Morgunblaðið - 09.03.2006, Qupperneq 47

MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 9. MARS 2006 47
MINNINGAR
mikill. Góa var mikil gleðimanneskja
í jákvæðustu merkingu þess orðs og
ég man þegar ég keypti nýjustu
bítlaplöturnar, voru þær amma og
hún jafnvel spenntari en ég að setja
þær á fóninn.
Það eru svona stundir sem ekki
virðast merkilegar þegar þær ger-
ast, en verða þess meiri fjársjóður í
minningunni.
Ég kveð Góu með meira þakklæti
en ég get með orðum lýst og óska
henni velfarnaðar í nýjum heim-
kynnum.
Ólafur Oddgeir (Óli Geir).
Elsku Góa.
Æðrulaus, sjálfstæð, mannleg,
fórnfús, hugulsöm, skemmtileg,
fyndin, þetta eru orð sem koma upp í
hugann þegar ég hugsa til þín. Ég
naut þeirra forréttinda að kynnast
þér fyrir nokkrum árum í gegnum
dóttur þína, Elvu Ósk. Þú varst vitur
og full af fróðleik en það var alltaf
stutt í húmorinn og hláturinn. Þú
sagðir einu sinni að þú upplifðir þig
sem 17 ára. Bættir svo við hlæjandi
að þessi blessaður líkami þinn væri
bara ekki alveg sammála. Já, þú
varst svo sannarlega ung í anda þrátt
fyrir að líkami þinn væri orðinn lú-
inn. Ég hef aldrei kynnst konu eins
og þér. Þær eru ógleymanlegar
stundirnar sem ég átti með þér og
Elvu Ósk í eldhúsinu á Ásvallagöt-
unni.
Ég veit að missir barnanna þinna
er mikill. Það var ekki síst viðhorf
þitt til fjölskyldunnar sem var svo
heillandi.
Þú hefðir gengið gegnum eld og
brennistein fyrir fólkið þitt.
Elsku besta Góa, ég veit að þín
verður sárt saknað. Ég votta Elvu
Ósk, Agnesi, Benna, börnum Góu,
tengdabörnum og barnabörnum
mína dýpstu samúð. Megi góður Guð
vaka yfir ykkur öllum.
Vigdís Gunnarsdóttir.
Núna þegar við kveðjum Rögnu
Lísu Eyvindardóttur langar okkur
til að minnast hennar með nokkrum
orðum.
Það var ein af góðum gjöfum lífs-
ins að fá að kynnast Góu, við kynnt-
umst fyrst síðasta haust þegar Góa
kom til La Marina á Spáni þar sem
hún ætlaði að vera til vors í húsinu
sínu sem hún kallaði Hvíld.
Vinátta er mikil guðs gjöf, og með
okkur tókst strax mikil vinátta.
Við munum varðveita í hjarta okk-
ar allar minningarnar um gleði-
stundirnar sem við áttum þegar við
komum við hjá þér í Hvíld. Við gátum
setið tímunum saman og talað um
allt milli himins og jarðar. Oft sagði
Góa okkur sögur af lífshlaupi sínu
þar á meðal sögur af gosinu í Vest-
mannaeyjum og þegar hún og Óli
fóru með skemmtiferðaskipi í sigl-
ingu. Oft sagði Góa okkur fréttir af
fjölskyldu sinni, hún lét velferð
fjölskyldu sinnar sig miklu máli
varða og var mjög stolt af börnum
sínum og fjölskyldum þeirra. Góa
hafði skoðanir á flestu og var ófeimin
að halda þeim fram, hvort sem var
um menn eða málefni að ræða.
Hreinskiptin, einbeitt og ákveðin
kona var hún, væri hún búin að taka
afstöðu í einhverju máli var mjög
erfitt að hnika henni frá því. Því fékk
ég oft að kynnast þegar breytingarn-
ar á húsinu hennar stóðu yfir nú í
vetur.
Góa hafði mikið yndi af tónlist, og
oftar en ekki þegar við komum í
heimsókn hafði hún verið að hlusta á
tónlist og þá helst hin gömlu góðu
eins og hún sagði.
Góa naut þess að vera í góðum
hópi, og var þá alltaf glettin og
spaugsöm. Við fórum nokkrum sinn-
um saman á skemmtanir sem við Ís-
lendingarnir á svæðinu héldum og þá
var oft hlegið dátt.
