Skinfaxi - 01.06.1919, Page 7

SKINFAXI
47
legri og hægri stellingu, sem manni er
mögulegt, án þess þó að gera það á
kostnað hraðans, því hraðinn í þess-
um hlaupum verður alt af að vera
mikill, — einkanl. á 800 m. — en út-
haldið er þó aðalskilyrðið. Eitt verða
menn þó að varast, jafnvel þó að mönn-
um finnist það þægllcgra í svip, —
en það finst mönnum oft, þegar þcir
fara að þreytast, — að rétta aldrei alveg
úr líkamanum, og einkanlega ekki að
leyfa höfðinu að falla aftur á við, því
að við það styttast skrefin, stundum svo,
að menn komast varla úr stað, heldur
hoppa upp og niður. Og úr þeim „læð-
ing“ losna menn elcki fyr cn hlaupið er
búið, þrátt fyrir hina gífurlegustu vilja-
áreynslu. Líkaminn á að vera allur laus
og óþvingaður, án þess þó að vera bein-
línis slappur. Slcrefin mega vera nokk-
uð löng.
Hlaupið er þannig: Viðbx-agðið er
tekið standandi, og ekki mjög skarpt.
Fyrri helmingurinn er hlaupinn með
talsvert meiri hraða en sá síðari. Segj-
um, að hlaupinu sé skift í fjóra hluti
og hver hluti hlaupinn aneð vissurn,
jöfnum hraða; fyi'sti fjórði hlutinn er
þá hlaupinn hraðast, annar hlutinn
næsthraðast, þriðji hlutinn hægast og
fjórði hlutinn („spúrtinn") eins hratt
og nxögulegt er; flestir fara liann ;á
lílcum tíma eins og annan hlutann og
stöku sinnum er hann hægastur, en þá
er það af því, að hinir hlutar hlaups-
ins hafa verið hlaupnir of hart, því þessi
hlaupa-aðíex’ð er talin réttust og best.
Einkanlega verður að leggja mikla á-
hei'slu á hraðann á síðustu 50—100
metrunum, senx oft ríðxir baggamun-
inn.
Æfingin felst þá aðallega i því, fyrst
og fremst að gefa hlauparanum nægi-
legt ú t lx a 1 d, til þess að hlaupa
hlaupið, og í öðru lagi í því, að veita
honum hraða, svo að liann geti lilaup-
ið það á góðum tínxa og hafi nægilegan
varalxraða i skarpan og íxokkxxð langan
eixdaspi’ett. Til þess að fá þol og „lag“
(style) er gott að hlaupa 2000—3000
íxxetra með „hálfri ferð“, og hlaupa
ýmist nxeð löixgum eða stuttunxskrefum.
En til þess að fá hraða, eru 200—300
íxxetra sprettir hestir. Og til þess að
veixja sig' við kappleikshraðanxx, er gott
að hlaupa % vegalengdarinnar með
fullum hraða við og við. Við það venst
maður hinum x’étta hraða, án þess þó
að þreyta sig um of. þcgar líður á
tamningartímann, er vegalengdiix öll
hlaupin eftir klukkxx við og við. —
Aldrei æft ofíar en 5 sinnxuxx í viku,
(tvo fyrstu máix. þi’isv.) og aldrei hlaup-
in nenxa ein vegalengd livern dag, nema
spretthlaupdaga 2—3 siixnuixi sanxa
vegal. (Frh.)
ó. S.
Félagsmál.
17. júní
var haldimx mjög hátíðlegur hér í
Reykjavík. Mjög víða var þaxxix dag lögð
niður xitivimxa, búðxxm og skrifstofunx
lokað, fánar blöktu á hverri stöng og
óvenjumikil kyrð ríkti i bænum. Var
það raunar að nokkru leyti tilviljun ein,
því að þá stóð yfir verkfall bifreiða-
stjóra. það virðist nxx sýnt, að þjóðhá-
tíðardagurinn 2. ágúsa hefir vikið úr
sæti fyrir 17. júxxí. Hinn fynxefixdi var
minningardagur um farinn áfanga á
sjálfstæðisbrautinni, gjöf stjórnarskrár-
innar. )?ess atviks verður íxú síðar nxixxst
þegar fullveldið er fengið. Aftur á nxóti
er 17. júní haldinn hátiðlegur í íxxinn-
ingu unx liinn nxesta og óeigingjarnasta
hugsjónamann og foringja, sem þjóðin
hefir átt, þann, sem gaf henni fullveld-