Skinfaxi - 01.04.1957, Side 18

18
SKINFAXI

□ SCAR WILDE : jf^riaóinn Lamin^aóami
!iií!!i!Ui!ii!!i8I!!lllíiiIiij!!!i!SIIii!
Hátt yfir borginni gnæfði
stytta prinsins hamingjusama á
hárri súlu. Hann var klæddur
gullnum skínandi laufum, í
augnastað hafði hann glitr-
andi safíra, og stór rauður rúbín
glóði á sverðshjöltum hans.
Allir dáðust að honum.
Hann er fagur eins og vind-
hani, sagði einn bæjarfulltrú-
inn sem hafði orð á sér fyrir
að vera listrænn. Hann er bara
ekki jafn nytsamur, bætti hann
við; hann óttaðist að fólk héldi
hann óhagsýnan, og það var
hann sannarlega ekki!
Hvers vegna ertu ekki eins
og prinsinn hamingjusami?
sagði skynsöm móðir við litla
drenginn sinn sem hrein há-
stöfum af því að hann náði ekki
í tunglið. Aldrei grætur hann!
Gott að einhver er hamingju-
samur í veröldinni, muldraði
er ég varð að þola á stoppi-
stöðinni, þá gat ég ekki var-
izt þeirri hugsun, er ég steig
út í hríðina á Lækjartorgi, að
einhverntíma hefði þótt gott
að hafa strætisvagna.
S.
vonsvikinn maður sem litið
varð á styttuna fögru.
Hann er alveg eins og engill,
sögðu munaðarlausu börnin
þegar þau komu út úr kirkj-
unni í fagurrauðum kápum og
með hvítar svuntur.
Hvernig vitið þið það? spurði
stærðfræðikennarinn þeirra.
Þið hafið aldrei séð engil.
Okkur hefur dreymt þá,
svöruðu börnin, okkur hefur
dreymt þá; og stærðfræðikenn-
arinn gretti sig og varð mjög
alvarlegur á svip; aldrei hafði
hann leyft börnunum að
dreyma.
Eina nótt flaug lítill þröstur
yfir borgina. Frændur hans
höfðu farið til Egyptalands fyr-
ir sex vikum, en hann varð
eftir því hann var ástfaginn í
indælli lítilli bleikju. Hann
hitti hana snemma um vorið
þegar hann var á flögri yfir
ánni, og hann hreifst svo af
henni, hvað hún var grönn og
fínleg, að hann staðnæmdist og
tók hana tali.
Ég elska þig! sagði þröstur-
inn sem var á móti öllum mála-
lengingum, og bleikjan hneigði
sig kurteislega. Síðan flögraði
hann hringinn í kringum hana
og snart vatnið með vængjun-
um svo að það gáraðist; þann-
ig lét hann ást sína í ljós, og
hann var að allt sumarið.
Þetta er fáránlegur starfi,
tístu hinir þrestirnir; hún á
ekki grænan eyri en alltof
marga frændur. Og það var
alveg satt; áin var full af
bleikjum. Svo kom haustið og
þrestirnir flugu sína leið.
Þegar þeir voru allir farnir
tók honum að leiðast, og hann
varð þreyttur á ástinni sinni.
Hún getur ekki haldið uppi
samræðum, sagði hann; og ég
er hræddur um að hún sé of
léttúðug, hún er alltaf að daðra
við vindinn. Það var líka satt,
hún hneygði sig af stakasta
yndisþokka fyrir vindinum
hvaðan sem hann blés. Að vísu
er hún heimakær, hélt hann á-
fram, en ég vil alltaf vera á
ferðalögum, og þessvegna þarf
konan mín að vilja ferðast líka.
Ætlarðu að koma með mér?
spurði hann að lokum, en
bleikjan hristi höfuðið; hún gat
ekki slitið sig að heiman.
Þú hefur haft mig að ginn-
ingarfífli, hrópaði hann upp yfir