Morgunblaðið - 14.07.2007, Síða 40

40 LAUGARDAGUR 14. JÚLÍ 2007 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
Fríða er ein af átta
systkinum frá Ból-
staðarhlíð, Daddi, sem var yngstur,
lést af slysförum ungur að árum.
Systkinin sjö hafa alltaf verið mjög
samrýnd og mikið fjör þar sem þau
eru samankomin.
Fríða var einstaklega hlý og ynd-
isleg manneskja, það hafa þó nokkrir
sagt Perlu systur hennar hvað hún
hjálpaði þeim á erfiðum stundum í
lífi þeirra. Hún var mikill sjúklingur
og fór í stóra hjartaaðgerð 1966.
Sigfríður Björnsdóttir
✝ SigfríðurBjörnsdóttir
fæddist í Bólstað-
arhlíð í Vest-
mannaeyjum 11.
september 1926.
Hún lést á Sjúkra-
húsi Vestmannaeyja
30. júní síðastliðinn
og var útför hennar
gerð frá Landa-
kirkju í Vest-
mannaeyjum 6. júlí.
Þessi sterka og já-
kvæða kona sýndi
aldrei nein veikleika-
merki vegna síns sjúk-
dóms, heldur brosti í
gegnum lífið.
Heimili þeirra hjóna
var þekkt fyrir gest-
risni, hlýju og einstaka
greiðasemi. Faxastíg-
urinn var nálægt mið-
bænum og þess vegna
komu margir við á leið
sinni um bæinn.
Fríða var mikil
saumakona, hún hann-
aði og saumaði mjög fallegan fatnað
eins og ekkert væri, hvort sem það
voru kápur, kjólar eða dragtir. Allt
lék í höndum hennar. Ef hún hefði
fengið þau tækifæri sem gefast í dag
til menntunar erum við vissar um að
hún hefði orðið fær fatahönnuður.
Margt af því sem hún gerði eru lista-
verk eins og íslenski búningurinn
sem hún saumaði á dætur sínar.
Við tjölduðum alltaf hlið við hlið á
þjóðhátíðum og ef eitthvað vantaði
var kallað á milli tjaldanna: „Fríða,
getur þú lánað mér eldspýtur?“ Og
svarið kom strax: „Já, ég á nóg,
komdu yfir!“
Fjölskyldur okkar fóru saman í
mörg sumarfrí, þá vorum við yngstu
dæturnar með. Núna rifjast upp
þessi ógleymanlegu frí. Þegar við
tjölduðum á Vestfjörðum svo stóru
tjaldi að við urðum að dúða okkur til
að geta sofið um nóttina, það var svo
kalt. Í þeirri ferð þurftu systurnar að
fara á salerni, þeim fannst móinn
ekki nógu góður. Diddi var svo vænn
að keyra með þær að leita að al-
mennilegu salerni. Á leiðinni til baka
þurfti hann að krækja fyrir stóran
poll sem varð til þess að bílinn lenti
út af veginum. Það þurfti fjóra
sterka karla til að ná honum aftur á
veginn.
Diddi veitti Fríðu sinni mikinn
stuðning og fórnfýsi síðustu æviár
hennar, og gerði henni lífið léttbær-
ara með því.
Við vottum Didda og allri fjöl-
skyldunni okkar dýpstu samúð.
Elsku Fríða, við þökkum þér góða
vináttu í gegnum allt lífið, hvíl í friði.
Perla systir og Guðbjörg.
Haraldur mágur
minn lést 1. júlí sl. Í
æskuminningunni
voru Halli og frændi hans Grétar
Birkir alltaf saman. Þeir voru í fjör-
miklum og uppátækjasömum ’65-ár-
gangi. Þegar Gísli Sighvatsson
skólastjóri kvaddi Nesskóla eftir
nokkurra áratuga starf fjallaði hann
í kveðjuræðu sinni sérstaklega um
hinn eftirminnilega ’65-árgang.
Halli var hæfileikaríkur íþrótta-
maður. Hann var hávaxinn, grannur
en stæltur og stundaði handbolta,
blak og frjálsar íþróttir. Halli lærði
bakaraiðn og prófaði sig í ýmsum
rekstri með misjöfnum árangri. Svo
lenti hann í erfiðu bílslysi með þeim
afleiðingum að hann var bundinn
við hjólastól það sem eftir var. Árin
eftir það voru honum á margan hátt
erfið.
