Skinfaxi - 01.08.1917, Page 2

58
SKINFAXI
öldrum. Þvert á móti verður að freista
að byrja nú þar sem þeir fremstu standa
— og hagnýta sér þeirra reynslu.
Og ef við ætlum að gera það, þá er
eklcert undanfæri. Við verðum að stofna
íþróttaskóla með fullkomnum útbúnaði og
ágætum kenslukröftum. Sú stofnun yrði
höfuðstöð alls íþróttalífs í landinu.
Þetta verk verður gert fyr en varir. En
engum stendur það nær en ungmennafé-
lögunum. Með því reistu þau sér hið
tryggasta útvirki. Með því hefðu þau
stigið stórt spor eftir framfarabrautinni.
Þessu máli mætti best hrinda áleiðis
með þeim hætti, að áhugasamir íþróttavin-
ir um land alt mynduðu hlutafélag er
reisti skólann og ætti hann. Stofnkostn-
aðurinn þyrfti ekki að vera sérlega mikill
að því er húsrúm snerti. Varla ástæða
til að gera ráð fyrir meir en 10—15
nemendum og heimavist handa þeim. Til-
tölulega meira myndi þurfa til íþróttatækja
og áhalda og mætti þar ekki til spara.
Námstíminn mætti ekki vera styttri en 10
mánuðir samfeldir. Ólíklegt að ekki fengj-
ust nógu margir menn til að fylla svo
lítinn skóla.
En tækist þetta er ekki erfitt að gera
sér í hugarlund hver breyting yrði á
iþróttalífinu hér á landi. Á hverju ári
kæmu frá skólanum nokkrir menn, sem
kynnu rétt margar iþróttir. Þeir dreifð-
ust um land alt. Sumir yrðu íþróttakenn-
arar um lengri eða skemri tíma. Aðrir
hefðu áhrif í íþróttafélögum, þótt eigi væru
þeir beinlínis kennarar. Þriðju iðkuðu
íþróttir hver fyrir sig sér til styrkingar og
heilsubótar, en hefðu þó jafnframt örvandi
áhrif á þá, er til þeirra þektu, með góðu
fordæmi. Smátt og smátt breiddist út frá
þessu höfuðbóli líkamsmenningarinnar hver
sú íþrótt sem unt væri að stunda hér á
landi, Og þá væri fengin trygging fyrir
því að undirstaðan væri sæmilega lögð.
Þessi er þá niðurstaðan. Ef ungmenna-
félögin eiga að vinna sér varanlegan borg-
ararétt í landinu, verða þau að setja mark-
ið hátt. Marka spor á hverju sviði þar sem
þau starfa. I íþróttamálinu vantar for-
göngu. Þeir unglingar sem vilja nema í-
þróttir vel, þurfa að fá hið besta tækifæri
sem kostur er á. Slíkt tækifæri vantar
nú. íþróttirnar eiga örðugt uppdráttar.
I samanburði við íþróttalíf hinna fremstu
erlendra þjóða, eru okkar bestu menn á
þessu sviði eins og kjarr við hlið hávax-
inna skóga. Sanit er ekki hæfileikaskorti
um að kenna. Engu nema tækifærisleysi.
Og úr því yrði bætt með góðum íþrótta-
skóla, þótt lítill væri. Ungmennafélögun-
um stendur næst að hefjast þar handa.
Þau geta komið þessu máli í framkvæmd,
ef þau vilja.
Vorþrá.
Ó, eg vildi að eg væri heima!
Um vor og sólskin er mig að dreyma.
— Um græna hlíð undir björgum blám
og blómstóð fagurt í urðargjám.
Um lóusöngva, og Iömb í haga,
um ljósar nætur og hlýja daga.
Um lítið torfþakið bæjarból
með burslir skektar af vindi og sól.
Jaðrl 15. febrúar 1917
Árni Óreiðct
Heima.
Eg veit mín gæfan bíður þar eg bjó
und brattri hlíð við kaldan norðursjó.
Og þótt eg flækist vítt um lög og lönd
minn lífstein geymir nakin íshafsströnd.
Ó, að eg fengi girt og grætt þar skóg
og gráum þúfum eytt með beittum plóg,