Skinfaxi - 01.08.1917, Page 1

íþróttaskóli.
Takmark ungmennafélagshreyfingarinn-
ar er ekki bundið við samheldni einnar
kynslóðar. Það er fjarlægara og erfiðara.
Það er að móta æskulýð og uppeldi þjóð-
arinnar, ekki einungis þeirra, sem nú eru
að vaxa upp, heldur um langa framtíð.
En engin hreyfing nær svo miklu lang-
lífi nema hún sé sterk og heilbrigð. Sam-
tök skammsýnna og eigingjarnra manna
eiga sér skammau aldur. Þau bera dauð-
ann í sér. Framtíðin er þeim Iokuð.
Sú von að ungmennafélagsskapurinn
verði langlífur i landinu og þjóðinni til
heilla, byggist á því, að takmark hans sé
nógu hátt og nógu heilbrigt. Samtökin
verða að vera með þeim hætti, að þau
fullnægi kröfum dugmikilla æskumanna
kynslóð eftir kynslóð.
Að þessu sinni skal ekki reynt að ræða
um það efni í heild sinni. Aðeins um
eitt atriði. Iþróltirnar og æskumennina.
Ef framsýnir og skarpskygnir menn
væru að leggja ungmennafélögunum heil-
ræði um það, hvernig þau ættu að starfa
til að verða vinsæl að maklegleikum, þá
myndu þeir vafalaust segja: Stundið í-
þróttir og gerid það með miklum áhuga
og mikilli festu.
Og ástæðan væri auðsæ. Reynslan er
búin að margendurlaka þá sögu öld eftir
öld og kynslóð eftir kynslóð. Heilbrigð
æska þráir íþróttir. Meðan vöxturinn er
örastur og fjörið mest, fær æskan eigi nóg
viðfangsefni i einhæfri vinnu. Ef ungling-
um, körlum og konum, er á þeim árum
greið gata að íþróttaiðkunum, þá verður
sú gata að þjóðvegi. Þann veg vilja allir
fara. Rödd þróunarinnar stefnir öllum
beina leið inn á þá braut.
Nú vill svo vel til að ungmennafélögin
hafa frá upphafi tekið íþróttirnar á starfs-
skrá sína. Töluvert hefir verið gert. I
skjóli félaganna hafa margir menn og
konur numið allmargar íþróttir, sem án
þeirra myndu hafa verið mun minna iðk-
aðar.
Þetta er gott. En það er ekki nóg
fyrir hreyfingu sem hugsar sér hátt og
ætlar að verða langlíf í landinu. Hún
verður á hverju sviði, þar sem hún kepp-
ir, að starfa uns hún hefir markað spor,
sem verulega munar um. Og það höfum
við ekki gert enn í íþróttamálunum. En
við getum komist mun lengra, ef takmark-
ið er sett nógu hátt og vel unnið.
Ungmennafélögin geta ekki markað
spor i íþróttunum hér á landi með því að
hver sé sinn eigin meistari. Jafnvel ekki
með stutium námskeiðum, þó að þau séu
bót í máli og lengra verði ekki komist á
næstu misserum eins og hag félaganna er
nú háttað.
Erlendis hefir íþróttamálunum fleygt svo
mjög áfram, að engin von er fyrir
nokkurn byrjanda (eins og við erum Is-
lendingar) að geta fylgst með, nema með
afarmikilli áreynslu. Dugir þar ekki að
feta sig áfram sömu krókavegina og aðrir
hafa orðið að þræða á mörgum manns-