Morgunblaðið - 01.05.2008, Blaðsíða 5

mönnum Fram og mátti þar sjá leik-
menn úr öðrum Reykjavíkurliðum
fagna. „Þetta var eins og í ævintýri.
Við gátum ekki einu sinni myndað
hinn hefðbundna hring okkar til að
þakka FH-ingum fyrir leikinn. Áhorf-
endur umkringdu okkur á svipstundu
og gleði okkar og þeirra var ólýsan-
leg. Af öllum þeim fjölmörgu úrslita-
leikjum sem við háðum gegn FH er
þessi sá efirminnilegasti,“ sagði Sig-
urður.
Sigurður sagði að viðureignir Fram
og FH á þessum árum hafi verið
magnaðar. „Liðin voru bæði vel
mönnuð, en léku ólíkan handknatt-
leik.“
Var ekki erfitt að ná upp stemmn-
ingu gegn leikmönnum sem þið gjör-
þekktuð?
„Alls ekki, leikmenn FH voru vinir
okkar, en um leið og flautað var til
leiks voru þeir keppinautar. Leikir
Fram og FH voru drengilega leiknir
og það sást aldrei grófur leikur þegar
liðin mættust.“
Fram varð aftur meistari 1963 og
1964. Það lýsir vel styrk Framliðsins
á þessum árum, er Atli Steinarsson
skrifaði um Framliðið eftir að það var
búið að leggja FH að velli 1964, 27:20:
„Liðið sýndi að það hefur eitt ís-
lenskra liða yfir að ráða vel þjálfaðri
„taktík“ sem er vænlegra vopn en
kraftur, hraði og sterkbyggðir ein-
staklingar, sem ekki vinna saman.
Það var vel útfærð leikaðferð Fram
sem færði sigurinn og dýrmæt stig.
Húsið var þéttskipað áhorfendum
er liðin gengu í salinn. Liðsmenn
Fram virtust, er liðin gengu inn á völl-
inn, ekki sigurstranglegir á móti hin-
um sterklegu Hafnfirðingum. En það
fór á annað veg.“
Framarar náðu ekki að verja Ís-
landsmeistaratitil sinn, sem FH-ingar
endurheimtu 1965 og hélt síðan 1966.
„Það tók okkur fjögur ár að koma
Fram niður á jörðina,“ sagði Birgir
Björnsson, leikmaður og þjálfari FH-
inga.
Framarar og FH-ingar háðu harða
rimmu um meistaratitlinn 1967 og
fagnaði Fram þá sigri .
Ingólfur fagnaði meistaratitli strax
eftir að hann kom heim frá Svíþjóð og
sagði hann oft á léttu nótunum – að
Framarar hefðu ekki getað orðið
meistarar án hans. Þess vegna hafi
hann komið heim!
Framliðið varð Íslandsmeistari
1968 með yfirburðum, FH 1969, Fram
1970, FH 1971 og Fram 1972.
Frá meistaratitlinum 1972 urðu
Framarar ekki Íslandsmeistarar á ný
fyrr en 34 árum síðar, 2006. Þá undir
stjórn Guðmundar Þórðar Guð-
mundssonar, núverandi landsliðs-
þjálfara.
Þeir sem hafa áhuga að lesa nánar
um hina hörðu baráttu Fram og FH á
árunum 1961 til 1972 geta nælt sér í
100 ára afmælisrit Fram. Þar er sagt
frá hinni mögnuðu baráttu undir leið-
sögn Sigurðar Einarssonar.
i verið harðir keppinautar inni á vellinum, en frábærir félagar utan vallar,
nattleik karla, er sjö Íslandsmeistaratitlar unnust á ellefu árum
Sigurganga FH stöðvuð Reykjavíkurmeistarar Fram 1961 og Íslandsmeistarar 1962. Aftari röð frá vinstri: Sigurður Einarsson, Tómas Tómasson, Ágúst Þór
Oddgeirsson, Hilmar Ólafsson, fyrirliði, Karl G. Benediktsson, þjálfari og Ingólfur Óskarsson. Fremri röð: Jón Friðsteinsson, Sigurjón Þórarinsson, Þorgeir
Lúðvíksson, Erlingur Kristjánsson og Guðjón Jónsson.
Í HNOTSKURN
»Viðureignir Fram og FH á ár-unum 1961 til 1972 voru geysi-
lega spennandi.
»Liðin mættust þá í 24 leikjumog fögnuðu þau bæði sigrum í
tíu leikjum og fjórum sinnum varð
jafntefli.
»FH-ingar voru Íslandsmeist-arar fimm sinnum – 1961,
1965, 1966, 1969 og 1971.
