Skinfaxi - 01.04.1911, Blaðsíða 6

30
SKINFAXI
þá er það helg skylda hvers einstaklings,
sem til hennar telst, að vinna af fremsta
megni að því, að hún fái rétt sinn viður-
kendan. —Vér íslendingar, sem um Iangan
aldur höfum verið að berjast fyrir sjálfstæði
°g þjóðarfrelsi, getum vart á annan hátt sýnt
betur sjálfstæðisviðleitni vora, en með því
að hefja íslenskan fána á loft og veifa
honum.
2. Ungmennafélög fslands hafa sett á stefnu-
skrá sína, að þau vilji vinna að öllu því,
sem horfir íslensku þjóðinni til gagns og
sóma. En þareð vér lítumsvoá, sem fána-
málið sé eitthvert helsta sæmdarmál þjóðar-
innar, þá teljum vérþað skyldu Ungmenna-
félaganna, fremur ölluni öðrum, að helga
fánanum krafta sína.
3. Ungmennafélögin forðast að taka
þátt í deilumálum stjórnmálaflokka í landinu,
en sá misskilningur hefir gert allvíða vart
við sig, að fánamálið sé eitt þeirra, en svo
er eigi. Bestu menn úr öllum flokkum eru
ákveðnir fylgismenn fánans, og sýnir það
ljóst, hve rangt það er að telja fánamálið
til flokksmála.
Fánatnálið verður að vera hafið yfir flokka-
ríg á öllum tímum, en til þess að svo verði,
teljum vér öruggast að Ungmennafélögiu
standi fremst í flokki í fánabaráttunni.
4. íslendingar hafa um langan aldur veifað
dönskum fána, enda þótt aldrei hafi verið
leitt í lög að svo skuli gjört, danski fáninn
er leifar frá þeim tímum, er Danakonungar
voru einvaldir hér á landi, en eftir því sem
frelsisþrá vor og þroski hafa aukist, höfum
vér leitast við að eyða þeim leyfum sem
mest. Enginn íslendingur mun, við að sjá
danska fánann, nokkurntíma finna, eða hafa
fundið, til þeirrar tilfinningar, sem eigin fáni
hverrar þjóðar vekur hjá henni.
Fjarri fer því, að baráttan fvrir íslenskum
fána miði á nokkurn liátt að því að hnekkja
virðingu danska fánans; þvert á móti mun
danski fáninn þá Jyrst geta notið hæfilegrar
virðingar íslendinga, er þeir hafa sjálfir eign-
ast fána.
5. Þá má ennfremur telja það ástæðu til
að menn fylki sér um fánann, að nú þegar
hefir verið borið fram á alþingi frumvarp
til laga um löghelgun hans, og það því frem-
ur, sem ætla má, að ekki falli eik við fyrsta
högg. ________
Ungmennafélögin geta unnið fánamálinu
á margan hátt, með því að ræða niálið og
skýra fyrir meðlimum sínum og öðrum, með
því að nota fánann sjálf, hvenær sem tækifæri
gefst, og með því að fá aðra til að nota hann.
— Fáninná allstaðar við, ekki síður á sveita-
bænuni en á stórhýsinu í kaupstaðnum, á þjóð-
hátíðum og hverskonar mannfundum, hjá rík-
um og fátækum, háurn og lágum, í gleði og
sorg, allstaðar hefir fáninn sama gildi.
Á þessu vori er aldarafmæli Jóns Sigurðs-
sonar, og lítum vér svo á, að eigi sé hægt
að heiðra minningu frelsishetjunr.ar góðu
bestur á annan hátt, en með því að íslensk
sjálfstæðisþrá og sjálfstæðisvonir hefji þá á
stöng íslenskan fána um land alt. En hins-
vegar teljunr vér það móðgun gagnvart
minningu Jóns Sigurðssonar, ef nokkur ís-
lendmgur veiíar þá dönskum fána.
Með kærri kveðju og von um góðan
árangur.
Fyrir hönd Ungmennafélags Reykjavíkur.
Reykjavík 9. apríl 1911.
Ouðbrandur Magnússon. H. Hallgrímsson.
Milli hafs og hlíða.
Nýtt sambandsfélag.
Ungmennafélagið »Óðinn« á Síðu í Vestur
Skaftafellssýslu (sjá 2. tbl. »Skinf.« þ. á.) er
nýgengið í sanrband U. M. F. í., og er skuld-
bindingarskrá þess undirrituð af 26 félags-
nrönnum.
Sambandstjórnin óskar »Óðinn« velkom-
inn í hópinn og vonar, að fleiri »austmenn*
konri senn á eftir!
U. M. F. Snæfjallahrepps.
13. febrúar 1910 vará Snæfjöllum í Norður-
ísafjarðarsýslu stofnað Ungmennafélag, er