Morgunblaðið - 09.03.2006, Page 45

MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 9. MARS 2006 45
MINNINGAR
um þig, elsku Guðrún mín. Þú ert
alltof lítil til að vera farin.
Fólk er mislitríkt, svo eru sumir
algjörlega litlausir. Guðrún var í öll-
um regnbogans litum.
Það var ekki hægt að láta sér leið-
ast í kringum hana. Það skipti engu
máli hvað við gerðum saman. Það
var allt skemmtilegt með Guðrúnu.
Við fórum í óteljandi ferðalög sam-
an, utanlandsferðir, skíðaferðir og
alls kyns útilegur, oftast með báðum
fjölskyldunum okkar, alveg frá því
að við vorum pínulitlar. Við fórum
líka einu sinni í tveggja manna mjög
eftirminnilega tjaldferð í Borgar-
holt fyrir nokkrum árum. Við vorum
að vísu hvorugar komnar með bíl-
próf, þannig að Jón eða pabbi skutl-
uðu okkur þangað. Við vorum með
grill og hestadótið okkar og allar
græjur. Þrátt fyrir að ég hafi verið
þremur árum eldri en Guðrún hefði
fólk sem hlustaði á okkur tala saman
líklegast dregið þá ályktun að ég
væri yngri manneskjan. Guðrún
hafði nefnilega prufað allt og kunni
á allt og þegar ég var að hafa enda-
lausar áhyggjur af öllu eins og vana-
lega hló Guðrún að mér og sagði:
„Æ, Sigríður, þú ert svo lítil og sak-
laus eitthvað, kanntu í alvörunni
ekki að grilla?“ Nei ég kunni það
ekki og hún þurfti líka að kenna mér
á fjórhjólið sem og margt annað.
Það var líka fínt að láta Guðrúnu
kenna sér. Hún gaf skemmtilegustu
og bestu ráð við öllum vandamálum.
Sama hvað það var, það var aldrei
neitt mál. Hún nennti aldrei neinu
væli, enda var ekkert hægt að væla í
kringum hana. Manni datt það bara
einhvern veginn ekki í hug. Það er
ekki þar með sagt að hún hafi ekki
verið tilfinninganæm stelpa, hún var
það nefnilega. Hún var bara öðruvísi
en allir aðrir. Hún skildi að það þýð-
ir ekkert að velta sér upp úr hlut-
unum, enda fékk hún ekki tíma til
þess.
Ég kann ekki að lifa án Guðrúnar
og ég vil heldur ekki kunna það. Það
er enginn sem getur gert hvers-
dagslegar Ikeaferðir, flugvallabiðir
eða sambandsslit að eins mikilli
skemmtun. Lífið verður svo óbæri-
legt án hennar en við verðum samt
að reyna að halda áfram að lifa því.
Eða „bíta í það súra epli“ eins og
hún hefði sagt. Það er erfitt að brjál-
ast ekki yfir tilgangsleysi þessa
slyss. Yfir hvað hefði getað orðið ef
hún hefði farið varlega og ef hún
hefði verið í belti. Ef. En þannig var
það ekki og þannig var hún ekki.
Það hefði líka enginn sem þekkti
hana viljað breyta einu né neinu við
hana, því hún var alveg einstök.
Það gat heldur ekki neinn breytt
Guðrúnu. Hún þurfti að ganga í
gegnum hlutina sjálf og þroskast á
sínum hraða. Það er ekki hægt að
breyta fólki sem er eiginlega alveg
sama hvað öðrum finnst. Guðrún var
þannig, hún hafði um skemmtilegri
hluti að tala. Það eru því miður alltof
fáir eins og hún. Guðrún var ferskur
blær inn í þjóðfélag fullt af fólki,
sem lætur alla vitlausu hlutina
skipta sig máli.
Það eru ekki til nógu sterk orð
sem lýsa því hversu sorglegt það er
að við fáum ekki að njóta þess leng-
ur að hafa hana í kringum okkur.
Síðasta skiptið sem við töluðum
saman var mánudaginn 27. febrúar.