Á Þorláksmessu komstu til okkar í
skötu og saltfiskveislu og geislaðir af
gleði.
Á aðfangadag varst þú hjá okkur
og þú varst svo glöð þegar þú sást
aftansönginn í sjónvarpinu beint í
gegnum tölvuna þar sem þú sást tvö
barnabörn þín syngja í kórnum.
Síðast þegar við fórum saman á
skemmtun þá var það á árshátíð okk-
ar Íslendinga á Spáni sem var haldin
á La Marina í byrjun febrúar, þá var
nú sungið dátt og hlegið fram á rauða
nótt.
Síðan í byrjun góu veiktist þú mik-
ið og varðst að leggjast inn á spítala.
Það bjóst enginn við að þú færir
svona snöggt frá okkur, en hver á
sinn vitjunartíma, og virtist þú vita
að þinn tími væri kominn.
Daginn eftir að þú varst komin á
spítalann, kom ég inn í herbergið til
þín eftir að hafa verið að tala við
lækni og sagði við þig „Góa mín, þeg-
ar þú kemst heim verðum við að
finna heimilishjálp fyrir þig og eins
þegar þú kemur heim til Íslands.“ Þú
horfðir á mig í smástund og sagðir
svo. „Jenni minn, það skal aldrei
verða, upp á aðra verð ég ekki kom-
in.“ Þú stóðst við það eins og annað
sem þú ætlaðir þér.
Þú sagðir mér að þú værir sátt og
þér liði vel og værir tilbúin að fara að
hitta Óla sem þú værir farin að sakna
mikið.
Ég veit að þið eruð komin á þann
stað þar sem ástvinir hittast eftir að-
skilnað.
Góa skilur eftir sig minningar um
skemmtilega og góða konu.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
(V. Briem.)
Bros þitt á eftir að lifa í hjarta okk-
ar alla tíð.
Og við munum þakka Guði fyrir að
hafa leitt okkar fundi saman.
Drottinn blessi og varðveiti af-
komendur þína og aðra þá er nú
syrgja, en með samheldni og Guðs
hjálp munu þau komast í gegnum
sorgina og að brosinu.
Hvíl í friði, elsku Góa.
Þínir vinir,
Jens Sigurjónsson.
Sigrún Júdit Guðlaugsdóttir.
✝ Haraldur Sigur-jónsson fæddist
í Hafnarfirði 6.
apríl 1921. Hann
lést á líknardeild
Landakotsspítala 1.
mars síðastliðinn.
Foreldrar Haraldar
voru Sigurjón Jóns-
son skipstjóri, f. 8.
júní 1889, d. 13. júlí
1943, og Ingibjörg
Magnúsdóttir, f. 19.
júní 1887, d. 18.
desember 1968.
Systkini Haraldar
voru: Guðjón, f. 25. september
1914, d. 4. febrúar 1996, Sig-
urður Magnús, f. 4. febrúar 1917,
d. 22. maí 2000, Svanhildur, f. 24.
maí 1918, d. 26. mars 2002, Eirík-
ur, f. 11. febrúar 1920, d. 10.
mars 1963, og Ingimundur Vig-
fús, f. 28. júní 1922, d. 29. maí
1981.
Hinn 5. september 1953 kvænt-
ist Haraldur Ágústu Ólafsdóttur,
f. 2. janúar 1929. Foreldrar henn-
ar voru hjónin Ólafur Einarsson,
f. 28. september 1893, d. 3. maí
1973, og Ingveldur Einarsdóttir,
f. 10. ágúst 1889, d. 19. nóvember
1966. Börn Haraldar og Ágústu
eru: 1) Ingveldur hjúkrunarfræð-
ingur, f. 24. nóvember 1953. Börn
unnusti Reynir Arnarsson, f. 7.
júlí 1987, og c) Elísabet, f. 29.
mars 1993. Ólafur og Dóra slitu
samvistum. Sambýliskona Ólafs
er Viglín Óskarsdóttir þjónustu-
stjóri, f. 30. ágúst 1966, sonur
þeirra er Óskar Rafn, f. 12. mars
2005. 4) Hjördís bókari, f. 4. nóv-
ember 1959. Börn hennar og Sig-
urjóns Héðinssonar bakarameist-
ara, f. 29. júlí 1958, eru: a)
Héðinn, f. 22. nóvember 1984,
sambýliskona Bryndís Ósk
Bragadóttir, f. 6. apríl 1987, b)
Haraldur, f. 28. júlí 1987, c) Ás-
dís, f. 10. júlí 1991. Hjördís og
Sigurjón slitu samvistum.