Fyrir rúmum þremur árum varð
ég þeirrar gæfu aðnjótandi að hefja
sambúð með Bergrós, systur Halla.
Við fyrstu kynni fannst manni þetta
vera sami gamli góði Halli, hrað-
mæltur drengur sem sagði
skemmtilega frá. Halli dvaldi hjá
okkur á flestum stórhátíðum og öll-
um jólum og voru það alltaf gefandi
stundir. Við nánari kynni sá maður
að barátta Halla við tilveruna var
oft á tíðum erfið. Aldrei bar hann
sig illa og koma í huga ljóðlínurnar:
Hugsanir manns ekki mennirnir sjá
og margt býr í hjarta sem skín ekki á
brá.
Þó leiki um varirnar geislandi hlátur,
oft leynist í hjartanu beiskasti grátur.
(Hannes Blöndal)
Alltaf lifnaði yfir Halla þegar
börnin hans bárust í tal. Hann var
ákaflega stoltur af Hafdísi Lilju og
Guðmundi og sagði að fallegri og
dásamlegri börn væri ekki hægt að
eiga. Samband hans við börnin var
einlægt og gott og hann mat þau
mikils. Einnig mat hann mikils
barnsmóður sína og sambýlismann
hennar fyrir gæfuríkt uppeldi og að
búa börnunum gott heimili og ekki
síst fyrir að hafa gott samband við
sig. Fyrir allt þetta var hann þakk-
látur.
Halli átti trygga vini sem hittust
reglulega. Alltaf var Halla boðið og
stundum mætti hann. Oft talaði
Haraldur Grétar
Guðmundsson
✝ Haraldur Grét-ar Guðmunds-
son fæddist í Nes-
kaupstað 27.
febrúar 1965. Hann
lést á heimili sínu í
Reykjavík 1. júlí síð-
astliðinn og var út-
för hans gerð frá
Norðfjarðarkirkju
10. júlí.
hann um Súðavíkur-
ferðina, þegar þeir fé-
lagar hittust þar og
greinilegt var að sú
ferð gaf honum mikið.
Ég veit að gleði félag-
anna var ekki síðri.
Samband Haraldar
við foreldra sína, sem
búa í Neskaupstað,
var mjög náið. Trú-
lega voru ekki margir
dagar sem hann átti
ekki símtal við annað
þeirra. Bergrós sam-
býliskona mín var
eina systkinið sem var í nálægð við
hann hér á höfuðborgarsvæðinu.
Þau töluðu opinskátt um lífið og til-
veruna, enda voru samskipti þeirra
hreinskiptin og vináttan einlæg.
Haraldur átti einnig mörg símtöl
við ömmu sína Sissu seint á kvöldin
en bæði voru þau miklar kvöld-
manneskjur. Missirinn er mikill við
andlát Halla. Ég votta öllum að-
standendum mína dýpstu samúð og
kveð hann með ljóðlínum Þórunnar
Sig.
Ég sendi þér kæra kveðju,
nú komin er lífsins nótt.
Þig umvefji blessun og bænir,
ég bið að þú sofir rótt.
Þó svíði sorg mitt hjarta
þá sælt er að vita af því
þú laus ert úr veikinda viðjum,
þín veröld er björt á ný.
(Þórunn Sigurðardóttir)
Gísli Gíslason.
Elsku Halli frændi.
Mamma hafði samband við mig á
mánudagsmorgun og sagði mér
hvað hafði gerst. Þetta er svo sorg-
legt. Börnin þín tvö búin að missa
pabba sinn svona ung. Og systur
þínar og foreldrar búin að missa
góðan bróður og son.
Ég á ekki margar minningar um
þig frá bernsku okkar, við bjuggum
svo stutt fyrir austan. En þær
minningar sem ég á eru skemmti-
legar og get ég ekki annað en bros-
að þegar ég hugsa um öll uppá-
tækin þín og prakkarastrikin. Það
var aldrei leiðinlegt í kringum þig,
þú varst alltaf hress og skemmti-
legur og gast alltaf fundið upp á
einhverju skemmtilegu að gera. En
þú varst góður drengur og hefur
verið Grétari bróður mínum bæði
bróðir og vinur enda ólust þið nán-
ast upp saman. Þegar þú varst um
tvítugt og þið Grétar komuð í bæinn
hittumst við aftur og ég man hvað
mér, 16 ára stelpunni, fannst mikið
til ykkar koma. Þið voruð svo flottir
og skemmtilegir og alltaf eitthvað
að gerast í kringum ykkur. Svo þeg-
ar ég var 21 árs eignuðumst við
stelpurnar okkar með 2 mánaða
millibili og hittumst við nokkrum
sinnum eftir það og höfðum gaman
af stelpunum okkar. En þið Dísa
fluttuð vestur og ég til Danmerkur
og slitnaði þá sambandið alveg. Við
hittumst svo ’99 (minnir mig) og var
það rosalega gaman. En mér þykir
leitt að við skyldum ekki hafa haldið
sambandinu betur (ég hefði átt að
þiggja boðið þitt um að kíkja í heim-
sókn vestur … þú ætlaðir aldeilis að
láta mig ganga út þar, he he.)
