Morgunblaðið - 28.12.2007, Qupperneq 36

36 FÖSTUDAGUR 28. DESEMBER 2007 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
✝ Þráinn Valdi-marsson fæddist
á Ásólfsstöðum í
Gnúpverjahreppi 9.
janúar 1923. Hann
lést á Landspít-
alanum við Hring-
braut 18. desember
síðastliðinn. For-
eldrar Þráins voru
Valdimar Stefáns-
son, múrari, f. 1.8.
1896, d. 25.4. 1988,
og Guðrún Vil-
hjálmsdóttir, hús-
freyja, f. 13.2. 1901,
d. 2.9. 1935. Systkini Þráins eru:
Hörður, f. 9.2. 1925, d. 3.7. 2006,
Vilhjálmur, f. 2.3. 1926, Stefán, f.
2.3. 1926, d. 3.7. 1927, Ásdís, f.
11.8. 1927, Erla, f. 26.10. 1929,
Hrafnhildur, f. 12.2. 1931, Stefán
Jóhann, f. 20.4. 1934, Sverrir, f.
3.5. 1935, d. 31.8. 1935, Haukur f.
3.5. 1935, d. 3.9. 1935.
Þráinn kvæntist Elise Aare Jen-
sen Valdimarsson snyrtisérfræð-
ingi árið 1952. Hún lifir mann
sinn. Elise fæddist í Danmörku 22.
fræðaprófi. Þar var hann kjörinn
til forystu meðal nemenda. Var
hann m.a. formaður skólafélagsins
í tvo vetur. Þráinn fór síðan til
náms í eldri deild Samvinnuskól-
ans veturinn 1946-1947 en hvarf
frá námi eftir ágreining við skóla-
stjórann, Jónas Jónsson frá Hriflu.
Vorið 1947 gerðist Þráinn starfs-
maður miðstjórnar Framsóknar-
flokksins og starfaði hjá henni í
tvö ár. Þá varð hann fyrsti fram-
kvæmdastjóri flokksins og gegndi
því starfi samfleytt í 34 ár. Þráni
voru falin mörg trúnaðarstörf fyr-
ir Framsóknarflokkinn. M.a. sat
hann í stjórn Sambands ungra
framsóknarmanna 1948-1956, var
varaformaður sambandsins 1948-
1952 og formaður 1952-1956. Þrá-
inn var fulltrúi ungra framsóknar-
manna í miðstjórn Framsóknar-
flokksins 1950-1959. Hann sat í
stjórn Byggingarsamvinnufélags
Reykjavíkur 1963-1969 og var
varamaður í Húsnæðismálastjórn
1966-1970 og aðalmaður 1970-
1984. Lengstum var hann varafor-
maður stjórnarinnar en formaður
í fjögur ár.
Útför Þráins fer fram frá Bú-
staðakirkju í dag og hefst athöfnin
klukkan 13.
nóvember 1921, dótt-
ir hjónanna Ole Jen-
sen, fógeta í Jyllinge,
og konu hans Sigrid
Sivertsen. Þau Elise
og Þráinn eignuðust
tvö börn, Örn örygg-
isstjóra hjá Valitor, f.
2.5. 1953, giftur
Helgu Hilmars-
dóttur, f. 23.10. 1954,
og Hildi iðjuþjálfa á
Sóltúni, f. 18.5. 1956.
Barnabörn Þráins
eru fimm talsins og
barnabarnabörn
fjögur.
Ársgamall fluttist Þráinn með
foreldrum sínum til Hafnarfjarðar
og fluttu þau síðar til Reykjavíkur.
Ungur að árum fór hann í vist til
afa síns og ömmu, Vilhjálms Þor-
steinssonar bónda og Vigdísar
Gísladóttur húsfreyju í Meiri-
Tungu í Holtum, Rangárvalla-
sýslu, og ólst upp hjá þeim til tví-
tugsaldurs. Þráinn stundaði nám
við Gagnfræðaskólann á Laugar-
vatni 1943-46 og lauk þaðan gagn-
Elsku afi.