Hún var að bjóða mér í afmælið sitt
næsta laugardag. Segja mér í
hverju hún ætlaði að vera. Hún vissi
ekkert hvað hana langaði í í afmæl-
isgjöf af því hún var svo ánægð með
það sem fjölskyldan ætlaði að gefa
henni. Ég er þakklát fyrir að hafa
fengið að heyra í henni þennan dag.
Vinskapur okkar var nefnilega
þannig að við gátum alveg sleppt því
að tala saman í marga mánuði. Það
skipti samt aldrei neinu máli, við
vissum alveg hvar við höfðum hvor
aðra. Hún var svo traust og ynd-
isleg, ég mun aldrei hlæja aftur eins
og ég hló með henni.
Elsku Elísabet, Jón, Pálmi, Jón-
ína og Snæfríður. Ég á engin orð
sem lýsa því hversu sárt er að sjá
ykkur þurfa að upplifa þennan
mikla missi. Þessa síðustu daga haf-
ið þið sýnt styrk sem ekki nokkur
manneskja á að þurfa að sýna. Megi
Guð og englarnir blessa fallegu fjöl-
skylduna ykkar að eilífu.
Sigríður Erla Viðarsdóttir.
Þegar ástvinir hverfa á braut
brotnar hluti af manni og ekkert er
til sem græðir. Þegar þessir ástvinir
eru ekki einu sinni komnir í blóma
en eru rétt að byrja að springa út þá
eru engin orð til sem segja hversu
mikill harmurinn er. Inn í líf okkar
skaust þessi sólargeisli sem hún
Guðrún er okkur fyrir nokkrum ár-
um og hefur yljað okkur og lýst æ
síðan. Nærvera hennar sem blær
nýrra tíma og brosið hennar sveip-
aði burt allri mæðu. Hún varð fljótt
sem ein af fjölskyldunni og áttum
við saman góðar stundir. Ekki síst í
eldhúsinu þar sem maturinn og til-
veran öll voru krydduð af krafti.
Guðrún hafði skoðun á matargerð
jafnt og öðrum hliðum lífsins og
fékk kokkurinn óspart að heyra
hvernig staðan var. Krydd var til að
nota og var ekki bara til skrauts.
Stundum dreyptum við á glasi af
víni á meðan maturinn kraumaði og
er ég spurði hana hvernig vín hún
vildi svaraði hún iðulega: „æ, bara
þetta sem mér þykir svo gott, þú
veist“, og ég vissi hvaða vín það var.
Tilveran var í jafnvægi hjá okkur.
Guðrún var mikil keppnismann-
eskja og gat ekki séð að keppni væri
til annars en að sigra. Annað sæti
var bara fyrir þá sem höfðu tapað
fyrsta sætinu. Þeir sem ekki ætluðu
að sigra áttu ekki að taka þátt. Í
þjóðfélagi sem einkennist af sam-
keppni telst þetta til kosta en líka er
kapp best með forsjá.Guðrún var á
þessum aldri sem er svo skemmti-
legur og um leið svo erfiður. Þegar
allt lífið blasir við fram undan og
margar erfiðar ákvarðanir þarf að
taka, eins og til dæmis að velja sér
braut í námi sem hentar því sem
maður vill svo eyða ævinni við. Það
var gaman að ræða þetta við hana
og einu sinni er þetta kom upp sagði
hún mér að til að geta orðið það sem
heillaði hana mest þyrfti hún að
hressa upp á þýskuna og ákváðum
við að við skyldum bara tala þýsku
við ákveðin tækifæri. Urðu þessar
viðræður spaugilegar og skemmti-
legar og skildum við hvort annað
ágætlega þó svo við skildum ekki
neitt hvort í öðru, og viðstaddir auð-
vitað alls ekki neitt. Rétt áður en
þetta hörmulega slys bar að hafði
Guðrún sagt okkur að hún væri al-
varlega að hugsa um að læra eitt-
hvað sem gæti nýst henni við starf
með þroskaheftum börnum og var
auðvelt að ímynda sér hana við það.