Haraldur og Ágústa bjuggu
fyrstu mánuði búskaparára sinna
í Hafnarfirði en fluttu fljótlega til
Reykjavíkur þar sem þau bjuggu
síðan. Haraldur ólst upp í Hafn-
arfirði og var einn þeirra „Hóls-
bræðra“ sem settu mikinn svip á
íþróttastarfið í FH á upphafsár-
um félagsins fyrir um 75 árum.
Hann lagði stund á fimleika,
frjálsar íþróttir, handknattleik og
knattspyrnu og var m.a. einn af
þeim sem lögðu grunn að stofnun
knattspyrnudeildar FH. Haraldur
hóf ungur að stunda sjómennsku,
fyrst á skipi með föður sínum en
síðar á fiskiskipum og þá lengst
af á togurum í eigu Tryggva
Ófeigssonar. Árið 1985 hætti
hann sjómennsku og starfaði hjá
Hampiðjunni fram yfir sjötugt.
Útför Haraldar verður gerð frá
Fríkirkjunni í Reykjavík í dag og
hefst athöfnin klukkan 15.
Ingveldar og Guðna
Friðriks Gunnars-
sonar sölumanns, f.
8. apríl 1953, eru: a)
Haraldur, f. 29. maí
1975, b) Guðný
Stella, f. 11. nóvem-
ber 1979, og c)
Ágúst Ingi, f. 22.
október 1992. Ingv-
eldur og Guðni Frið-
rik slitu samvistum.
Sambýlismaður
Ingveldar er Bene-
dikt Skarphéðinsson
byggingatæknifræð-
ingur, f. 8. janúar 1949. 2) Sig-
urjón Ingi skrifstofustjóri, f. 2.
mars 1955, kvæntur Margréti
Hinriksdóttur hjúkrunarfræðingi,
f. 30. desember 1956. Börn þeirra
eru: a) Guðrún, f. 11. mars 1977,
sambýlismaður Jón Arnar Guð-
mundsson, f. 9. september 1977,
b) Ágústa, f. 30. október 1981,
sambýlismaður Skúli Björn Jóns-
son, f. 13. febrúar 1978, sonur
þeirra er Tryggvi Þór, f. 18. júní
2005, og c) Einar Örn, f. 15. októ-
ber 1989. 3) Ólafur framkvæmda-
stjóri, f. 14. ágúst 1958. Börn
hans og Dóru Þorláksdóttur
kennara, f. 27. júní 1959, eru: a)
Sævar, f. 30. september 1983, b)
Sigrún Erla, f. 31. ágúst 1987,
Í dag þegar við kveðjum ástkæran
tengdaföður minn Harald Sigurjóns-
son vil ég aðeins staldra við og þakka
honum samfylgdina og þá hlýju og
góðvild sem hann sýndi mér alla tíð.
Halli afi, eins og hann var alltaf
kallaður í minni fjölskyldu, var fædd-
ur í Hafnarfirði, ólst þar upp í stórum
systkinahópi. Hann var mikill íþrótta-
maður á sínum yngri árum, stundaði
frjálsar íþróttir, fimleika, handbolta
og knattspyrnu. Hafði alla tíð stórt
FH hjarta og fylgdist fram á það síð-
asta með öllum viðburðum tengdum
FH.
Ungur að árum fór Halli á sjó og
varð það hans starfsvettvangur lengst
af ævinnar. Á mínum fyrstu búskap-
arárum færði hann okkur alltaf nýjan
fisk í búið, minnist ég þess varla að
hafa þurft að kaupa fisk fyrr en eftir
að hann hætti á sjónum. Síðustu
starfsárin starfaði Halli hjá Hampiðj-
unni, hætti ekki störfum fyrr en rúm-
lega sjötugur.
Þegar Halli fór að vinna í landi var
Ágústa nýfarin út á vinnumarkaðinn.
