Tíminn - 29.09.1995, Side 11

Föstudagur 29. september 1995
iW»i
11
Diðrik Jónsson
Fæddur 22. febrúar 1905
Dáinn 20. september 1995
Diörik Jónsson, eða Diddi eins og
hann var venjulega kallaður, var
fæddur 22. febrúar 1905 að Ein-
holti, Biskupstungum. Foreldrar
hans voru Guðfinna Magnús-
dóttir og Jón Diðriksson. Systur
átti hann tvær, þær Arnbjörgu og
Mörtu, sem voru eldri en hann
og eru báðar látnar.
Diddi ólst upp á dugnaðar- og
myndarheimili, en hann var ekki
gefinn fyrir heföbundin sveita-
störf. Þó hafði hann gaman af
hestum og átti góðan hest. Hugur
og orka beindist strax að hand-
verki, að búa til eitthvað fallegt. í
fari Didda kom snemma fram
mikil vandvirkni, dugnaður og
samviskusemi. Þessir eiginleikar
fylgdu honum alla tíb, hvort
heldur var til sjós eba lands.
Árib 1929 vann Diddi sem ung-
ur maður í Einholti við brúar-
smíði yfir Hvítá eystri, á Brúar-
hlöðum. Við brúarsmíðina
skemmtu menn sér við að kveð-
ast á og kasta fram vísum. Diddi
kunni kynstrin öll af ljóðum, en
á góðum stundum í góðra vina
hópi voru þab vísur frá þessu
sumri sem hann hafði mest gam-
an af að kyrja. Hann kallaði þær
beinakerlingavísur og eignaöi
margar þeirra Sumarliða, sem
hann sagði hafa verið mesta hag-
yröinginn í hópnum.
Diddi tók einnig að sér ab
byggja hús fyrir nágranna sína,
fyrst á Felli, síðan á Vatnsleysu og
víðar. Eins og títt var um unga
menn fyrr á öldinni, þá stundaði
Diddi sjóróbra á vertíðum, bæði í
Sandgerði og Garði, og bjó þá hjá
Jóni mági sínum og Mörtu systur
sinni á Meiðastöbum. Diddi
minntist þessa tíma alla tíb meb
bros á vör og sögum af skemmti-
legum vibburbum. Verbúðarlífið
varð í frásögn Didda lifandi og
kunnuglegt.
Diddi hélt alla tíð mikið upp á
sveitina sína og fólkib sem þar
bjó. Sérstakt vinfengi var við fjöl-
skylduna í Haukholtum og haföi
Diddi þab lengi til siðs ab fara
eina ferð á sumri austur og heilsa
upp á vini sína og njóta um leið
þeirra miklu og breytilegu nátt-
úrufegurðar sem sveitin hans
t MINNING
hefur upp á að bjóða. Þetta voru
hans gleði- og ánægjustundir. Þá
var fariö á fjall og í réttir. Þetta
kallaði Diddi alvöruréttir. Eftir
strit heyskaparins meb orfi og
hrífu hlakkaði unga sem aldna til
réttardagsins. Allt sumarið var
beðið þessa dags og flestir voru
ríðandi. Féð var margt og þegar
langt var komið meb að draga í
dilka, var algengt að fólkið
myndaöi hópa. Þorsteinn Sig-
urðsson á Vatnsleysu sló taktinn,
tók bassann og margraddaður
hópurinn tók undir. Karlarnir
tóku upp vasapela, sem gekk á
milli. í þessum hópi var Diddi au-
fúsugestur og kunni því betur ab
vera veitandi en þiggjandi.
Heyskapur var yfirleitt langt
kominn um réttir og fagnaöi
Diddi því, enda leiddist honum
sú vinna. Hann var því oft feginn
þegar nágrannar komu með brot-
in ambob og buðu vinnuskipti.
Þeir slógu, en Diddi smíðaði orf
eða hrífu.
Kynni mín af Didda atvikuðust
þannig að ég giftist Þóru Krist-
jánsdóttur frá Einholti. Kristján
var mágur Didda, giftur Arn-
björgu. Diddi hélt mikib upp á
þessa frænku sína. Á þessum ár-
um var Diddi fluttur til Reykja-
víkur og vann sem smiður hjá
Guðjóni Vilhjálmssyni trésmíða-
meistara, sem þá var meb stærri
verktökum í bænum. Ég var ný-
búinn að Ijúka trésmíöanámi og
réði mig til Gubjóns smátíma og
þar unnum við saman. Guðjón
sagði mér að að öðrum ólöstuð-
um þá væri Diddi sá besti smiður
sem hann hefði haft, í senn
vinnusamur og vandvirkur þús-
undþjalasmibur.