Við fjölskyldan kveðjum Guðrúnu
og þrátt fyrir harminn njótum við
minninganna sem við eigum bæði af
heimili okkar og úr vinnunni og ekki
síður á ferðum saman bæði innan-
lands og utan.
Minningar úr ferðalögunum á
mótorhjólunum og á reiðhjólunum í
Danmörku í sumar geymast sem
sérstakir gullmolar um hvernig all-
ar stundir eiga að vera. Fjölskyldu
og aðstandendum öllum færum við
okkar dýpstu samúð og megi æðri
máttur styrkja ykkur Elísabetu og
Jón í ykkar harmi sem ekkert okkar
fær skilið.
Elsku Guðrún, farðu í friði.
Hinrik Morthens, Elín
Vigfúsdóttir og fjölskylda.
Þegar maður missir ástina og
besta vin sinn missir maður meira
en stóran hluta af sjálfum sér. Eins
og margir vita vorum við Guðrún
búin að vera saman í tæplega fjögur
ár og hafa það verið bestu ár lífs
míns. Ég á eftir að sakna hennar
óendanlega mikið og þess tíma sem
við vorum saman.
Í mínum augum var Guðrún frá-
bærasta manneskja sem ég hef á
ævinni hitt.
Hver einasta stund sem ég lifi án þín
Hvert einasta skref er niður á við
Hver einasta hugsun er tileinkuð þér
Hverja einustu stund langar mig að vera í
faðmi þínum
Hvert einasta tár sem ég felli fellur til þín
Hver einasta gleðistund mín er vegna þín
Hver einasta minning um þig fyllir mig
þrá
Hvert einasta bros mitt er brosað fyrir
þig
Hver einasta snerting mín ætti að snerta
þig
Hver einasti partur í líkama mínum
er tileinkaður þér
sem ég þrái
sem ég elska
Hver einasti söknuður minn fer til þín
(Gunnar Pétursson.)
Í minningu Guðrúnar – ég sakna
þín.
Orri Morthens.
✝ Karl Níelssonfæddist í Thi-
sted í Danmörku 8.
júní 1912. Skírnar-
nafn hans var Carl
Ejler Theodor Niel-
sen. Hann lést 1.
mars síðastliðinn á
Hrafnistu í Reykja-
vík. Foreldrar hans
voru hjónin Anton
Marius Nielsen,
málarameistari í
Thisted, og Freder-
ikke Nielsen, f. Dys-
ted, dóttir Carls
Theodors Dysted og Marianne
Christensen Skovgaard.
Karl ólst upp í Thisted í hópi sex
systkina en þau voru auk hans Os-
vald, f. 1899, Edith Erna Lydia
Viola Fransiska Doyle, f. 1901,
Bessy Hansen, f. 1903, Reynold
Nielsen, f. 1905, og Carlo Nielsen,
f. 1914. Þau eru öll látin.
Karl gerðist bakaranemi en þar
sem verndun nema var óþekkt í þá
daga ákvað hann að hætta í nám-
inu og gerðist hann háseti á flutn-
ingaskipi með heimahöfn í This-
ted. Karl fluttist síðar til
Kaupmannahafnar og stundaði
þaðan sjómennsku. Hann var kall-
ekki efni á að kaupa sér tæki.
Karl og félagar hans spiluðu
einnig reglulega á spil yfir vetr-
armánuðina.
Meðan á hernámi Þjóðverja í
Danmörku stóð og næstu tvo ára-
tugina sem fylgdu í kjölfarið var
oft þröngt í búi í Danmörku, at-
vinnuleysisdraugurinn vofði yfir
og ógnaði öryggi margra fjöl-
skyldna ólíkt þeirri þróun sem var
á Íslandi.
