úr sam-
bandi þar sem honum fannst hann
óþarflega nálægt Johnson. Síðan tók
hann hljómflutningstækin sem voru
í íbúðinni og bar þau út í bifreiðina.
Hann ók síðan að óbyggðu svæði
skammt frá og faldi þar fenginn í há-
vöxnum gróðri. Síðan hélt hann
áfram og yfirgaf bifreiðina skammt
frá heimili sínu.
Á mánudagsmorguninn ákvað
Holmes að veðsetja hluta af hljóm-
flutningstækjunum. Hann fékk lán-
aðan bfl hjá vini sínum og sótti plötu-
spilarann þangað sem hann hafði
skilið tækin eftir. Hann fór með hann
til veðlánarans sem greiddi honum
100 dollara fyrir.
Á þriðjudeginum fór hann tvær
ferðir enn til veðlánarans og veðsetti
það sem eftir var og hafði þá 150 doll-
ara upp úr krafsinu. Hann var ekki
lengi að koma peningunum í lóg fyr-
ir fíkniefni og mat.
Þegar yfirheyrslan var komin svona
vel á skrið spurði Hubbard Holmes
um morðvopnið. Holmes viður-
kenndi að hafa tekið skrúfjárnið með
sér þegar hann yfirgaf íbúðina og
hent því inn á lóðina hjá raftækja-
verksmiðju í nágrenninu.
Þegar Holmes var aftur inntur eftir
ástæðunni fyrir því að hann myrti
Johnson sagði hann: .Ástæðan fýrir
því að ég réðst á Vann var að hann lét
mig ekki fá peningana mína. Ég ætl-
aði bara að meiða hann, en það var
ekki ætlunin að drepa hann. Þetta fór
bara allt úr böndunum."
Eftir að hafa heyrt frásögn Holmes
af atburðunum, hallaði Hubbard sér
fram og bað Holmes um að sýna sér
sárið á hægri höndinni. Hálfhikandi
rétti Holmes fram höndina og sýndi
honum lítið hálfgróið sár. Þetta var
smáskurður fyrir neðan þumalfing-
urinn og virtist sem hann hefði skor-
ið sig á einhverju beittu. Alls engin
merki sáust um stungu.
Hubbard spurðist nú fyrir um sárið
á síðunni sem hann kvaðst einnig
hafa fengið í átökunum. Holmes tog-
aði upp skyrtuna sína og sýndi 5
sentimetra langa rispu sem einnig
var farin að gróa. Sá áverki bar þess
heldur engin merki að hann hefði
verið veittur með stjörnuskrúfjárni.
Brandon kom nú til þeirra Holmes
og Hubbards í yfirheyrsluherbergið
og tók ljósmyndir af áverkunum á
hönd og síðu hins grunaða. Síðan yf-
irgáfu þeir allir þrír lögreglustöðina
og Holmes vísaði lögreglumönnun-
um á staðinn þar sem hann faldi þýf-
ið. Þaðan fóru þeir á staðinn sem
hann kvaðst hafa losað sig við morð-
vopnið á. Þrátt fyrir nákvæma leit á
svæðinu fannst skrúfjárnið ekki.
Fjórir dagar voru liðnir frá því að
morðið var framið og því sterkar lík-
ur á því að einhver hefði hirt verkfær-
ið. Brandon hélt síðan aftur á vinnu-
stað sinn til að skrá og fara yfir þau
sönnunargögn sem lögreglan hafði í
höndunum. Fingrafarasérfræðingur
bar saman fingraför þau sem fundist
höfðu á morðstaðnum og fingraför
Holmes. Greinileg fingraför Holmes
fundust á símtækinu sem verið hafði
í íbúð Johnsons.
Þann 30. júní 1989 var Holmes
ákærður fyrir morð að yfirlögðu ráði.
TVyggingarfé var ákveðið 250 þúsund
dollarar. Eftir mikla samningalotu
starfsmanna saksóknara og verjenda
Holmes játaði hann sig sekan um
manndráp. Hann var dæmdur til að
eyða tíu árum í fangelsi.