Morgunblaðið - 16.06.2006, Blaðsíða 6

100. LANDSLEIKUR KVENNA
6 D FÖSTUDAGUR 16. JÚNÍ 2006 MORGUNBLAÐIÐ
BRYNDÍS Einarsdóttir skoraði
fyrsta landsliðsmark Íslands gegn
Skotum þar ytra árið 1981 en hún
náði þá að jafna leikinn. „Ég man
nú voða lítið eftir þessu marki. Ég
held að engin okkar hafi hugsað
eitthvað sérstaklega út í að þetta
væri fyrsta mark Íslands og ég
man ekki hver átti sendinguna á
mig. Ég hlýt að hafa skorað með
skoti því ég var ekki þekkt fyrir
að nota höfuðið,“ segir Bryndís
sem starfar sem matreiðslumaður
í Noregi en þar hefur hún verið
búsett síðan 1983.
„Það var rosalega merkilegt að
fá að vera með. Við fengum nýja
æfingagalla og þetta var stórt í
rauninni. Rósa Valdimars var
þarna líka en við vorum félagar
úr Breiðabliki. Á þessum tíma
þurftum við að rífast til að fá að
æfa hjá Breiðabliki en okkur var
hent á mölina eða lélegri vellina.
Við vorum alltaf að rembast við
að fá að æfa á almennilegum velli.
Það tók langan tíma að verða
metnar sem leikmenn. Okkur
fannst þetta breytast hægt en
breytingarnar voru í raun mjög
hraðar á þessum tíma,“ segir
Bryndís.
„Það er synd og ömurlegt
hvernig þetta datt svo niður á
sama tíma og góður hópur hefði
getað skapað gott lið en pening-
arnir voru settir í strákana en
ekki stelpurnar á þessum árum.“
Bryndís lék með Asker í Noregi
á árunum 1983–1985 og varð
Noregsmeistari með liðinu. Hún
lagði skóna á hilluna árið 1985 og
hefur engin afskipti af íþróttinni í
dag. Leikurinn gegn Skotum tap-
aðist 3:2 þar sem Ásta B. Gunn-
laugsdóttir skoraði síðara mark
Íslands.
Liðið sem lék fyrsta landsleik-
inn 20. september 1981 var þann-
ig skipað: Guðríður Guðjóns-
dóttir, Jónína Kristjánsdóttir,
Rósa Á. Valdimarsdóttir fyrirliði,
Brynja Guðjónsdóttir, Kristín
Aðalsteinsdóttir, Ragnheiður
Víkingsdóttir, Ásta María Reynis-
dóttir, Magnea H. Magnúsdóttir,
Sigrún Cora Barker, Bryndís
Einarsdóttir og Ásta B. Gunn-
laugsdóttir. Hildur Harðardóttir
kom inn á sem varamaður, en
aðrir varamenn voru Ragnheiður
Jónasdóttir, Kristín Reynisdóttir,
Bryndís Valsdóttir og Svava
Tryggvadóttir.
Þjálfari var Guðmundur
Þórðarson.
Man lítið eftir fyrsta markinu
Eftir Írisi Björk Eysteinsdóttur
AF þeirri 101 landsliðskonu sem leikið hefur
með kvennalandsliði Íslands undanfarin 25 ár
hafa a.m.k. 15 þeirra einnig leikið með lands-
liðum í öðrum íþróttagreinum. Þær Ásta B.
Gunnlaugsdóttir og Laufey Sigurðardóttir
hafa leikið með landsliðum í tveimur öðrum
íþróttagreinum en hinar 13 hafa átt sæti í
einu öðru landsliði á ferli sínum.
Ásta B. í langhlaupum
Ásta B. lék landsleik í handknattleik á sín-
um tíma auk þess að keppa með frjálsíþrótta-
landsliðinu. Laufey lék einnig með hand-
knattleikslandsliðinu en var að auki í lands-
liði Íslands í badminton.
