Skinfaxi - 01.09.1910, Page 6

94
SKINFAXI
eina krafta vora og vinna að því allir sem
einn!
Látum oss því eigi verða liðhlaupa!
H. V.
Árs-afmæli.
Nú er þá *Skirtfaxi« orðinn ársgamall.
Eigi er aldurinn mikill né lífsreynslan, eti
ýmislegt hefir hann þó lært á þessu stutta
lífsskeiði sínu. Um viðtökurnar var getið í
síðasta blaði. Marga góða sendingu hefir
hatin fengið frá ungmennafélögum út um
land, ritgerðir ýmislegs efnis; en þó er enn
fjöldi félaga, sem eigi hefir sent honum línu,
og þar á meðal sum öflugustu ungm.félögin
í landinu.
Bent hefir verið á, að »Skinfaxi« ætti að
ræða »sambandsmál« frekar en gert hefir,
og telja suntir það aðalhlutverk ltans. Er
þar til að svara, að fyrst eru skiftar skoðan-
ir um, hvað sé sambandsmál, og hve mjög
eigi þau að ræða. Sé átt við lagabreyting-
ar og nýmæli í þeim efnum, er það skoð-
un mín, að óskemtilegur yrði lesturinn og
tilbreytingarlítill, er fram í sækti, ef þatt væri
aðalefnið. — Nauðsynlegar athugasemdir í
þá átt ætlar »Skinfaxi« sér að flytja í vetur
og telur það heppilegra til undirbúnings
undir næsta sambandsþing, en ef fyr væri
gert, svo utnræður og áhrif væru farin að
dofna, er til framkvæmda kæmi. — Helstu
sambandsmálin tel eg livorki sambandslögin
né félagsstarfið sjálft. Lögin eru einskonar
rituð »trúarjátning« félaganna og geta vel
verið orðin tóm. Og starf félaganna, sent
víða er bæði ungt og öflugt, er of sundur-
leitt og samgöngur allar of örðugar til þess,
að það eitt geti tengt félögin nægilega
saman.
Það er »andi« angmennafélaganna og
áhugi, sem er aðal sambandsmálið! Hug-
sjónir þær, er vakið hafa félagshreyfing þessa
og áhugi sá, er santeinað liefir æskulýð ís-
lands í fríða fylking á sköntmum tíma. —
Ef »andinn« er lifandi, og áhuginn heitur
og sterkur, verður gott og öflugt starf eðli
leg afleiðing þessa. Án þessa eru lög og
ákvæði dauð og fánýt, og starfið verður
aldtei til blessunar.
Það er þetta tvennt, sem »Skinfaxi« hefir
barist við að glæða af veikunt mætti. Þeirri
vissu, að það sé grundvöllar ungm.félags-
skaparins. Sá eini rétti!
Vér, sem eigum því láni að tagnaaðhafa
verið með frá upphafi í ungmennafélags-
starfinu hér á landi, minnumst þess með
fögnuði, hve auðug fyrstu félög vor vóru af
anda og áhuga\ Með tvær hendur tómar
unnu þau »kraftaverk.« Blóðið var heitt, og
hendurnar sterkar. Það voru bjartir dagar!
Samtök og santhugur. Ein eldheit hugsun
gagntók alla. Bratnt í hverjum blóðdropa.
Titrandi í hverri taug. íslandi alt!
Það er þessi andi, sem ekki má deyja!
H. V.

í rökkrinu.
Við munutn eflaust öll eftir rökkursetun-
um heima, áður en Ijósið var kveikt á kvöld-
in. Og mörgum mun renna í hug ótal
kærar endurminningar frá bernskuárunum,
sem tengdar eru við »rökkrið.«
Skammdegismyrkrið fyilir baðstofuna sta'na
milli frá gólfi til rjáfurs. Dauf blábleik
skíma frá snjóugum gluggunum, og hríðar-
bylurinn á þekjum úti eins og þungur nið-
ur í fjarlægð. — Inni er kyrt og hljótt.
»Gam!a fólkið« sefur rökkursvefn sinn, sumt
vinnufólkið hallar sér líka útaf. Aðrir segja
sögur. Og í þeirra hóp eru börnin.
Hvergi í heimi held eg að «é hljóðnæm-
ari eyru en íslensk barnaeyru í skatnmdegis
rökkur-kyrð í sveitabaðstofu. — Þar er lika
æfintýraheimur margra barna. Rökkrið er
svo mjúk og laðatidi umgjörð utan um hug-
sjónarlíf sveitabarnsins, er þá hefir »frjálsa
vængi« stundarbi!. Þá kannar hugurinn
ókututa heima. Einkum dularheimana, sem
byrgðir eru á daginn. — Þar finnur ísl.
sveitabarn sambandið við náttúruna, sem það