Skinfaxi - 01.12.1918, Blaðsíða 4

9á
SKINFAXI
honum er mögulegt. Skiljanlega gerist
þetta ekki á skömmum tíma, og hefnist
fyrir, ef flýtt er meira en hæfilega. Og
af þessu sést það líka, að það cru æ f-
ingarnar, miklu frcmur en kapp-
leikirnir sjálfir, sem gildi íþróttanna
hvílir á. J?aS er frá tamningunni, sem
hollusta íþróttanna stafar. Skynsamleg
tamning er óhjákvæmilegt slcilyrSi þess,
aS íþróttirnar nái tilgangi sínum.
Af því sem þegar er sagt, sést, hve
mjög þeir menn misskilja tilgang íþrótt-
anna, sem annaS hvort æfa eingöngu til
sigurvinninga á leikmótum eSa jafnvel
kannske æfa ekki einu sinni þá, heldur
kcppa algerlega óundirbúnir eSa þá svo
lítt æfSir, aS þeir eru ekki búnir aS ná
sér eftr fyrstu æfingarnar. Tjón þaS
sem þeir vinna sér sjálfum og íþróttinni,
sem þeir keþpa í, er margs konar og
samt mjög alvarlegt, — ef ekki óbætan-
legt; t. d. misþyrming á sjálfri iþrótt-
inni, vegna þess aS maSurinn lcann hana
ekki(!) og lætur svo einhverjum fifla-
látum í staðinn, annað hvort af þvi að
harin heldur að leikurinn sé þannig —
það er þó fyrirgefanlegt, — eða til þess
að villa mönnuni sjónir um undirbún-
ENSKUBÁLKUR.
Locksley Hall.
Yet it shall be: tho shalt lower
to his level day by day.
What is fine within thee growing
coarse to sympathise with clay.
As the husband is, the wifc is:
thou art matad with a clown.
And the grossness of his nature
will have weight to drag thee down.
He will hold thee, when his passion
shall have spent its novel force,
Something better tlian his dog,
a little dearer than his horse.
What is this? his eyes are heavy:
think not they are glazcd with wine.
Go to him: itis thy duty:
kiss him: take his hand in thine.
It may be my lord is wcary,
that his brain is overwrought:
Soothe him with thy finer fancies,
touch him with thy lighter thought.
He will answer for the purpose,
easy things to understand. —
Better thou wert dead before me,
tho’ I slew thee with my hand!“
Alfred Tennyson.
,Locksley-höll.
J?ú munt sökkva dag frá degi
dýpra’ á horð við leirhrauk þann,
fegurð andans sljófgast, slokna, —
slíku enginn varna kann:
Konu sál af manni mótast:
maður þinn ber hrotta-snið:
eðlis-þyngd hans þjösna-sálar
þig mun draga nið’r á við.
Með þig fara mun hann, þegar
mesta nýjabrumið dvín
fyrstu ástar, eitthvað skár,
en ofurlíkt og dýrin sín.
Sko, hvað augun eru sljó! —
Nei, ekki’ er þar að saka vín!
Komdu til lians, klappaðu’ honum,
kystu’ hann ..- það er skylda þín!
Máskc hefir herrann þreytt sig, —
heilann ofreynt viskustrit?
Láttu hversdags-hjal þitt sefa’ hann,
— hjal, sem i er lítið vit!
það mun einmitt honum hæfa:
heimskum fcllur þvaðriS best. —
Að eg tók þig ekki’ af lífi
eftir því eg sé nú mest!
Guðm. Guðmundsson.