Skinfaxi - 01.01.1919, Side 6

6
S KINFAXI
Ein mitt því, hve Ameríkumenn eru ná-
kvæmir á þessu sviði, eiga þeir að þakka,
hve góðir íþróttamenn þeir eru. „Style,
s.iyle, stylc!“ (rétt lag, rétt aðferð) er
það, sem íþróttamenn þeirra á öllum
sviðuiri keppa að. peir vita af reynsl-
unni, að „lagið“ er iþróttamanninum ó-
hjákvæmilegt. Sem dæmi um þýðingu
lægninnar, má nefna „Kúluvarpið“. í
þeirri íþrótt, — þar sem háir menn og
sterkir hafa þó frá náttúrunnar hendi
áðalkostina með sér, — sigra iðulega
litlir menn — ef til vill miklu lægri og
kraftaminni en mótstöðumennirnir, —
að eins vegna þess, að þeir hafa betra
lag. (Dæmi 3. maður á Olymp. leikjun-
um 1912).
pegar maður íhugar nú, hve mikla
þýðingu það hefir á íþróttasviðinu, að
„strita með viti“, þá hlýtur manni ó-
sjálfrátt að koma til hugar, hvort sama
nákvæmnin og athyglin, sem leiðbeinir
hreyfingum íþróttamannanna og sem á
íþróttasviðinu hefir skapað svo stórkost-
legar framfarir, geti ekki einnig haft
þýðingu á öðrum sviðum, t. d. í ýmsum
atvinnugreimun.
Eg hafði átt töluvert við íþróttir, þeg-
ar eg var svo heppinn að rekast á það
í bók uin iðn mina, hvernig liraðvirkasti
maður heimsins í þeirri grein vann verk
sitt. Eg er m j ö g í efa um, hvort eg
hefði nokkuð reynt til að eftirlíkja verk-
aðferð hans, ef eg hefði ekki gegnum í-
þróttirnar komist að leyndardómi lægn-
innar og iðkanaþroskans. pess vegna
reyndi eg að venja mig á starfs-aðferð
hans, og — mér fór fram að afkasti um
pþ—Yí', vann þá „accord’s“-vinnu, svo
eg veit þetta nákvæmlega. — Eg skal
taka það fram, að þetta var eftir að eg
hafði starfað við verk mitt 8—10 ár, sem
„meðalmaður“. pað var áður en vinnu-
vísindin komu til sögunnar alment hér.
(Eg get um þetta, vegna þess að eg tel
íþróttunum þetta til gildis, en ekki mér).
Ameríka er átthagi vísindalegra í-
þróttaiðkana. En hinn mikli árangur,
sem komið hefir í ljós á þvi sviði, við
það að hver hreyfing er athuguð vis-
indalega og iþróttamönnunum svo leið-
beint samkvæmt því, hefir komið mönn-
um i skilning um, að einnig á öðrum
sviðum (atvinnusviðunum) mætti fá
„mannvélina“ til að starfa með meiri
árangri. Og vinnuvísindin eru eflaust frá
þeim rótum runnin, enda fósturland
þeirra liið sama. Ef vinnuvisindin eru
þannig til komin, sem miklar líkur
benda til, þá á heimurinn iþróttunum
mikið að þakka nú þegar, og verður þó
meira síðar. — Og enn ein spurning
brýst fram í huga manns, þegar hann
hefir komist að þessum leyndar-
dómi: Er ekki hægt, með hæfilegri
tamningu, einnig á andlega sviðinu, að
ná hlutfallslega sama þroska? Er ekki
hægt að styrkja afl hugans? Er ekki
hægt að æfa upp kosti mannssálarinnar
og burtu ókosti? — Iþróttamaðurinn ef-
ast varla um þetta, sé viljinn og við-
leitnin til þroska jafneinlægur og ein-
beittru og á iþróttasviðinu. En fyrir
liinum, sem aldrei hefir við íþróttir
fengist, er þetta miklu óljósara. Og sá
maðurinn, sem liefir sterkari vonina
og trúna, verður í lífsbaráttunni alt af
sá sterlcari. pví lífsbaráttan er að miklu
leyti barátta við eigin ágalla, líkamlega
eða andlega. — pessi áhrif íþróttanna á
sálina, gera manninn því hæfari til að
lifa. — Eg álít þetta einn hinn þýðingar-
mesta og stórbóta-vænlegasta leyndar-
dóm lifsins.
íþróttirnar þroska einnig vald sálar-
innar yfir líkamanum, sem oft er hægt
að sjá á algengum hreyfingum og til-
burðum íþróttamanna. Snarræði og