Fjölskyldan flutti því til Íslands
árið 1955, þar sem hún bjó fyrst
við Suðurlandsbraut en lengst af
við Laugaveginn. Á árunum við
Laugaveginn var oft gestkvæmt
en Laugavegurinn var þá aðal-
verslunargatan í borginni og eng-
ar verslunarmiðstöðvar komnar til
sögunnar. Þegar komið er á eft-
irlaunaaldur flytjast þau hjónin
inn í Hátún en frá 23. október 2001
voru þau vistmenn á Hrafnistu í
Laugarási. Concordía lést á Hrafn-
istu 24. október 2004.
Karl vann hjá Sláturfélagi Suð-
urlands frá fyrstu tíð eftir að fjöl-
skyldan fluttist til Íslands, fyrst í
Ullarverksmiðjunni Framtíðinni
við Frakkastíg og síðar í Sútunar-
stöð fyrirtækisins við Grensás.
Karl var frá vinnu einn dag vegna
veikinda allan þann tíma sem hann
vann hjá Sláturfélaginu eða í um
35 ár.
Útför Karls verður gerð frá Ás-
kirkju í dag og hefst athöfnin
klukkan 13.
aður í danska herinn
1930 og gegndi her-
þjónustu á Jótlandi.
Karl kynntist eig-
inkonu sinni, Concor-
díu Konráðsdóttur
Níelsson, árið 1939
og giftu þau sig 30.
janúar 1943. Þau
eignuðust tvo syni,
Ólaf Gunnar Karls-
son, f. 1943, og Þor-
stein Karlsson, f.
1945.
Fjölskyldan bjó í
Kongens Lyngby, í
göngufæri frá fallegum stórum al-
menningsgarði og stöðuvatni,
skólanum, dagheimilinu og járn-
brautarstöðinni. Kirkjan og
sunnudagaskólinn voru hinum
megin við götuna. Mikill samgang-
ur var milli systkina Karls og fjöl-
skyldna þeirra enda bjuggu Edith
og Carlo líka í Lyngby og Bessy og
Reynold í nærliggjandi bæjum.
Karl var á þessum árum gjald-
keri í Radioklubben í Lyngby en
félagar klúbbsins gengu milli húsa
og söfnuðu saman notuðum út-
varpstækjum, létu gera við þau, ef
á þurfti að halda og færðu eldri
borgurum í Lyngby, sem höfðu
Elsku Kalli afi er látinn, 93 ára
að aldri. Þótt afi hafi skilið ágæt-
lega íslensku þá kaus hann heldur
að tala dönsku. Ef handabendingar
eða önnur táknmál komust ekki til
skila þá var amma Día alltaf tilbú-
in að þýða fyrir afa yfir á íslensku.
Afi valdi því oft þann kostinn að
vera fámáll en hlustaði þeim mun
betur á aðra. Ofan á ískápnum hjá
ömmu og afa stóð lítil trédós, sem
var alltaf full af brjóstsykri og
ópali. Ófá voru þau skiptin að dós-
in var tóm eftir að við krakkarnir
höfðum laumast í hana í heimsókn-
inni. Aldrei skammaðist afi yfir því
en næst þegar við komum í heim-
sókn var dósin orðin full aftur. Á
jólunum gaf afi okkur alltaf bæk-
ur. Afi var mikill húmoristi. Til
dæmis núna fyrir síðustu jól, þeg-
ar við spurðum afa hvað hann
langaði að fá í jólagjöf, gaf hann
upp gjafalista og þegar hann var
tilbúinn leit hann snöggt upp og
sagði: ,,En það þýðir ekki að þið
fáið nokkuð frá mér,“ brosti og hló
dátt.
Afa var umhugað um marga
hluti. Hann hlúði afskaplega vel að
blómunum sínum, bjó til besta
marsipankonfekt í heimi, fylgdist
vel með boltanum á laugardögum
og tók þátt í getraunum. Hann var
reglumaður, árrisull og hugsaði vel
um heilsuna með göngu- og sund-
ferðum. Afi var alla tíð dugnaðar-
forkur, ósérhlífinn og kvartaði
aldrei.
