Skinfaxi - 01.11.1923, Blaðsíða 4

68
S KIN F A X I
SKINFAXI
Útgefandi: Samb. Ungmennafél. íslands
12 blöf5 á ári. Verð 3 krónur. Gjalddagi
fyrir 1. júlí.
Ritsjórn, afgreiðsla og innheimta: Skin ■
faxi Reykjavík Pósthólf 516.
tinffi ómenskunnar og fláræði samtíðar-
innar, cn fær líka oft að reyna að
„skamma stund verður hönd höggi feg-
in“. en frægð hetjunnar verður framtíð-
inni arfur. pjóðtrúin bendir á Grettis-
tök. Margir reyna að keppa við sund-
frækni Grettis, er hann svannn viku
sjávar, og svör kappans lifa á vörum
þjóðarinnar um allar aldir, fá orð, köld
og karlmannleg, en þrungin af speki.
pó verður enn hugljúfara að minnast
Illuga. par var hreystin og göfgin, harð -
fengið og glæsimenksan, ofurhuginn,
sem hlær við dauðanum og kann ekki
að hræðast.
Hvergi á hreinlyndið og drengskapur-
inn skygðari skjöld en hjá honum. Ör-
læti hans fórnar öllu til þess að geta
fylgt einmana bróðurnum. Og hann á-
skilur scr engin laun, en liðnar aldir
hafa sæmt hann virðingar-kr,ansi. Minn-
ing Illuga cr björt eins og nýrunnin sól
á heiðum vormorgni. G. B.
Tóvinna-
Mörgum finst að nú sé komið í óvænt
efni með ullariðn,að hér á landi. prá-
sinnis hefir verið á það bent að hann
hafi staðið með meiri blóma fyr á tíð.
pá hafi hvert heimili unnið að mestu
eða öllu leyti það sem þurfti lil klæðn-
aðar og auk þess selt mikið af ullariðn-
aði. En nú kaupa íslendingar klæðavör-
ur fyrir mörg hundruð þús. kr. petla
virðist ærið öfug aðferð, einkum þeg-
ar þess er gætt að nú er mikið atvinnu-
leysi meðal þjóðarinnar og fjárhagur-
inn á heljarþröm. Hvað veldur þessu öf-
ugstreymi. Áreiðanlega hugsunarvilla
og ónytj ungsháttur. pað er ekki hægt
að ætlast til þess að hvert heimili vinni
ull sina með seinvirkum og óhentugum
verkfæmm, svo sem gert var fyrir 50
—60 árum. Til þess er vinnuaflið orðið
of dýrt og' kröfurnar breyttar. En það
er um fleira að velja en prjónana og'
spunasnæhluna, sem notuð var af afa
og ömmu.
Mörg handverkfæri hafa verið smíð-
uð á síðari árum, sem eru stórum hrað-
virlcari en þau er fvr þektust, og eru
hvorki stærri né dýrari cn það að hvert
meðalheimili getur keypt þau og not-
að. Ennfremur mætti benda á það að
klæðaverksmiðjan Gefjun við Akureyri
hefir skilað góðum rentum af þeim pen-
ingum, sem varið hefir verið til hennar.
petta sýnir að það er meir en óþarfi
að örvænta um að islenskur ullariðn-
aður geti þrifist. En honum er þörf á
félagsvinnu og samtökum, svo sem raun-
ar öllum atvinnuvegum hér á landi.
Ýmsir framfaramenn hafa fundið þetta,
þess vegna hafa þeir stutt ullariðnað-
inn með ráðum og dáð, keypt spuna-
vélar og prjónavélar til heimanotkun-
ar og varið fé sinu til þcss að styðja að
því að koma tóvinnuverksmiðjum á fót.
En betur má, ef duga skal. Tóvinn-
an þarf að verða arðvænlegri, almenn-
ari og betur af hendi leyst en nú gerist.
Hér þurfa ungmennafélögin að eiga
hlut að máli. peim þarf að skiljast að
það er eitt af lífsskilyrðum þjóðarinn-
ar að hún noti ull sina betur en nú er
gert. pess vegna þarf að hakla heimil-
isiðnaðarnámsskeið innan allra ung-
mennafélagssambanda, helst á liverj-
um vetri. Kensluna og verkefnin þarf
fyrst og fremst að miða við þörfina og