Skinfaxi - 01.10.1914, Blaðsíða 4

124
SKINFAXI.
getað verið lengur. Og vonandi kemur sá
tími, áður en langt líður, að U. M. F. geta
haft fleiri slík námsskeið og sum lengri.
„En stígandi lukka er best“. Ef eigi hefði
komið stríðið, og alt ilt sem af því leiðir
hér á landi, þá mundi Sigurður Gíslason
hafa haldið mörg slík námsskeið á Vestur-
og Norðurlandi. En nú verður því frest-
að um sinn. Mest liggur á, að þeir ungu
menn, sem nú hafa byrjað að iðka marg-
ar og fjölbreyttar íþróttir, haldi því áfram
í hjáverkum sínum, og hafi áhrif á aðra.
Eitt hið mesta mein í mörgum félögum, er
það, hve fundirnir eru fábreyttir: dans, og
fáeinir menn sem halda ræður. Hér er
byrjað á nýrri leið, vísi til fjölbreytni og
gleðiauka. Munið eftir að skynsamlega
æfðar íþróttir styrkja heilsuna, og auka
hamingju og Hfsgleði!
Heima og erlendis.
Kveiustafir kaupiiianiia.
Við höfum sloppið enn þá nokkurnveg-
inn við beinar árásir í þessum ófriði, af
hálfu útlendra manna. En ein stétt, einn
flokkur i landinu sjálfu, hefir leikið þjóðina
hart. Þegar illa leit út, þegar búast mátti
við hungursneyð, og mest lá á sanngirni
og drengskap i viðskiftum, þá notuðu flest-
allir kaupmenn sér neyð manna, og settu
gífurlega upp varning sinn, sem þeir höfðu
keypt erlendis, meðan friður var. Þetta
er hið versta og ómannlegasta bragð, sem
lagt hefir verið á þjóðina, síðan þessi neyð-
artíð byrjaði.
Kaupmenn ættu að skilja það, að þó
fólk keypli af þeim í neyð, þá hefir það
ekki gleymt aðferð þeirra. Þessvegna er
til lítils allur þeirra harmagrátur í frétta-
og dagblöðum Rvikur yfir því, að lands-
stjórnin skyldi ekki fela þeim á hendur að
skifta Ameríkuvörunum milli manna. Þeir
segja að ekki hefði munað mikið um „1,50
á pokann“. En ef svo lítið hugnast kaup-
mönnum, þá mundi kaupendum draga
þessir smáskildingar líka. Finna þeir ekki
að græðgi þeirra í sumar hefir vakið and-
stygð réttlátra ogskynbærra manna? Finna
þeir ekki að verðlagsnefndin er brugðið
sverð yfir höfði þeim, af því þeim er ekki
trúað lengur?
Sjá þeir ekki að óþarfi var að hafa
slíka nefnd, ef verðlagið var sanngjarnt?
Og finst þeim líklegt, að sú sama þjóð,
sem verður fyrir ósvifni þeirra í ágúst,
þurfi í október sama ár að fá hjálp þeirra
til að koma út nokkur hundruð hveiti-
pokum í forðalaust landsfólkið?
SeðlamáliO.
Fátækt okkar Islendinga kemur meðal
annars fram i því, að við höfum að heita
má enga peninga, nema það sem ytri at-
vik geta skyndilega gert verðlaust, nefni-
lega seðla. Hér sést gull næstum aldrei;
en í auðlöndunum miklu: Englandi,
Frakklandi og Bandaríkjunum er gull stöð-
ugur gjaldeyrir manna á milli. Ef hættu
ber óvænt að höndum, og menn tapa trúnni
á neðlana, þá eru þeir gildislausir. En
af vananum erum við orðnir svo örugg-
ir í trúnni á pappírinn, að margir menn,
og þar á meðal ýmsir fulltrúar á þingi,
halda að ekki þurfi annað, til að fá pen-
inga inn í landið, en að prenta seðla, og
koma þeim i veltuna. Þetta hafa menn
reynt annarstaðar t. d. á Frakklandi og i
Danmörku fyrir liðugri öld, og í bæði
skii'lin kom það þessum þjóðum á heljar-
þrömina. Við erum heilli öld á eftir í
skilningnum á seðlum og réttri notkun
þeirra. Og kaupsýslumenn, og þjónar
þeirra á þingi í sumar, voru nærri búnir
að leiða okkur út í meira taumleysi í
seðlaútgáfu en tíðkast nú með nokkurri
siðaðri þjóð. Björn bankastjóri hefir ný-
lega ritað um þetta mál í Ingólf og ísa-
fold og skýrt það rækilega svo eigi verð-
ur betur gert í stuttu máli. En blaða-