Þá hafa þær Arna K. Steinsen, Erla Rafns-
dóttir, Erna Lúðvíksdóttir, Eva Baldurs-
dóttir, Guðríður Guðjónsdóttir, Hildur
Harðardóttir, Kristín Arnþórsdóttir og Þóra
B. Helgadóttir leikið landsleiki með hand-
knattleikslandsliði Íslands. Þær Erla Hend-
riksdóttir, Inga Dóra Magnúsdóttir og Olga
Færseth hafa leikið körfuknattleikslandsleik
fyrir Íslands hönd.
Skvass og badminton
Þá hafa þær nöfnur Ragnheiður Víkings-
dóttir og Ragnheiður Jónasdóttir einnig leik-
ið landsleiki í annarri íþrótt en knattspyrnu,
Ragnheiður Víkingsdóttir í skvassi og Ragn-
heiður Jónasdóttir í badminton, en Arna
Steinsen lék einnig með unglingalandsliðinu í
badminton hér á árum áður.
Það var árið 1984 eftir stúdentsprófið úrMH að við Kristín Briem, sem var líka
leikmaður Vals, fórum út í heim á vit ævintýra.
Ekkert var skipulagt. Við hittum svo þrjár aðr-
ar Valsstelpur, þær Hrafnhildi Gunnarsdóttur,
Jóhönnu Pálsdóttur og Helenu Önnudóttur, í
Aþenu. Þaðan fórum við allar til Egyptalands
en frá Egyptalandi fóru þær Jóhanna og
Hrafnhildur heim eftir mánaðardvöl.
Ég, Kristín og Helena fórum hins vegar til
Ítalíu, þar sem við ferðuðumst víða, en eftir all-
an þennan tíma kom að því að við vorum farnar
að sakna þess að spila fótbolta. Við vorum
staddar í Napólí og þar fengum við að fara á
æfingu. Eftir þessa æfingu og aukaprufu fyrir
forsvarsmenn liðsins á fótboltahæfileikum
okkar var okkur boðið að ganga til liðs við fé-
lagið, sem heitir Giugliano og lék í efstu deild.
Laun okkar fyrir knattspyrnuiðkunina voru
íbúð og kaup sem dugði fyrir framfærslu okk-
ar. Við vorum himinlifandi með þetta enda
bjuggum við í tjaldi og héldum þar upp á jólin
og áramótin. Við vorum reyndar eina fólkið á
tjaldstæðinu sem bjó í tjaldi því sígaunarnir
bjuggu allir í hjólhýsum.
Helena fór þó fljótlega heim en við Kristín
héldum áfram út keppnistímabilið. Þarna um
sumarið 1985 var Valsstelpunum boðið á al-
þjóðlegt fótboltamót á Calabria-skaganum.
Þar hrifust ráðamenn Giugliano af leik Guð-
rúnar Sæmundsdóttur og það varð úr að við
tvær lékum með liðinu næsta keppnistímabil
en Kristín hélt heim á leið. Við Guðrún komum
heim um sumarið 1986 og héldum áfram að
leika með Val.
Það sem okkur þótti athyglisvert í fótbolt-
anum á Ítalíu var hvað félagslega hliðin var lít-
ill þáttur í öllu saman. Við hjá Val vorum vin-
konur og hittumst mikið utan æfinga og leikja.
Í þessi tvö ár sem ég spilaði þarna var okkur
einu sinni boðið á veitingahús til að fagna góð-
um árangri en eftir matinn fóru allir heim. Að
öðru leyti var allt sem við gerðum tengt leikj-
unum sem voru stundum langt í burtu og
þurftum við þá að ferðast með næturlestum.
Við fórum kannski til Veróna, vorum heila nótt
á leiðinni, sáum eitt veitingahús og einn fót-
boltavöll og fórum svo aftur heim.
Það var einmitt í einni slíkri ferð, til Tórínó,
sem við fengum ágætis staðfestingu á því hvað
við þekktum stelpurnar í raun lítið. Þetta var
þó á öðru ári mínu með liðinu. Þegar forseti
Tórínó kom að heilsa upp á okkar lið fyrir leik
heyrðum við að hann spurði eina í liðinu hvar
útlendingarnir tveir væru. Hún benti þá á okk-
ur. Svo spurði hann hana hvaðan við værum.
