Tíminn - 08.10.1994, Blaðsíða 12

12
Laugardagur 8. október 1994
Sannleik-
urinn kom
áóvart
Skilin á milli moröingja og fórnarlambs voru
óljós í einu sérstœöasta sakamáli Flórída
Svo virðist sem eðlismunur sé
á glæpum sem framdir eru
að næturlagi og afbrotum
sem menn fremja í dagsbirtunni.
Ákveöin regla er á högum fólks
yfir daginn og þess vegna er erfið-
ara fyrir glæpamenn að stunda
afbrot sín á þeim tíma án þess að
upp um þá komist.
Nóttin er á hinn bóginn óþekkt
svæði þar sem draumar fólks eöa
martraðir rætast. Hugur fólks
virðist í samræmi við ljósaskipt-
in, mannshugurinn breytist þeg-
ar dimmir og myrkraverk eru
unnin.
18. ágúst kl. 1.35 eftir miðnætti
var lögreglufulltrúanum John
Palmer í lögreglunni í Fort Lau-
derdale, Flórída, tilkynnt um
morð. Hann reis úr rekkju sinni
og ók bíl sínum sem hraðast
hann gat til bæjarins Deerfield
Beach. Deerfield er aðsetur þeirra
sem hafa flúið stórborgarysinn
og því eru glæpir tiltölulega fátíð-
ir þar. Undantekningin sem
sannaði þá reglu var það sem
Palmer þurfti að glíma við á
næstu dögum. Málið reyndist hið
óhugnanlegasta sem hann hafði
tekist á við.
Morðið
Hvítur karlmaður hafði verið
stunginn til bana í austurhluta
bæjarins. Þegar lögreglan kom á
staðinn hafði ungur maöur, son-
ur fórnarlambsins, beðið hennar
alblóðugur með stungusár á
vinstri síðu. Hann hafði sjálfur
hringt í neyðarnúmer lögregl-
unnar og tilkynnt um glæpinn.
Drengurinn hét Eric Trubilla og
reyndist vera 14 ára. Faöir hans
hét Allen Trubilla, fertugur af-
greiðslumaöur í 7-11 matvöru-
búð. Palmer taldi að drengurinn
væri ekki í ástandi til að rifja upp
atburöi næturinnar strax, þannig
að hann tók fyrst skýrslu af sam-
starfsmönnum sínum.
Þegar lögreglan kom fyrst á vett-
vang, beib drengurinn eftir þeim.
Eftir ab hafa gengið úr skugga um
ab hann væri ekki í lífshættu var
íbúðin rannsökuð. Fórnarlambið,
faöir drengsins, fannst látinn,
nakinn í baðkari eftir að hafa ver-
ið stunginn meb hnífi. Stór kjöt-
hnífur lá við hlibina á honum.
Mikil átök höfðu ljóslega átt sér
stað, því blóðslettur voru á veggj-
um annarra herbergja og náðu
allt upp til lofts. Fórnarlambið
var látiö, þegar að var komið, og
talib að nokkub væri libib frá
dauba mannsins.
Mikilvægt vitni
Drengurinn hafði getab lýst
stuttlega því sem hann hafði
upplifað áöur en hann var fluttur
á spítalann. Hann sagðist hafa
verið sofandi þegar neybaróp
föbur hans vakti hann. Hann fór
fram úr herberginu og varð vitni
að því þegar fabir hans var stung-
inn á stofugólfinu. Hann reyndi
að hjálpa föbur sínum, en þá var
lagt til hans meb þeim afleibing-
um ab hann féll á gólfið. í sama
mund kom húsvöröurinn ab úti-
dyrunum og vildi vita hvað gengi
á. Tilræbismaðurinn sagöi Eric að
fara til dyra og losa sig við mann-
inn. Eric opnabi dyrnar, svo ab
rétt sást í andlitið á honum, og
sagði húsverðinum að allt væri í
lagi. Húsvörburinn fór við svo
búið, en glæpamaöurinn sagði
Eric að fara aftur inn í herbergið
sitt. Hann þorði ekki annað en að
hlýða, en u.þ.b. 10 mínútum síð-
ar heyrði hann að morðinginn
Palmer yfirfulltrúi.
yfirgaf íbúðina. Þá kom hann að
föbur sínum. allsnöktum í bað-
karinu og hringdi strax í lögregl-
una.
