Mánudagsblaðið - 03.07.1972, Blaðsíða 2

2
AAánudagsblaðið
Mánudagur 3. júlí 1972
ÚR SÖGU LANDS OG LÝÐS
• Sigríður Eyjaf jarðarsól •
Það er upphaf sögu þess-
arar, að í Möðrufelli í Eyja-
firði bjuggu eitt sinn rík
hjón og er ekki getið um
nöfn þeirra; ekki varð þeim
barna auðið utan einnar dótt-
ur, er hét Sigríður. Hún var
allra kvenna fríðust og var
þess vegna kölluð Eyjafjarð-
arsól. Hún var eins dyggðug
eins og hún var fríð. Þegar
hún var vaxin orðin, komu
lærðir menn og ólærðir að
biðja hennar sér til handa.
En faðir hennar var staðfast
á móti öllum bónorðum, enda
þótt hún sjálf hefði viljað
taka einhverjum þeirra, er
báðu hennar.
Á beim tíðum var siður
að messa á jólanætur, og
kepptu allir við að fara í
kirkju, en samt vildi enginn
vera einn heima á neinum
bæ. Einn vetur í Möðrufelli
var vinnufólk að tala um,
hver mundi vilja vera heima
á jólanóttina. En eitt sinn,
þegar það er að ’metast á um
þetta, kom Sigríður þar að
og spurði, hvað það vildi gefa
sér til að vera heima svo
all?r mættu fara til kirkju.
Allir svöruðu í einu hljóði,
að ef nokkuð væri til í eieu
sinni, sem hún vildi eiga, þá
skyldi það vera hennj falt-
Kvaðst hún þá hafa verið að
gera að gamni sínu við það
og vildi eigi þiggia neitt af
neinum, en sagðist samt
mund;i verða heima. ef það
svo vildi. Allir héldu, að hún
mundi ei fá það fyrir föður
sínum. En hún kvaðst ætla
að spyrja föður sinn að því,
°g það gjörði hún. Hún seg-
ir honum. að hana langi til að
vera heima fyrir fólkið, því
hún haldi, að sig saki það
ekki. Faðir hennar tekur því
illa og kvað bað undarlegt,
að hún sikyldi vilja vera
heima, en fara ekki með
þeim. sem vand;i hennar var
til. Hann segir sig gruni, að
fyrir henni liggi einhver ó-
gæfa, fyrst hún hafi svo
sterka löngun til að vera
hei'ma. Hún kvað nei við og
sagði sig mundi ekki saka,
það værí hún viss um. Karl-
inn lætur þá þetta eftir
henni, fyrst hún vilji hafa
það svo. Segir hann hjúum
siínum, að þau megi fara, því
hún ætli að vera heima. Fólk-
ið verður fegið mjög.
Nú líður fram til jóla, og
aðfangada-giur kemur. Fólkið
fer nú að búa sig með mesta
fögnuði; var fagurt veður,
auð jörð með frosti, en
tunglsljóssl aust. Þegar fólkið
var búið, segir bónd'i því að
kveðja Sigríði, en sjálfur
kveðst hann ætla að kveðja
hana síðast og búa sjálfur
um bæinn og skil.ja við. Hún
fer nú fram með fólkinu, og
kveður það hana. En faðir
hennar segir við hana, að
hún skuli gá að því að lofa
enffum mannj inn í nótt, þó
þess verði leitað, og ekki
fara á fund neins 'manns og
tekur henni sterkan vara fyr-
ir því. að hún skuli engan
gaum gefa að, þótt barið
verði að dyrum eða guðað á
glugga. Kveður hann hana
nú og segist vona, að engin
lifandj vera komist inn í bæ-
inn nema honum sé lokið
upp.
Nú fer fólkið af stað, en
hún fer inn aftur og fer að
búa sig. Að þvi búnu kveik-
ir hún kertaljós, tekur bók
og fer að lesa í henni í
svefnherbergi foreldra sinna.
Líður nú fram til mjðnættis,
að hún verður einskis vör.
Þá er allt í einu barið að
dyrum, og er hún samt kyrr
inni sem áður. Er þá barið
aftur. og fer á sömu leið.