Þá kallaði hún á Rosariu, einu stelpuna í liðinu
sem kunni ensku og kynntist okkur því betur
en hinar áður en við lærðum ítölskuna. „Ros-
aria! Rosaria!“ æpti hún, en Rosaria fannst
hvergi. Hún afréð því að taka bara ábyrgð á
svarinu sjálf og sagði „Æ, þær eru frá Júgó-
slavíu eða eitthvað svoleiðis“.“
Fjölhæfir
leikmenn
Sigurður Hannesson, fyrrverandi landsliðsþjálfari og landsliðskonurnar Bryndís Vals-
dóttir, Ragnheiður Vingsdóttir, Ásta B. Gunnlaugsdóttir og Laufey Sigurðardóttir.
Íslendingar frá
Júgóslavíu
BRYNDÍS Valsdóttir heimspekingur var leikmaður í landsliðinu frá 1992–1994. Frá
upphafi níunda áratugarins var hún einn skæðasti sóknarmaður landsins en var afar
óheppinn með meiðsli í tengslum við landsleiki, sem voru heldur fáir á þessum tíma.
Bryndís var meðal fyrstu knattspyrnukvennanna sem reyndu fyrir sér erlendis. Hún
og félagar hennar réðust ekki á garðinn þar sem hann var lægstur því þær reyndu fyr-
ir sér á Ítalíu, en þar var og er stunduð atvinnumennska í kvennaknattspyrnu. Bryn-
dís var fús til að segja okkur sögu sína.
MARGRÉT Sigurðardóttir
lék átta leiki með landsliðinu
á árunum 1982–1985. Árið
1985 fór hún til Noregs og
lék þar. Vegna fjarveru henn-
ar af landinu á árinu 1986 var
hún ekki valin í landsliðið,
sem lék sex heimaleiki það
ár, vegna kostnaðar við að
sækja leikmenn til útlanda.
Margrét segir að mikill mun-
ur sé á aðstöðu knatt-
spyrnukvenna í dag frá þeim
tíma sem hún var upp á sitt
besta. Muni þar mestu um að
í dag séu mun meiri peningar
í spilinu auk þess sem að-
staðan til iðkunar knatt-
spyrnu sé öll önnur.
Margrét minnist fyrsta
landsleiksins sem hún lék en
það var gegn Noregi í Töns-
berg árið 1982. „Ég lék þarna
minn fyrsta landsleik, 16 ára
gömul. Leikurinn lifir í minn-
ingunni ekki síst vegna þess
að Norðmenn náðu þarna 2-2
jafntefli gegn okkur. Ég var í
byrjunarliðinu og eftir því
sem ég best veit þá var ég
yngst allra A-landsliðskvenna
í knattspyrnu frá upphafi,“
segir Margrét en hún var 16
ára og 337 daga gömul þegar
leikurinn fór fram. Hins veg-
ar sló nafna hennar Margrét
Lára Viðarsdóttir metið þann
14. júní 2003, en hún var tæp-
um hálfum mánuði yngri en
Margrét Sigurðardóttir er
hún lék sinn fyrsta landsleik
16 ára 324 daga gömul gegn
Ungverjum á Laugardals-
velli.
Margrét, sem segir að besti
liðsfélagi sinn í landsliðinu
hafi verið Erla Rafnsdóttir,
segist vera fullviss um að
kvennalandsliðið muni kom-
ast í úrslitakeppni EM.
Einhverjum sögum segist hún
luma á úr landsliðsferðum en
kýs þó að halda þeim fyrir
sig. Hún sleppur þó ekki al-
veg því Margrét er önnur að-
alsöguhetjan í sögu þeirri
sem Ásta B. Gunnlaugsdóttir
sagði úr landsliðsferð þar
sem Margrét bjargaði henni
frá drukknun. | D8
Yngst
í 21 ár!
Eftir Ingibjörgu Hinriksdóttur