Það er sagt að maður þurfi að eiga
til þess að geta misst, þig áttum við
svo sannarlega á allan hátt og við telj-
um okkur heppin að hafa fengið að
njóta samveru þinnar í öll þessi ár.
Birtan sem fylgdi þér hefur verið og
verður áfram leiðarljós okkar sem
höfum verið blessuð með nærveru
þinni og mun það ljós ekki slökkna þó
að þú sért kominn á betri stað. Við
systkinin getum þulið upp endalaust
af góðum minningum um tíma okkar
saman en það sem lifir þó sterkast í
okkur er hlátur þinn og kímni, stund-
um finnst okkur við jafnvel heyra þig
skella upp úr og samstundis verður
til þessi sama hlýja sem þér fylgdi
ævinlega innra með okkur. Það geta
allir verið sammála um það, elsku afi,
að þú hafðir þá hæfileika sem virðast
gleymdir í ös nútímans, sem dæmi
má nefna ólýsanlegt umburðarlyndi
gagnvart hverju sem er, glaðlegt við-
mót, hlýja framkomu þannig að öllum
leið vel í návist þinni og síðast en ekki
síst góðmennsku sem átti sér engin
takmörk. Þú hefur aldrei átt óvini, og
jafnvel þeir sem hafa verið á móti þér
hafa örugglega á sama tíma verið
með þér. Nú eigum við systkinin okk-
ur þá ósk að fá að lifa nógu lengi til að
endurgjalda þér á einhvern hátt
óendanlega elskusemi þína sem þú
gafst alltaf svo fús af þér og vonum
við svo sannarlega að eiginleikar þín-
ir renni um æðar okkar um komandi
tíð. Það erum ekki bara við sem lítum
upp til þín í þessum heimi og til þess
að sýna þér hvað við eigum við eru
hér orð sem eitt sinn voru um þig rit-
uð og eiga svo vel við þig:
Persónutöfrar hans og einstæður hæfileiki
til þess að laða fólk að sér og kynnast því,
glaðværð, vinsemd og nærgætni í senn
gerðu það að verkum að öllum fannst þeir
geta leitað til hans sem vinar.
(Guðm. G. Þórarinsson)
Elsku afi, það er ekki til nógu stórt
blað til þess að rúma allar þær hugs-
anir og minningar sem við eigum um
þig svo við ákváðum að láta þig bara
vita í bænum okkar um allt það sem
við höfum að segja. Við erum stolt af
því að hafa fengið að vera hluti af lífi
þínu og kveðjum þig með því loforði
að minning þín mun um aldur og ævi
lifa í hugum okkar. Megi Guð varð-
veita og veita ömmu styrk á þessum
erfiðu tímum.
Ástarkveðja og söknuður, þín
barnabörn
Elfa og Hilmar.
Miðvikudagsmorguninn 19. des-
ember ákvað ég að líta inn til karl-
anna í kaffiklúbbnum á Aski. Það hef
ég oft gert og haft ánægju af, enda
umræður þar ætíð fjörugar. Þennan
morgun var sæti Þráins Valdimars-
sonar autt. Ég spurði hvort Þráinn
væri ókominn. „Við vorum að fá þau
skilaboð, að Þráinn hefði látist í gær,“
var svarið, sem ég fékk. Sjaldan hef-
ur mér brugðið meir við slæm tíðindi.
Það var þögull hópur, sem gekk frá
borði þennan morgun.
Þráinn var mikill örlagavaldur í
mínu lífi. Það hófst haustið 1962. Þá
deildu ungir framsóknarmenn hart
um kjör formanns í félagi þeirra í
Reykjavík. Seint um kvöld kom Þrá-
inn til mín á Tjarnargötu 42 ásamt
nokkrum ungum mönnum og til-
kynnti mér að fallist hefði verið á þá
tillögu hans að fela mér formennsku í
félaginu. Ég hafnaði því, enda hafði
ég ekki ætlað mér að gera stjórnmál
að mínu lífsstarfi. Við ræddum málið
góða stund af festu og fjöri og svo fór
að ég féllst á að taka að mér for-
Þráinn Valdimarsson
✝ Kristinn EnokGuðmundsson
(Dengsi) fæddist á
Klöpp við Brekku-
stíg í Reykjavík 1.
maí 1922. Hann lést
á hjúkrunarheim-
ilinu Skógarbæ í
Reykjavík 13. des-
ember síðastliðinn.