Enn er barið í þriðja sinn og
mjklu stórkostlegar en fyrr,
FYRRI
HLUTI
svo nálega þótti sem bærinn
mundi molazt hafa, hefði
hann ei veríð rammg'jör. Hún
gegnir ei að heldur. Líður
nú dálítil stund Þá heyrir
hún að gengið er upn á bæ-
inn og effer honum að glugg-
anum, er var yfir henni. Hún
heyrir kallað á glugganum
og heilsað upp á hana, og
tekur hún kveðiunni. Hún
lítur út í gluggann. En
dimmt var úti; bá gat hún
?éð andlit mannsins, og þótti
henni báð svo fagurt, að slíkt
hafðj hún aldrei séð á ævi
sinni. Hann biður hana að
finna sig út. Hún segist
hvorki geta bað né mega.
Hann biður hana því betur
og segir. að það skuíi ekki
tefja hana lengi. Hún see’ir,
að það sé sama, hún gjöri
það ekki; segir hún. að hann
geti lokið erindi sínu á glugg-
anum. Það segist hann ekki
geta; kveðst hann þurfa að
ná fundi hennar, því hann
þurfi að fá að drekka. Hún
segjst geta ráðið úr þvi, því
ausa sé á bæjarveggnum og
lækur renni hjá bænum, og
geti hann fengið þar að
drekka og hafi hún ekki ráð
á öðrum svaladrykk. Hann
segist ekki geta drukkið hel-
blátt vatnið Þá segist hún
ekki geta bjargað honum við.
Hann segist þá verða að fara
svo búrnn frá henni; en það
kveðst hann vilja segja
henni, að einhvem tíma
kunni henni að verða eins
heitt um hjartarætumar eins
og sér sé nú. „Það fer sem
auðið er“ segir hún. Siðan
fer hann sinn veg og verður
hún einskis vör framar um
nóttina.
Nú kemur fólkið heim um
morguninn. Óðar en karlinn
er búinn að heilsa henni,
spyr hann hana áhyggjufull-
ur, hvort hún hafi einskis
orðið vör um nóttina. Hún
kveður nei við. Hann segir,
að hún þurfj ekki að segja
sér neitt um það, segist hann
vita það vel og sjá það á
henni; gengur hann þá svo
fast á hana, að hún verður
að segja honum upp alla sög-
una. Hann spyr hana hvort
hún hafi ekki lokið upp fyrir
honu'm. Hún neitar því. Hann
kveður hana hafa gjört vel
í því. Ebki segist hún vita
það, en það munj síðar sann-
ast hversu hollt sér verði,
að hún hlýddi boði hans. Er
nú ekki meira um þetta tal-
Nú líður fram til næstu
jóla, og verður nú tíðrætt um
það milli fólksins, hver nú
muni vilja vera heima. S'ig-
ríður segist vera til með að
verða heima aftur fyrir það
sem fyrr; og er það ráðum
ráðið, að hún verði heima
næstu jólanótt. Nú kemur að-
fangadagskvöld, og er sama
veður sem áður en tungls-
Ijós og biört nótt. En þennan
dag verður móður hennar
svo snögglega illt. að hún
treystist eá til að fara, og
segir Sigríður að fleiri muni
verða heima en ætlað var
í fyrstu, því faðir sinn muni
varla fara. Nú býr fólkið sig
til kirkjunnar og fer af stað.
En foreldrar Sigríðar og hún
eru eftir. Karlinn lokar nú
siálfur bænum og býr um
hann sem fyrr og fer nú að
lesa.
Þegar hann er búinn að
bví og líður fram að mið-
nætti, þá er barið ógurlega
að dyrum. Sigríður spyr bá
föður sinn, hvort hún eigi
ekkj að fara t'il dyra. Karl
‘kveður nei við. kveðst hann
sjálfur vilia mæta komend-
um, því þeir vilji finna sig
á undan henni. Nú fer karl-
inn út og er svo lengi í burtu
að beún mæðgum er farið að
leiðast. Sigríður segir því við
móður sína. hvort hún eigi
ekki að vitia um föður sinn.
En móðir hennar segir, að
hún skulj enn bíða v'ið þvi
ekki væri betra, að hún færi
og kæmi aldrei aftur. ef ó-
vættur hefði grandað föður
hennar, os leið enn nokkur
tími. Þá ætlar Sigríður fram,
en í þvi kemur barlinn inn.
og er á honum æð’i mikið.
