Skinfaxi - 01.11.1962, Qupperneq 35

DR. RICHARD BECK:
„Látfu hug þinn aldrei eldast eða hiart-að7'
(Ávarp flutt á íslendingadeginum í Blaine,
Wash., 29. júlí 1962.)
Ánægjan og þökkin eru mér efstar í
huga á þessari stundu. Okkur hjónunum
er það óblandið fagnaðarefni að vera í
ykkar hópi hér á Islendingadegi og verm-
ast með ykkur við elda sameiginlegra
minninga.
Þessu næst vil ég í nafni Þjóðræknisfé-
lags íslendinga í Vesturheimi þakka hjart-
anlega öllum þeim, sem standa að þessu
hátíðarhaldi, fyrir þá ágætu ræktarsemi
þeirra við ættland og menningarerfðir; en
ykkur öllum, sem hér eruð saman komin,
flyt ég beztu kveðjur og blessunaróskir af
félagsins hálfu.
Fagurt þótti mér umhorfs, þegar ég var
hér fyrst á íslendingadegi fyrir meir en
aldarfjórðungi síðan, og jafn fagurt um-
hverfið, er ég nú stend hér í ræðustóli í
fjórða sinn. Útsýnin til fjalla og hafs er
söm við sig um tign og fegurð, og slær á
sérstaklega næma strengi í sál hvers
heimaalins íslendings, en á hug og hjörtu
okkar allra af íslenzkum stofni hafa fjöllin
og hafið sett svipmót sitt. Ekki ræði ég
frekar um þau djúpstæðu áhrif ættlands-
ins á skaphöfn okkar, enda hefur það oft
verið gert á Islendingadögum hér vestan
hafs.
Hins vegar vil ég draga athygli ykkar
tilheyranda minna að þessum fögru og
ávallt tímabæru ljóðlínum Stephans G.
Stephanssonar
Láttu hug þinn aldrei eldast eða hjartað.
Vinur aftansólar sértu,
sonur morgunroðans vertu.
Hér leggur skáldið réttilega áherzlu á
það, hve þýðingarmikið það sé í lífi okkar
mannanna að eiga opinn og vakandi huga,
og láta ekki elda hjartans kulna, tilfinn-
ingalífið sljóvgast í næðingum ævinnar. í
þessum Ijóðlínum kemur einnig fram eft-
irsóknarvert jafnvægi í hugsun, viturlegt
viðhorf til fortíðar og framtíðar, og þá um
leið, beint og óbeint, til samtíðarinnar.
„Vinur aftansólar sértu,“ segir skáldið,
og hvetur með þeim orðum til heilbrigðrar
afstöðu til liðinnar tíðar og sambærilegs
mats á þeim menningarlegu verðmætum,
sem hún hefur okkur að erfðum látið. En
ekki þarf lengi að blaða í kvæðum Step-
hans sjálfs til þess að sjá þess næg dæmi,
hve ágætlega hann kunni að meta sinn ís-
lenzka menningararf, tungu, sögu og bók-
menntir, og hve frjósöm sú arfleifð varð
honum í skáldskap hans. Þar ber hátt and-
rík og stórbrotin söguleg kvæði hans um
íslenzk efni.
Samtímis stóð hann flestum íslenzkum
skáldum fastari fótum í samtíð sinni, enda
SKiN FAX l
35