Um þetta leyti var ég kominn
með fjölskyldu og reyndi ég mik-
ið að fá lóð til að byggja á, en þab
var mjög erfitt. Það fór þó svo ab
ég fékk-úthlutað lóð á Hofteigi
20. Nú var úr vöndu að rába, hús-
ib átti ab vera kjallari, tvær hæðir
og ris og ég auralítill. Mér varð
hugsab til Didda og vissi að betri
mann en hann gæti ég ekki feng-
ið með mér. Hann var talinn
nokkuð efnaður, en var konulaús
og alls ekki víst að hann legði í
slíka áhættu. Raunin varð önnur
og við hófum framkvæmdir 30.
ágúst 1947. Við vorum báðir í
fastri vinnu, en með aukavinnu
komum við upp kjallara fyrir
haustið. Síbla vetrar 1948 feng-
um við okkur lausa og unnum
saman í eitt ár. Vinnudagurinn
var langur og lítið um frístundir.
Hún var hvorki íburðarmikil né
fullbúin íbúðin sem við hjónin
fluttum í með þrjú börn það
sama ár. Diddi flutti nokkru síðar
og varð kostgangari hjá okkur í
mörg ár. Húsið byggðum við að
mestu leyti einir og mér varð ljóst
að orð Guðjóns voru sönn, Diddi
var afburða verkmaður. Auk
smíðavinnu, múrhúðaði hann
svo að segja allt húsið og þab
bæði vel og vandlega.
Við unnum vel saman, fórum
að taka ab okkur að byggja hús,
hann sem meistari til að byrja
með. Síðar, þegar ég fékk meist-
araréttindi, vann Diddi hjá mér í
fjölda ára. Af heilum hug vil ég
þakka honum öll hans góðu
handtök og aðstoö fyrr og síðar.
Diddi var börnunum mínum
einstaklega góður. Þau áttu
íhlaup í skúrinn og þáðu dýrindis
gjafir frá frænda um jól og á af-
mælum. Sunnudagsbarnatímarn-
ir í útvarpinu voru sérstakar
stundir. Þá lögbu börnin sig
gjarnan á dívaninn meb frænda
og hlustuðu, þáðu sælgæti og
annað góðgæti, sem ekki var á
boðstólum hjá pabba og
mömmu.
Það voru eiokum tvær dætur
mínar sem Diddi hafði sérstakt
dálæti á. Báöar búa erlendis, Haf-
dís kennari í Svíþjóð og Ásgerður
húsmóðir á Kýpur, og hafa ekki
tök á að fylgja frænda sínum til
grafar. Hugurinn er hjá Didda
frænda og biðja þær Guö að
blessa hann og varðveita með
þökk fyrir allt. Sömu kvebjur og
bænir sendir sonur Ásgerðar,
Diörik Jón. Litli Diddi er við nám
erlendis og getur ekki fylgt
frænda sínum og velgjörðar-
manni, en biður um sérstakar
kvebjur heim.
Didda féll ekki verk úr hendi.
Hann kom sér upp smíöaverk-
stæði í bílskúrnum sínum á Hof-
teignum. Þar dyttaði hann að
einu og öðru fyrir vini og vanda-
menn. Hin síðari ár vann hann
eingöngu í bílskúrnum við ýmsa
fínvinnu, gluggasmíðar o.fl.
Þarna vann hann mörg handtök-
in fyrir mig.
Diddi var kominn yfir áttrætt
þegar heilsa hans fór ab gefa sig. í
byrjun var honum þab ekki ljóst
sjálfum, fannst hann frekar vera
eins og ónýtur til allra verka, en
fann samt að því að vinnan
minnkaði, hann vildi hafa meira
að gera. Hin síðari ár er ein heim-
sókn til Didda í skúrinn mér sér-
staklega minnisstæð. Það lá illa á
gamla manninum. Fyrir framan
hann var rokkur gamall og allur
úr lagi genginn. Diddi sagði það
ekki skemmtilegt sem hann hefði
við að fást núna, þetta væri bara
ekki hægt að laga. Nokkrum dög-
um síðar kom ég aftur í skúrinn.
Þar stóð rokkurinn sem nýr.
Hendur öldungsins og verksvit
hans haföi ekki brugðist honum
frekar en fyrri daginn.
Þegar Diddi fann að aldurinn
færðist yfir, afhenti hann frænda
sínum og nafna, Diöriki Eiríks-
syni, sem hann hélt mikið upp á,
húseign sína, en á móti tók
frændi hans gamla manninn inn
á heimilið og lofabi að sjá honum
fyrir lífsviðurværi og allri hjálp
þar til yfir lyki.
Það munu vera u.þ.b. þrjú ár
síðan Diddi lagðist inn á Hvíta-
bandið. Þar leiö honum vel eftir
atvikum, heilsan var biluð en að-
hlynning góð og umönnun öll.