Ég og systkini mín viljum votta
börnunum þínum tveimur, systrum
þínum, fjölskyldum þeirra og for-
eldrum þínum og öðrum aðstand-
endum okkar innilegustu samúð.
Hvíl í friði, Halli minn.
Hrafnhildur, Keld og Alex-
andra, Ingvar og Annette,
Halldóra Margrét.
Hinn 1. júlí sl. kvaddi Haraldur
Grétar Guðmundsson þennan heim.
Við erum mörg sem syrgjum þenn-
an mann enda var hann með ein-
dæmum skemmtilegur og vingjarn-
legur. Okkur langaði til þess að
skrifa nokkur orð um Harald eins
og við minnumst hans best eða
Halla eins og við kölluðum hann
alltaf.
Halli kom kornungur maður
ásamt fjölskyldu sinni til Grund-
arfjarðar. Hann kom til að kenna
íþróttir við grunnskólann en hóf
strax að þjálfa ungviðið í bænum í
ýmsum íþróttagreinum. Ekki leið á
löngu þar til hann hafði byggt upp
góðan og sterkan hóp í blakíþrótt-
inni og átti það verkefni fljótlega
hug hans allan. Hann hófst handa
við þjálfun á okkur, ungum, hraust-
um og áhugasömum stúlkum, sem
hins vegar höfðum aldrei á ævinni
komið nálægt blakbolta. Blak hafði
ekki verið iðkað um tíma þegar
Halli kom til Grundarfjarðar og
aldrei áður af jafn mikilli elju og við
gerðum með Halla. Hann tileinkaði
íþróttinni mikinn hluta af sínum
tíma, enda uppskar hann og við eft-
ir því. Grundarfjörður hampaði eitt
árið tveimur Íslandsmeistaratitlum
í greininni og var þetta í fyrsta sinn
í sögu bæjarins sem slíkum árangri
var náð í hópíþrótt. Við vorum því
öll stolt eftir því og þessum tíma
munum við aldrei gleyma.
Halli gerði unglingsár okkar í
Grundarfirði svo miklu skemmti-
legri en ella hefði verið, enda upp-
lifðum við mörg ævintýri á ferðum
okkar í blakinu. Oftar en ekki var
hann einn á ferð með hópinn en
honum fórst hlutverkið svo einkar
vel úr hendi, enda var hann í senn
góður vinur, fyrirmynd okkar og
frábær liðsstjóri. Það var aldrei
lognmolla í kringum Halla og var
hópurinn okkar litaður af því. Við
nutum oft frjálsræðis sem önnur lið
öfunduðu okkur af, en Halli var
aldrei feiminn við að veita okkur
það. Þetta gat hann leyft sér, því
við brugðumst aldrei trausti hans.
Það var nokkuð sem engin okkar
vildi gera. Honum tókst alltaf að
flétta saman góðum aga og frjáls-
ræði líkt og aðeins færustu þjálf-
arar geta.
Við vorum alltaf stoltar af því að
vera „stelpurnar hans Halla“ og við
vissum vel hvar mörkin lágu til að
fá að tilheyra þeim hópi. Jafnvel
eftir að við höfðum allar lokið
grunnskólagöngu okkar og flust bú-
ferlum reyndum við enn sem áður
að halda hópinn og spila blak sam-
an. Eftir að Halli fluttist til Reykja-
víkur og hóf að þjálfa blak aftur eft-
ir erfiðar lífsraunir fengum við
annað tækifæri til að sameina
krafta okkar og spila aftur undir
hans stjórn. Þetta þótti okkur öllum
afar skemmtilegur tími og nutum
við þess sérstaklega að fá að vera
aftur með Halla okkar. Þó nú séu
liðin allmörg ár síðan við spiluðum
síðast undir hans stjórn eru margir
sem þekkja okkur alltaf sem „stelp-
urnar hans Halla,“ sama hvaða
þjálfara við höfum eða í hvaða liði
við spilum. Við munum alltaf bera
þennan titil með stolti og kveðjum
með söknuði og mikilli eftirsjá
þennan góða mann sem alltaf
reyndist okkur vel.