Eric gat lýst árásarmanninum
nokkuð nákvæmlega. Hann var
um þrítugt, ljós yfirlitum og í
hermannaskyrtu og svörtum
gallabuxum.
Palmer var vongóður um lausn á
málinu eftir aö hann heyröi frá-
sögn Erics. Það var mikilvægt ab
hafa lýsingu sjónarvotts af árás-
armanninum og 14 ára dreng var
jafn treystandi og fullorðnum í
því efni. Þó reið á að hafa hröð
handtök, því tíminn vinnur ætíb
með hinum seku í máli sem
þessu.
Ekkert spurðist til ferða hins
grunaða, en um hádegi daginn
eftir fór Palmer á sjúkrahúsið í
von um ab Eric væri í ástandi til
að tala við hann um hryllilega at-
burði næturinnar.
Hann var betur á sig kominn en
búast mátti viö. Rödd hans skajf
lítillega og hann var enn í nokk-
urri geöshræringu, en annars
virtist honum furðulítið brugbið.
Palmer ákvab þó að fara mjög
hægt, spurðist abeins fyrir um ör-
fá atriði og reyndi ab vinna traust
drengsins. Hann kvaddi síðan og
sagðist koma aftur næsta dag.
Slátrun, ekki morb
Eftir að hafa rannsakað íbúðina
gaumgæfilega, komst Palmer að
þeirri niðurstöðu ab fómarlamb-
William Strausser.
SAKAMÁL
ið hefði verið kunnugt morð-
ingja sínum. Ýmislegt studdi það,
m.a. að ekki hafði verið brotist
inn í íbúbina. Þá benti lík Allens
Trubilla til ab hann hefði verib
stunginn margoft eftir að hann
lést, sem benti til aö persónulegar
ástæður væru fyrir verknabinum.
„Þetta er ekki bara morð," sagði
Palmer við félaga sína. „Þetta er
slátrun."
Ef fórnarlambib þekkti morð-
ingjann, var ekki ólíklegt að Eric
þekkti hann einnig. Búib var aö
spyrja hann um það, en hann
færðist undan að svara.
Þegar íbúar hússins voru teknir
tali, kom í ljós ab gamall maður,
sem bjó á hæðinni fyrir neban
Trubillafeðgana, hafði séð morb-
ingjann flýja af vettvangi. Hann
lýsti honum með svipuðum orð-
um og Eric, en gat jafnframt sagt
að hann hefbi ekið silfurlitaðri
Chevette- bifreið.
Mikilvægasta vísbendingin kom
þó frá húsverðinum. Hann hafbi
tekiö eftir blóðinu á kirin Erics
þegar hann opnabi og spurt
hverju það sætti. Þá hafbi dreng-
urinn snúið sér við og sagt:
„John, hann er að spyrja um
blóöið á kinninni á mér. Hvað á
ég að segja honum?" Síban skellti
hann hurðinni aftur.
Þetta virtist lykilatriði. Hver var
þessi John og af hverju vildi
drengurinn ekki segja lögregl-
unni frá nafni hans? Eitt var
a.m.k. ljóst: Eric bjó yfir leyndar-
máli.
Ný gögn
Þegar opinber gögn um Trubilla-
feðgana voru skoðuð, kom í ljós
að móðir Erics hafði látist úr
krabbameini fyrir 8 árum. Sex ár-
um síðar hvarf Eric í þrjá daga og
fram að fyrstu hnífstungunni.
Vib hana vaknaði Allen og veitti
harba mótspyrnu og bárust átök-
in um alla íbúðina áður en hann
hné örendur niður. Eftir það
hamaðist William á líkinu sem
óður maður, en Eric horfbi á. Við
lætin vöknuðu íbúar fjölbýlis-
hússins og þar með fór ráöa-
bruggið í vaskinn, því Allen þorði
ekld ab fara með líkið burt úr
íbúðinni af ótta við að til hans
sæist. Því var þrautalendingin að
láta sem einhver ókunnugur
hefði framið morðið. Eric stakk
sjálfan sig tvisvar sinnum með
hnífnum til að gera söguna trú-
verðugri.
Óheppileg áhrif
Næstu dagar og vikur leiddu í ljós
að ekkert hafbi verið óeðlilegt vib
uppeldi Allens Trubilla á syni sín-
um. Hann haföi ekki beitt son
sinn líkamlegum refsingum,
veitti honum flest sem börn óska
á þessum aldri og tekjur hans
dugöu fyrir ágætu viðurværi. Eric
var hins vegar vandræðaungling-
ur og kröfur hans jukust eftir því
sem árin liðu.