»Framarar urðu Íslandsmeist-arar sjö sinnum – 1962, 1963,
1964, 1967, 1968, 1970 og 1972.
lið sem kann taktík, bæði í vörn og
sókn. Fram er lið sem hugsar um
heild og í öllu þessu eru liðsmenn
Fram í sérflokki hérlendis. Það er
engin tilviljun að Íslandsmeist-
aratitillinn fellur þeim í skaut. Það
er engin tilviljun að handknattleik-
urinn á svo rík ítök í félaginu að
félagið fagnar sigri í 1. flokki og 2.
aldursflokki. Frá því sjónamiði séð
þarf félagið ekki að kvíða framtíð-
inni. En ósk okkar er sú að Fram
gleymi ekki hlutverki sínu um leið
og það hefur náð á toppinn, heldur
haldi honum.“
okki
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 1. MAÍ 2008 5
KARL G. Benediktsson var einn af
lykilmönnum Framliðsins í hand-
knattleik karla á „Gullárunum“ 1962
til 1972 sem leikmaður og þjálfari.
Karl kom með nýjar hugmyndir og
leikskipulag. „Karl er besti þjálfari
sem ég hef haft,“ sagði Sigurður Ein-
arsson, einn leikreyndasti leikmaður
Fram frá upphafi – lék 313 leiki og
varð sjö sinnum Íslandsmeistari.
„Karl staðnaði aldrei – kom alltaf
með nýjar og nýjar hugmyndir,“
sagði Sigurður.
Eftir að Karl G. kom frá Bandaríkj-
unum 1960, þar sem hann var í
nokkra mánuði að kynna sér ýmisleg
störf á vegum Íslenskra aðal-
verktaka, tók hann að sér þjálfun
Framliðsins á ný og hefst þá „Gull-
tímabilið.“ Karl B. sagði að hann hafi
oft verið að deila við FH-inga og þá
sérstaklega Birgi Björnsson, vin sinn,
um handknattleikinn. „Ég sagði við
þá að það væri ekki rétt sem þeir
væru að gera. Ég hélt því fram að öll
lið yrðu að byggja upp leik sinn með
ákveðin markmið – leika skipulagðan
handknattleik, þar sem menn vinni
saman, þannig að þeir myndu skapa
tækifæri fyrir hvern annan. Það
gengi ekki upp að einstaklings-
framtakið réði algjörlega ríkjum –
boðið væri upp á eintóm hlaup og svo
skot.
Þar með var boltanum kastað og ég
varð að sýna fram á að það væri rétt
sem ég var að segja. Ég hóf mína
vinnu og hún tókst vel – við náðum að
skapa sterka heild hjá Fram, þar sem
leikin varð sterk vörn og skipulagður
sóknarleikur, þar sem allir leikmenn
höfðu hlutverk í framsókninni.“
Þegar Karl G. var spurður hvort
það hafi ekki verið hans heppni að
hann var með afburða leikmenn í her-
búðum sínum er hann hóf Fram-
sóknina, sagði hann og vitnaði í orð
Gylfa Þ. Gíslasonar, fyrrverandi
menntamálaráðherra, er hann sagði
þegar hann horfði á landsliðið leika í
Laugardalshöllinni: „Þennan leik
geta ekki leikið nema bráðgreindir
menn – sem eru fljótir að hugsa.“
Þannig voru mínir menn – fljótir að
sjá út veikleika mótherjans og leika á
þann veikleika eins og þeir gátu.
Strákarnir voru afburða handknatt-
leiksmenn, eins og Ingólfur Óskars-
son, Guðjón Jónsson. Já, og línu-
strákarnir ungu Sigurður Einarsson,
Tómas Tómasson og Erlingur Krist-
jánsson, sem voru svo kvikir. Jón
Friðsteinsson gaf þeim ekkert eftir á
línunni og þá voru þeir Hilmar Ólafs-
son og Ágúst Þór alltaf traustir.“
Karl sagði að hann hafi alltaf lagt
áherslu á ýmislegar séræfingar. „Það
er ekki nóg að senda menn inn á völl-
inn og segja við þá: Nú spilið þið!
Leikmenn verða aldrei góðir nema
þeir spili þann handknattleik, sem
þeir hafa verið að æfa. Allar grunnæf-
ingar skipta því miklu í uppbyggingu
á liðsheild.
Það var okkar styrkur á þessum ár-
um að lið okkar var meira og minna
byggt upp á sama mannskapnum.“
Karl sagði að oft væri sagt að mað-
ur komi í manns stað, þegar góðir
leikmenn fara. „Margir skilja eftir sig
það stór skörð, að þau verða aldrei
fyllt. Það var geysilegur missir fyrir
okkur þegar Ingólfur fór til Svíþjóðar
1964. Hann var búinn að leika mjög
stórt hlutverk hjá okkur sem félagi og
í allri uppbyggingu á leikkerfum. Eft-
ir að hann fór voru menn lengi að átta
sig á hlutunum – söknuðu hans. Það
kom enginn í stað Ingólfs – maður
með sama styrkleika. Því miður, þá
tók enginn við hlutverki Ingólfs.“
Karl sagði að í hópinn sem varð
fyrst Íslandsmeistari hafi síðan bæst
afburðarleikmenn eins og Gunn-
laugur Hjálmarsson, Sigurbergur
Sigsteinsson, Björgvin Björgvinsson,
Þorsteinn Björnsson og Axel Ax-
elsson, svo einhverjir séu nefndir.
