Morgunblaðið - 01.10.2006, Síða 32

spádómar
32 SUNNUDAGUR 1. OKTÓBER 2006 MORGUNBLAÐIÐ
S
pákonan Sigríður Sigfús-
dóttir, eða Sirrý eins og
hún kallar sig, ólst upp
á heimili þar sem huldu-
fólk og yfirnáttúrulegir
hlutir voru taldir eðlilegir. Þetta
var heimili ömmu hennar og afa,
Ágústu Guðmundsdóttur og Guð-
laugs Davíðssonar á Grettisgötu
33b. Sem ung stúlka sá Sirrý
margt sem öðrum var hulið en
reyndi þó alltaf að ýta þessum
hæfileika frá sér. Sjálfsagt grunaði
hana ekki að seinna meir yrði hún
spákona, sem skoðaði bolla, kíkti í
kristalskúlur og læsi í árur manna
og meyja. Heldur ekki að fólk ætti
eftir að keyra langa vegu suður
með sjó til að hitta hana. En sú
varð raunin.
Það er hráslagalegur ágústdag-
ur þegar ég keyri til spákonunnar
í Garðinum. Jörðin er gulleit og
renglulegir hestar bíta gras við
þjóðveginn. Aðeins lengra stendur
gula húsið hennar Sirrýjar og ein-
hvern veginn ratar ferðalangurinn
þangað þótt númeraplatan hafi
fokið af húsveggnum fyrir ein-
hverju síðan. Tíkin Birta tekur
glöð á móti gestinum, leggst í gólf-
ið og vill láta klóra sér. Í dyra-
gættinni stendur húsfreyjan, Sirrý
og minnir svolítið á norn. Hún er
fíngerð, klædd í svartar leð-
urbuxur og svartan, fleginn topp.
Báðar axlirnar eru tattúeraðar,
Búddamynd vinstra megin og tígr-
isdýr hægra megin. Svart hárið
nær langt niður á bak og þyrlast í
kringum andlitið. Konan er falleg
með hvíta húð og vatnsblá augu
sem hún hefur rammað inn með
svörtum strikum. Þar fyrir ofan
eru augabrúnirnar sem líka eru
kolsvartar.
Byrjaði kasólétt að fikta
„Góðan daginn,“ segir Sirrý
hressilega og býður mér inn. Við
göngum áfram inn á skrifstofuna
hennar, í gegnum heilan hóp af
nornabrúðum og kertaljósum. Það
er þögn hér inni og sígar-
ettureykur sem liðast um her-
bergið. Ég kem mér fyrir á kont-
órnum hjá spákonunni en hún
sækir aftur handa mér kaffisopa.
Allt í einu heyrast ofurlétt högg –
það er þá hjarta mitt sem hamast í
brjóstinu, æst í að vita hvað fram-
tíðin ber í skauti sér. Í næstu
andrá hefst spjallið við spákonuna.
Hún segir hæfileikann til að sjá
það sem öðrum er hulið koma úr
báðum ættum sínum, móðurætt og
föðurætt. „Faðir minn hét Sigfús
Pétursson, ættaður frá Húsavík og
svo mamma Ingibjörg Guðlaugs-
dóttir úr Reykjavík. Föðurfólkið
mitt getur rakið ættir sínar allt
aftur til Einars á Einarsstöðum.
Guðlaugur afi var einnig mjög
næmur þótt hann hafi alla tíð gert
lítið úr hæfileikum sínum. Hann
var berdreyminn og réð drauma
fyrir ættingja og vini sem komu í
heimsókn,“ segir Sirrý. Sjálf fór
hún að fikta við þetta rúmlega tví-
tug, eða árið 1970, þá kasólétt að
eldri dóttur sinni. „Þetta átti að
vera grín með vinkonunum en þá
spáði ég bara í bolla. Síðan fóru
þessar spár að rætast, boltinn fór
að rúlla og upp úr því fór ég að
fikta við spilin. Þú getur rétt
ímyndað þér hvort ég varð ekki
vinsæl meðal vinkvenna og hjá
vinnufélögum,“ segir hún.
Geturðu nefnt dæmi um spá sem
rættist?
„Já, þegar við bjuggum á Spít-
alastígnum komu einu sinni til mín
hjón. Konan hafði lent í slysi og
vildi fá að vita hvernig henni
myndi ganga að fá bætur frá
tryggingafélaginu. Hún reiknaði
ekki með meira en tveimur millj-
ónum. Ég sagði henni að þetta
yrði gott betur, einhvers staðar á
bilinu þrjár til fjórar milljónir.
Hún sagðist aldeilis ætla að heita
á mig ef þetta rættist. Seinna kom
hún aftur með manninum sínum
og gaf mér 10.000 kr., ég hafði
nefnilega haft á réttu að standa.“
Símarnir hringja á víxl og hund-
urinn þefar alltaf eitthvað út í loft-
ið. Hann sér kannski eitthvað sem
öðrum er hulið? Spákonan kveikir
sér í einni sígarettunni af mörgum
og sogar að sér reykinn. Ekki
verður hjá því komist að sjá að
hún er með silfurhringa á hverjum
einasta fingri. Þótt hún sé eins og
klippt út úr einhverri draugamynd
er Sirrý spákona hlýleg og elsku-
leg í fasi. Hún virðist vera hisp-
urslaus og ákveðin alþýðukona.