Fjölskyldu Halla sendum við ein-
lægar samúðarkveðjur og biðjum
guð að styrkja þau í sorginni.
Elsku Halli, við kveðjum þig með
virðingu, megir þú hvíla í friði.
Blakstelpurnar úr Grundarfirði.
Þegar gamlir vinir falla frá leitar
hugurinn á æskustöðvarnar og
minningarnar hrannast upp. Þannig
er það nú með ótímabæru andláti
Haraldar Guðmundssonar.
Halli var uppalinn í Neskaupstað
og sleit þar barnskónum. Kynni
okkar hófust ekki af alvöru fyrr en í
Gaggó og urðum við fljótt góðir vin-
ir. Eins og gengur var margt brall-
að á unglingsárunum, sumt ekki
prenthæft. Allt sem tengist ýmsum
ferðum kemur fljótt upp í hugann.
Bíóferðirnar voru margar og urðum
við að sjá allar myndir. Ballferð-
irnar voru ófáar og skipti engu
hvort fært var eða ófært. Atlavík-
urferðirnar voru sér á báti og
ómögulegt að lýsa þeim. Ferðirnar
yfir á Seyðisfjörð í „mjólkurbúðina“
voru ansi margar. Í öllum þessum
ferðum lék Halli lykilhlutverk enda
oftast í bílstjórasætinu annaðhvort
á Fairmontinum, einhverri Lödunni
eða á Ramblernum. Og það stóð
aldrei á honum ef það þurfti að
skutlast eitthvað, hann var alltaf til
í að bjarga málunum og aðstoða.
Þannig var hann bara.
Halli var góður íþróttamaður og
stundaði ýmsar íþróttir. Bestur var
hann líklega í frjálsum íþróttum og
handbolta. Æfingaaðstaðan á þess-
um árum var ekki til að hrópa húrra
fyrir og afar erfitt að stunda hand-
bolta af alvöru. Fór því svo að Halli
byrjaði að æfa blak með okkur
strákunum. Halli var auðvitað hrók-
ur alls fagnaðar því hann hafði svo
sannarlega húmorinn í lagi og gerði
óspart grín að sjálfum sér og öðr-
um. Reyndar gekk hann líka um
tíma með brandarabók á sér og
greip óspart til hennar ef honum
fannst eitthvað vanta upp á stemn-
inguna.
Halli byrjaði að læra til bakara 16
eða 17 ára. Oft dáðist ég að því hve
vel honum gekk að vakna um miðja
nótt til að fara að vinna miðað við
það hve seint við fórum alltaf að
sofa enda mikið rúntað á Fairmont-
inum. Ég hef það samt frá fyrstu
hendi að Halli var mjög góður bak-
ari því þau móðir mín unnu saman í
nokkur ár í bakaríinu og bar hún
honum afar vel söguna. Þau urðu
líka mjög góðir vinir og það var
ósjaldan sem Halli bauðst til að
keyra hana til og frá vinnu þegar
eitthvað var að veðri, enda var hann
greiðvikinn með afbrigðum.
Haustið 1985 fórum við Halli
ásamt Sigfinni í ógleymanlega ferð
til Reykjavíkur á Deddoninum, en
það kölluðum við bíllinn sem Halli
átti þá. Öll þau ógleymanlegu atvik
sem áttu sér stað í ferðinni höfum
við vinirnir rifjað reglulega upp.
Dæmi um eitt slíkt er þegar við vor-
um nýlagðir af stað til Reykjavíkur
og vorum að keyra niður Oddskarð-
ið að sunnanverðu þá uppgötvaði
Halli að hann hafði gleymt bíllykl-
unum! Með árunum minnkaði sam-
band okkar. Halli hitti Dísu sína og
eignaðist með henni tvö yndisleg
börn, Hafdísi Lilju og Guðmund.
Hann lenti í bílslysi fyrir um áratug
og var bundinn við hjólastól eftir
það. Hann treysti sér samt til að
keyra til Súðavíkur sl. haust og
hitta okkur félagana þar sem við
heimsóttum Halldór og fjölskyldu.
