Skinfaxi - 01.03.1919, Qupperneq 6

22
SKINFAXI
andi kynslóðar — áður en langt líður —
að við íslendingar kunnum að meta
gildi okkar þjóðfrömuða og launa þeim
að verðleikum.
Jeg verð því að leyfa mér að leggja á
móti þessari umgetnu fjársöfnun af
þeim ástæðum, sem jeg nú þegar hefi
bent á, og skal nú aftur taka itarlega
fram:
1 fyrsta lagi mundi f jársöfnunin i 11 a
t a k a s t. Ganga treglega, nema ef vera
skyldi í byrjun, og lielst ekki nema um
eitt skifti væri að ræða.
I öðru lagi yrði slík fjársöfnun til
eins manns ákaflega óréttmæt, þar
sem ganga yrði fram hjá allmörgum,
sem líkt væru staddir og hins sama
verðir.
Og í þriðja lagi, væri þetta að mestu
ósamrýmanlegt stefnu Ungmennafé-
lagsskaparins, sem miklu fremur ber að
starfa á alt annan og uppbyggilegri liátt
en að þannig lagaðri beinni fjársöfnun,
nema um alveg sérstök atriði sé að ræða,
um leið og þetta er ótímabært verk fyrir
þau, að færa í rétt horf.
Guðmundur Jónsson,
frá Mosdal.
Brot úr erindi
fluttu á sjótnannasatnkomu.
(Frh.)
Yið höfum fengið skaðabætur hjá
Dönum sem kunnugt er, 60 þús. kr. á
ári, fyrir eignatjónið — en aðrar tvenn-
ar 60 þúsundir hefðum við þurft og
hklega ekki nægt til að græða hugarsár-
in sem tímar þessir særðu hugsunarlíf
þjóðarinnar með. — þvi þaðan tel eg
sprottna tortrygnina, sem trúir engum
af heilum hug, síngirnina, sem að eins
lítur á eigin hagsmuni og jafnvel kvelst
af mcðvitundinni um velgengni annara,
vitandi þó, það sem Kristur sagði,
að hver sem fyndi sitt líf mundi glata
því, en hver sem glataði því s í n
v e g n a myndi finna það. paðan er ætt-
að ósamlyndið, sem er þrándur í götu
allra sannra framfara, og eins og við
vitum, er talið einkenna oss íslendinga.
Og þess vegna er ekki félagsskapur og
samtök búið enn að vinna meiri þrek-
virki með þjóðinni, en raun er á orðin.
Svona dökkan mála eg nú, með aðstoð
söguheimildanna, bakgrunn nútíðarinn-
ar. —
Ef til vill hefi eg með þessu vakið
óvildarhug og liaturs i hjörtum áheyr-
enda minna til Dana, en það er sem eg
síst vildi, og vil því fyrirbyggja með
því að segja frá ofurlitlu atviki.
Eg átti einu sinni tal við kennara
minn, lýðháskólastj. Jakob Appel, er
síðar varð kenslumálaráðherra um
skeið. — Hann spurði mig meðal ann-
ars, — spurði mig eins og menn spyrja
er þeir vænta einlægs og óhlutdrægs
svars: — Hvern hug ber nú íslenska
þjóðin alment til Dana, er það velvildar
eða óvildarhugur? Eg sagði, eins og eg
hélt sannast, að það væri frekar óvild-
arhugur, og bætti því við, að eg gæti
ekki láð það, við hefðum ástæðu til
þess—lagði Appel þá hendina á öxl mjer
og sagði á sinn einkennilega hátt, svo
maður man andlitið alveg eins vel og
svarið: þið verðið að gá að því, að þá
áttum við ekki sjö dagana sæla lield-
ur. Hann átti við dönsku þ j ó ð i n a
á þeim sama tíma er okkur hér heima
leið verst. Hann hafði rétt fyrir sér, það
var bændaánauð í Danmörku, segi og
skrifa v e r r i, m i k 1 u v e r r i en hún
hún varð hér. — það er einveldisstjórn-
arfyrirkomulagið sem átti sökSna og
mauragirnd og samviskuleysi fylgifiska
þess og kaupmanna. — Ljós og skuggar
skiftast jafnan á, skúr og geisli mann-
líf lirella og glæða, — og æðstu gæðum