Enda kemur í ljós að á við-
burðaríkri ævi hefur hún tekið sér
margt fyrir hendur og unnið mörg
ólík störf. Um fimm ára skeið
vann hún hjá Bæjarútgerð
Reykjavíkur, hún var einnig hjá
Sláturfélagi Suðurlands, starfaði í
nokkrum efnalaugum og á sauma-
stofum svo eitthvað sé nefnt.
Spámennskan er örugglega með
því skemmtilegra sem þú hefur
fengist við eða hvað?
„Ég væri ekki að þessu nema af
því að mér þykir þetta gaman. Ég
er mjög mikil félagsvera og mér
þykir óskaplega gaman að fólki.
Svo er ég mátulega forvitin,“ segir
hún og kveikir sér í annarri sígar-
ettu. „Annars átti þetta ekki að
verða ævistarfið. Lengi var þetta
aðeins áhugamál á kvöldin og um
helgar. Fljótlega var þó áhuga-
málið orðið heldur fyrirferð-
armeira en dagvinnan. Ég kom
heim úr vinnunni klukkan fimm,
húsið var orðið fullt klukkan sjö
og hélst oft þannig fram eftir
nóttu,“ segir hún.
Sirrý ákvað að stíga skrefið til
fulls árið 1991 en þá sagði hún upp
dagvinnunni og hefur starfað sem
spákona síðan. Hún neitar því ekki
að oft hafi álagið verið mikið á
manninum og börnunum þremur,
sérstaklega þegar hún tók á móti
fólki í eldhúsinu heima. Núna eru
ungarnir flognir úr hreiðrinu,
barnabörnin orðin þrjú og spákon-
an Sirrý flutt í Garðinn. Þar er
hún er með skrifstofu og tekur á
móti viðskiptavinum sínum.
Spákonur líkjast
sálfræðingum
Viðtalstíminn hjá spákonunni
kostar fjögur þúsund og fimm
hundruð krónur. Um leið og ég
kem mér enn betur fyrir í stólnum
andspænis henni dregur hún fram
spilin sín, rýnir í þau og segir frá
þeim sannleika sem spilin sýna.
Hún segir mig ekki eiga nein reið-
innar býsn af peningum en þó ekki
vera á vonarvöl því ára mín sé á
einhvern hátt peningavæn. „Það
eru gráar rendur sem standa út úr
hjartastöðinni og þar stöðvast pen-
ingar,“ segir spákonan og það lifn-
ar heldur yfir mér. „Ertu ást-
fangin,“ spyr hún þá. „Það eru svo
fallegir bleikir og grænir litir í ár-
unni þinni.“ Ekki kannast ég við
það og áfram heldur spákonan.
„Þið eruð þrjú systkinin …“ og
enn svara ég neitandi. En Sirrý er
ekki af baki dottin. Hún lyftir ann-
arri augabrúninni og skýtur hök-
unni niður þannig að ekkert sést
nema eitt stórt auga. Það er mikil
spurn í þessu mikla auga sem virð-
ist vita og sjá margt sem mér er
hulið. Andspænis þessu undri
finnst mér ég standa berskjölduð
og það fer um mig hrollur. „Þið
áttuð að vera þrjú,“ segir hún og
það er á henni að skilja að getn-
aðarvarnir hafi gripið í taumana.
Því næst tekur hún að rýna í tóm-
an kaffibollann minn og gamla
kristalskúlu. Hún starir í þetta
eins og um sé að ræða óhefta vídd
inn í líf mitt. Þessi kona segir mér
nú ósköp blátt áfram að ég hafi
verið sígauni í fyrri lífum og að
flökkueðlið sé enn í blóðinu. „Þér
finnst best að eiga sem minnst,
helst viltu geta pakkað öllu þínu
dóti ofan í eina ferðatösku.“ Þar
hittir hún í mark en það er ekki
laust við að ég sé bæði vonsvikin
yfir ámátlegu fyrra líferni og um
leið forvitin að vita enn meira um
framtíðina. En spákonan lætur
ekki of mikið uppi, kannski til að
fá mig aftur og aftur? Kannski líka
til að gefa auðtrúa fólki tækifæri
til að lifa lífinu óháð dómum spá-
kvenna?
Með þessa nýfengnu vitneskju
liggur beinast við að spyrja Sirrý
hvort hún geti ekki spáð fyrir
sjálfri sér og auðveldað sér þannig
ákvarðanatöku og lífið? „Nei, nei,
nei,“ svarar hún. „Það er ekki
smuga að reyna þetta á sjálfan sig,
það verður bara óskhyggja, eða
það sem hentar mér best hverju
sinni. Ég hef margsinnis reynt,
Ekki er allt sem sýnist
’Fólk hringir í mig eðakemur af því að það er
tilbúið að heyra það sem
koma skal. Við vitum að
lífið er ekki eintómar
karamellur og nammi,
nammi, namm.‘
Morgunblaðið/ÞÖK
Spáð í spilin Smám saman varð áhugamálið fyrirferðarmeira en dagvinnan.
Morgunblaðið/ÞÖK
Huliðsheimur Sigríður Sigfúsdóttir ólst upp á heimili þar sem huldufólk og yfirnáttúrulegir hlutir voru taldir eðlilegir.
Sigríður Sigfúsdóttir,
betur þekkt sem Sirrý,
hefur spáð í spil og bolla,
rýnt í kristalskúlur og
lesið í árur þúsunda Ís-
lendinga undanfarin 30
ár. Guðrún Gunnars-
dóttir hitti konuna, sem
virðist sjá hvað framtíðin
ber í skauti sér.