Tíminn - 18.05.1991, Blaðsíða 10

18 T HELGIN Laugardagur 18. maí 1991
SAKAMÁL SAKAMÁL SAKAMÁL SAKAMÁL SAKAMÁL SAK
Lflcið sem fannst úti í vegarkanti var fyrsta vísbending þess að
morðingi gengi Iaus - morðingi sem hafði fullan hug á að kreista
lífíð úr vændiskonum. Vísbendingar voru fáar í fyrstu, þar til lög-
reglan komst að því að nóg var að lesa nafn innan í hatti til að hafa
hendur í hári morðingjans.
Lögreglumenn viröa fyrir sér staðinn þar sem lík
vændiskonunnar fannst að morgni 4. mars 1989.
Þegar vændiskona sér svarta lím-
ósínu nálgast líður henni eins og
stangaveiðimanni sem sér vænan fisk
synda í hylnum. Veiðimaðurinn lag-
færir vöðlumar sínar, vændiskonan
kippir pínupilsinu aðeins ofar. Veiði-
maðurinn kastar agninu út í hylinn,
vændiskonan vaggar sér í lendunum
og tekur nokkur skref nær gangstétt-
arbrúninni.
Efalltgengurvel nærveiðimaðurinn
eða vændiskonan bráð sinni, stórlax-
inn sleppur ekki burt. En ef heppnin
er ekki með veiðimanninum missir
hann bara af vænum fiski og góðri
veiðisögu, en gæftaleysi vændiskon-
unnar getur kostað hana barsmíð og
jafnvel snöggan dauðdaga fyrir hendi
fégráðugs hórmangara.
Vændiskonumar á North Avenue í
Chicago treystu á guð og lukkuna, en
í ársbyrjun 1989, þegar vetrarhörk-
umar vom í hámarki, var fáa fi'na
drætti að hafa. Frostið og rokið dró
jafnvel úr kynlífsviðskiptunum. Við-
skiptavinimir vildu heldur halda sig
heima. Sumar gleðikonumar reyndu
að vinna lengur eða setja upp hærra
gjald til að bæta sér upp tekjutapið.
Aðrar pökkuðu niður vinnugallanum
og fluttu starfsemi sína í annað hverfi
eða jafnvel í hlýrra loftslag.
Portkonurnar sem hímdu og stöpp-
uðu niður fótunum sér til hita á North
Avenue að kvöldi hins 4. mars 1989
komust að þeirri niðurstöðu að
spænskumælandi stallsystir þeirra,
Nancy að nafni, hefði fengið sig fúll-
sadda á svæðinu og flutt sig annað.
Hún var ekki á sínum vanastað. Ekki
var hægt að segja að þær syrgðu brott-
för hennar. Nú var tveimur fótleggj-
um færra í keppninni og fótleggir
Nancyar voru einstaklega vel lagaðir
og erfitt að slá þeim við.
Samt sem áður veltu stallsystur
hennar því fyrir sér hvert hún hefði
farið og hvort hún kæmi aftur þegar
hlýnaði og viðskiptin tækju að
blómstra á ný. Sem vonlegt var vissu
þær ekki að fjarvera Nancyar hafði
ekkert með veðrið að gera. Hvort
heldur snjóaði eða sólin skein, Nancy
myndi ekki snúa aftur til starfa sinna á
götunni.
Líkið í vegarkantinum
Það var vegavinnumaður sem fyrstur
kom auga á þann þráð sem síðar
myndi leiða til lausnar gátunnar um
örlög Nancyar.
Þennan sama morgun hafði hann
verið í eftirlitsferð um hraðbraut 294,
mikla umferðarbraut sem tengdi
Chicago við Milwaukee. Á þessari leið
voru innheimtir vegatollar og vegfar-
endur áttu því kröfu um að henni
væri vel við haldið og eftirlit í góðu
lagi. Ef bfil varð bensínlaus leið ekki á
löngu þar til eftirlitsmaður var mætt-
ur á staðinn með nokkra lítra. Ef snjó-
aði voru snjóplógamir komnir til
starfa fyrr en varði.
Það hafði verið dálítil snjókoma
þennan morgun og plógamir höfðu
verið teknir í gagnið fljótlega upp úr
klukkan fimm. Um sexleytið var vega-
vinnumaðurinn á eftirlitsferð til að
kanna hvort einhverja þá hnökra væri
að finna á akbrautinni sem hættulegir
gætu verið ökutækjum á mikilli ferð.
Hann var búinn að tína upp nokkur
ryðguð púströr þegar hann kom auga
á eitthvað sem ekki féll inn í myndina.
