Skinfaxi - 01.01.1917, Blaðsíða 5

SKINFAXI
5
Og því fékstu í dvöl til þín dálítinn hóp
af drengjum, sem menn áttu að verða,
er drottinn vor þrieinn of þreklitla skóp
en þú skyldir stæla og herða
og gjöra úr þeim karlmenni tápgóð og
traust,
er taki þó fallinu kinnroðalaust.
Sem reynist það auSvelt, er oss var um
megn,
og óskaddir megi þeir kafa
þá hörðustu ísbylji og eldraunir gegn,
sem ofkælt og skaðbrent oss hafa,
og lyfta sér uppá og yfir þann múr
sem ókleifur lá um vort fangelsis búr,
Eg man hvað þú heillaðir, himininn blár,
og hróðursorð fjarlægra stöðva,
þá bældum við æskunnar þreklitlu þrár
og þrælkuðum taugar og vöðva.
Svo brutum vér leikföng vor, örvar og
álm
og orktum í kyrþey vorn greftrunarsálm.
Og frágangur okkar þó verri ei var
en varla til jafnaðar betri,
en Guðmund þá engan að garðinum bar,
þótt gæfist oss tómstund að vetri,
sem lagfærði ómynd vors íþróttafálms
og umbætti steypu hins nýbrædda máls.
En til vor kom læknir og letragrér svo,
ef við Iíkam og sál þurfti að gera,
og þó að eg eindregið elski þá tvo
er án þeirra betra að vera:
þótt mæt sé öll bjálp þegar meinkvillar
Þjá,
er mætara að koma í veg fyrir þá.
Við eigum ei héðan af viðreisnar von
og vitum það fullgjörla sjálfir,
en eigi sér feðurnir fræknari son
þá falla þeir einungis hálfir,
og þeim eru umframspor arfanna kær
sem áleiðis þokast, og markinu nær,
Og þá væri Sunnlending síðla of hælt
og sú væri koman með höppum,
ef hann gæti norðlensku strákana stælt
svo stæðu þeir fastara’ á löppum
og bakfiskameiri, með beinlegra snið,
og bringspalahvelfdari og stærri en við,
En umbæla, herra! þín handaverk svo
eg held það sje ofraun á viku
því þig tók það sannlega timana tvo
að teygja úr þeim hálfa’ aðra stiku.
Á Guðmundar kyngi og krafti hef eg trú
en krafan er öldungis gengdalaus sú.
En hitt er, að gæti’ ’ann þá hornsteina
lagt,
sem heppnist þeim ’oná að byggja
með elju og þolgæði, sýnt þeim og sagt
hvað sérlegast verður að tryggja
svo grandi ei stormar né steypiflóð nein
en standi alt grópað í jarðfasta hlein.
I von um þú hafir það getað og gert
og glætt hjá þeim margan þann neista,
sem vel geli yljað þeim illiviðri hvert
þá annara skjólhýsi freista.
Er best að eg hætti nú borðsálmi þeim
og biðji svo gæfuna að fylgja þér heim.
Og helst svo og langhelst er líður fram
stund,
að leiða þig til okkar aftur
á nóttleysudægrum, er gagntekur grund
hinn gróandi uorðlenski kraftur;
þá drýpur hér hunang um dalina enn
— og drengirnir þrjátíu og sjö orðnir
menn.
Indriði d Fjalli.