Skipar hann Sigríði að búa
sig hið skjótasta. bvf nú sé
sá kominn, er hann hafi
geymt hana lengst. Hún kem-
'ur hvorki fyrir sig orði né
eiðj en spyr þó, hver það
sé og hvert hún eigi að fara.
Hann segir hún fái að vita
bað seinna, hún burfi einung-
is að flýta sér, því hann vilji
ekkj bíða. Móðir bennar spyr,
hvernig á þessu standi og í
hvaða hendur hann ætli að
láta hama; segir hún. að betta
sé undarlegt af honum. Karl-
inn segir ,að þær skuli ekk-
ert hugsa um það. Nú fer
hún að búa sig, og segir hann
hún skuli nú kveðia móður
sína. Hún g’jörir það, og má
nærri geta með hvaða skan-
lyndi þær hafa skilið. Segir
móðir hennar að bótt von
hefði verið á. að sér mundi
batna, geti það engan veginn
orðið. fyrst að þetta hafi
komið upp á.
(Frarníh. í næsta blaði)
EINNAR MÍNÚTU
GETRAUN:
Hve
slyngur
rannsóknari
ertu?
Fordney ákærður fyrir morð
Daginn eftir að hann kom í Blue Cow gistihús’ið
í sumarleyfi sínu frétti prófessor Fordney, en þetta
var í Yorkshire, Englandi, frá hótelstjóranum að
gamall vinur hans byggi í nágrenninu. Fékk hann
þá upplýsingar um hvern;ig hann ætti að komast
þangað og lagði síðan af stað, snemma morguns,
í heimsókn.
Hann barði að dyrum bæði á aðaldyrnar og bak-
dyrnar, en fékk ekkert svar. Þegar hann var um
það bil að fara þá rakst hann á fmi Halstead,
vinnukonuna, sem var að koma að húsinu. Hann
kynnti sig með erfiðleikum. þar sem í ljós kom. að
frú Halstead heyrði afar illa, og lét í ljós, að eitt-
hvað kynni að vera að. Eftir að hún hafði opnað
aðaldymar með lykli sem hékk á afarmikilli lykla-
kippu, þá fór hún upp á loftið í svefnherbergi hús-
bóndans. en hann opnaði dymar á ’jarðhæðinn'i, og
kom þá að George Docker dauðum. Hann lokaði
dyrunum hægt og gekk hljóðlega um herbergíð
og reyndi að finna einhver sönnunargögn um
hversu látið hefði borið að.
„Hreyfðirðu við nokkru eftir að hafa fundið hr.
Docker dauðann? spuxði Hittington. rannsóknari,
afsakandi. Hann hafði heyrt af afrekum hins kunna
glænafræðings.
„Ég læsti aðeins dyrunum á bóka-herbergínu —
lykillinn var í skránni — til að fullvissa mig
um . .
„Það er ósatt, yðar göfgi“ greip frú Halstead
framm í. „Þegar ég var á leiðnni n’iður stigann. var
þessi maður á ferli inni í bókaherberginu, en því-
næst kom hann út, læsti dyrunum og vildi ekki
hleypa mér inn. Sagð;i að hann yrði að kalla á
lögregluna. Svei! Það var sannarlega h-ann. se'm
myrti húsbóndann“.
Rannsókn-arinn öskraði nokkrar spumingar í eyr-
að á henni. og var orðinn ærið þreyttur á að heyra
hana endurtaka æ ofan í æ. „hvað segirðu “ við
hverja spumingu.
„Það kann að vera, að ég heyri illa, en ég er sko
ekki vitlaus“ s-agði kerlingarskassið. „Hann myrti
húsbóndann . . . hann, sem kallar sig glæpasér-
fræðing!"
Fordney prófessor brosti: „Rannsóknari, ég er
hræddur um, að þú verðir að krefjast þess að hún
segi sannle’ikann“.
Við hvað átti hann? Svar á 6. síðu.
AuglýsiS i MánudagsblaSinu
Ljúffengir rétiir ■
og þrúgumjöður.
I-ramrem frá -
kl II 10 1500
og kl. IX 23 10 ‘
Borðpanlanir liiá
yfirfranl reiðslumanni
Sími 11322
VEITINGAHUSIÐ