Halli skemmti sér þar mjög vel
sjálfur. Minningin um þessa ferð er
nú þegar orðin afar dýrmæt.
Með Haraldi Guðmundssyni er
genginn góður drengur. Blessuð sé
minning hans.
Marteinn.
Fjörkálfurinn er dáinn. Slys gera
ekki boð á undan sér – ekki heldur
um andlát tólf árum síðar.
Í öllum vinahópum er heimili þar
sem vinirnir hittast. Þar býr drif-
krafturinn. Hjá honum fæðast
djörfustu hugmyndirnar, ef ekki
heima, þá í heilsárshýsinu: Fjöl-
skyldubílnum. Drifkrafturinn ekur
hraðast, fær allar „förum þangað
núna“-hugdetturnar. „Skellum okk-
ur á ball hinum megin á landinu,“
eða „stýrðu, ég ætla að teika“ – eig-
in bílstjórahurð. Halli tók næstu vél
til Vopnafjarðar á laugardegi ef
hann varð ástfanginn á föstudegi.
Við félagarnir grétum af hlátri,
grænir af öfund yfir því að vera
ekki svona vitlausir, svona ást-
fangnir og svona djarfir. Halli varð
ástfanginn af sætustu stelpu í heimi
– í hvert sinn sem hann sá hana.
Öðruvísi varð hann ekki ástfanginn.
Þannig elskaði hann Dísu og börnin
sín og stundum sjálfan sig. Hann
steig út úr sjoppu í Neskaupstað í
heitan pott á Reyðarfirði. Næsta
dag fór hann á sjóinn. Bíddu, varð
hann bakari? Nei, bóndi. Íþrótta-
kennari! Hann keypti semsagt
trillu, réð sig á togara fyrir vestan,
rak hreingerningafyrirtæki – eftir
slysið þjálfaði hann áfram stúlkur í
blaki. Eftir slysið var erfitt að
skipta um hlutverk.
Við horfðum óttaslegnir niður
brekkubrúnina, dans hjólanna á
mölinni. Halli óhagganlegur. Við
stigum ómeiddir út úr v-laga bíl,
hlógum að því, skáluðum. Héldum
að við værum sloppnir. Halli sofnaði
einn en við keyrðum út af með hon-
um. Út í mýri. Enginn hafði mátt til
að veifa næsta bíl. Drifkrafturinn
var horfinn. Halli ferðaðist þó fyrir
okkur á hæstu tinda. Það var aðeins
einn Halla-jeppi í heiminum – drif-
kraftur og fyrirheit um að sigra
fjöll. Halli sýndi okkur margbrotna
jökla og stórgrýtta sanda í einni
ferð minni yfir hálendið. Skaddaður
eins og líkami hans var óttuðumst
við framtíðina.
„Þeir fjallmúrar, sem reistir eru
af tillitsleysi, eru hæstu múrar í
heimi.“ sagði hann þegar ég bauð
honum heim. „Ég veit ekki hvernig
ég á að sigra lyftulausar blokkir,
þótt ég hanni eigin jeppa.“
Þá, þegar hann loks ákvað að
glíma við hamingjuna af því afli sem
hann bjó að í æsku, þá hlaut hann
að deyja. Margefldur af Reykja-
lundi, hressari en nokkru sinni eftir
slysið, hringdi hann í okkur gömlu
félagana. Hann tók á móti okkur,
stokkbólginn og hvítpúðraður í
framan; viðhorfið var breytt, sjálf-
sagt að fórna andlitinu til að missa
ekki dýran flatskjá í gólfið. Hann
brosti: „Ég var viss um að ég hefði
þetta.“ Við supum hveljur, hefðum
að minnsta kosti getað lyft undir
hinum megin. Hann ætlaði að muna
það næst. Leiðin frá hláturmildum
fundi unglingsára þar til keyrt er út
af er stutt. Við hittumst öll ham-
ingjusöm einn daginn, sitjum ein
þann næsta. Stundum er eins og
borgin sé byggð úr lyftulausum
blokkum og við öll meira og minna
lömuð. Þá minnist ég margmenn-
isins í sjávarþorpinu okkar.
Æskuvinur minn. Gleði hans
kynntist ég, en af sársaukanum hef
ég lítið að segja. Ástríðan var sterk.
Hamingjan stundum á brekkubrún-
inni. Hann dó í hjólastólnum með
símann í hendi. Öryrki sem var einu
sinni fjörkálfur. Hjartað sem sló svo
hratt – dó svo hratt.
Þorvaldur Logason.