Skinfaxi - 01.04.1957, Side 14

14
SKINFAXI
ur stóðu eins og tvö
prik fram af selunni. —
Þarna sat ég voða kotroskin
og talaði um nytina í kúnum
og heilsuna hj á heimagangin-
um, við liúsfreyjuna, unz hún
kom með rjúkandi súkkulaði
og kökur, á borðið.
Stofa þessi var með tveim-
ur gluggum, öðrum á móti
suðri en liinn snéri í vestur.
Ég man enn lyktina og róleg-
lieitin, sem hvíldu yfir öllu,
þarna inni. Líklega hefur það
verkað meira á mig en ella,
vegna tveggja katta, er stein-
sváfu og möluðu, sinn á livor-
um púðanum og sólargeisl-
arnir stóðu eins og byssu-
stingir, í belginn á þeim. Það
var stór, svartur liögni og
grábröndótt bleyða. Á hillum,
skattholum og veggjum voru
myndir af dauðu fólki. Það
ríkti sanuarlega djúp kyrrð
vfir öllu, þegar ég saup á
súkkulaðinu. Svo fékk ég mér
köku. Það var svona kringl-
ótt kaka, vafin upp með kan-
ilsykri á milli vafninganna.
Þá skeði það ægilega. Stór
kökkur af natróni kom upp
i munninn á mér. Ég hóstaði
of frussaði út um allt. Kett-
irnir vöknuðu, ráku úl úr sér
tunguna, geyspuðu, sleiktu
á sér malirnar, fóru aftur að
sofa. Myndirnar virtust líta
undrandi á mig. Mér var svo
mikið um þetta, að síðan hef
ég aldrei þorað að borða al-
mennilega með kaffi, á ó-
kunnum bæjum.
— Nú, svo hefurðu vaxið
þarna upp, eins og fífill í
varpa, en ert nú flutt hingað
til Reykjavíkur, eða hvað?
— Já, ég er búin að eiga
liér heima, í borginni, í tvö
ár, stunda aðallega íþrótta-
kennslu.
— Er það skemmtilegt
starf ?
—■ 0 jæja, ekki er það nú
alltaf, einna skemmtilegast
þykir mér í frúarleikfimitím-
unum. Annars þykir mér
skemmtilegra og betra bér en
í sveitinni og það er mín
skoðun að húsmæður liafi
það létlara hér, en sveitakon-
urnar. Ég lief því ákveðið að
verða ekki sveitakona.
— En þig er farið að langa
til að giftast?
— Já, stundum kemur það
fyrir. Ég fer t. d. nokkuð oft
á Borgina og þá er eins og
komi yfir mig einhverskonar
þrá og löngun, eftir öryggi,
vernd o. fl., þegar ég er að
dansa við suma. Ég er ekki
viss um hvort þetta er bein-
línis giftingarlöngun, en eitt-
hvað í þá áttina mun það eiga
rót sína að rekja. En, þegar
ég er gift þá ætla ég að sofa
til kl. hálf ellefu á morgnana,
fara ]>á í slopp og elda mat-
inn. Hafa hann til kl. tólf.
Vera búin að þvo upp kl. eitt.
Fara þá aftur að sofa. Maður-
inn minn getur sjálfur feng-
ið sér morgunkaffið, hér
heima og miðdegiskaffið i
bænum. Svo fer ég á fætur
kl. fimm. Annars bef ég litið
hugsað fyrir framtíðinni, lofa
dögunum bara að velta fram
hjá.
— Þú varst eitthvað að
minnast á Borgina, ferðu
þangað oft ?
— Ég kem þar við og við,
fer nú heldur aldrei á aðra
dansleiki. Mér þykir svo sem
ekkert gaman að dansa á
Borginni, hara fer af ein-
hverjum vana. Ég get nefnt
sem dæmi um mín skikkan-
leglieit, að það er mánuður
síðan ég sló mér upp síðast.
Og nú brosir liún með aug-
unum, dreymandi úl i blá-
inn.
Þú ert þá ekki mikið
með strákum, eins og sagt er.
— Nei, síður en svo, enda
er lítið varið í það. Það er
reyndar ágætl að láta þá
borga miða á bió og böll og
leikhús. Það er lítið varið í
það að dansa alltaf við sama
strákinn, en svo fer oft ef
þeir hjóða manni á ball. Ég
þarf að vera alveg sérstaklega
skotin í strák, lil að hafa á-
nægju af að dansa við bann
einan. Ég tala nú ekki um,
ef bann tjúttar ckki bæði