Foreldrar hans
voru Guðmundur
Hjálmarsson vél-
stjóri, fæddur að
Sléttu í Sléttuh. N-
Ís., 8. apríl 1889, d. í
Reykjavík 11. ágúst 1964, og kona
hans, Jóna Sigríður Guðjónsdóttir,
fædd á Svarfhóli í Súðavík 11. júlí
1894, d. í Reykjavík 21. desember
1972. Systkini Kristins Enoks voru
þrjú: Bróðir sammæðra, Kristján
Karl Þórarinsson, f. 1913, d. 1990,
Lára Ásgerður Guðmundsdóttir, f.
1917, d. 2002, og Guðrún Guð-
munda Guðmundsdóttir, f. 1926.
Hinn 5. apríl 1942 kvæntist
Kristinn Enok Sigurrós Ingu H.
Gunnarsdóttur, f. 2. september
1922, d. 7. mars 1989. Foreldrar
hennar voru Gunnar Stefánsson, f.
22. apríl 1900, d. 4. desember 1973,
og kona hans, Ásthildur S. Hann-
esdóttir, f. 25. júlí 1903, d. 22. jan-
úar 1971.
Börn Kristins og Ingu eru: 1)
Guðmundur Hanning, f. 5. desem-
ber 1941, kvæntur Eyrúnu Þor-
steinsdóttur, f. 1945. Þeirra börn
Axel Örn Bragason. c) Jón, f. 1979,
sambýliskona Aðalheiður Davíðs-
dóttir. d) Aníta Rós, f. 1990. 6) Ing-
ólfur, f. 4. júní 1958, sambýliskona
hans er Jóhanna Ellen Valgeirs-
dóttir, f. 1958. Dóttir Ingólfs og
Sæunnar Erlingsdóttur er Rakel, f.
1986, sambýlismaður hennar er
Styrmir Þór Einarsson. Sonur Ing-
ólfs og Jóhönnu Ellenar er Valgeir
Enok, f. 1993. 7) Anna Guðrún, f.
29. febrúar 1964, gift Jóhanni
Snorra Jóhannessyni, f. 1961.
Þeirra börn eru: a) Haukur, f.
1986. b) Inga Sara, f. 1989. 8) Lilja
Björk, f. 29. febrúar 1964, d. 29.
febrúar 1964. Barnabarnabörn
Kristins og Ingu eru tuttugu og
níu.
Kristinn ólst upp í Reykjavík en
dvaldi í sveit á sumrin, var m.a. í
Flatey á Breiðafirði, í Eyrardal og
á Svarfhóli í Álftafirði. Hóf ungur
störf hjá Rafmagnsveitu Reykja-
víkur og starfaði þar samfleytt í
fimmtíu og tvö ár sem línumaður.
Einnig hafði hann umsjón með Fé-
lagsheimili Rafmagnsveitunnar við
Elliðaár til margra ára. Auk sinna
föstu starfa hafði hann einnig með
höndum dyravörslu í Trípólí- og
Tónabíói um árabil og ók leigubíl-
um og rútum í afleysingum. Krist-
inn og Inga bjuggu um ellefu ára
skeið á Seltjarnarnesi, á þeim ár-
um átti Kristinn trillubát og reri til
fiskjar úr Bakkavör. Þau fluttust
síðan í Sólheima 40 og bjuggu þar
til ársins 1989 þegar Inga dó eftir
erfið veikindi. Síðustu ár ævi sinn-
ar bjó hann á Lindargötu 66 og 59
en var nýfluttur á Skógarbæ þegar
hann lést.