Hann hemlaði í snatri og stökk út úr
bfinum. Aðeins nokkur fet frá vegar-
brúninni lá konulík. Hún var létt-
klædd og kápulaus. Snjórinn hafði
lagst yfir hana í þunnu lagi.
Vegavinnumaðurinn kunni lítið fyrir
sér í læknisfræði, en hann athugaði
hreyfingarlausa veruna sem best hann
kunni. Þegar konan sýndi engin við-
brögð við snertingu hans og hann gat
ekki greint nein merki öndunar, hlaut
hann að gera ráð fyrir að hún væri lát-
in.
Þegar hann sneri aftur til bifreiðar
sinnar gat hann ekki varist þeirri
hugsun hversu óhugnanleg þessi sena
væri, bifreiðar af öllum gerðum og
stærðum þutu hjá án þess að hafa
hugmynd um líkið við veginn. En
morgunsólin var rétt farin að skína og
engin leið hefði verið að koma auga á
líkið nema að viðkomandi hefði ekið í
vegarkantinum, eins og hann hafði
gert, og ökuljósin því náð að skína
beint á líkið.
Maðurinn kallaði nú á lögregluna í
gegnum talstöðina í bfinum, skýrði
frá líkfundinum og gaf upp staðsetn-
ingu sína.
Lögreglan var fljót á staðinn þar sem
vegavinnumaðurinn stóð við hlið líf-
lausu verunnar sem lá í vegarkantin-
um. Liðið var undir stjóm David
Hamm aðalvarðstjóra.
Þetta var einkennilegt mál, hugsuðu
lögreglumennimir. Helst virtist sem
ekið hefði verið á konuna þar sem hún
hefði verið gangandi, en sú staðreynd
að hún var kápulaus gerði þá kenn-
ingu heldur ólíklega. Einnig var ólík-
legt að konan hefði verið fótgangandi
á ferli á hraðbrautinni á þessum tíma
sólarhrings.
Nei, henni hafði að öllum líkindum
verið ekið á staðinn og af einhverjum
ástæðum verið skilin þar eftir. Það var
grimmdarlega gert að skilja eftir illa
klædda, fallega konu og gefa hana á
vald vetrarhörkunum. En þetta væri
ekki í fyrsta sinn sem kona ryki ösku-
reið út úr bifreið eftir rifrildi við elsk-
huga eða eiginmann. Kannski hafði
hún reynt að húkka sér far heim og
einhver hefði ekið yfir hana og stung-
ið af. Þegar lögreglumennirnir luku
við að kanna vettvang veltu þeir fyrir
sér hver hefði verið aðdragandi þess
að konan hlaut þessi örlög.
Eitt virtist þó alveg víst og það var að
hún hefði ekki legið lengi í vegarkant-
inum. Vegavinnumaðurinn skýrði frá
því að lítill snjór hefði verið á líkinu
þegar hann fann það. Einnig vissi
hann að snjóplógurinn hafði ekið
þessa leið innan við klukkustund áð-
Vændiskonur
skýröu frá þeirri
óhugnanlegu
breytingu sem varö
á ökumanni lím-
ósínunnar rétt áður
en hann teygði
hendurnar í áttina
til þeirra og reyndi
að kyrkja þær.
ur. Enn mátti sjá förin eftir plóginn í
vegarkantinum.
Lögreglumennirnir vom sannfærðir
um að konan hefði ekki orðið úti. Að
vísu var nístingskalt en hún hefði orð-
ið að vera úti við í nokkrar klukku-
stundir til þess að svo gæti orðið.
Fáar vísbendingar
Lögreglumennirnir kembdu svæðið
til þess að leita vísbendinga um hvað
hefði orðið konunni að aldurtila. Þeir
reyndu líka að finna eitthvað sem bent
gæti þeim á hver hún væri - vasamir
á gallabuxunum hennar vom tómir.
Ef um ránmorð væri að ræða gat ver-
ið að morðinginn hefði hent hand-
tösku hennar eða seðlaveski frá sér
þegar hann hafði tæmt það. Þetta var
mikil bjartsýni en viðteknum starfs-
háttum varð að fylgja.
Leitin leiddi ekkert í ljós nema þetta
venjulega þjóðvegamsl - nokkrar
tómar flöskur og umbúðir utan af
skyndibitum. Meira að segja fannst
þar hjálmur slökkviliðsmanns og var
nafn eigandans skráð innan í hann.
lrlæja, hann fær þá að minnsta kosti
hjálminn sinn aftur,“ varð einum lög-
reglumannanna á orði.