Þegar William kynntist honum,
fann hann brátt veikleika hans
og taldi honum trú um að faöir
hans færi illa með hann. Aö mati
Williams Strausser þurfti engin
boð og bönn í uppeldinu, full-
komið stjómleysi átti aö ríkja og
hann taldi Eric trú um ab ef hann
flyttist til sín, myndi hann fá allt
sem hugur hans girntist. Þetta
var ekki í fyrsta sinn sem William
beitti þessum brögðum, en hann
hafði tilhneigingu til að kynnast
ungum drengjum og sveipa sig
eins konar stórabróburímynd
sem þeir féllu fyrir. Hann viö-
hafði hins vegar enga kynferðis-
lega tilburbi gagnvart þeim, það
sem hann fékk út úr þessu var
andlegs eðlis. Læknisskobun
sannaði að Eric hafbi aldrei verið
misnotaður kynferðislega, hvorki
af Strausser, föður sínum né öðr-
um. Það varð enn til að veikja
málstað hans, þegar dæmt var í
málinu.
Eftir löng og óþægileg réttar-
höld var William Strausser
dæmdur til dauða í rafmagnsstól
Flórídafylkis, en dómnum hefur
verið áfrýjað. Eric Trubilla fékk
einnig þungan dóm, lífstíðar-
fangelsi, þrátt fyrir ungan aldur.
Miklar deilur risu eftir þann dóm
og eru aðilar hlibhollir honum að
berjast fyrir að fá réttarhöld hans
tekin upp að riýju. ■
Allen Trubilla og sonur hans Eric.
faðir hans lét lýsa eftir honum.
Hann fannst eftir ábendingu
vitnis hjá Wiliiam Lee Strausser
nokkrum, sem var grunaður um
að hafa misnotað drenginn án
þess að hægt væri að sanna það.
Sett var lögbann á Strausser þar
sem honum var meinað að koma
nálægt drengnum eftirleiðis.
Óljóst hugboð sagði Palmer að
þessi maður tengdist málinu að
einhverju leyti, ekki síst þar sem
lýsing vitnanna passaði að öllu
leyti vib hann. Þaö kom þó ekki
heim og saman að Eric hafði kall-
að hann John, nema hann væri
að hylma vísvitandi yfir með
morðingjanum. Palmer reyndi að
hafa uppi á Strausser, en hann
var ekki heima.
Um kvöldib fór Palmer aftur á
fund drengsins og bab hann að
segja sér satt í þetta skiptið. Fyrsti
hálftími viðtalsins var á svipub-
um nótum og fyrr, drengurinn
forðabist að skýra frá öllu sem
hann vissi, en að því kom ab
hann brast í grát og létti á hjarta
sínu.
Sannleikurinn
„Það var hann," snökti hann,
„Bill." Sagan, sem-Palmer fékk að
heyra í kjölfarið, var svo skelfileg
að hann fann hárin rísa, þegar á
leið. Sannleikurinn var allur ann-
ar en nokkur hafði ímyndað sér
fram að þessu.
William og Eric höfðu lagt á ráb-
in í sameiningu um að ráða föður
Erics af dögum með þriggja vikna
fyrirvara. Ástæða þess var að
William þótti Allen vera óhæfur
faöir og bar auk þess tilfinningar
til Erics, sem hann galt á móti í
einhverjum mæli.
Allen hafði hneigst til samkyn-
hneigðar síðustu árin og þá
kynntist hann William fyrst, en
hann var einnig hommi. Sam-
band þeirra varði stutt, en góður
vinskapur tókst með William og
syni Allens, Eric. Þeir fóru að hitt-
ast reglulega á laun, enda hafði
Eric nægan frítíma, þar sem fabir
hans vann frá 7-11 sex daga vik-
unnar.
Kvöldið örlagaríka höföu þeir
lagt á rábin um ab Eric biði þess
að faðir hans sofnaði og hleypti
síðan William inn. Ætlunin var
að myrða Allen í svefni, fara síð-
an með líkið í plastpoka og urba
það í skóginum skammt frá. Eric
hugðist síðan tilkynna yfirvöld-
um að faðir hans væri týndur, og
búa upp frá því meb William.
Allt gekk eins og áætlað var,