Útför Kristins Enoks fórr fram
frá Langholtskirkju í gær, 27. des-
ember.
eru: Högni, f. 1970,
sambýliskona Linda
Björk Bjarnadóttir.
b) Kristinn Hörður,
f.1972, kvæntur Lilju
Björk Jónsdóttur. c)
Arnþór, f. 1974,
kvæntur Ingveldi K.
Ragnarsdóttur. 2)
Gunnar Reynir, f. 23.
maí 1944, dó af slys-
förum 19. maí 1947.
3) Magnús Birgir, f. 2.
nóvember 1945,
kvæntist Jónfríði
Loftsdóttur, f. 1949,
þau skildu. Dóttir Magnúsar og Ei-
ríku Ingu Þórðardóttur er Sigríður
Þóra, f. 1965, sambýlismaður Hans
Steinar Bjarnason. Börn Magnúsar
og Jónfríðar eru: a) Kristinn, f.
1967. b) Loftur, f. 1970, sambýlis-
kona Birna Óskarsdóttir. c) Berg-
lind, f.1974. d) Sigurrós Hanna, f.
1981. 4) Sigrún Ásta, f.17. júní
1951, gift Ragnari Wiencke, f.
1950. Þeirra börn eru: a) Gunnar, f.
1973, kvæntur Guðrúnu Eygló
Bergþórsdóttur. b) Elsa Rós, f.
1976. c) Bernhard, f. 1981, kvænt-
ur Birnu Ýr Jónsdóttur. d) Inga
Hanna, f. 1985. 5) Sigurður, f. 19.
júlí 1954, kvæntur Önnu Jóns-
dóttur, f. 1954. Sonur Sigurðar og
Sigrúnar Magnúsdóttur er Magn-
ús, f. 1971. Börn Sigurðar og Önnu
eru: a) Kristjana Lilja, f. 1973, gift
Skúla Bergmann Skúlasyni. b)
Elva Björk, f. 1974, sambýlismaður
Dengsa, eins og hann var jafnan
nefndur meðal okkar vinnufélaga,
kynntist ég á unglingsárum mínum
þegar ég hóf störf hjá Rafmagnsveit-
unni sálugu. Dengsi byrjaði störf hjá
fyrirtækinu 1943 og starfaði þar
næstu 50 árin, fyrst í Jarðstrengja-
deild við tengingar, en færðist síðar
yfir í Loftlínudeild. Einnig starfaði
hann við kerfisvakt og var vaktmaður
þar til starfstíma hans lauk.
Dengsi var minnisstæður maður,
góður vinnufélagi sem var hvers
manns hugljúfi með sterka útgeislun
og það var stutt í brosið. Það var því
vandalaust að stofna til kynna við
hann. Veturinn 1952 er talinn einn sá
erfiðasti sem gekk yfir landið og var
þá mest tjón á raflínu síðan rafvæðing
hófst hér á landi. Dengsi var þá bif-
reiðastjóri og línumaður í Loftlínu-
flokki hjá Gunnari Stefánssyni,
tengdaföður sínum, þegar þetta
tjónaveður skall á.
Dengsi minntist þessara tíma á eft-
irfarandi hátt: Eftir að við höfðum
lokið viðgerð á Sogslínu 1 og Reykja-
línu störfuðum við á daginn í Kópa-
vogi og bæjarkerfi Reykjavíkur, en í
Vífilsstaðalínu var oftast unnið við að
strekkja línur á þá staura sem menn
Þórarins Péturs höfðu þá reist og
menn úr flokki Einars Guðnasonar
verkstjóra höfðu grafið fyrir. Það var
langur vinnutími hjá öllum, en aldrei
heyrði ég menn kvarta, þó vinnan
væri erfið og veðrið slæmt. Verst var
með alla aðdrætti því snjór var mikill
og erfitt að koma þungum tækjum
nærri. Það varð því oft að draga á
sleðum og á sjálfum sér áhöld og efni.