Aðeins fyrir
bráðgreinda menn
ÞEGAR Ingólfur Óskarsson setti
hið glæsilega markamet sitt í 1.
deildarkeppninni sem leikin var í
Hálogalandi 1963, skoraði hann 122
mörk í tíu leikjum, eða að meðaltali
12,2 mörk í leik sem er met sem
verður seint slegið. Þetta keppn-
istímabil setti Ingólfur glæsilegt
markamet í einum leik er hann
skoraði 20 mörk gegn ÍR-ingum,
48:24.
Þess má geta að Ingólfur hélt
meti sínu, 20 mörkunum í 19 ár, eða
allt þar til Alfreð Gíslason bætti um
betur 1982 er hann skoraði 21 mark
í leik með KR gegn sínum gömlu fé-
lögum úr KA í Laugardalshöllinni,
33:20
Alfreð var þá markahæstur með
109 mörk í 14 leikjum, sem er að
meðaltali 7,8 mörk í leik.
Ingólfur skoraði mörkin sín í
þessum leikjum 1963 – Víkingur (8),
FH (7), Þróttur (13), ÍR (12), KR (9),
Víkingur (10), Þróttur (16), ÍR (20),
KR (17) og FH (10).
Ingólfur var einnig markakóng-
ur 1964 en þá skoraði hann aðeins
85 mörk. Gunnlaugur Hjálmarsson
var markakóngur 1966 er hann var
kominn til liðs við Fram, skoraði 91
mark.
Markamet
Ingólfs
FRAM varð fyrst íslenskra liða til
að taka þátt í Evrópukeppni í hand-
knattleik. Framarar tóku þátt í Evr-
ópukeppni meistaraliða 1962 og voru
mótherjar Fram danska meist-
araliðið Skovbakken frá Árósum. Þá
fór fram aðeins einn leikur í umferð
og fékk Fram það hlutverk að sækja
Danina heim. Þátttaka Fram þótti
stórvirki á þessum árum og urðu
leikmenn Fram að búa sig undir
leikinn gegn Skovbakken í íþrótta-
húsi Vals við Hlíðarenda og í íþrótta-
húsinu á Keflavíkurflugvelli, en þeir
leikvellir voru stærri en á Háloga-
landi.
Framarar voru svo sannarlega
óheppnir að slá ekki Skovbakken út
úr keppninni. Danirnir náðu að
jafna, 24:24, þegar sjö sek. voru til
leiksloka, með marki úr horni, og í
framlengingu skoruðu þeir sig-
urmarkið, 28:27, þegar 20 sek. voru
til leiksloka.
Leikur Fram vakti mikla athygli í
Danmörku og fékk Framliðið mikið
hrós í dönskum blöðum. Sagt var frá
því að Danir ættu enga leikmenn
sem jöfnuðust á við Guðjón Jónsson
og Ingólf Óskarsson, sem skoruðu
níu mörk hvor í leiknum. Þeir voru
kallaðir Bi og Fy, eða litli og stóri –
Bivognen og Fyrtarnet.
Guðjón og Ingólfur skoruðu sín 9
mörkin hvor, Karl G. Benediktsson
4, Sigurður Einarsson 2, Ágúst Þór
Oddgeirsson 2 og Erlingur Krist-
jánsson eitt.
„Litli og stóri“
fóru á kostum í
Árósum
KARL G. Benediktsson sagði að
það mætti ekki gleyma tveimur
mönnum sem unnu frábært starf í
kringum Framliðið á „Gull-
árunum“.
„Sveinn H. Ragnarsson var liðs-
stjóri Framliðsins og vann hann
ómetanlegt starf við að halda allri
umgjörð í kringum liðið þannig að
öllum liði vel. Sveinn þekkti manna
best hvernig átti að taka á öllum
málum. Hann þekkti leikmennina
afar vel, enda hafði hann þjálfað þá
í yngri flokkum. Þegar Sveinn
hætti tók Páll Jónsson við hlutverki
hans og vann einnig stórkostlegt
starf. Þegar við urðum meistarar
1972 kom liðið alltaf saman á heim-
ili Páls og Maríu konu hans fyrir
leiki þar sem boðið var upp á veit-
ingar og menn fóru yfir leikinn.“
Sveinn og
Páll unnu frá-
bært starf