Aðdáunarvert var að fylgjast með
samvinnu þeirra við heimilisstörfin.
Gekk hann í flest störf innan heimilis-
ins sem ekki var algengt með menn á
hans aldri, ryksugaði, skúraði, eldaði
og bakaði (í það minnsta pönnukökur
enda algjör sérfræðingur á því sviði).
Við starfslok hófst svo nýr kafli, þá
var farið í sund á hverjum degi og í
lengri eða skemmri gönguferðir um
nágrennið. Alltaf sami íþróttamaður-
inn, hélt sér þannig í formi allt fram
yfir áttrætt þegar hann veiktist.
Þau hjónin voru miklir félagar alla
tíð en ólíkar persónur sem bættu
hvort annað upp eins og tengda-
mamma segir. Hann var hæglátur og
fáorður en átti þó oftar en ekki síðasta
orðið. Þau höfðu ánægju af ferðalög-
um og ferðuðust víða bæði innanlands
og erlendis.
Hagur og hamingja barna og
barnabarna var honum ætíð ofarlega í
huga. Fram á síðasta dag fylgdist
hann vel með „hópnum sínum“ hvað
hver var að gera og hvernig hlutirnir
gengu. Hvort sem var í daglega lífinu,
skólanum og tómstundunum, að ég
tali nú ekki um íþróttunum.
Eins og áður segir var Halli ekki
margorður maður en hann hafði ein-
staklega góða nærveru. Þetta fundu
börnin og hændust að honum enda
meiri barnagælu varla hægt að finna.
Barnabörnin þrettán hafa notið sín í
samvistum við hann og meira að segja
litli langafakúturinn hló ef hann var
settur í fang afa síns. Breiðholtið var
samkomustaður stórfjölskyldunnar,
þar nutu börnin sín. Þau yngri sat
hann með í fanginu lék við þau og leið-
beindi. Þegar þau urðu eldri fengu
þau að fara með í sund og í eftirminni-
legar ævintýraferðir í Indjánagil.
Þessara yndislegu samverustunda
hugsa börnin til með hlýju og söknuði.
Þessar og fleiri góðar minningar á
ég um hann Halla tengdaföður minn,
heilan fjársjóð.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
(V. Briem.)
Þín tengdadóttir,
Margrét Hinriksdóttir.
Þetta er svo skrýtið, ég er ekki al-
veg strax búin að fatta að hann Halli
afi minn sé farinn. Hann hefur alltaf
átt stóran sess í mínu lífi. Ég man eftir
því hvað mér fannst gaman þegar ég
var yngri að gista hjá ömmu og afa.
Alltaf þegar ég vaknaði settist ég í
svarta leðursófann, kveikti á barna-
tímanum og svo fékk ég maltbrauð og
heitt kakó í morgunmat. Ég gat ekki
borðað maltbrauð nema að afi væri
búinn að skera það í litla bita og setja
ost og smjör á. Þegar ég var í pössun
hjá þeim löbbuðum við oft í Elliðaár-
dalinn. Það fannst mér æðislegt. Við
fjölskyldan hittumst oft á laugardög-
um í Eyjabakka, íbúðinni þeirra. Þeg-
ar maður gengur inn tekur amma á
móti manni með kossum. Síðan áður
en afi fór sat hann inni í stofu og horfði
á fótbolta eða handbolta. Þegar mað-
ur hefur lokið því að kyssa allt þetta
fólk fer maður inn í eldhús og fær sér
pönnukökur úr deiginu hennar ömmu
og kók.
Þegar afi veiktist varð ég hrædd.
Við heimsóttum hann oft og mér
fannst það gott. Afi var sjómaður. Við
pabbi og systkinin fórum oft niður á
höfn að skoða skip. Þá sagði pabbi okk-
ur frá því hvaða skipum afi hafði verið
á og stundum var pabbi með þegar
hann var strákur. Ég minnist ávallt
þrjóskunnar í honum afa og brosinu.
En núna er afi vonandi kominn á betri
stað þar sem honum líður vel. Hans er
sárt saknað því við elskum hann elsku
besta Halla afa.
Elísabet Ólafsdóttir.