Í þessu fárviðri brotnuðu um 30
staurar í Vífilsstaðalínu, en frá þeirri
línu fékk þá Kópavogsbyggð raf-
magn. Þar var ástandið alvarlegast,
því ekki tókst að koma rafmagni á
fyrr en eftir 6 sólarhringa. Fólk með
ungabörn varð að flýja á náðir ætt-
inga sem bjuggu á höfuðborgarsvæð-
inu og dæmi voru um að miðstöðv-
arofnar spryngju.
Sjálfsagt hefur engan grunað hvað
framundan var næstu daga, því segja
má að það hafi verið sannkölluð mar-
tröð. Í tvær vikur var margur starfs-
maðurinn sem ekki fór úr vinnufötum
sínum, menn pokuðu í bílunum þegar
svefnleysi var að yfirbuga þá, ein-
staka fóru heim í smá tíma til að sofa
og safna vinnuþreki.
Hjálpsemi Dengsa og greiðasemi
var einstök eins og eftirfarandi dæmi
sannar. Nokkru eftir að Dengsi lauk
störfum bjó hann í nokkur ár á Lind-
argötu þar sem margir aldraðir búa.
Að sögn þeirra sem best til þekkja
þar var Dengsi nærgætinn og hjálp-
samur við íbúana sem oft vanhagaði
um ýmis viðvik sem hann leysti fyrir
þá. Það sama var ef alvarleg veikindi
komu upp hjá þeim, þá var Dengsi oft
fyrsti maður á vettvang til að rétta
hjálparhönd. Hans er því sárt saknað
af íbúum húsanna við Lindargötu.
Dengsi var líka mjög virkur í starfi
aldraðra og veitti það honum mikla
lífsfyllingu á seinni árum.
Við vinir hans og samstarfsmenn
munum minnast hans með þökk og
virðingu.
Guðmundur K. Egilsson.
Elsku pabbi minn. Margar minn-
ingar koma upp í hugann er ég sit hér
og skrifa nokkur minningarorð um
þig. Ég á þér svo margt að þakka. Allt-
af varst þú til staðar fyrir mig og mína
fjölskyldu. Stóðst þig svo vel í móður-
og föðurhlutverkinu, varst bæði afi og
amma. Ég gleymi ekki þegar Haukur
fæddist og þú og mamma komuð með
litlu mokkaskóna,þú varst svo monnt-
inn af litla stráknum. Eftir að mamma
dó gerðist svo margt, erfiðir tímar og
líka skemmtilegir tímar. Við stóðum
saman í öllu sem við tókum okkur fyrir
hendur. Þú fluttir úr Sólheimunum í
Nökkvavoginn, þar áttum við góða
vini, Guggu og Stebba. Og þá fæddist
Inga Sara. Ekki vantaði heimsóknirn-
ar, þú komst á hverjum degi, og ég
þurfti á því að halda var að vinna mig
út úr sorginni að missa mömmu. Síðan
fluttir þú á Lindargötu 66. Þú varst
svo ánægður með fallegu íbúðina þína.
Á þessari jólahátíð er svo tómlegt án
þín. En áramótin eru eftir og það er
erfiðasti tíminn því þú varst alltaf van-
ur að vera með okkur á gamlaárs-
kvöld. Ég veit samt að þú ert hjá
mömmu núna og þangað hefur þíg
langað að fara svo lengi. Minningnar
um þig eru svo margar að hægt væri
að gefa þær út í bók í mörgum bind-
um. Alltaf varst þú tilbúinn að hjálpa
öllum. Máttir ekkert aumt sjá. Stutt
var í glens og gaman hjá þér. Vildir
alltaf sjá björtu hliðarnar á öllu. Þú
sagðir svo oft við mig, Anna mín, þú
veist að það er allt hægt ef viljinn er
fyrir hendi. Þú getur allt ef þú ert bara
nógu ákveðin. Og ég veit að þetta var
gott veganesti, ég held að ég sé sú
ákveðnasta af okkur systkinunum.
