Íslendingaþættir Tímans - 27.08.1977, Qupperneq 17

vatnsdal og fékk þá yfirsýn um Faxa-
flóasvæðið. Komu þeir með reksturinn
á áfangastað um óttuskeið og sáu
nokkru siðar morgunsólina risa yfir
hálendið og baða hnjúka og hamrarið
geislum sinum. Sagðist hann þá hafa
orðið svo gagntekinn af hrifningu, að
hann gleymdi þvi aldrei.
Nokkrum árum siðar var það i
haustleitum, að hann var ásamt öðr-
um manni kvaddur til leitar i efstu
göngum,um fjallseggjar nokkrar. Var
þá þoka i lofti og útsýni sama og ekk-
ert. Hófu þeir svo gönguna á brattann.
Er þeir voru komnir langleiðina upp
fór þokunni að létta, og er þéir náðu
eggjunum var þar glaða sólskin.
Gengu þeir þarna klukkutimum sam-
an i sól og hita, en sáu þokubakkann i
hliðunum fyrir neðan sig til beggja
handa eins og ullarflóka. Þegar þeir
komu i áfangastað seinni hluta dagsins
oghittu aðra ganganamenn, trúðu þeir
ekki Jóhannesi og félaga hans, að þeir
hefðu alltaf verið i bjartviðri og sól.
Þegar ég nú að endingu lit yfir ævi
Jóhannesar finnst mér hún minna á
göngu hans á fjallseggjunum. Hann
var með svo opinn hug fyrir dýrð
himinblámans og fegurð lifsins i
mörgum myndum og leitandi sólar-
geislanna. Hann gladdist við að sjá
fagra jurt, ekki sizt háfjallagróður i
klettaskoru og var lifið honum þvi oft
sólskinsganga. þar sem öðrum finnst
þeir aldrei sjá neitt út úr þoku mann-
lifsins.
Við leiðarlok þakka ég Jóhannesi
ánægjulega samveru og samskipti á
liðnum áratugum, sem ég mun alltaf
minnast þakklátum huga. Sumarferð-
in okkar til Austfjarða, var ferð sem
aldrei var farin, en þegar minni lifs-
ferð likur, myndi ég óska að eiga
Jóhannes að ferðafélaga á landinu
handan morgunroðans. Kæra Stein-
unn, að endingu sendi ég þér, með
þessum siðbúnu linum, börnum þin-
um, barnabörnum og öðrum vanda-
mönnum, innilegustu samúðarkveðj-
ur, og veitég að minningin um skyldu-
rækinn og fjölhæfan manndómsmann,
sem mannhylli naut i rikum mæli,
verður ykkur harmabót á komandi ár-
um.
Sigurjón Sigurbjörnsson
Hermann
Hermanns-
F. 3. febr. 1907.
I). 21. júli 1970.
Hann hefði átt sjötugsafmæli i dag.
Ég var fyrir löngu búinn að hugsa mér
að heimsækja hann á þeim degi og
hlakkaði til. Það var gott að koma til
þeirra hjónaiAsparfell2. Heimilið var
hlýlegt óg fagurt. Viðmót hjónanna
heillandi og notalegt. A afmælisdegin-
um mundu börnin þeirra, sem nú eru
öll vaxin og eiga sum sitt eigið heimili,
verða þarna á heimili foreldra. Þetta
er myndarlegur hópur og glæsilegur.
Og þegargesturinn litaðist um, blas-
ir hvarvetna við honum hreinleiki og
smekkvisi i húsbúnaði. Já, listin á þar
einnig sinn sess. Á gólfum eru rýateppi
og dreglar, en einnig sjáum við
myndasaum á púðum, flos og fleiri
handunna muni. Allt vitnar þetta um
listasmekk og snyrtimennsku. En það
kann að koma flatt upp á ókunnunga,
að flest þetta er handaverk húsbónd-
ans, vinar okkar, sem nú er horfinn.
Þeir sem ná sjötugsaldri eða meir,
reyna allir það, sem Bólu-Hjálmar
orðaði svo: „Vinir minir fara fjöld”.
Við vorum 18, sem settumst i yngri
deild Eiðaskóla haustið 1924. Nú er að-
eins helmingur hópsins eftir hérna
megin tjaldsins mikla, sem heimana
skilur, og öll eigum við skammt eftir
að ,,hinum dimmu dyrum”.
Eg á glögga minningu frá þvi er ég
kom fyrst að Eiðum á myrku haust-
kvöldieftir langa göngu frá Seyðisfirði
yfir Vestdalsheiði. Kennsla var hafin
fyrir nokkrum dögum. Ég var öllum
ókunnugur. Vel man ég nokkra af
nemendum, sem ég tók eftir viö kom-
una. Hermann var ekki einn af þeim.
En ekki liðu margir dagar, þar til'ég
veitti eftirtekt þessum 17 ára pilti, sem
enn bar að ýmsu leyti svip bernskunn-
ar. Hann var i hærra lagi á vöxt,
grannur og beinvaxinn, friður sýnum,
prúður og kurteis.
Kynni okkar urðu ekki mikil fyrri
námsveturinn, en hinn seinni vetur
minn (Hermann var þrjá vetur i
skólanum) vorum við herbergisfélag-
ar, og auk þess báðir i stjórn matarfé-
lagsins. Vegna þessa urðu samskipti
okkar margvisleg og vináttauböndin
styrktust.
Hermann var ekki sterkur náms-
maðurá bókleg fræði, enda var hann i
son
hópi hinna yngstu. En ekki voru allar
námsgreinar honum jafnar. Bókhald
lét honum vel og i teikningu var hann
bæði smekkvis og vandvirkur. Og svo
var það utan skólastofunnar t.d. við
uppþvott og önnur eldhúsverk, sem
okkur bar að vinna, þar fór enginn
okkar hinna piltanna i fötin hans. Og
ég man, að ekki var laust við að ég öf-
undaði hann, þegar komið var á dans-
gólfið. Hann var söngelskur og hafði
laglega rödd. Við sungum dálitið
saman seinni vetur minn með aðstoð
Baldurs Andréssonar, kennara, sem
bæði hvatti til söngs og var ætið boðinn
og búinn til að aðstoða.
Enn vil ég geta nokkurs, sem Her-
mann vann sér til ágætis á Eiðum. Það
hafði tiðkazt, að nemendur „færðu
upp” sjónleik á hverjum vetri. Fyrri
vetur okkar sýndum við Skugga-Svein
við mjög lélegan aðbúnað. Baktjald að
grasafjallinu var fengið að láni i
Seyðisfirði, og báru einhverjir
nemendur það upp yfir Fjarðarheiði.
Seinni veturinn, er sýna skyldi Ævin-
týri á gönguför, var i fyrsta sinn ráðizt
i að koma upp heimaunnum leiktjöld-
um. Ég man hve við vorum hrifin af
skógarsviðinu og fundum jafnframt,
hvað þessi búnaður létti okkur að
leika. Það var virkilegur munur frá
vetrinum áður. Aðeins einn af
nemendum vann að þvi með Guðgeiri
kennara að mála tjöldin og koma svið-
inu i lag. Það var Hermann Her-
mannsson. Annar kom ekki til greina.
Hermann fór heim til sin á Seyðis-
fjörð að loknu prófi 1926, en ég hafði þá
ráðið mig i vorvinnu hjá Guðgeiri
kennara en ætlaði siðan að fara land-
veg heim til min norður á Þelamörk.
Áður en við Hermann skildum á
Eiðum, var fastmælum bundið að
hann færi með mér norður. Ekki
minnist ég þess, að hann ætti neitt
íslendingaþættir
17