Skinfaxi - 01.07.1924, Blaðsíða 2

50
SKINFAXI
siðir valda því, að nú er minna um
fjallgöngur og langferðir á landi, en var
fyr á tíð. pessi bæltu skilyrði eru að
sjálfsögðu gott og þýðingarmikið spor.
En það er liætt við að aukin þægindi
dragi úr þróttinum og þolgæðinu, sem
íslensk náttúra hlýtur alt af að krefj-
ast af þjóðinni.
Hvernig á að varast hættuna? Fyrst
ber að athuga innlenda reynslu, minn-
ast vermannaflokkanna og grasaferð-
anna fornu. Hvorttveggja liefir stutt
hreysti og heilbrigði Islendinga um langt
skeið. ]?að þarf því að endurfæðast í
breyttri mynd.
Má þá fara að dæmi erlendra þjóða.
Meir en hálf öld er síðan Norðmenn
tóku að hagnýta sér fegurð og heilnæmi
fjalllendisins. pá var stofnað félag i
Kristjaníu, sem nefndist „Den norske
Turistforening“. Félag þetta hefir dafn-
að sem fífill í túni og nær nú yfir allan
Noreg. pað hefir látið reisa gistilhus
og ferðamannaskýli á fögrum stöðum,
viðsvegar á hálendinu. pangað sækir
ferðafólk frá ýmsum löndum Evrópu
og Ameríku og jafnvel austan úr Asíu.
Meðal þessa fólks eru rithöfundar,
skáld og listamenn, sem eru löngu orðn-
ir þreyttir á stórborgamenningunni. En
í fjallanáttúrunni safna þeir nýjum
ííkainskröftum og sálargöfgi. þ>ar finna
þeir dýrustu perlurnar, sem síðar glitra
í listaverkum mannsandans, og lýsa
samtíð og og framtíð. Skrifstofuþjónar,
verslunarfólk og jafnvel bændurnir
norsku taka staf sinn og mal og hraða
för sinni lil þessarar jarðnesku Paradis-
ar, sem háfjöllin geyma.
Margar ágætar bækur hafa verið
skrifaðar um þctta ferðamannalíf.
Fylgja þeim myndir og teikningar, sem
skýra frásögnina.
Islendingar þyrftu að stofna félag,
sem starfaði á líkan hátt og Ferða-
mannafélagið norska. Félag þetta ætti
að gefa út rit um fagra og merka sögu-
staði hér á landi og skýra þar itarlega
frá, hvernig best myndi að ferðast um
fjöll og sveitir milli þessara staða.
Nauðsynlegt væri að þýða rit þetta á
ensku, þýsku og norsku, og ef til vill
fleiri mál.
Félagið þyrfti ennfremur að vinna að
því að mentaðir og áhugasamir tslend-
ingar flyttu fyrirlestra, bæði utan lands
og innan, um ferðamensku hér á landi.
Mætti þar margs minnast, sem snerti
íslenska náttúru og íslenskt þjóðlíf.
Slík fræðslustarfsemi, bæði í ræðum
og ritum, mundi hvetja útlendinga til
að heimsækja okkur og gefa erlendum
þjóðum Ijósari hugmyndir um margt
af því besta og fegursta, sem þjóðin á.
Allar leiðbeiningar félagsins yrðu að
miðast við það, sem ferðamönnum
mundi hollast og hugnæmast að athuga.
Oft hefir verið bent á það, að bænd-
ur og búaliðar mundu græða á því, ef
erlendir ferðamenn tækju að venja kom-
ur sínar liingað. petta mun sannmæli.
En fjallaferðir gela haft mildu meiri
og víðtækari þýðingu. pær eiga að eggja
islenska vorhugi, þreklyndi og bug-
dirfð.
J?að var forn þjóðtrú, að óskasteinar
fyndust á háfjöllum um Jónsmessuleyt-
ið. Eggert Ólafsson, Jónas Hallgríms-
son, porvaldur Thoroddsen og ýmsir
íleiri al'burðamenn hafa gengið á fjöll-
in og fundið óskasteina. peir hafa ósk-
að þess af heilum hug, að íslands börn
yrðu að mönnum, og óskirnar hófu
marga þætli þjóðlífsins upp i æðra veldi.
pjóðin öll þarf að kappkosta að ganga
i spor sinna bestu manna, leita að óska-
steinunum og finna þá.
pað er skömm og aftur skömm, hve
fáir þekkja tign þá, er á tindunum býr,
og gera sér lítið far urn að lifa í sam-
ræmi við hana. pangað eiga Islending-