Margar voru ferðirnar í sumarbústaði
yfir sumartímann og Haukur og Inga
Sara eiga margar góðar minningar frá
þessum ferðum bæði í Húsafelli og
annarstaðar. Þau gleyma ekki þegar
ísbíllinn kom og afi keypti allar sortir
af öllu, bæði ís og pizzur. Þá var sann-
kölluð hátíð í bæ. Og eftirminnilegast
af öllu var þó þegar Snorri fékk þig í
sundlaugina í Húsafelli, þú ósyndur
maðurinn, það fannst mér frábært og
á ég margar myndir af því.
Ég vil þakkar þér fyrir hvað þú
varst alltaf tilbúinn að flytja heim til
okkar og vera hjá börnunum okkar
þegar við vildum skreppa ein til út-
landa. Og eiga þau margar góðar
minningar frá þeim tíma. Eitt sinn
voru þau hjá þér á Lindargötunni og
gistu yfir nótt, þá var farið og þú
verslaðir 10 ostborgarar til að hafa í
alla mata. Oft og iðulega fóru þið í
Kolaportið og fenguð ykkur hákarls-
bita og harðfisk. Og svo var eitthvað
keypt af sælgæti. Alltaf mættir þú í
skólann þeirra á allt sem í boði var
fyrir aðstandendur barnanna.
Já, pabbi minn þú stóðst þig vel.
Þú varst mikill dansari og elskaðir
að fara að dansa á sunnudagskvöldum
með eldri borgurum. Þar hittir þú svo
marga og áttir marga góða dans-
félaga. Þú elskaðir harmonikkutónlist
og varst duglegur að ferðast með vin-
um þínum, Gumma og Þóri, og Harm-
onikifélaginu.
Alla ævi varst þú duglegur að
vinna. Fimmtíu og tvö ár hjá sama
fyrirtækinu. Alltaf stundvís, alltaf að
vinna aukavinnu hér og þar. Félags-
heimili Rafveitunnar við Elliðaár var
húsið okkar. Þú varst mikið þar og við
mamma vorum í frágangi og þrifum.
Já, flestar veislur fjölskyldunnar hafa
verið haldnar þar. Síðasta veislan okk-
ar var haldin þar 1. maí 2007 á 85 ára
afmælinu þínu. Höfðum við lítinn tíma
til að undirbúa veisluna og var fjöl-
skyldan svo samhent að gera þennan
dag sem eftirminnilegastan fyrir þig.
Á Lindargötu 66 áttir þú margar
minningar og varst þú duglegur að
sendast fyrir alla sem ekki gátu farið
sjálfir ferða sinna, og hjálpaðir starfs-
fólki húsins við hin ýmsu störf svo og
bingó og félagsvist. Þú kepptir í botsia
og hafðir gaman af. Þú varst mikil fé-
lagsvera og áttir erfitt með að vera
einn, en varst duglegur að finna þér
félagsskap hér og þar. Þú varst mikill
Framari og varst duglegur að hvetja
þína menn. Þú varst Fáksmaður og
áttir skemmtilega klára.
Eftir að þú lentir í slysinu og sjónin
fór að versna áttir þú góðan vin sem
vildi launa þér greiðsemina gegnum
árin, það var hún Kristjana. Kona sem
var sko vinur vina sinna, hellti upp á
kaffi á hverju kvöldi og var alltaf til
staðar til hjálpa þér og aðstoða okkur,
hún var bakvaktin mín. Og vil ég
þakka henni alla hjálpina án hennar
hefði þú ekki getað verið svona lengi
heima. Elsku pabbi minn, nú kveð ég
þig, bið Guð um að blessa minningu
þína og bið hann um að gefa okkur öll-
um sem eftir lifa styrk og ljós í fram-
tíðinni. Ég gleymi ekki síðustu orð-
unum sem þú sagðir við mig áður en
ég kvaddi þig síðasta kvöldið sem þú
lifðir, og ég Þakka guði fyrir að hafa
leyft mér að hátta þig og bursta í síð-
asta sinn.
Ég vil enda þetta á orðum þínum:
Mamma er það besta sem þú átt. Og
það er satt, en þú ert líka bestur!
Ég elska þig.
Þín dóttir,
Anna Guðrún.
Kristinn Enok
Guðmundsson