En ekkert fannst sem bent gæti á
hver hin látna væri, og að rannsókn
lokinni var líkið flutt í líkhús lögregl-
unnar til kmfningar. Lögreglumenn-
irnir vonuðu að fingraför hennar
myndu finnast í skrám lögreglunnar.
Barbara Ridhardson réttarlæknir
fylkisins þurfti ekki nema rétt .líta á
líkið til þess að sjá að konan hafði ver-
ið kyrkt. Förin á hálsinum vom auð-
þekkjanleg. Einhver hafði þrýst að
barka hennar af miklu afli. Ennfrem-
ur virtist sem morðið hefði átt sér stað
nokkmm klukkustundum áður en
líkið fannsL
Hin myrta virtist hafa verið um þrí-
tugt, aðlaðandi og eftir öllum sólar-
merkjum að dæma hafði hún notið
lífsins daginn áður. Litarháttur henn-
ar og beinabygging benti til að hún
væri af spænskum uppruna. Fatnaður
hennar, gallabuxur, háskólabolur og
Ieðurstígvél, gaf engar vísbendingar
hver staða hennar í þjóðfélaginu hefði
verið. Ef hún hefði verið klædd dýmm
fötum hefði það getað bent til þess að
hún hefði búið í Lake Bluff, ríkis-
mannahverfi í Chicago, skammt frá
þeim stað er líkið fannst. En eins og
málin stóðu hafði lögreglan enga vís-
bendingu.
Lögreglumennimir tóku nú til starfa
af fuilum krafti. Þar sem hraðbrautin
var tengivegur mátti búast við að
sömu mennirnir fæm um hana á
hverjum degi. Vel mætti vera að ein-
hver hefði veitt einhverju óvenjulegu
athygli þennan morgun - bifreið sem
lagt hefði verið nálægt vettvangi, tvær
manneskjur í rifrildi eða bflhurð sem
staðið hefði opin. Slík smáatriði skipta
oft sköpum við rannsókn morðmála.
Fjölmiðlar birtu nú lýsingu á fórnar-
lambinu og hvernig líkið hafði fúnd-
ist, gáfu upp nákvæma stað- og tíma-
setningu. Einn af þeim hundruðum
ökumanna sem leið höfðu átt um
hraðbrautina kynni að luma á ein-
hveijum upplýsingum.
Innan sólarhrings frá því sagan birt-
ist í fjölmiðlum hafði fjöldi manns
samband við lögregluna til að veita
„mikilvægar upplýsingar" í sambandi
við málið. Lögreglumennimir hlýddu
á fólkið, dáðust að samviskusemi þess
varðandi borgaralegar skyldur sínar.
En upplýsingarnar reyndust allar
óverulegar og jafnvel misvísandi,
nema einar.
Þær komu, eins og hinar, frá einum
þeirra ökumanna sem daglega Iögðu
leið sína um hraðbrautina. Hann
skýrði frá því að um sexleytið að
morgni 4. mars hefði hann ekið þar
um og skammt frá þeim stað hefði
hann séð kyrrstæða bifreið sem helst
virtist hafa verið ekið í skjól undan
skafrenningnum. Maðurinn var með
bfladellu og hafði því veitt því athygli
að þarna var um Mustang að ræða. Því
miður af of dimmt og of mikill skaf-
renningur til þess að hann gæti séð
hvemig bfllinn var á litinn. Það var að-
eins tíminn og staðsetningin sem
bent gætu til þess að bfllinn hefði á
einhvem hátt tengst morðinu á kon-
unni.
Fingraförin vísa veginn
En lögreglumennirnir vom orðnir
langeygir eftir marktækum upplýs-
ingum og þetta lét þá fá „blóð á tenn-
urnar". Síðan hringdi annar ökumað-
ur sem kvaðst einnig hafa séð Mu-
stang bifreið á þessum sama stað á
sama tíma. Nú lék enginn efi á því að
umrædd bifreið hafði verið þama.
Þetta vakti strax upp tvær spurning-
ar: í fyrsta lagi, var bíllinn á einhvern
hátt tengdur morðinu, og í öðm lagi
hvemig átti að rekja slóð bifreiðar af
jafnvinsælli tegund og Mustang, í allri
Chicagoborg?
Lögreglumennina vantaði meira.
Sem betur fer kom rannsóknastofa
lögreglunnar í Joliet með upplýsingar.
Þeim hafði tekist að rekja fingraför
......... lll m T * T
..—IJUI.