Diddi var mjög þakklátur því
fólki sem hjúkraði honum og
þjónaði. Starfsstúlka heimilisins
sagði mér að hann hefði verið
ljúfur sjúklingur og látib lítið fyr-
ir sér fara. Hans væri sárt saknað.
Síðustu dagana dvaldi Diddi á
Borgarspítalanum og andaðist
þar þann 20. september sl.
Hvíl þú í friði kæri vinur og vel-
gjörðarmaður, hjartans þakkir
fyrir allt það sem þú hefur gert
fyrir mig og mína nánustu. Guð
veri með þér.
Guðbjöm Guðmundsson frá
Böðmóðsstöðum, Laugardal
Mig langar í fáum orðum að
minnast frænda míns, Diðriks
Jónssonar frá Einholti, Biskups-
tungum.
Hann var alltaf kallaður Diddi
frændi og bernska mín á Hof-
teignum var umvafin ást og um-
hyggju Didda frænda. Hann
vann við smíðar úti í skúr og
margar spónaplöturnar skreytti
ég með teikningum af kjólum í
Viktoríustíl, milli þess sem ég
tíndi flísar úr sigggrónum fingr-
um hans. Oft var þröngt í skúrn-
um, en alltaf var smá skot útbúið
fyrir mig.
Laugaferð var farin á laugar-
dögum í gömlu sundlaugarnar og
þar reyndi ég í mörg ár að kenna
frænda að synda. En kátínan vib
þessa kennslu var svo mikil að
mér skildist ekki fyrr en mörgum
árum seinna að Diddi frændi mat
leikinn meira en metnaðinn við
aö kunna bringusund, en mar-
vaða trób hann laugina þvera og
endilanga.
Á þessum árum snerist öll mín
framtíð um frænda minn, og þau
fimmtíu ár, sem á milli okkar
voru, skynjaði ég ekki, enda hafði
hann gaman af og skemmti sér
vel yfir öllu sem ég ætlaði að gera
með honum þegar ég væri orðin
stór. Ég var uppáhaldiö og tím-
inn leið. Diddi sleppti aldrei af
mér hendinni.
Diddi frændi giftist aldrei, bjó
alltaf á Hofteignum og vann úti í
skúr uns heilsan fór að dvína.
Elsti sonur minn ber nafn hans,
svo enn hef ég Didda.
Ég á góðar minningar um
frænda minn og vil þakka hon-
um fyrir þá ást og hlýju sem
hann veitti mér.
„Þegar þú ert sorgmæddur,
skoðaðu þá hug þinn og þú munt
sjá að þú grætur vegna þess sem
var gleði þín."
(Úr Spámanninum)
Blessuð sé minnlng Dibriks
Jónssonar.
Ásgerður Guðbjömsdóttir,
búsett á Limassol, Kýpur
Litríkar hugmyndir
vib Hallveigarstíg
Að Hallveigarstíg 7 í Reykjavík er
vinnustofa Ástu Gubrúnar. Um
skeib er henni breytt í sýningar-
sal og þangab er áhugafólk um
myndlist velkomib á milli
klukkan 14.00 og 19.00, í dag-
legu tali milli tvö og sjö, til ab
skoba myndir listakonunnar
sem hanga þar uppi.
Guðrún er svo gamaldags að
mála olíu á striga og eru allar
myndirnar á sýningunni, 54 tals-
ins, geröar með þeirri hefðbundnu
og vel reyndu aðferö. Allar heita
þær eitthvaö og í sýningarskránni
les maður aö númer tólf sé Hug-
mynd og fjögur Óö-inn og svo er
til sýnis mynd sem nefnd er því
elskulega heiti Heimilisfriöur og
svo getur að líta Matarmynd og
Hrikalegt, Hundaveður og Felustaö
refsins. Ásta Guðrún er skóluð hér-
lendis og erlendis í myndlist, og
jafnframt því aö skapa myndir og
sýna þær og selja leysir hún bænd-
ur frá búverkum til aö þeir komist í
Sófi með sauðarhaus og mynd í mynd.
frí, fæst við leikmyndir, fram-
reiöslu og bóksölu, svo eitthvað sé
nefnt. Uppvaxtarárin liöu í borg og
sveitum hjá foreldmm, ömmum
og öfum og var fengist vib margt,
búskap, smíðar, leiklist og vega-
Ásta Guðrún.
vinnu, svo eitthvaö sé nefnt. Hvort
allur sá fjölbreytileiki lífsins kemur
fram í myndum Ástu Guðrúnar
verða sýningargestir að dæma um,
og fást svörin ab Hallveigarstíg 7,
eins og fyrr er getið. ■
Blóm í vasa og blóm á mynd.