Skinfaxi - 01.07.1913, Side 7

SKINFAXI
55
heimskulegu grimdiuni og eyðileggingunni
er Iialdið áfram og margar islenskar fugla-
tegundir eru nú þegar á hraðri ferð sömu
leið og geirfuglinn, og munu liða sömu
örlög, ef svo er haldið fram stefnunni. En
þó eru tveir tignarlegustu fuglarnir okkar,
örninn og fálkinn í mestu hættu. Þeim
fækkar ár frá ári, þvi að egg þeirra og
hamij1 eru keypt allháu verði. Sæta þeir
þvi ofsóknum, hvar sem þeir eru, á öll-
um aldursstigum, og má finna þess mörg
dæmi.
Hólmi einn er í Álftavatni eystra, norð-
ur af skóglendi ungmennafélaganna (Þrasla-
skógi). Hann er fremur lítill um sig, ekki
dagslátta að stærð og má vaða út í hann
frá landi. Sú saga gengur eystra, að í
hólma þessum hafi örn orpið fyrir nokkr-
um árum; var hann látinn afskiftalaus og
varp þar árum saman á sama stað. I
sama hólmanum varp svanur, gegnt ern-
inurn og margar andir þar i kring. Nú
mundu margir halda að ránfuglinn, örninn
hefði ekki ómakað sig langt eftir bráð
handa sér og ungunum, þar sem nóg var
um fugl og egg í hólmanum. En örnin
ónáðaði aldrei nábúa sína og varpfélaga.
Hann ílaug langt í burtu eftir fæðu handa
sér og fjölskyldu sinni og snerti aldrei á
því, sem í kringum hann var. Ilann var
of göfuglyndur til þess, þótli það ekki tign
sinni samboðið að leggjast á lítilmagnann,
sem i saklausri einfeldni hreiðraði sig við
fætur hans.
En þessi friður átti sér skamma æfi. I
höfuðstað íslands hafðieinhverfýkinn gróða-
brallari auglýst, að hann keypti háu verði
egg villifugla. Tilboð þetta féll í góðan jarð-
veg í lágri, aurasjúkri sál. Maður nokkur
gekk „um sumarkvöld við Álftavatnið
bjarta“ út í hólmann til að ræna arnar-
eggjunum, fór með þau til Rvíkur og seldi
þau gróðabrallaranum fyrir fáeina aura.
En örninn hvarf og hefir ekki orpið síðan
á þessum stað.
Vilja ungmennafélögin beitast fyrir því
að vernda íslensku fuglana frá eyðilegging?
Fyrst er að breyta almenningsálitinu í land-
inu, og siðan að bæta friðunarlögin og;
koma á eggjafriðun.
Guðm. Davíðsson>
Þrastaskógur.
Þrastaskóg skulum við kalla hann, Ung-
mennafélagsskóginn í Öndverðarnesi. Skóg-
arþrestirnir virðast kunna þar sérstaklega
vel við sig. Þeir verpa þar á vorin undir
bjarkarkjarrinu, og á haustin hópa þeir sig
svo hundruðum skiftir yfir skóginum, og
leika feluleik í greinum hans. Undir kjarr-
inu, við rætur þess, er vaggan. í liminu
upp yfir er leikvöllurinn. Þaðan má heyra
vængjaþyt, hvísl og tíst. — Hjarta slær
þar í hverjum runni.
Skógurinn var girtur i fyrra vor eins
og kunnugt er, girðingin hefir staðið óhögg-
uð að mestu. í vetur hafði óvanalega
miklum snjó dyngt niður á hraunið, og
girðingin þvi víða farið algerlega í kaf.
Á þremur stöðum hafði strengur slitnað
undan snjóþyngslunum. Búast má við að
girðinguna þurfi að strengja aftur, eftir tvö
eða þrjú ár, þar sem mestur snjór liggur
á henni á vetrum.
I fyrra sumar skutu allmargar hríslur
15—20 sm. löngum nýjum greinum, enda
laufgaðist skógurinn þá snemma. í vor
var óvenju þurviðrasamt fram í júní, og
oft frost á nóttu. Háði þetta eigi alllítið
skóginum og útlit lians varð því eigi eins
gotl nú og um sama leyti í fyrra vor.
Siðan skóglendið kom í eigu Ungmenna-
félaganna hefir 160 □ m. ílag verið tví-
uppstungið i því skyni að trjáfræi verði
sáð þar síðar meir. Tveir hektarar (um
6 dagsl.) grisjaðir, mest í smávöxnu kjarri,
50—75 sm. að hæð. Af þeim hafa feng-
ist um 40 hestburðir af hrísi.