Skinfaxi - 01.11.1923, Blaðsíða 2

66
SKINFAXI
kennarans, til þess að benda á þann
þáttinn í félagsstarfseminni, sem mest
reynir á, en síst mun slitna. En það
er ást leiðtogans á því starfi, s'em hann
hefir valið sér.
U m h v e r f i. pegar gestir koma
til Slykkishólms munu þeir taka eftir
þvi að þar er viða all langt á milli húsa,
og umhverfis þau eru túnblettir og garð-
ar, sem þorpsbúar liafa til afnota. petta
hlýtur að skapa fjölbreyttgri starfshætti
og félagslíf en liklegt er að geti átt sér
stað þar, sem flest eða alt virðist benda
i sömu átt — út til sævar.
pá virðist útsýn og umhverfi ekki sið-
ur vel til þess fallið að glæða fram-
sóknarþrá og félagsanda ungra manna.
Alstaðar blasa við grænar eyjar og hlik-
andi sund. Drangar og björg duna af
fuglasöng, og í blámóðu blíðviðrisdaga
gnæfa f jöllin yfir fornhelgum sögustöð-
um.
pað var bóndinn frá Bjarnarhöfn, sem
hauð Auði til vetursetu og öllum skip-
vcrjum hennar. pað hoð verður ævar-
andi minnisvarði yfir rausn og stór-
menslcu breiðfirska landnemans. Og hér
lundu íslendingarnir lornu einna fyrst
þörfina á því að helga þing og ráða til
lykta félagsmálum sínum. peirrar þing-
helgi mega þeir vel minnast, sem vilja
styðja hið endurreista fullveldi íslensku
þjóðarinnar. pegar ungmennafélagar
Stykkishólms ræða vandamál sín, má
ætla að þeir gangi til Helgafclls og hugsi
líkt og Snorri forðum er hann sagði:
„pau ráð hafa síst at engu orðit, er þar
liafa ráðin verit.“ G. B.
Námskeið.
Héraðssambandið „Skarphéðinn“
heldur heimilisiðnaðarnámsskeið í vct-
ur að pjórsártúni.
Híllingar úr Drangey.
„Suðtir til lieiða frá sœbotni skáböllum
sólheimur ljómnndi varðaður bláfjöllum.“
Margt er af útnesjum, eyjum og skerj-
um hér við land. Flest er það óbygt og
afurðalitið en ærið f,agurt og stórfeng-
lcgt. Fátt er þó tignarlegra, fegurra né
frægara en Drangey i Skagafirði.
Á vorin er oft gam,an að sigla til
Drangeyjar. Sólin roðar fjöllin og hreið-
ir glitrandi geislablæju á himin og haf.
En hlærinn, þýður og hressandi, þenur
seglin og sveigir rána. Skipið herðir
skriðið og ldýfur öldurnar eins og svan-
ur á sundi. Fram undan gnæfir bjargið,
ónumið og ögrandi, en „dunar af fugla-
söng“. Sist er þar auðvelt upp að ganga
því að brött er skógarmannsgatan: Ein-
stigið liggur i ótal krókum og þar má
litlu muna, því hengiflug tekur við og
undir er kolblár sær eða stórgrýtisurð.
p,au heljarrið skila engum heilum úr
höndum sér, sem til þeirra hrapar, enda
er margur dauðsmannshjallinn i Drang-
ey. pó er hættulaust að klifa einstigið,
cf varlega er farið. Tæpasta skeiðin ligg-
ur uridir snarbröttum höfða, sem heitir
„Altari“. par gerðu menn hæn sína að
fornum sið. Fram af bjargbrúnni ligg-
ur járnfesti og verða menn að hand-
styrkja sig við hana upp á brúnina.
Við erum nú orðnir móðir af göng-
unni og höllum oklcur upp að bjarginu
og litumst um. Morgunsólin varpar töfr-
andi litbrigðnm á gáróttan hafflötinn og
sunnangolan strýkur öldufaldana.
Brekkunni kring um Grettishyrgi hall-
ar mót sól og sumri. Hún er rennislétt
og algróin, svo ilmhlómin fylla loftið
ljúfri angan. Draumkend ró færist yfir
hugann, því fuglakliðurinn svæfir, líkt
og fossniður.
En hér á litsýnið völdin. „Fjörðurinn
op.naðist hreiður og skínandi.“ I austri