Skinfaxi - 01.11.1962, Blaðsíða 10

farar.“ En ég svara því til, að þrátt fyrir
ágæti nútímans megum vér ekki gleyma
fortíðinni. Það voru vormenn nítjándu
aldarinnar, sem hreinsuðu tungu vora,
minntu þjóðina á afrek hennar á þjóðveld-
isöld, trúðu því, að með henni byggju enn
sömu andans hæfileikar og fengu hana til
að trúa því, að ef hún stæði vel saman um
hagsmunamál sín, setti sér göfug, háleit
mörk og stefndi einhuga að þeim og ynni
að markinu af allri orku sinni, þá tækist
henni að komast úr kútnum og stofna í
landi sínu heilbrigt og glæsilegt þjóðfélag.
Þjóðin væri fámenn, en verkin mörg og
erfið, því þyrfti að ala upp sem flesta og
bezta nýja þjóðfélagsþegna, til að ná
þeirri þjóðfélagslegu blessun, sem þessir
menn sáu í anda og stefndu að.
Þá var kveðið:
„Starfið er margt, en eitt er bræðra-
bandið, boðorðið, hvar sem þér í fylking
standið, hvernig sem stríðið þá og þá er
blandið, það er: að elska, byggja og treysta
á landið.“ Og:
„Sé ég í anda knör og vagna knúða
krafti sem vannst úr fossa þinna skrúða,
stritandi vélar, starfsmenn glaða og prúða,
stjórnfrjálsa þjóð, með verzlun eigin
búða.“
Barnamaðurinn var snortinn þessum
framfaraanda, og það var hann, sem, þrátt
fyrir fátækt og basl, lagði honum orð á
vöi':
„Blessun eykst með barni hverju.“
En það þurfti mikla bjartsýni og sterka
trú á ágæti þjóðar vorrar til að svara
þannig á þeim tímum.
En í dag sjáum við allir, að þessir löngu
liðnu bjartsýnismenn höfðu rétt fyrir sér.
Þeir sáu í gegnum sortann til stranda hins
sólroðna fyrirheitna Iands. Þeir sáu gegn-
um holt og hæðir, eins og allir töframenn
þjóðsagna vorra. Þeim hefur orðið að trú
sinni. Sigur hefur unnizt blessun aukizt
með barni hverju.
Nú í dag stöndum við föstum fótum á
strönd fyrirheitna landsins og sjáum
draumsýnir og loftkastala forfeðranna í
veruleika allt í kringum okkur. Og okkur
finnst þetta allt svo sjálfsagt og hvers-
dagslegt, sem daglegt brauð, og leiðum
sjaldan hugann að því hve mikla fyrir-
höfn það kostaði að afla alls þessa: Fram-
kvæma alla hina miklu nýrækt, byggja
vegi og brýr, borgir og í þeim stórar hallir
fyrir heilbrigðis- og menntamál, fundi og
skemmtanir, kaupa öll skipin, bifreiðirnar
og flugvélarnar, allar vinnuvélar í atvinnu-
stöðvum og heimilum, allan húsbúnaðinn,
skrautið og skartið og listmunina. Öll
menntunin til anda og handar og svo allar
frístundirnar, og það, sem mest er um
vert, frelsið til orðs og æðis, — hyrning-
arsteinn mannlegra framfara og þroska,
ef rétt er á haldið.
Já, því verður ekki neita, að mikið hefur
á unnizt, og þrátt fyrir allt, sem að er
fundið, býr þjóðin nú við skilyrði, sem í
flestu jafnast á við það bezta, sem annars
staðar tíðkast.
„Er þá nokkuð annað að gera en að setj-
ast að veizluborðinu?" kunna einhverjir
að spyrja.
Þá hvarflar manni í hug hið forn-
kveðna: Það er ekki minni vandi að gæta
fengins fjár en afla. Og: Það þarf sterk
bein til að þola góða daga.
Svo er forsjóninni fyrir að þakka, að
sérhver ný kynslóð eignast ný viðfangs-
efni, ný hugðarmál að vinna að.
10
SKINFAXI