Skinfaxi - 01.12.1912, Qupperneq 6

94
SKINFAXI
hann með engu móti, heldur hitt, að skól-
inn taki sór gott heimili til fyrirmyndar og
reyni að líkjast því. Þessvegna eru híbýl-
in öll miðuð við þarfir myndarlegs og góðs
heimilis. Húsin eru smekkleg, rúmgóð,
bygð móti sól, gluggar opnir dag og nótt
Hver nemandi hefir sitt herbergi; kenslusal-
irnir eru búnir eins og skemtilegar setustof-
ur, prýddar blómum og listaverkum. Þann-
ig er þetta skólaheimili hið ytra, en í svip-
uðu horfi fer öll innri stjórn og starfsemi.
Kennarar og nemendur lifa eins og ein
fjölskylda, veita hver öðrum, eins og hönd
hendi og fótur fæti. Þar eru engir harð-
vítugir nótumeistarar, engar kensluvélar
til að gjósa fróðleik yfir nemendurna og
mæla síðan í prófdöllum, hve mikið loði
eftir í löggunum. Kennararnir eru fyrst
og fremst menskir menn með holdi og blóði,
sem breyta við nemendurna eins og yngri
vini, eins og yngri bræður, er væru fald-
ir umsjá þeirra.
Hlutverk slíkra kennara er miklu meira
en að fræða. Þeir standa á verði um læri-
sveinana, eru í sumu fremur þjónar þeirra
en meistarar, þjónar sem leita með föður-
legri ástúð að hverjum góðum og lífvæn-
legum eiginleika er vaknar í fari nemend-
anna, vernda hann, hlúa að honum svo
að hann nái fullum þroska. Þeir gera alt
sem hægt er, til að nemendurnir verði
hraustir og harðgerðir, stæltir móti sjúk-
dómum, þolgóðir til hverskonar áreynslu.
Þeir veita þeim allmikla þekkingu, en þó
fremur dómgreind og leikni til að afla sér
kunnáttu á sem bestan hátt. En seinast
og ekki síst miðar þetta heimilisuppeldi að
því að gera nemendurnar þroskaða í sið-
gæði og fegurðarsmekk, gera þá að góðum
drengjum, hörðum í kröfum við sjálfa sig,
sanngjarna og réttláta við náungann, næma
fyrir fegurð og fegurðarnautn í náttúrunni,
i listum og skáldskap, í sálarlegum og fé-
Jagslegum efnum, hvar sem eitthvað ger-
ist gott og eftirbreytnisvort.
En til að fullnægja þessum skilyrðum
hefir dr. Reddie og aðrir brautryðjendar
nýu skólanna orðið að vera strangir í
kennaravali, og ekkert hefir reynst jafn
mikil hindrun eðlilegri framför þessarar
skólastefnu, eins og skorturinn á mönnum,
sem færir væru til að vinna í þvilíkum
víngarði, því að krafan var sú, að þeir
væru alliliða menn, góðir drengir, gáfaðir
og vel mentir, íþróttamenn og smekkmenn
í hvívetna. Þar skyldi enginn sá vera,
sem ekki mætti verða fyrirmynd æsku-
mannanua.
Fyrsta verk kennaranna við nýkomna
lærisveina er að rannsaka þá likamlega
og andlega, fá Ijósa hugmynd um, eftir því
sern má verða, hvernig þeir eru úr garði
gerðir, hvað í þeim býr, hvers þeir æskja
til hvers þeir eru best fallnir. Síðan, er
mælingu þessari er lokið, er leitast við að
sníða hverjum lærisveini stakk eftir vexti
í uppeldinu, láta klæði andans eigi fara
ver að sínu leyti, en hinn ytri búnað.
Þetta er nýtt. Gömlu skólarnir taka
ekki tillit til einstaklinga. Reyndar vita
forkólfar þeirra að líkindum, eins og flestir,
sem reynslu hafa í þeim efnum, að menn
eru ólíkir í innviðum ekki síður en í út-
liti, en þeir gefa því engan gaum, og láta
sem allir væru í sama móti steyptir. Þess-
vegna skera þeir öllum sömu andlegu
klæðin, — þau sem reglugjörðin ákveður.
Heilir herskarar fara þannig ár eftir ár
gegnum sömu milluua, og hve margir líða
þar tjón á sál'og líkama, eða hvorttveggju,
veit enginn til hlítar. Fjöldamargir eru
að eðlisfari frábitnir bóknámi, eða vissum
greinum þess. Samt verða þeir að læra
það, og taka próf í því samhliða hinum,
sem hafa gáfur í þá ált. Hinir fyrnefndu
dragast aftur úr, læra lítið og geta lítið
lært á þá vísu; verða neðarlega við
próf, og finna að aðrir dæma heildargildi
þeirra eftir þeirri hlið, sem prófin reyna á.
Þeir finna fyrirlitning annara, sprottna af
lágum prófvitnisburði þeirra; stundum trúa
þeir sjálfir þessum einhliða dómi og álíta