Skinfaxi - 15.07.1923, Blaðsíða 1

6. BLAI)
BEYlíJAYÍK, JÚLÍ 1923.
XIY.
Sígurður Greipsson glímukonungur.
Meðal keppenda í
Islandsglímunni í fyrra
var talinn S i g u r ð u r
Greipsson . Þessi
glímumaður var flest-
um eða öllum ókunn-
ur hér syðra. En það
var einhver undarlegur
víkingsblær yfir þessu
nafni.
Og það fór að kvis-
ast, að Sigurður sá
Greipsson úr Haukadal
væri líklegur til þess
að hlaða öllum keppi-
nautum sínum í glím-
unni.
Einhver hraustasti
maðurinn, sem tók þátt
í þessari glímu, var
Magnús Sigurðsson frá
Stóra-Fjalli í Borgar-
firði, rammur maður að
afli og mikill vexti, vel
æfður glímumaður og
fastur á fótum. Vissu
það allir kunnugir, að
hann stóð mjög nærri
því að vinna glímuna.
Jeg ætla, að fyrsta
glíma Sigurður væri við Magnús. Það var
að minsta kosti fyrsta glíma hans, sem
nokkru þótti skifta, og var mörgum for-
vitni á aö sjá þá tvo
taka saman. Og töktm-
um tóku þeir, hægt og
rólega, og standa graf-
kyrrir, þangaö til dóm-
arinn gefur tnerki. En
í sama augnabliki fell-
ur Magnús beint á bak
aftur. Sigurður brá hon-
um geisilegum hælkrók
fyrir báða fætur, og
láði það enginn Magn-
úsi, þó að hann félli.
Það var augljóst á
þessu eina bragði, að
hér var mikill garpur
genginn í leikinn.
Og á þessu eina
bragði, þ. e. hælkrók
fyrir báða fætur, hefir
Sigurður Greipsson nú
í annað sinn borið Is-
landsbeltið af hólmi.
Því að hann er ekki
fjölbrögðóttur; það er
nokkur galli á íþrótt
hans. lin þess er að
geta, að jeg hefi ekki
séð hann glíma nema
tvisvar, Íslandsglímu í
bæði sinni, En í kappglímu beita menn
auðvitað helst þrautabrögðum sínum, og
kemur þá fjölhæfni þeirra í brögðum