Skinfaxi - 01.12.1918, Blaðsíða 1

Skógrækt.
Fyrír nokkrum árum vaknaði tölu-
verður áhugi á skógræktinni hér á landi.
Erlendir velvildarmenn fundu til þess,
live landið var orðið nakið i saman-
burði við grænu löndin i suður og aust-
urátt. Hins vegar bentu fornsögurnar
ljóslega í þá átt, að á landnámsöld og
lengi fram eftir hefði mikill hluti af
lálendinu og lægri fjallahlíðum, vcrið
vaxið birkiskógi. Munurinn var auðsær
orðinn. Við áhrif utan að, og saman-
burð á nútíð og fortíð, vaknaði i brjóst-
um margra íslendinga, einkum hinna
yngri, trú á þvi, að enn mætti klæða
hlíðarnar skógargróðri, og von um að
það myndi takast.
Síðan eru liðin nokkur ár. Skógverðir
og skógfræðingur hafa verið skipair.
Tveir stærstu skógarnir, Hallormsstaða-
og Vaglaskógur, hafa verið alfriðaðir
og hlúð að eftir megni. pcir hafa og
tekið mikilli framför, svo að unun er
til að vita.
Nokkrar gróðrarstöðvar hafa verið
reistar. Á Akureyri hafa sýnilega ávext-
irnir orðið ánægj ulegastir, enda munu
gróðrarskilyrði þar vera i betra lagi. Á
pingvöllum og við Rauðavatn, skamt
frá Reykjavík, hafa stöðvarnar alls eng-
an árangur borið, og eru í hinni sorg-
legustu niðurlægingu. Reynsla sú, sem
nú er fengin, er tæplega jafnörfandi og
mestu eins og mestu áhugamennirnir
gerðu ráð fyrir. það er sýnilegt, að það
er miklum erfiðleikum bundið, að
k 1 æ ð a 1 a n di ð a f t u r. jpar að auki
óvíst, að það þætti að öllu leyti til bóta
frá búnaðarins sjónarmiði. Hins vegar
bendir þó reynslan ótvírætt á það, að
t r é m á r æ k t a hér á landi, i flest-
um, ef ekki öllum héruðum, þó að skil-
yrðin eru meiri en svo, að rétt sé að
byrja á þeirri hlið.
Hins vegar væri geysi mikið unnið
við það, ef hægt væri áður en mjög langt
liði, að girða af alla skóga á íslandi eða
því sem næst, með sauðheldum girðing-
um. ]?á væri náttúrunni veitt sú hjálp,
sem mest er um vert. Sauðfé og geitur
eru höfuðóvinir íslenskrar skógræktar,
bæði fyr og síðar, eftir að landið var
bygt. Flestum landeigendum leikur lmg-
ur á að girða af skógarlönd sín, sökum
þess, að skógurinn reitir ullina af fé
þeirra, og bakar mörgum þeirra með
því allmikið tjón. En til að létta undir
þyrfti landið að leggja allmikinn styrk
til girðinga þessara, jafnframt því, að
landeigandi skuldbindi sig til að láta
grisja skóginn smátt og smátt, eftir rétt-
um reglum. Ef þannig héldist i hendur
iiagsýn einstaklingsframkvæm dogskyn-
samlegur stuðningur þjóðfélagsins,
mundi ekki einungis takast að bjarga
þeim leifum, sem til eru, heldur myndi
hver friðaður skógarblettur dafna, og
færa út kvíarnar. það er nefnilega einn