Eitt af áhugamálum ömmu og
afa, sem við barnabörnin kunnum
ekki að meta á okkar yngri árum,
var að hlusta með þeim á Týróla-
og Bæjaramúsík og danskar revíur
af myndbandsspólum en þannig
gátu þau eytt heilu eftirmiðdög-
unum og sungið með. Við barna-
börnin erum þakklát fyrir að hafa
átt skemmtilegan og elskulegan
afa sem vildi barnabörnunum sín-
um ávallt það besta.
Afi, við munum elska þig og
varðveita í minningu okkar.
Þín barnabörn,
Herbert, Sunna og Tinna.
Ég sit úti í garði á heimili mínu í
Macon í Georgíu og horfi á íkorn-
ana klifra upp og niður trén og
fuglarnir syngja og hoppa grein af
grein. Það er greinilega komið vor.
Það var ekki laust við að ég fyndi
fyrir trega við fregnina af andláti
Karls.
Ég kynntist Karli og Díu fyrir
rúmum þremur áratugum og tókst
með okkur góður vinskapur en þau
eru tengdaforeldrar Hönnu systur
minnar. Karl fæddist í Thisted á
Jótlandi í Danmörku. Hann vann
ýmis störf á sínum yngri árum og
gegndi herskyldu í danska hern-
um. Karl kynntist eiginkonu sinni
Díu, sem lést 24. október 2004.
Þau hjónin bjuggu í Lyngby í Dan-
mörku þar til þau fluttust til Ís-
lands 1955 með drengina sína Þor-
stein og Ólaf. Karl vann allan sinn
starfsaldur á Íslandi hjá Slátur-
félagi Suðurlands. Vinnutíminn hjá
Karli var ekki öfundsverður því að
dagurinn byrjaði klukkan fimm á
hverjum morgni.
Karl og Día áttu fallegt heimili á
Laugavegi 45, sem var ein vinsæl-
asta gata borgarinnar, og margir
áttu þar leið um. Það var því oft
gestkvæmt hjá þeim hjónum en
þau voru bæði gestrisin og höfð-
ingjar heim að sækja.
Karl var líflegur dansherra og
tónlistarunnandi og gaf hann
yngra fólkinu ekkert eftir í þeim
efnum. Við fjölskyldan eigum
margar yndislegar minningar frá
hátíðisdögum á liðnum árum og
okkur var tekið eins og þeirra eig-
in fjölskyldu.
Minningar um Karl eru góðar,
hann var ljúfur, brosmildur og
drengur góður. Karl var lánsamur,
því hann var heilsugóður alla sína
ævi. Að loknu síðdegiskaffi 1. mars
sl. kvaddi Karl vinur minn þennan
heim.
Ég og fjölskylda mín sendum
Þorsteini, Ólafi og fjölskyldum
þeirra okkar innilegustu samúðar-
kveðjur. Við eigum öll fallegar
minningar um Karl Ejler Theodor
Nielsen.
Farvel min ven.
Herdís Herbertsdóttir
og fjölskylda.
KARL
NÍELSSON
Elskulegur faðir okkar, tengdafaðir, afi, langafi og
langalangafi,
HARALDUR Þ. THORLACIUS,
andaðist á Hrafnistu, Hafnarfirði, þriðjudaginn
28. febrúar.
Jarðarförin hefur farið fram í kyrrþey að ósk hins
látna.
Þórir Thorlacius, Þórey Jónatansdóttir,
Kolbrún Thorlacius,
Elsa J. Gísladóttir,
barnabörn, barnabarnabörn
og barnabarnabarnabörn.
Ástkær eiginkona, móðir og tengdamóðir,
UNNUR ÞÓRÐARDÓTTIR,
Brattahlíð 4,
Hveragerði,
lést á hjúkrunarheimilinu Eir þriðjudaginn
7. mars.
Ólafur Steinsson,
Gunnhildur Ólafsdóttir, Agnar Árnason,
Jóhanna Ólafsdóttir, Pétur Sigurðsson,
Steinn G. Ólafsson, Guðrún Sigríður Eiríksdóttir,
Símon Ólafsson, Kristrún Sigurðardóttir.