Þegar einhver sem maður elskar
verður svona veikur eins og elsku afi
minn, þá fer maður að búa sig undir
það sem koma skal. Ég hélt að ég væri
undirbúin en þegar á reyndi skildi ég
að enginn, sama hversu mikið hann
reynir, getur búið sig undir missi ást-
vinar. Þessa síðustu daga sem afi minn
lifði varð ég skyndilega aftur lítil
stelpa, lítið afabarn. Litla stelpan sem
fannst maltbrauð ekkert gott nema afi
væri búinn að skera það í litla bita, og
þá varð það það besta sem hún fékk.
Lítil stelpa sem stóð hróðug í skól-
anum og sagði öllum sem heyra vildu
af sjómanninum og stríðshetjunni hon-
um afa sínum. Afa sínum sem var
óhemju sterkur og hraustasti afinn á
öllu Íslandi. Afa sínum sem kunni og
gat allt. Litla stelpan sem stóð uppi á
stól við eldavélina hjá afa að læra að
baka pönnukökur úr deiginu sem
amma hrærði. Lítil stelpa í göngutúr í
Elliðaárdalnum með afa sínum, sem
beið þolinmóður á meðan hún dundaði
sér við að tína blóm handa ömmu. Litla
stelpan sem drakk helst bara mjólk
heima hjá ömmu og afa, því að afi vildi
að hún væri hraust. Þegar þú fórst,
elsku afi minn, breyttist ég aftur í lítið
barn. Litla stelpu sem horfði á afa sinn
og sá hetju! Því það er það sem þú
varst, ert og verður alltaf. Hetja.
Sigrún Erla Ólafsdóttir.
Hversu margir hafa átt afa með
tattú, sem var í fimleikum og bakaði
pönnukökur um helgar? Halli afi var
víðförull maður, fyrst í starfi sínu sem
sjómaður og síðan voru afi og amma
dugleg að ferðast saman. Afi var vel
lesinn, fylgdist með fréttum og var
alltaf með veðurspá næstu daga á
hreinu. Hann var FH-ingur alla tíð og
vann til ýmissa verðlauna með félag-
inu, m.a. í frjálsum íþróttum. Hann
fylgdist vel með íþróttum og tippaði
hverja helgi í enska boltanum. Afi var
íþróttamaður og í afar góðu formi uns
hann veiktist. Hann gekk á hverjum
degi í sundlaugina í Efra Breiðholti og
í ófá skipti fylgdum við honum og
ömmu. Einnig fórum við oft með hon-
um í göngutúr niður í Indíánagil, þar
sem hann bjó til ævintýraheim fyrir
okkur og við lékum okkur saman í
náttúrunni. Við minnumst óteljandi
ferða með honum í hvíta bílnum þar
sem hann var alltaf tilbúinn að keyra
okkur þegar við þurftum á því að
halda.
Það var einstakt hversu þægilegt
var að vera nálægt afa og hversu mikil
rósemd fylgdi honum. Hann var ekki
margorður maður en sýndi okkur
væntumþykju sína í verki. Við minn-
umst ófárra morgna þar sem við sát-
um og horfðum á skrípó og afi kom
með maltbrauð með osti, sem hann
hafði skorið niður í litla ferninga á disk
fyrir okkur. Þó við barnabörnin séum
13 og eitt langafabarn hafa afi og
amma lagt sig fram við að koma jafnt
fram við okkur og deila athygli sinni
jafnt á milli okkar. Fjölskyldan safn-
aðist gjarnan saman á laugardögum
hjá afa og ömmu í Eyjabakka og þar
fengu allir nýbakaðar pönnukökur og
nóg af ís og gosi. Þau voru alltaf ánægð
að hafa okkur hjá sér, sama hversu
mörg við vorum. Við vorum alltaf vel-
komin og það var sjálfsagt að koma
með vini, kunningja, kærustur, kær-
asta og gæludýr.
Við verðum ævinlega þakklát fyrir
allar skemmtilegu samverustundirnar
með Halla afa og minnumst hans fyrir
góðmennsku, styrk og hlýju.
Bless, elsku afi,
Deyr fé,
deyja frændur,
deyr sjálfur ið sama;
en orðstír
deyr aldregi,
hveim er sér góðan getur.
(Úr Hávamálum.)
Þín
barnabörn.
HARALDUR
SIGURJÓNSSON